«Καλέ θεούλη, εμείς είμαστε καλά.
Κάνε καλέ θεούλη, νάχουν όλα τα παιδάκια ένα ποταμάκι γάλα,
μπόλικα αστεράκια, μπόλικα τραγούδια.
Κάνε καλέ θεούλη, νάναι όλοι καλά
έτσι που κι εμείς να μη ντρεπόμαστε για τη χαρά μας».(Γιάννης Ρίτσος, Πρωινό Άστρο)
τι καλύτερη ευχή για το 2009 από την παραπάνω προσευχή...
Αν μου έλεγε κανείς μέχρι την Κυριακή το βράδυ ότι ο Βασίλης (ένας είναι ο "Βασίλη ζούμε για να σ' ακούμε") τραγουδάει Φίλιππο Νικολάου, θα τον έλεγα τουλάχιστον ιερόσυλο (τόσο για την μοναδική φωνή του Παπακωνσταντίνου όσο και για την "ποιότητα" του Νικολάου). Κι όμως, την Κυριακή το βράδυ που είπαμε να πάμε να δούμε τη μουσική παράσταση "Γίναμε θέαμα" στην Ακτή Πειραιώς, είδαμε και ακούσαμε (ανάμεσα σε όλα τα άλλα) το Βασίλη Παπακωνσταντίνου να τραγουδάει κυριολεκτικά τα πάντα. Και το καταφχαριστηθήκαμε...
Είναι πραγματικά μια καταπληκτική μουσική παράσταση, με πολλά στοιχεία standup comedy, με ένα Ζουγανέλη μοναδικό, ψυχή της παράστασης και πηγή αστείρευτου γέλιου. Από την αρχή μέχρι το τέλος της (ακόμα και μετά το τέλος, κυριολεκτικά) ο Ζουγανέλης ξεσηκώνει όλο τον κόσμο. Μοναδικός performer, ο οποίος αδικείται γιατί ο κόσμος πραγματικά δε γνωρίζει πόσα μεγάλα τραγούδια έχει γράψει (τα οποία έγιναν διαχρονικά), Ο Μπουλάς δίνει ρέστα και ως παπάς (μαζί με Καλυβάτση και Ζουγανέλη), ενώ τραγουδάει και πάρα πολλά αγαπημένα κομμάτια του Μαχαιρίτσα και του Λάκη Παπαδόπουλου (εκτός από τα δικά του φυσικά που μας πηγαίνουν πίσω στα δικά μας χρόνια του Γυμνασίου - βλ. Μπανάκι Μανάκι). Ο Καλυβάτσης όταν είναι σε σκετσάκια μαζί με το Ζουγανέλη δίνει ρέστα, αλλά όταν είναι μόνος τους μάλλον μας χαλάει με κρύα αστεία. Ο Θηβαίος είναι πάντοτε σταθερή αξία με το πάθος του και την κιθάρα του όταν τραγουδάει.
Και όσον αφορά στον Παπακωνσταντίνου, τουλάχιστον προχθές (και ελπίζω γενικά για την παράσταση αυτή) ήταν πραγματικά "γκαζωμένος" και τα έδωσε όλα. Όλο το μαγαζί τον συνοδεύει (ουσιαστικά ο κόσμος τραγουδάει και ο Βασίλης σιγοντάρει) στις μεγάλες παλιές επιτυχίες του, ενώ στο δεύτερο ουσιαστικά μέρος της εμφάνισής του τραγουδάει από Φίλιππο Νικολάου μέχρι Παντελή Θαλασσινό, Ζαμπέτα, Χαρούλα Αλεξίου, Σταύρο Κουγιουμτζή και Ξυλούρη. Και σίγουρα μόνο για το λόγο αυτό αξίζει κάποιος να παρακολουθήσει την παράσταση αυτή (άλλωστε τις ροκιές του μπορεί να τις ακούσει και σε καλοκαιρινή του συναυλία). Μεγαλείο...
Αν η αίθουσα ήταν λίγο καλύτερη τόσο στο θέμα του εξαερισμού όσο και στον προσφερόμενο χώρο ανά τραπέζι (γιατί ρε γαμώτο πρέπει να τρακάρει συνέχεια το κεφάλι σου με το κεφάλι του κακόμοιρου που κάθεται πίσω σου σε απόσταση αναπνοής), θα ήταν όλα ιδανικά. Αλλά το γεγονός ότι με λογικά λεφτά (από 30 ως 40 ευρώ το άτομο σε τραπέζι) βλέπεις μια τόσο καλή παράσταση 4,5 ώρες ασταμάτητα (!!!) σε αποζημιώνει.
Συστήνεται ανεπιφύλακτα.
Χθες το πρωί, μέσα σε μόλις μια ώρα, βρέθηκα σε δύο εντελώς διαφορετικούς κόσμους.
Στην αρχή περπάτησα έξω από το ιστορικό κτίριο του Ε.Μ.Π. στην Πατησίων, εκεί όπου πριν από 35 χρόνια κάποιοι πραγματικοί αγωνιστές πάλεψαν ενάντια στα θεριά, νίκησαν (αν και τα θεριά νόμισαν προς στιγμή το αντίθετο) και έγιναν μέρος της ιστορίας αυτού του τόπου. Η εικόνα που αντίκρυσα στο ίδρυμα όπου κάποιοι περάσαμε 6 από τα ωραιότερα χρόνια μας μόνο θλίψη με γέμισε. Καταστροφή... Οι τζούφιοι "αγωνιστές" που, εκμεταλλευόμενοι τραγικά γεγονότα και καταστρατηγώντας την έννοια του ιερού ασύλου, το έχουν καταλάβει και το έχουν μετατρέψει σε ορμητήριο μίσους και καταστροφής πρέπει να μας θλίβουν όλους. "Δεν είναι αυτή (και αυτοί) η ελπίδα που θέλουμε για το αύριο" σκέφτηκα.
Μετά από λίγο βρέθηκα στην Ελπίδα, το Σύλλογο φίλων παιδιών με καρκίνο στο Γουδί, για την ανιψιά μου την Ειρήνη, ένα αγγελούδι 7 ετών που παλεύει, μαζί με πολλά άλλα παιδάκια εκεί μέσα, με πρωτοφανή γενναιότητα (πρωτοφανή και απίστευτη συννάμα για όποιον δεν το ζει) για να βγει από εκεί καλά. Και όπως φαίνεται (οι γιατροί λένε ότι) θα τα καταφέρει. Και όπως φαίνεται ο πόνος (αβάσταχτος πολλές φορές) δεν έχει καταφέρει να την κάμψει. Και σύντομα θα είναι και πάλι μαζί με την παρέα της, καλά. Και σκέφτηκα: "Αυτή είναι η Ελπίδα που θέλουμε".
Μια Ελπίδα για την Ειρήνη
Μια Ελπίδα για τα παιδιά όλου του κόσμου
Μια Ελπίδα για όλους μας
Έτσι, για να αποφορτιστεί λίγο το τεταμένο (και καθόλου αποκλιμακούμενο, με τα συνεχή και νέα καθημερινά γεγονότα) κλίμα, ας δούμε μερικά από τα νέα σήματα της τροχαίας που θα κλιθούν να μάθουν για τις επόμενες εξετάσεις οι υποψήφιοι νέοι οδηγοί:
Κάποια "φωτεινά" μυαλά, εν μέσω κοινωνικής αναστάτωσης και αναβρασμού, ζητούν από τους πολίτες να αποκτήσουν φορολογική συνείδηση, ξεχνώντας τη δική τους ασυνειδησία και κοινωνική αναλγησία, αδιαφορώντας για την τραγική κατάσταση στην οποία βρίσκονται οι λεγόμενες (sic) "ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού", συνήθης στόχος όλων των "τσάρων" της οικονομίας, που αφήνουν κατά τα άλλα στο απυρόβλητο τους επιχειρηματίες, τους τραπεζίτες, τους μεγαλόσχημους παπάδες, τους κάθε λογής λοποδύτες που λυμαίνονται αυτόν τον τόπο.
Μήπως κάποιος πρέπει να τους ζητήσει καταρχήν να αποκτήσουν αυτοί και οι πραίτορές τους δημοκρατική και κοινωνική συνείδηση;
Διαβάσω από το Νίκο Δήμου:
"Αυτός που ζητάει ελευθερία δεν επιλέγει ελεύθερα τη βία — έστω και σαν μέσο. Του επιβάλλεται. Η βία είναι τέκνο της ανάγκης και της οργής. Φέρνει μόνο νέα βία και καταπίεση — ποτέ αυτονομία."
και πιο πριν:
"Ο φόνος του Γρηγορόπουλου αποκάλυψε ένα καζάνι που έβραζε από καιρό και που καμία βαλβίδα διαφυγής δεν μπόρεσε να εκτονώσει. Αποτέλεσμα η έκρηξη. Το κύριο χαρακτηριστικό αυτής της εξέγερσης ήταν η ΟΡΓΗ. Μία οργή κατά πάντων, έμψυχων και άψυχων. Συσσωρευμένη επιθετικότητα, αγανάκτηση, μανία, μίσος, σκύλιασμα τυφλό που εκτονώνονταν μόνο με καταστροφή. Η αυθαίρετη και αυταρχική αστυνομική βία ήταν το ένα έναυσμα – η αφορμή. Η γενικότερη απογοήτευση των νέων από την κοινωνία της διαφθοράς, της αυθαιρεσίας, της συναλλαγής, της μίζας, του βολέματος, του συμβιβασμού, ήταν η κύρια αιτία."
Αξίζει να ρίξει κανείς μια ματιά στο άρθρο του με τίτλο "Τα σταφύλια της οργής", όπως δημοσιεύθηκε στην «Καθημερινή» στις 11/12/2008. Και για να επαληθευτεί ο τίτλος του post, αξίζει να διαβάσετε και το άρθρο του στο Βήμα στις 24/11/1985 με τίτλο "Που με βια μετράει τη γη" μετά τη δολοφονία του Μ. Καλτεζά.
Υ.Γ.
τόσο καιρό δε βρήκα τον ελάχιστο απαιτούμενο χρόνο να γράψω πόσο πολύ λυπήθηκα που ο Νίκος Δήμου σταμάτησε να γράφει στα blogs που είχε ξεκινήσει. Το γεγονός ότι ο λόγος του είναι πάντα αληθινός (αν και όχι πάντα αρεστός, αλλά αλοίμονο αν ίσχυε για όλους μας κάτι τέτοιο) είχε ως αποτέλεσμα να οδηγηθεί σε αδιέξοδο χρόνου (time there is not).
Έχω ένα κοριτσάκι 6 ετών, και ανατριχιάζω και τρελαίνομαι ταυτόχρονα στη σκέψη ότι θα μπορούσε η σφαίρα, ακολουθώντας μια "τρελή" πορεία, διαμέσου της πανταχού παρούσας "κακιάς στιγμής", να την πετύχει και αυτήν, όπως μας πέτυχε όλους μας, κατευθείαν στην καρδιά, στην ψυχή και στο μυαλό. Βουρκώνω βλέποντας τον ανείπωτο πόνο της μάνας και του πατέρα του Αλέξη, της κάθε μάνας και του κάθε πατέρα που χάνουν το παιδί τους, θυσία στο βωμό και την "οργή" του κάθε φασίστα ψευτοεπαναστάτη (ένστολου ή όχι, μου είναι αδιάφορο).
Θα μάθω το κοριτσάκι μου να είναι πάντα εκεί, χωρίς κουκούλα, με ένα χαμόγελο και ένα λουλούδι στα χέρια, με το θάρρος της γνώμης της και την έννοια της δημοκρατίας, της ισότητας και της ελευθερίας βαθιά ριζωμένη μέσα της. Τουλάχιστον έτσι θα έχω να λέω ότι δεν την έκανα πρόβατο.
Υ.Γ.
[1] οι "άλλοι", οι "γνωστοί-άγνωστοι", οι κουκουλοφόροι, δεν έχουν καμιά σχέση με τα παιδιά που αγωνιούν, που έχουν όνειρα αλλά κάποιοι τους τα καταστρέφουν, που θέλουν να κάνουν το επόμενο βήμα αλλά οι κρατούντες τα κρατάνε και τα τραβάνε προς τα πίσω.
[2] το πρωτοσέλιδο του Ελεύθερου Τύπου, με τα (κατά παραγγελία;) παραποιημένα λόγια του Ισοκράτη, κοντά 2.500 χρόνια πριν, είναι η μισή αλήθεια δεν λέει την αλήθεια. Ο Ισοκράτης στον Αρεοπαγιτικό Λόγο λέει"Οἱ γὰρ κατ' ἐκεῖνον τὸν χρόνον τὴν πόλιν διοικοῦντες κατεστήσαντο πολιτείαν οὐκ ὀνόματι μὲν τῷ κοινοτάτῳ καὶ πραοτάτῳ προσαγορευομένην, ἐπὶ δὲ τῶν πράξεων οὐ τοιαύτην τοῖς ἐντυγχάνουσι φαινομένην, οὐδ' ἣ τοῦτον τὸν τρόπον ἐπαίδευε τοὺς πολίτας ὥσθ' ἡγεῖσθαι τὴν μὲν ἀκολασίαν δημοκρατίαν, τὴν δὲ παρανομίαν ἐλευθερίαν, τὴν δὲ παρρησίαν ἰσονομίαν, τὴν δ' ἐξουσίαν τοῦ ταῦτα ποιεῖν εὐδαιμονίαν, ἀλλὰ μισοῦσα καὶ κολάζουσα τοὺς τοιούτους βελτίους καὶ σωφρονεστέρους ἅπαντας τοὺς πολίτας ἐποίησεν." που μεταφράζεται σε: "Διότι εκείνοι που διοικούσαν την πόλη τότε (ενν. στην εποχή του Σόλωνα και του Κλεισθένη), δεν δημιούργησαν ένα πολίτευμα το οποίο μόνο κατ’ όνομα να θεωρείται το πιο φιλελεύθερο και το πιο πράο από όλα, ενώ στην πράξη να εμφανίζεται διαφορετικό σε όσους το ζουν· ούτε ένα πολίτευμα που να εκπαιδεύει τους πολίτες έτσι ώστε να θεωρούν δημοκρατία την ασυδοσία, ελευθερία την παρανομία, ισονομία την αναίδεια και ευδαιμονία την εξουσία του καθενός να κάνει ό,τι θέλει, αλλά ένα πολίτευμα το οποίο, δείχνοντας την απέχθειά του για όσους τα έκαναν αυτά και τιμωρώντας τους, έκανε όλους τους πολίτες καλύτερους και πιο μυαλωμένους." (μετάφραση από εδώ).
Επεκτείνοντας λοιπόν τα παραπάνω, η ωμή αλήθεια είναι ότι η βία γεννάει βία, η εξαθλίωση ωθεί τους εξαθλιωμένους (ως άλλους Γιάννηδες Αγιάννηδες) να ξεσηκωθούν, η υποκρισία και η αλαζονεία της εξουσίας κάποια στιγμή ξυπνάει μέσα στον άνθρωπο ένστικτα που έμεναν καλά κρυμμένα από καιρό και αυτά με τη σειρά τους ξεσπάνε επί δικαίων και αδίκων.
[3] κάποιοι κουραδόμαγκες μπάτσοι εξακολουθούσαν ακόμα και χθες να παίζουν με τη φωτιά. Την ίδια ώρα, ένα δολοφονημένο 15χρονο παιδί ενταφιάζονταν στην Αττική γη. Τελικά η ιστορία δε φαίνεται να διδάσκει κάποιους.
[4] τελικά όπως φαίνεται η δικαιοσύνη θα αποδοθεί. Η ζαρντινιέρα θα οδηγηθεί πίσω από τα κάγκελα της φυλακής για να σαπίσει εκεί, φυτό μαζί με τα άλλα φυτά που εκλέξαμε να μας κυβερνούν. Ο αγώνας τώρα δικαιώνεται...
[5] οφείλω να απολογηθώ γιατί δεν το έψαξα ιδιαίτερα (είναι αλήθεια αυτό) σχετικά με τα όσα "είπε" ο Ισοκράτης. Ευτυχώς, ο φίλος saltapidas με διόρθωσε.
Αλλά αυτό το ξεχνάνε οι πολιτικοί και μετά ψάχνουν τις αιτίες πίσω από τα γεγονότα.
Υ.Γ.
οι κουραδόμαγκες των ΜΑΤ, που χθες κοιτούσαν διακριτικά τους "γνωστούς αγνώστους αντιεξουσιαστές" να ρημάζουν την πόλη μας, για να μην προκαλέσουν λέει και νέες αναταραχές (πόσο βαθύς είναι άραγε ο πάτος του πηγαδιού που έχουμε πέσει;), σήμερα το μεσημέρι στο Σύνταγμα την έπεσαν σε παιδιά 12-14 ετών συνοδευόμενα από γονείς και δασκάλους τους, τα οποία ήταν χωρίς κουκούλες και κράνη και τα τσάκισαν στο ξύλο και τα χημικά. Αποφάσισαν λέει να καθαρίσουν το Σύνταγμα. Το βράδυ θα καθαρίσουν άραγε;
"Βλέπω μια κόρη, κλαίει, σπαρακτικά θρηνεί,
σπάσε καρδιά μου εχάθη το γελαστό παιδί...
Ανάθεμα την ώρα , κατάρα τη στιγμή
σκοτώσαν οι εχθροί μας το γελαστό παιδί."
...κι ήταν μόνο 16 χρονών
Υ.Γ.
το άρθρο του Κώστα Ράπτη με τίτλο "Τα Εξάρχεια είναι παντού" στο skai.gr τσακίζει κόκκαλα
"επανάληψη, μήτηρ μαθήσεως" μαθαίναμε παλιά στο σχολείο. Αλλά δυστυχώς κάποιοι δεν πρόσεχαν στο μάθημα και τώρα κόβονται μετεξετασταίοι. Και επειδή ο οποιοσδήποτε στη δουλειά του μία φορά μπορεί να εξηγήσει κάτι στο συνάδελφο, δεύτερη φορά θα κάνει την καρδιά του πέτρα και θα το επαναλάβει, άντε και μια τρίτη, αλλά από κει και πέρα θα σιχτιριστεί, καλό θα είναι να επαναλάβω ποια είναι η δουλειά και οι αρμοδιότητες ενός dba (database administrator). Πάμε λοιπόν: δουλειά του dba είναι
- Τι κάνεις τώρα;
- Κάθομαι με το μικρό και διορθώνουμε τα λάθη του στις ασκήσεις της Γλώσσας και των Μαθηματικών... μην τα δει έτσι και η δασκάλα του
Μμμ, μάλιστα. "μην τα δει έτσι και η δασκάλα του"... αντί να βοηθήσει το παιδί να καταλάβει πού είναι το λάθος και πώς οδηγήθηκε εκεί (τι κατάλαβε δηλαδή στραβά) και στη συνέχεια να καθήσουν μαζί να κάνουν εξάσκηση μέσα από παρόμοιες ασκήσεις, έχει το νου του μη βρει τα λάθη η δασκάλα. Το αποτέλεσμα είναι και το παιδί να μη μαθαίνει (από) τα λάθη του και ο δάσκαλος / η δασκάλα να μην έχει σωστή εικόνα για τις ανάγκες και τις ελλείψεις του παιδίου.
Ρε γαμώτο, βοήθησε το παιδί και την επόμενη φορά που θα ξανακάνει το ίδιο (ή παρόμοιο) λάθος, άστο να πάει στο σχολείο με το λάθος και να το διορθώσει ο δάσκαλος. Άστο να βλέπει τα "κοκκινάδια" (που λέγαμε στις μέρες μας :-) στο τετράδιό του για να τα εμπαιδώνει. Και φυσικά, ασχολήσου πραγματικά μαζί του και όχι για τα μάτια του κόσμου και του δασκάλου.
Η χθεσινή συνέντευξη του Αριχεπίσκοπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος Ιερώνυμου στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία είναι άλλη μία απόδειξη της ουσιαστικής του διαφοράς με τον προκάτοχό του: το "γίνεσθαι" και όχι το "φαίνεσθαι", ο προοδευτικός λόγος, η διακονία και όχι η άσκηση πολιτικής (εννίοτε οικονομικής, κοινωνικής, ακόμα και εξωτερικής!, υποκαθιστώντας ή ακόμα και προσπαθώντας να αντικαταστήσει τη συντεταγμένη Πολιτεία - με όλα τα κουσούρια της και τα λάθη της). Και σαφέστατα δείχνει πόσο καλύτερα θα ήταν τα πράγματα αν εκεί ψηλά στο παπαδαριό δεν υπήρχαν κάποια φασιστοειδή οπισθοδρομικά στοιχεία που επιθυμούν και αναπολούν αλυτρωτισμούς, χάραξη πολιτικής, παρεμβάσεις στη δικαιοσύνη και παλιές "καλές" εποχές με συνθήματα όπως "Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια".
Ίσως από τα καλύτερα σημεία της συνέντευξης:
Όσοι τυχεροί πρόλαβαν και έκλεισαν εισιτήρια για την παράσταση Disney on ice - "Princess classics" στο Κλειστό Στάδιο Tae Kwon Do του Φαλήρου είναι σίγουρο ότι θα μείνουν απόλυτα ικανοποιημένοι στο τέλος. Ήμασταν από τους τυχερούς που πήγαμε χθες το απόγευμα και απολαύσαμε μια δίωρη παράσταση με εντυπωσιακά σκηνικά και κουστούμια, όμορφη χορογραφία και την αγαπημένη μουσική από τις ταινίες που συμμετέχουν οι περίφημες 7 πριγκήπισσες του Walt Disney: η Χιονάτη, η Belle (Πεντάμορφη), η Jasmin (με τον Alladin της), η Ariel (η μικρή γοργόνα), η Aurora (Ωραία Κοιμωμένη), η Mulan και φυσικά η Σταχτοπούτα, η πρώτη και κορυφαία στη συνείδηση του Disney αλλά και των παιδιών (μικρών και μεγάλων), ήταν όλες τους εκεί με τους πρίγκηπές τους. Όπως ήταν φυσικό, το στάδιο ήταν γεμάτο κυρίως από κοριτσάκια (μαζί και η δικιά μου) που τραγουδούσαν και χόρευαν στο ρυθμό της μουσικής.
Η παράσταση χωρίζεται σε δύο μέρη, όπου το πρώτο είναι αφιερωμένο στις ιστορίες των έξι πριγκηπισσών και το δεύτερο αποκλειστικά στη Σταχτοπούτα. Το σκηνικό περιλαμβάνει ένα τεράστιο κάστρο που μεταβάλλεται ανάλογα με την ιστορία, την καλή νεράιδα που υπερίπταται, πυροτεχνήματα για το τέλος, ακόμα και ιπτάμενο χαλί για τις ανάγκες της ιστορίας της Jasmin.
Συγκρινόμενη η παράσταση με την περσινή του Peter Pan on ice (αλλά σε παραγωγή της Holidays on Ice), που είχαμε επίσης παρακολουθήσει, είναι πολύ καλύτερη, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η παράσταση του Peter Pan υστερούσε σημαντικά. Σε κάθε περίπτωση, και καθώς διαθέσιμα εισιτήρια δεν υπάρχουν πλέον, όσοι την παρακολουθήσουν στις επόμενες τρεις ημέρες είναι βέβαιο ότι θα νιώσουν και πάλι παιδιά. Αν ήταν και λίγο καλύτερα τα πράγματα με το θέμα της εξόδου από τα parking του σταδίου (μισή ώρα κολλημένοι για να φύγουμε προς παραλιακή - και δεν ήταν και Σαββατοκύριακο που το Village Cinemas δίπλα είναι γεμάτο, οπότε θα γίνεται μεγαλύτερος χαμός), όλα θα ήταν άψογα και για τους μεγάλους. Μια μόνο μικρή συμβουλή. Υπολογείστε καλά το χρόνο σας για να είστε εκεί μισή ώρα πριν, παίρνοντας υπόψιν ότι για να μπείτε στους χώρους του Σταδίου με το αμάξι σας και να παρκάρετε θα σας πάρει άλλη μισή ώρα τουλάχιστον (αν δεν έχει κίνηση στην παραλιακή).
Αντιγράφω από το in.gr. Περισσότερες πληροφορίες στο επίσημο site του οργανισμού One Laptop Per Child, καθώς και στο δικτυακό κατάστημα της amazon.
Εξαιρετικά ενδιαφέρουσα είναι και η περιγραφή της εμπειρίας της διδασκαλίας με χρήση του XO-1 σε ελληνική τάξη (στο Άργος), όπως αυτή αποτυπώνεται στο εξαιρετικό άρθρο του ellak.gr, της Ελληνικής Κοινότητας Ελεύθερου Λογισμικού / Λογισμικού Ανοιχτού Κώδικα.
"Ο φθηνός φορητός υπολογιστής XO, παλαιότερα γνωστός ως «φορητός των 100 δολαρίων», πωλείται από τη Δευτέρα 17 Νοεμβρίου και στην ευρωπαϊκή αγορά, στο πλαίσιο του προγράμματος «Πάρε ένα, δώσε ένα».
Μέσω του προγράμματος οι οι ενδιαφερόμενοι αγοράζουν δύο λάπτοπ, ένα για τον εαυτό τους και ένα που δωρίζεται στον αναπτυσσόμενο κόσμο.
Το XO του μη κερδοσκοπικού ιδρύματος «Ένας Φορητός ανά Παιδί» (OLPC) κοστίζει γύρω στα 310 ευρώ και πωλείται μέσω του διαδικτυακού καταστήματος Amazon στις 27 χώρες της ΕΕ, καθώς και στη Ρωσία, την Ελβετία και την Τουρκία.
Το ευρωπαϊκό ντεμπούτο του ΧΟ ανακοινώθηκε από τον Έλληνα ιδρυτή του OLPC Νίκολας Νεγκροπόντε σε συνέδριο για την πληροφορική στο χώρο της Υγείας που πραγματοποιήθηκε στην Κοπεγχάγη.
Όπως αναφέρει το Yahooo Ιρλανδίας, ο Νεγκροπόντε δήλωσε ότι οι δωρεές του προγράμματος «Πάρε ένα, δώσε ένα» θα εστιαστούν στις 50 φτωχότερες χώρες του κόσμου καθώς και σε περιοχές όπου υπάρχουν εκτοπισμένοι πληθυσμοί λόγω πολέμων.
Το κόστος κάθε φορητού XO υπερβαίνει σήμερα κατά πολύ την προβλεπόμενη τιμή, ο Νεγκροπόντε ωστόσο υποσχέθηκε ότι ένας φορητός των 100 δολαρίων θα φτάσει στην αμερικανική αγορά στα τέλη του 2009.
Η επόμενη γενιά του ανθεκτικού φορητού θα βασίζεται σε ανοιχτό λογισμικό, είπε.
Το σημερινό μοντέλο του XO, ένας ζωηρόχρωμο πλαστικό μηχάνημα, διαθέτει μανιβέλα για τη φόρτιση της μπαταρίας, μονόχρωμη οθόνη που παραμένει ευανάγνωστη στο φως του ήλιου. Προσφέρει επίσης τη δυνατότητα ασύρματης δικτύωσης για πρόσβαση στο Διαδίκτυο και συνεργασία μεταξύ των μαθητών.
Μέχρι σήμερα περίπου 600.000 XO έχουν διατεθεί σε μαθητές φτωχών χωρών.
Ενδιαφέρον για τη διανομή του XO σε μαθητές είχε εκδηλώσει και η Ελλάδα, το σχέδιο όμως δεν έχει προχωρήσει."
Το περασμένο Σαββατοκύριακο, μετά από προτροπή του uniquefish (και ενώ αρκετές φορές είχαμε σκεφτεί να τη νοικιάσουμε και πάντα κάτι γίνονταν και διαλέγαμε άλλη ταινία), καθήσαμε αναπαυτικά στο κρεββάτι μας και παρακολουθήσαμε το Memento. Πρόκειται απλά για μια καταπληκτική ταινία, που αρχίζει "στραβά" από την αρχή και σε κρατάει καθηλωμένο μέχρι το "τέλος" της. Οι φανατικοί του Lost είναι σίγουρο ότι θα τη λατρέψουν για τη ροή του σεναρίου, και όποιος τη δει θα καταλάβει τι εννοώ :-). Καλοδουλεμένο σενάριο από τον Christopher Nolan, με φοβερή και απροσδόκητη ροή, και συνεχείς εναλλαγές στην άποψη που σχηματίζει ο θεατής για την υπόθεση και το χαρακτήρα των ηρώων. Όσο για το τέλος της ταινίας, σε αφήνει να αναρωτιέσαι για το αν είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό...
Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους είναι o Guy Pearce (πρωταγωνιστούσε και στο L.A. Confidential), η Carrie-Anne Moss (η Trinity της τριλογίας του Matrix) και ο Joe Pantoliano (οι φανατικοί της σειράς The Sopranos θα τον θυμούνται στο ρόλο του Ralph Cifaretto).
Αν δεν έχετε δει την ταινία και δεν έχετε και κάτι καλύτερο να παρακολουθήσετε ένα από τα επόμενα βράδυα, ενοικιάστε το dvd και δείτε την...
«ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ ΓΙ' AYTO ΠΟΥ HMOYN, ΓΙ' AYTO ΠΟΥ EKANA. Τότε αισθανόμουν ότι έκανα κάτι καλό, κάτι μεγάλο. Στους "μαυροσκούφηδες", στο Γουδί, είχα γίνει ο ήρωας που διέλυσε τους εχθρούς της πατρίδας, τα "παλιοκουμμούνια", όπως λέγαμε τότε τους φοιτητές. Αυτά μου έλεγαν, αυτά πίστευα. Τι περιμένεις!.. Ούτε μια εφημερίδα δεν είχα διαβάσει μέχρι τότε. Είχα γίνει και εγώ φασίστας. Μέχρι που μπήκα μέσα, πίστευα αυτό που έκανα. Στη συνέχεια έγινε ο εφιάλτης της ζωής μου. »
Πάντα ήθελα να ακούσω (ή να διαβάσω) την άποψη του οδηγού του τανκ, να δω τι σκέφτονταν, πώς σκέφτονταν, τι αισθάνθηκε μετά. Διάβασα το άρθρο και συγκλονίστηκα. Από το ΒΗΜΑ, στις 9/11/2003.
Τα πιστεύω τους, τα ιδανικά τους, η επιμονή τους να συνεχίσουν να υψώνουν τη φωνή τους και τη γροθιά τους απέναντι σε όλους αυτούς που γκρέμιζαν τα όνειρά τους, τα όνειρα ενός ολόκληρου λαού, τα μηνύματα που μοίραζαν σε τυπωμένα στους πολύγραφους του Πολυτεχνείου φυλλάδια, όλα παραμένουν ζωντανά και σήμερα στις καρδιές μας... Ζούμε ελεύθεροι και ζούμε έτσι χάρη σε αυτούς.
Και το νόημα της ημέρας κρύβεται στο πρόσωπο των παιδιών και όλων των απλών ανθρώπων που καταθέτουν το γαρύφαλλο στο μνημείο του Πολυτεχνείου, μακρυά από κάμερες και βαρύγδουπες δηλώσεις και κομματικές ίντριγκες, τσακωμούς και περιφρουρήσεις. Σας χαρίζουμε τους ψεύτικους εορτασμούς με τους 15.000 αστυνομικούς να περιφρουρούν, τους κάφρους να καταστρέφουν και να καίνε και κάποιους να διεκδικούν την πατρότητα των εκδηλώσεων. Κρατάμε το χαμόγελο των παιδιών με τη φωτιά στο βλέμμα και στην καρδιά και τα όνειρα για ένα καλύτερο αύριο...
Updated
το (ξανα)άκουσα το πρωί σε κάποιο ραδιόφωνο, και επειδή λέει όλη την αλήθεια για τον τρόπο που μερικοί ανάμεσά μας "αποδέχτηκαν αβασάνιστα" τα γεγονότα της 21ης Απριλίου του 1967 που οδήγησαν στον 7ετή γύψο, και επειδή η φωνή του Ξυλούρη μας αγγίζει όσο καμία άλλη...
Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί Στίχοι: Γιώργος Σκούρτης Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος Πρώτη εκτέλεση: Νίκος Ξυλούρης Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί τις πόρτες σπάσαν οι οχτροί κι εμείς γελούσαμε στις γειτονιές την πρώτη μέρα Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί αδέρφια πήραν οι οχτροί κι εμείς κοιτούσαμε τις κοπελιές την άλλη μέρα Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί φωτιά μας ρίξαν οι οχτροί κι εμείς φωνάζαμε στα σκοτεινά την τρίτη μέρα Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί σπαθιά κρατούσαν οι οχτροί κι εμείς τα πήραμε για φυλαχτά την άλλη μέρα Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί μοιράσαν δώρα οι οχτροί κι εμείς γελούσαμε σαν τα παιδιά την πέμπτη μέρα Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί κρατούσαν δίκιο οι οχτροί κι εμείς φωνάζαμε ζήτω και γεια σαν κάθε μέρα |
Πολύ τη γουστάρω αυτή την μπερδεψοκατάσταση μεταξύ των φίλων. Ο ένας παντρεύει τον άλλον ή βαφτίζει τα παιδί του, και τελικά όλοι αποκαλούμε ο ένας τον άλλον κουμπάρο :-) Χαβαλές και πραγματική φιλία. Και νομίζω ότι είναι λάθος που λένε ότι "η κουμπαριά ενισχύει τη φιλία": η πραγματική και άδολη φιλία δε χρειάζεται δεκανίκια.
unique fish , να είσαι πάντα ευτυχισμένος, αγαπημένος και... ρομαντικούλης (πονηρούλη, χαλάς την πιάτσα και πέφτει παντόφλα μετά) με το μωρό σου. Α!, και πολύ το χάρηκα που γίναμε κουμπάροι.
Περιλαμβάνει: υδραυλικούς, μαραγκούς, αλουμινάδες, μαρμαράδες, ελαιοχρωματιστές, πλακατζίδες (για πλακάκια, όχι που σπάνε πλάκα :-), ηλεκτρολόγους, και όλους τους άλλους επαγγελματίες που τους χρειαζόμαστε για τα πάσης λογής μερεμέτια στο σπίτι, και κυρίως όταν είμαστε σε μεγάλη ανάγκη να διορθώσουμε ζημιές που συμβαίνουν στα σπίτια μας.
Και τότε είναι που αρχίζει ο γολγοθάς μας. Πάντοτε πνίγονται στις δουλειές, αλλά έρχονται ως διά μαγείας σχεδόν αμέσως ("παρατώντας" τις υπόλοιπες δουλειές τους για χάρη μας), και φυσικά, με αυτό ως δικαιολογία, με το καλημέρα μάς ... πιάνουν τον κώλο με τα λεφτά που ζητάνε.
Όταν επιτέλους έρθουν, ξέρουν τα πάντα και δε δέχονται δεύτερη γνώμη ("το κακό με σας που νομίζετε ότι ξέρετε τα πάντα είναι ότι ενοχλείτε εμάς που τα ξέρουμε"), συμπεριφέρονται λες και είναι σε χωράφι (το πάτωμα είναι πάντα το μεγάλο τασάκι), θα σου αφήσουν και την υπογραφή τους (της μαύρης παλάμης βεβαίως βεβαίως) στον τοίχο, και στο τέλος το πιο πιθανό θα είναι να φύγουν με κάποια "μικρή" εκκρεμμότητα. Και μετά τρέχα γύρευε να τους ξαναβρείς.
Δεν έχω κάτι μαζί τους. Άλλωστε τους έχουμε ανάγκη να μας λύσουν χθες το σημερινό μας πρόβλημα. Επίσης πολύ συχνά ασχολούνται (και πιάνουν) πράγματα που εμείς δεν απλώνουμε το δαχτυλάκι μας πάνω τους (κοινώς τις βρωμιές μας). Αλλά ρε γαμώτο, δυο βδομάδες τρέχω με ζημιά στο σπίτι (ούτε στο χειρότερο εχθρό μου δεν εύχομαι να σπάσει η κεντρική αποχέτευση των κουζινών της πολυκατοικίας στο διαμέρισμά τους) και σήμερα που έλεγα ότι θα ξεμπερδέψω, τελικά μου άφησαν και υπόλοιπα.
Μάλλον πολύ ρόδινα και χαρωπά μάς τα παρουσιάζουν στον Μπομπ τον Μάστορα...
Τα συμπεράσματα:
Κοίτα να δεις τι θυμήθηκα τώρα... είδα κάπου στο Γενικό Χημείο του Κράτους μια αφίσα που παρουσίαζε (με τη μορφή χιουμοριστικών σκίτσων) τον Περιοδικό Πίνακα των Χημικών Στοιχείων και θυμήθηκα τη μανία που είχα στα χρόνια του Λυκείου με το μάθημα της Χημείας. Μιλάμε για έρωτα, που μου τον σκότωσε ο καθηγητής στο ένα και μοναδικό μάθημα Χημείας (που ήταν και επιλεγόμενο αν θυμάμαι καλά - αδιάφορο για τους περισσότερους, όντας άσχετο - θεωρητικά - με το αντικείμενό μας) που είχα στο πρώτο κιόλας εξάμηνο στη σχολή ΗΜΜΥ του ΕΜΠ. Απίστευτα απαράδεκτος εκπαιδευτικός, χωρίς καμία αίσθηση και γνώση διδασκαλικής διαδικασίας και μεθοδολογίας.
Το είχα δει πριν από λίγο καιρό και είχα εντυπωσιαστεί, αλλά και ζήλεψα καθώς πολύ θα ήθελα να το είχα δικό μου. Είναι ένα αριστουργηματικό case, με θέμα το The Wall των Pink Floyd, με πιο εντυπωσιακό στοιχείο ίσως το screaming face στην πρόσοψη του case. Πάνω στο κουτί μπορεί κανείς να δει επίσης το σφυρί στην κορυφή ως χερούλι για να μεταφέρεται το κουτί, εμπνευσμένο από τα marching hammers της ταινίας, τον τοίχο του The Wall με τα χαρακτηριστικά γκρι τούβλα, αλλά και το έμβλημα του Pink με τα χιαστί σφυριά, που παραπέμπουν στη ναζιστική σβάστικα. Εδώ αλλά και στο youtube μπορείτε να δείτε όλη τη διαδικασία της δημιουργίας του, βήμα προς βήμα. Πραγματική τέχνη...
που προχθές έκλεισε τα 6, και της αρέσει να με φωνάζει "μπούλη-μπαμπούλη" και να με αγκαλιάζει μετά με τα μάτια της και τα απαλά χεράκια της και να με γεμίζει φιλιά. Και μετά όλος μου ο κόσμος γεμίζει χρώματα.
"Έχω ένα κοριτσάκι,
έχω ένα κοριτσάκι.
Είμαι ένα δέντρο μες στη μέση τ' ουρανού."
"τουλάχιστον μέχρι αυτή τη στιγμή στην καταναλωτική και στεγαστική πίστη", είπε πριν από λίγο στην εκπομπή Κρίση 2008 της τηλεόρασης του Σκάι ο Τρύφων Κολλίντζας , Πρόεδρος Δ.Σ. & Διευθύνων Σύμβουλος της Attica Bank, σχολιάζοντας την πιθανότητα να εφαρμόζονταν και στην Ελλάδα (όπως και στην Ισπανία) πάγωμα των δόσεων των δανείων για ένα χρόνο.
Χμμμμ, μάλιστα... προφανώς ο Ζαν Κλντ Τρισέ προχωράει δηλ. σε βεβιασμένες κινήσεις, καθώς μετά τη σημερινή μείωση του βασικού επιτοκίου δανεισμού της ΕΚΤ κατά 0,5% (στο 3,25%) βλέπει και νέα μείωση στο άμεσο μέλλον. Το ίδιο και η Τράπεζα της Αγγλίας, η οποία μάλιστα προχώρησε σε ακόμα μεγαλύτερη μείωση, κατά 1,5%!
Κατά τα άλλα, αυτό που πραγματικά συμβαίνει είναι ότι παίζεται στις πλάτες μας ένα παιχνίδι κάτω από το τραπέζι μεταξύ κυβέρνησης και τραπεζών, σχετικά με το σχέδιο στήριξής τους με 28 δις ευρώ και τους σκληρούς όρους που το ακολουθούν, τους οποίους δεν πρόκειται να δεχτούν αμαχητί οι τραπεζίτες. Και μέχρι τότε, τα επιτόκια στην Ελλάδα θα ανεβαίνουν ενώ το Euribor πέφτει συνεχώς, οι εκβιασμοί των τραπεζιτών για να συνεχιστεί η υψηλή κερδοφορία των τραπεζών και να μειωθούν οι συνέπειες από το επικίνδυνο τζογάρισμά τους στη διεθνή οικονομική σκηνή θα εντείνονται, λεφτά για κοινωνική πολιτική, την υγεία και την παιδεία δε θα βρίσκονται (ενώ για τις τράπεζες βρέθηκαν ως δια μαγείας) και εμείς θα πληρώνουμε τα σπασμένα τους.
Άι σιχτίρ όλοι σας...
αξίζει να του ρίξετε μια ματιά. Είναι τα σημαντικότερα milestones του Google project από τη στιγμή της γέννησης του BackRub μέχρι σήμερα
"Όλα αυτά τα χρόνια ο μεγαλύτερος εχθρός της ΑΕΚ ήταν εσωτερικός", δήλωσε χθες ο Ντέμης. Για βάστα ρε Ντέμη, τελικά δεν ήταν ο Γκαγκάτσης και οι χεσμένοι διαιτητές; Αυτά δηλαδή ήταν για εσωτερική κατανάλωση όταν τα πράγματα δεν πηγαίνανε καλά στο αγωνιστικό κομμάτι;
Όσο καλά ξεκίνησε ο Ντέμης, ειδικά όταν προσπάθησε να κάνει κάτι με τους κάφρους των γηπέδων (αλλά δεν τον άφησαν τελικά), τόσο λάθος τελειώνει. Γιατί πράγματι δεν μπορείς και δεν πρέπει να τα παρατάς στα δύσκολα.
(In-Reply-To: exit strategy by adamo)
Υ.Γ.
[1] τότε τον υποστήριζα (ως ουδέτερος, καθότι γαύρος και όχι χανούμης), τώρα με χάλασε.
[2] και μόνο που πέτυχε να ανορθώσει την ΑΕΚ, να τη βγάλει από το οικονομικό αδιέξοδο που βρίσκονταν πριν 5 χρόνια και να τη βάλει σε μια σωστή οικονομική διαχείριση, είναι μεγάλο επίτευγμα από μόνο του, και του το αναγνωρίζω. Άλλωστε το άρθρο 44 δεν έγινε για την ΑΕΚ αλλά για άλλα λαμόγια, και σίγουρα θα ήταν κορόϊδο να μην το εκμεταλλευτεί. Αλλά στους μακροπρόθεσμους στόχους του απέτυχε παταγωδώς (γήπεδο, τίτλοι μέσα σε 3-4 χρόνια, ακόμα και το προπονητικό κέντρο θα γίνει από το Νοτιά, και αφού έφτασαν στο αμήν με το χωράφι των Θρακομακεδόνων).
[3] η Βασίλω πού βρίσκεται; Περάσαν κιόλας 24 ώρες και ακόμα να ακουστεί...
Το σκηνικό έγινε χθες Παρασκευή νωρίς το απόγευμα στη Βασ. Σοφίας, μπροστά στη στάση "Ευαγγελισμός" του μετρό, στο ρεύμα με κατεύθυνση προς το Σύνταγμα. ΙΧ αυτοκίνητο κινείται στη μεσαία λωρίδα (δίπλα στη λεωφορειολωρίδα) και ξαφνικά από τη λεωφορειολωρίδα πετάγεται μπροστά του (χωρίς φλας) ένα ταξί για να μπει στη μεσαία. Ο οδηγός αρχίζει να κορνάρει συνεχόμενα (με το ταξί σχεδόν κολλημένο μπροστά του, στο μισό μέτρο, να εξακολουθεί να μπαίνει στη μεσαία λωρίδα), ο ταρίφας του βγάζει το χέρι από το παράθυρο και με έντονα νοήματα του λέει "τι έγινε ρε;", ο οδηγός του ΙΧ ανταπαντάει (όλα αυτά εν κινήσει, μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα και σε μηκος δρόμου κάπου 20-30 μέτρα το πολύ) "που πας ρε μαλάκα" και ο ταρίφας "κοκκαλώνει" το ταξί - εμφανώς εσκεμμένα! Φυσικά ο οδηγός του ΙΧ δεν προλαβαίνει να φρενάρει και πέφτει πάνω στο ταξί.
Φυσικά ακολούθησε χοντρός καυγάς για κανένα πεντάλεπτο (στη μέση της Βασ. Σοφίας) και στη συνέχεια συνέχισαν στην άκρη. Και αμέσως θυμήθηκα καλό μου φίλο ταξιτζή που μου είχε πει (σα συμβουλή) να μην κάνω μαγκιές με ταρίφες, ειδικά αν το ταξί τους είναι παλιό και με χτυπήματα, γιατί μπορεί να προκαλέσουν επίτηδες τρακάρισμα όπου θα ευθύνονται οι άλλοι οδηγοί, ώστε να διορθώσουν τα όποια εξωτερικά προβλήματα του ταξί. Επίσης μου είχε πει να προσέχω όταν την επόμενη ημέρα τα ταξί έχουν απεργία, γιατί τότε έχουν τον απαραίτητο χρόνο για να πάνε στο συνεργείο!
Υ.Γ. έχω γνωρίσει δύο "ταρίφες" (τον ένα πολύ καλά, που μου είπε τα παραπάνω), και οι δύο καταπληκτικά παιδιά. Και έχω μπει και σε πολλά ταξί όπου μίλησα με τους ταξιτζήδες και κάναμε καταπληκτική κουβέντα. Και φυσικά δεν είναι όλοι τους αλήτες, αλλά δυστυχώς ένα πολύ μεγάλο ποσοστό τους είναι απαράδεκτοι αντιεπαγγελματίες, και μετά τους παίρνει η μπόρα όλους τους...
Τις τελευταίες ημέρες έχει προκύψει ένα νομικό θέμα με κάποια ελληνικά sites από τα οποία μπορούσε ο καθένας (μέχρι πρότινος) να κατεβάσει δωρεάν τους ελληνικούς υπότιτλους για τις περισσότερες ξένες δημοφιλείς τηλεοπτικές σειρές (Lost, Heroes, Prison Break, 24, Grey's Anatomy κ.α.). Η μετάφραση γίνονταν αφιλοκερδώς και ερασιτεχνικά (προφανώς) από κάποιους "φανατικούς" και συννάμα ρομαντικούς οπαδούς των συγκεκριμένων σειρών, και το σημαντικότερο, ήταν διαθέσιμη στις περισσότερες των περιπτώσεων την ίδια ημέρα με την προβολή των νέων επεισοδίων των σειρών στο εξωτερικό (συνήθως ΗΠΑ ή Καναδά). Η δε ποιότητα των μεταφράσεων ήταν πάντοτε σχεδόν άριστη, και σε αυτό το θέμα έχω προσωπική πείρα καθώς εδώ και 2 χρόνια "κατέβαζα" τους συγκεκριμένους υπότιτλους για τις παραπάνω σειρές. Και έχοντας (όπως όλοι μας άλλωστε) κακή εμπειρία από την ποιότητα των (απαράδεκτων πολλές φορές) υποτίτλων στις επίσημες διανομές (είτε ταινιών που προβάλλονται στις κινηματογραφικές αίθουσες είτε σειρών στην τηλεόραση), ήταν (και θα πρέπει να εξακολουθήσει να είναι) πολύ σημαντικό που υπήρχε η εναλλακτική λύση των sites αυτών, με σημαντικότερο και καλύτερο (τουλάχιστον αυτή είναι η προσωπική μού άποψη) ως προς την ποιότητα της μετάφραση το greektvsubs.gr. Υπάρχουν ωστόσο και άλλα αντίστοιχα sites με ελληνικό περιεχόμενο, όπως το subs4U.gr και το subs.gr (που ωστόσο συνήθως περιέχει υπότιτλους που προέρχονται από άλλα sites, κυριώς το greektvsubs).
Το θέμα λοιπόν που προέκυψε έχει να κάνει παρέμβαση της Εταιρίας Προστασίας Οπτικοακουστικών Έργων (ΕΠΟΕ), η οποία αναφέρει (με βάση το άρθρο 66, παράγραφος 1 του νόμου 2121/93) πως η απόδοση διαλόγων οπτικοακουστικού υλικού αποτελεί παράγωγο έργο και πως γι' αυτό απαιτείται η συναίνεση του κατόχου των δικαιωμάτων, ακόμη κι αν αυτή διανέμεται δωρεάν. Την επόμενη ημέρα όλα τα sites που φιλοξενούνται σε ελληνικούς web-servers, όπως το greektvsubs.gr και το subs4U.gr (και όχι αυτά που φιλοξενούνται στο εξωτερικό) αναγκάστηκαν να αποσύρουν τους υπότιτλους, καθώς ήταν σαφές ότι όλοι όσοι έβαζαν το προσωπικό τους μεράκι σε αυτή τη διαδικασία μετάφρασης και δωρεάν διανομής θα αντιμετώπιζαν νομικές κυρώσεις. Η ανοιχτή επιστολή που δημοσιεύεται στο greektvsubs είναι χαρακτηριστική και εξηγεί διεξοδικά το θέμα. Και το σημαντικότερο, περιέχει γεγονότα και αλήθειες οι οποίες σαφέστατα στρέφονται εναντίον των επίσημων καναλιών διανομής και ουσιαστικά καταδεικνύουν τις σκοπιμότητες που κρύβονται πίσω από τη συγκεκριμένη ενέργεια.
Η ουσία παραμένει: για μια ακόμα φορά τα μεγάλα συμφέροντα στο χώρο της οικιακής (και όχι μόνο) διασκέδασης (βλ. οπτικοακουστικό υλικό: μουσική, ταινίες, σειρές) καταφέρονται εναντίον της δωρεάν διάθεσης του υλικού, καθώς επιθυμούν να έχουν τα ίδια τον απόλυτο έλεγχο πάνω σε όλα τα κανάλια διανομής του παραπάνω υλικού, για μεγιστοποίηση των ήδη τεράστιων υπέρ-κερδών τους.
Η ιστορία βεβαίως έχει δείξει ότι σε ανάλογες περιπτώσεις στο παρελθόν (βλ. περιπτώσεις Napster και Audiogalaxy) το αποτέλεσμα ήταν το αντίθετο από το προσδοκόμενο για τις ενάγουσες μουσικές βιομηχανίες (βλ. εξέλιξη στο p2p file-sharing software). Προφανώς και σε αυτή την περίπτωση τα πράγματα κάπως έτσι θα εξελιχθούν.
Επί της ουσίας, ελληνικούς υπότιτλους μπορεί ακόμα να βρει ο καθένας, προερχόμενους από sites που φιλοξενούνται σε web-servers του εξωτερικού. Ωστόσο, όπως διαπίστωσα προσωπικά, σε πολλά από αυτά οι υπότιτλοι έχουν παραχθεί από software αυτόματης μετάφρασης από τους αντίστοιχους ξένους υπότιτλους, πράγμα που έχει ως αποτέλεσμα τραγικά λάθη στη μετλαφραση, λέξεις που παραμένουν αμετάφραστες και προτάσεις που δε στέκουν συντακτικά και νοηματικά. Αυτό που με έπεισε μέχρι τώρα (ελπίζω όχι μέχρι να αποδειχτεί το αντίθετο) είναι το tvsubtitles.net, το οποίο και συστήνω. Σε κάθε περίπτωση, οφείλονται πολλές ευχαριστίες στα παιδιά του greektvsubs (αλλά και όλων των αντίστοιχων sites) για την ανιδιοτελή προσπάθεια που έχουν καταβάλλει όλα αυτά τα χρόνια.
Υ.Γ. για την ιστορία, ακολουθεί το άρθρο 66, παράγραφος 1 του νόμου 2121/93:
"Άρθρο 66: Ποινικές κυρώσεις
1. Τιμωρείται με φυλάκιση τουλάχιστον ενός έτους και χρηματική ποινή 2.900 - 15.000 Ευρώ, όποιος χωρίς δικαίωμα και κατά παράβαση των διατάξεων του παρόντος νόμου ή διατάξεων των κυρωμένων με νόμο πολυμερών διεθνών συμβάσεων για την προστασία της πνευματικής ιδιοκτησίας, εγγράφει έργα ή αντίτυπα, αναπαράγει αυτά άμεσα ή έμμεσα, προσωρινά ή μόνιμα, με οποιαδήποτε μορφή, εν όλω ή εν μέρει, μεταφράζει, διασκευάζει, προσαρμόζει ή μετατρέπει αυτά, προβαίνει σε διανομή αυτών στο κοινό με πώληση ή με άλλους τρόπους ή κατέχει με σκοπό διανομής, εκμισθώνει, εκτελεί δημόσια, μεταδίδει ραδιοτηλεοπτικά κατά οποιοδήποτε τρόπο, παρουσιάζει στο κοινό έργα ή αντίτυπα με οποιοδήποτε τρόπο, εισάγει αντίτυπα του έργου που παρήχθησαν παράνομα στο εξωτερικό χωρίς τη συναίνεση του δημιουργού και γενικά εκμεταλλεύεται έργα αντίγραφα ή αντίτυπα που είναι αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας ή προσβάλλει το ηθικό δικαίωμα του πνευματικού δημιουργού να αποφασίζει για τη δημοσίευση του έργου στο κοινό καθώς και να παρουσιάζει αυτό αναλλοίωτο χωρίς προσθήκες ή περικοπές."
Μιας και πηγαινοέρχομαι συχνά στην Ισπανία, στη φίλη μου την heleni, ήθελα καιρό να γράψω τι μου αρέσει και τι δε μου αρέσει κάθε φορά που πηγαίνω εκεί. Τώρα που γύρισα από τετραήμερο στη Μαδρίτη, βρήκα την ευκαιρία. Πάμε λοιπόν...
Μου αρέσει (ανάμεσα στα άλλα) στην Ισπανία:
Είχα την κουβέντα σήμερα με συνάδελφο στη δουλειά, και είπα να το μεταφέρω και εδώ. Το ερώτημα είναι:
Δεν ξέρω σε πόσους άλλους εκεί έξω στον blogger (ή και σε άλλες υπηρεσίες, π.χ. στο wordpress) συμβαίνει, αλλά τις τελευταίες εβδομάδες παρουσιάστηκε στο Shine on you crazy diamond (επ, μήπως δεν ξέρετε πώς λέγεται το blog που διαβάζετε;) το φαινόμενο των spam comments (αντίστοιχο των spam mails). Σε κάθε νέο post που αναρτώ, σύντομα εμφανίζεται -το ίδιο πάντα- comment από τον ίδιο χρήστη, ο οποίος έχει απλά φτιάξει ένα profile στον blogger, χωρίς να το έχει συνδέσει με κάποιο blog, και απλά στέλνει comments. Στο κείμενο το spam comment εμφανίζεται βέβαια link προς ένα blog, το οποίο (τυπικά τουλάχιστον) ανήκει σε άλλο χρήστη, αλλά από τη στιγμή που δεν μπορώ να αποδείξω σύνδεσή του με τον spammer, δε θα το αναφέρω. Διαφορετικά είναι σίγουρο ότι θα ξεκινούσα ("χεράτα" βέβαια και όχι αυτοματοποιημένα) να κάνω όσα πιο πολλά reports για terms of service violation μπορώ (μέχρι να βαρεθώ να κάνω και να ξανακάνω ... τη διαδικασία αυτή).
Χμμμμ, αυτό λιγάκι μου ακούγεται σαν: "Θα πάω να το πω στην κυρία και θα δείς...", ή πώς αλλιώς το λέγαμε -εν χορώ- στο Δημοτικό: "στην κυρία, ψωμί και τιμωρία". Ωστόσο, όταν γίνεσαι μέλος μιας κοινότητας που σου παρέχει τη δυνατότητα δωρεάν και απεριόριστης χρήσης κάποιας υπηρεσίας (blogging εν προκειμένω), πρέπει να ακολουθείς και κάποιους κανόνες, ώστε και τα δικά σου νεύρα να μη σπάνε, και οι άλλοι να μη σιχτιρίζονται μαζί σου συνέχεια.
Από την άλλη, δε θέλω να μπω στο τριπάκι να βάλω moderation στα comments του blog, γι΄αυτό και έχω απλά επιπλέξει τη δυνατότητα που παρέχει ο blogger για word verification (αλλιώς captcha) στα comments, οποιαδήποτε υπογραφή και αν επιλέξει ο σχολιαστής. Αν τώρα ο spammer δε βαριέται να κάνει κάθε φορά αυτή τη δουλειά (να αντιγράφει δηλ. το περιεχόμενο του image, εκτός και αν ο provider χρησιμοποιεί παρωχημένα προγράμματα παραγωγής captcha images, τα οποία μπορούν να "σπάσουν" με χρήση αλγορίθμων οπτικής αναγνώρισης), τότε απλά τελικά με βάζει στον "κόπο" να διαγράφω το σχόλιό του.
Τελικό ηθικό δίλλημα: ελευθερία έκφρασης της σκέψης και του λόγου ή moderation; Προτιμώ το πρώτο, άσχετα από τις συνέπειες...
Αν βαρεθήκατε όλες αυτές τις αηδίες που παρουσιάζονται ως "παιδική μουσική" (Ζουζούνια, Mazoo and the zoo και όλα τα συναφή), και που δυστυχώς όλα τα παιδάκια (συμπεριλαμβανομένης και τις κόρης μου) τραγουδάνε καθημερινά, λόγω της απίστευτης πλύσης εγκεφάλου που τους γίνεται στην πρωινή "παιδική" ζώνη του Σαββατοκύριακου, τότε καιρός είναι να γνωρίσετε τον μαγικό κόσμο της Putumayo Music.
Χθες θέλησα να βάλω ένα καλώδιο επέκτασης USB από την πίσω πλευρά του pc μου στο σπίτι, για να αποφεύγω στο μέλλον τον κίνδυνο να κλωτσάω το flash memory που συνήθιζα να βάζω στα μπροστινά USB ports. Το case το έχω στο πάτωμα, κάτω από το γραφείο, και η πλάτη του κοιτάζει στον τοίχο. Και τότε βρέθηκα αντιμέτωπος (μετά από πάρα πολύ καιρό είναι αλήθεια) με το χάος των καλωδίων, των τροφοδοτικών, των πριζών και της σκόνης (γιατί συν τις άλλοις έχω πει στην κοπέλα που μας καθαρίζει στο σπίτι να μην πλησιάζει σε... απαγορευμένες περιοχές). Και το χάος αυτό είναι... λιγότερο απ' ό,τι σε αντίστοιχες καταστάσεις, καθώς έχω φροντίσει (ή μάλλον προσπαθήσει) να ομαδοποιήσω κατά κάποιον τρόπο τα καλώδια και να τα πιάσω με δέστρες. Ωστόσο, παραμένει χάος, καθώς μέτρησα ούτε λίγο ούτε πολύ 18 καλώδια + 3 τροφοδοτικά + 1 πολύπριζο ασφαλείας! Έχουμε και λέμε:
Μετά από τρία χρόνια από την τελευταία μας επίσκεψη, την περασμένη Κυριακή επισκεφτήκαμε ξανά το Αττικό Ζωολογικό Πάρκο στα Σπάτα και οι εντυπώσεις ήταν για μια ακόμα φορές εξαιρετικές. Πέρα από την καλή οργάνωση που υπάρχει στη λειτουργία του πάρκου και τις παρεχόμενες υπηρεσίες (πλήρες και φιλικό website, μεγάλο parking, καλές τιμές εισιτηρίων, χώροι αναψυχής και πικ-νικ, αναλυτικές οδηγίες στο φυλλάδιο και σημαντικές πληροφορίες που δίνονται για το κάθε ζώο που φιλοξενείται στο πάρκο, μαγαζάκι με αναμνηστικά - λίγο ακριβό βέβαια), το επιπλέον θετικό γεγονός είναι ότι το πάρκο με το πέρασμα των χρόνων μεγαλώνει σε έκταση και αριθμό φιλοξενούμενων ζώων. Ήδη έχουν έρθει (σε σχέση με την επίσκεψή μας πριν από τρία χρόνια) πολλά νέα ζώα, κάποια από αυτά ιδιαίτερα σπάνια, όπως το ζευγάρι λευκών λιονταριών και το ζευγάρι καφέ αρκούδων, και επίσης πολλά ζωάκια έχουν γεννηθεί στο ζωολογικό κήπο, βοηθώντας έτσι στην επιβίωση των σπάνιων ειδών. Επιπλέον, στο άμεσο μέλλον το πάρκο θα μεγαλώσει κατά 25-30% (όπως φαίνεται άλλωστε και στο χάρτη του), προσφέροντας τη δυνατότητα φιλοξενίας περισσότερων ειδών.
Και είναι άξιο αναφοράς επίσης το γεγονός ότι η συντήρηση του πάρκου γίνεται χωρίς καμία απολύτως κρατική παρέμβαση (σπάνιο για τα δεδομένα της Ελλάδας), μέσα από τα έσοδα από τα εισιτήρια και από χορηγίες, είτε από μεγάλες εταιρίες, είτε ακόμα και από ιδιώτες, μέσω της διαδικασίας υιοθεσίας ζώων. Και το κόστος συντήρησης είναι ιδιαίτερα υψηλό (όπως φαίνεται και από κάποια στοιχεία που παρουσιάζονται εδώ).
Από τη Δευτέρα 13 Οκτωβρίου γίνεται πλέον και επίδειξη πτήσης άγριων πουλιών, αλλά εμείς δυστυχώς δεν είχαμε τη δυνατότητα να την παρακολουθήσουμε (ξεκίναγε την επομένη).
Για τα παιδιά είναι καταπληκτική εμπειρία, αλλά και για τα μεγάλα παιδιά :-) είναι μια ευκαιρία για να ξεκολλήσουμε λίγο από το τσιμέντο της Αθήνας. Και επειδή για να γυρίσεις όλο το πάρκο χρειάζονται αρκετές ώρες (ένα τρίωρο σίγουρα, για να δεις όλα τα ζώα και να μην είσαι και στο τρέξιμο), μπορείτε να το συνδυάσετε με πικ-νικ στα μεγάλα ξύλινα τραπέζια που υπάρχουν στους χώρους πικ-νικ του πάρκου. Εμείς πήγαμε στις 12:30 και το σχολάσαμε τελικά κάπου στις 6 το απόγευμα! Και θα το ξανακάνουμε σίγουρα στο μέλλον...
Πρόσφατα ανακάλυψα ότι η Μichelin (η γνωστή εταιρία ελαστικών) προσφέρει ένα καταπληκτικό παγκόσμιο online navigator στο viamichelin.co.uk. Στα δικά μας... χωράφια, δίνει ολόκληρο το Εθνικό οδικό δίκτυο και επίσης έχει χάρτες των μεγαλύτερων Ελληνικών πόλεων (τσέκαρα τουλάχιστον Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Πάτρα, Λάρισα, Βόλο, Ιωάννινα, Ηράκλειο, Χαλκίδα - απογοητεύτηκα που δεν έχει το χάρτη του Αγρινίου :-< ).
Το Σάββατο, μιας και είχε μέρα - χαρά θεού, πήγαμε κάμποσοι φίλοι με τα παιδιά μας στο Πάρκο Στρατού, στου Γουδή (και όχι στο Γουδί όπως λάθος αναφέρεται συχνά) όπου διοργανώνονταν το 1ο Φεστιβάλ Town for Kids. To concept ακούγονταν ενδιαφέρον: Ο Βρασίδας ο αχινός, η Κική η μαρίδα, η Ρούλα Ζαχαρούλα η μαριδούλα. ο Σήφης ο ξιφίας.. και άλλοι κάτοικοι του βυθού της θάλασσας προσκαλούσαν τα παιδιά να τους βοηθήσουν να μαζέψουν μπόλικα παγάκια για να τα ρίξουν στη θάλασσα, καθώς η θερμοκρασία της συνεχώς αυξάνεται από την ανθρώπινη δραστηριότητα και οι ήρωές μας ανησυχούσαν ότι σύντομα η θερμοκρασία θα ανέβει τόσο πολύ που θα καταλήξουν ψαρόσουπα.
Ωστόσο, μετά από παραμονή μας εκεί για περίπου 3,5 ώρες, μπορώ να πω ότι γενικά απογοητευτήκαμε (ή τουλάχιστον δεν ικανοποιηθήκαμε όσο θα θέλαμε), γιατί με βάση το πρόγραμμα των εκδηλώσεων πήγαμε με άλλη διάθεση. Γενικά δεν υπήρχε καλή οργάνωση. Είχες το χάρτη και το πρόγραμμα των εκδηλώσεων στα χέρια σου και ήθελες να πας στην αντίστοιχη τέντα ή περίπτερο, όπου η κάθε μία είχε και το όνομα ενός ήρωα. Ωστόσο, οι διοργανωτές είχαν φροντίσει να έχουν τα ονόματα των χορηγών σε κάθε τέντα ή περίπτερο, με αποτέλεσμα να χάνεσαι. Παντού κυριαρχούσαν οι χορηγοί, οι οποίοι μοίραζαν κυρίως δείγματα και διαφημιστικά των προϊόντων τους (δεκτό και κατανοητό). Και ακριβώς λόγω της ύπαρξης τόσων πολλών χορηγών, είναι απαράδεκτο που το εισιτήριο εισόδου ήταν τόσο ακριβό: 12 ευρώ το άτομο ενιαία τιμή, οπότε για μια τετραμελή οικογένεια χρειάζονταν 50 ευρώ μόνο για την είσοδο. Αλλά και σε πολλά περίπτερα έπρεπε να περιμένεις πολλή ώρα για να κάνει κάποια δραστηριότητα το παιδί σου, καθώς δεν είχαν φροντίσει η κάθε δραστηριότητα να μπορεί να γίνεται ταυτόχρονα για περισσότερα από ένα παιδί τη φορά. Ήταν επίσης εμφανής η απουσία ενός περίπτερου που να ασχολείται με θέματα υγιεινής διατροφής για τα παιδιά. Αντί αυτού, είχαν φροντίσει να πουλάνε μόνο γρήγορο φαγητό (cheeps, γαριδάκια, τοστ κ.α.).
Από την άλλη, κάποιοι (ευτυχώς όχι όλοι) από τους συμμετέχοντες που δεν ήταν εταιρίες-χορηγοί (Αρκτούρος, Χατζηκυριάκειο, Μεσόγειος SOS) θα έπρεπε να έχουν καλύτερη και δυνατότερη παρουσία, καθώς το αντικείμενο των εργασιών τους, λόγω της σπουδαιότητάς του (π.χ. προστασία της Μεσογειακής φώκιας), θα πρέπει να γίνει γνωστό στα παιδιά. Αντ΄ αυτού, περιορίστηκαν σε ένα απλό περίπτερο με μερικά φυλλάδια, αντί να έχουν ίσως κάτι σαν έκθεση ή κάποια δραστηριότητα, με συνέπεια τα παιδιά να ρίχνουν όλη τους την προσοχή στα διπλανα περίπτερα των χορηγών, εστιάζοντας στα δωράκια που αυτολί έδιναν.
Παρόλα αυτά θα πρέπει να αναφέρω και τα θετικά, που είχαν να κάνουν με τη θεματολογία ορισμένων εκδηλώσεων, όπως η πάρα πολλή καλή θεατρική παράσταση "'Ορνιθες" του Αριστοφάνη (με χορό από παιδιά), η παράσταση του Αγησίλαγου (όποιος δεν έχει διαβάσει αυτό το παραμύθι, χάνει), το πάρκο κυκλοφοριακής αγωγής, την ανακύκλωση και το σεμινάριο περιβάλλοντος (πολλή καλή παρουσία από την Ελληνική Εταιρία Αξιοποίησης Ανακύκλωσης), την παράσταση του ταχυδακτυλουργού Alex De Pari (όπου μικροί -μεγάλοι το 'φχαριστηθήκαμε :-), και τη ζαχαροπλαστική της Ρούλας Ζαχαρούλας της μαριδούλας (δυστυχώς δεν πετύχαμε τον Παρλιάρο, που θα ήταν -σύμφωνα με το πρόγραμμα- εκεί).
Σα συμπέρασμα, οι διοργανωτές θα πρέπει να βελτιωθούν πολύ στο οργανωτικό τομέα, να εξετάσουν το θέμα του (υπερβολικού) κόστους του εισιτηρίου εισόδου, να εμπλουτίσουν (σε συνεργασία με τους συμμετέχοντες οργανισμούς) τις δραστηριότητες και να εστιάσουν σε ζητήματα που θα πρέπει να απασχολούν τα παιδιά μας και αφορούν σε σημαντικά ζητήματα (προστασία φύσης, διατροφή, εκπαίδευση). Διαφορετικά σύντομα το φεστιβάλ θα εκφυλιστεί και θα καταντήσει απλά ένα πανηγυράκι χορηγών...
Ο αξιότιμος κύριος "Πρόεδρος" Βαρούχας αποφάνθηκε χθες το βράδυ στην Αθλητική Κυριακή ότι ο "Κορυφαίος" Έλληνας διαιτητής (με Κύρος βεβαίως βεβαίως) σωστά δεν απέβαλε το Αλάνι με δεύτερη κίτρινη κάρτα, γιατί ναι μεν πηγαίνει με πρόθεση να ρίξει τον Galletti (ή ο παίχτης ή η μπάλα, και τα δύο μαζί δεν περνάνε) αλλά δεν τον πέτυχε (!!!), οπότε είναι στη δικαιοδοσία του διαιτητή (του Κορυφαίου, να υπενθυμίσω) αν θα τη δείξει την κίτρινη.
Το γεγονός ότι εδώ και κάτι χρόνια η UEFA έχει αποφασίσει να τιμωρεί την πρόθεση, άσχετα με το αν ο παίχτης... βρει στόχο, μάλλον του διαφεύγει επιλεκτικά του "Προέδρου". Να του θυμίσω μόνο τι ακριβώς ορίζουν οι "Κανόνες του Παιχνιδιού 2008/2009", όπως ορίζονται από τη FIFA και εφαρμόζονται από την εκάστοτε Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία:
Κανόνας 12. Παραβάσεις και Ανάρμοστη Συμπεριφορά
Απρόσεκτα, ριψοκίνδυνα, χρήση υπερβολικής δύναμης (σελ. 108)
"Ο όρος "απρόσεχτα" σημαίνει ότι ο παίκτης επέδειξε έλλειψη προσοχής ή ενδιαφέροντος όταν έκανε ένα μαρκάρισμα ή ότι ενέργησε χωρίς προφύλαξη.
• Δεν απαιτείται καμία περαιτέρω πειθαρχική τιμωρία εάν ένα "φάουλ" κριθεί ως απρόσεκτο
Ο όρος "ριψοκίνδυνα" σημαίνει ότι ο παίκτης ενέργησε με πλήρη αδιαφορία για τον κίνδυνο ή τις επιπτώσεις προς τον αντίπαλό του
• Ένας παίκτης ο οποίος αγωνίζεται με ριψοκίνδυνο τρόπο θα παρατηρείται (κίτρινη κάρτα)."
Επικίνδυνο παιχνίδι (σελ. 112)
"Ως επικίνδυνο παιχνίδι ορίζεται κάθε ενέργεια η οποία κατά την προσπάθεια να "παίξει" την μπάλα, αποτελεί απειλή τραυματισμού κάποιου (συμπεριλαμβανομένου και του ίδιου του παίκτη). Διαπράττεται όταν ένας αντίπαλος βρίσκεται κοντά και εμποδίζεται από το να "παίξει" την μπάλα εξαιτίας φόβου τραυματισμού.
Το επικίνδυνο παιχνίδι δεν περιλαμβάνει σωματική επαφή μεταξύ των παικτών. Εάν υπάρχει σωματική επαφή, η ενέργεια αποτελεί παράπτωμα, το οποίο τιμωρείται με άμεσο ελεύθερο λάκτισμα ή λάκτισμα από το σημείο του πέναλτι. Σε περίπτωση σωματικής επαφής, ο διαιτητής θα πρέπει να εξετάζει προσεκτικά την μεγάλη πιθανότητα να έχει διαπραχθεί επίσης και απρεπής συμπεριφορά.
Πειθαρχικές κυρώσεις
• Εάν ένας παίκτης αγωνίζεται με επικίνδυνο τρόπο σε ένα "κανονικό" μαρκάρισμα, ο διαιτητής οφείλει να μην λάβει κανένα πειθαρχικό μέτρα. Εάν η ενέργεια γίνεται με προφανή κίνδυνο πρόκλησης τραυματισμού, ο διαιτητής πρέπει να παρατηρήσει (κίτρινη κάρτα) τον παίκτη."
Προφανώς ο κύριος "Πρόεδρος" έκρινε ότι το Αλάνι πήγε "απρόσεκτα" (σελ. 108) και γκρέμισε τον Galletti. Επίσης έκρινε ότι στην προσπάθεια του Αλανιού δεν υπήρξε προφανής κίνδυνος πρόκλησης τραυματισμού (σελ. 112) και συνεπώς σωστά δε δόθηκε κίτρινε κάρτα.
Υ.Γ.
[1] Στη φάση βεβαίως του Μπασινά, που επίσης πήγε με πρόθεση για το τάκλιν από πίσω, αποφάνθηκε ότι σωστά την έδειξε την κίτρινη, γιατί όπως επεσήμανε και στο Μίχο (μέγας άσχετος κατά την ταπεινή μου άποψη) "Να, είδες Πέτρο, εδώ τον πέτυχε και σωστά είδε την κίτρινη κάρτα".
[2] Δυστυχώς ο κύριος "Πρόεδρος" πληρώνεται με χρήματα του Έλληνα φορολογούμενου για να λέει τις "σοφίες" του στην Αθλητική Κυριακή της Κρατικής Τηλεόρασης.
Και ενώ ο (κακός) χαμός για το επιμολυσμένο με μελαμίνη (!!!) κινέζικο γάλα συνεχίζεται, και ενώ ήδη στο "παιχνίδι" μπήκαν μεγάλες πολυεθνικές οι οποίες αντιμετωπίζουν πρόβλημα με προϊόντα τους, στην παραγωγή των οποίων χρησιμοποιήθηκε το επίμαχο γάλα (βλ. σχετική αρθρογραφία για Nestle και Cadbury), τώρα το πρόβλημα χτυπάει πλέον την πόρτα μας (για να μην πω ότι ήδη είναι μέσα στο σπίτι μας).
Ήδη ο ΕΦΕΤ και το Γενικό Χημείο βρήκαν ότι έχουν γίνει εισαγωγές τέτοιου γάλακτος στη χώρα μας (καθυστερημένα ή όχι δεν το γνωρίζω, άλλωστε είναι λάθος να εξετάζει κανείς τέτοια θέματα από πολιτική σκοπιά - προέχει η υγεία, και άλλωστε δεν μπορεί από πριν να ξέρεις τι θα συμβεί σε 4-5 μήνες). Καλό θα είναι λοιπόν να ξέρουμε τι να αποφεύγουμε (τουλάχιστον αυτά που βγαίνουν στη φόρα, γιατί σίγουρα υπάρχουν πολύ περισσότερα που μένουν -και θα παραμείνουν - στο σκοτάδι). Και χωρίς ίχνος ρατσισμού, μακρυά από κάθε είδους κινέζικα προϊόντα...
Ενημέρωση 5/10/2008
νέες σειρές αποσύρονται, καθώς οι έλεγχοι "πιάνουν" όλο και περισσότερα επιμολυσμένα προϊόντα: τώρα σειρά έχουν τα Κit Kat της Nestle και τα Μ&Μ's και Snickers της Mars. Και είμαστε ακόμα στην αρχή...
Πολλές φορές δεν είναι τι λες, αλλά ο τρόπος που το λες! Αυτό το πολύ απλό μήνυμα είναι το μήνυμα που κατάφερε να μεταδώσει με την παρακάτω ταινία μικρού μήκους ο Alonso Alvarez Barreda.
Η ταινία του με τίτλο Historia de un letrero (The story of a sign) κέρδισε το βραβείο καλύτερης ταινίας μικρού μήκους στο 4ο ετήσιο Online διαγωνισμό ταινιών μικρού μήκους στις Κάννες φέτος. Η ίδια ταινία ανακηρύχθηκε επίσης καλύτερη ταινία μικρού μήκους στο Festival Internacional de Cine en Corto, κέρδισε το βραβείο των Ισπανοαμερικανών κριτικών στο Short Shorts Film Festival της Πόλης του Μεξικού, και επιλέχθηκε στο San Diego Latino Film Festival, στο Cine Festival του San Antonio, στο Short Shorts Film Festival στο Monterrey and Morelos, και στο Short Film Corner στις Κάννες.
Διαθέστε μόλις 5 λεπτά από τον ελεύθερο χρόνο σας και απολαύστε την...
ίσως έτσι θα μπορέσω κι εγώ και να είμαι σύννομος, και:
Τα μικρά, χαριτωμένα, γαλάζια πλασματάκια με τα οποία μεγαλώσαμε μαζί γίνονται ήδη 50 χρονών! Και όποιος θέλει να ξανανιώσει παιδί μπορεί, με ή χωρίς παιδιά (δε χρειάζεται άλλωστε καμία δικαιολογία), να πάει μια βόλτα μέχρι την πλατεία Κλαυθμώνος από σήμερα Παρασκευή 19 Σεπτεμβρίου μέχρι και την Κυριακή 21 Σεπτεμβρίου, όπου θα γίνει η στρουμφο-επιδρομή. Όσοι βρεθούν εκεί θα έχουν την ευκαιρία να μάθουν τα πάντα για τα Στρουμφάκια, να βγάλουν φωτογραφίες μαζί τους και να αγοράσουν... στρουμφοδώρα. Και το σημαντικότερο, θα έχουν την ευκαιρία να ενισχύσουν τους σκοπούς της UNICEF, η οποία είναι από τους διοργανωτές της γιορτής, μαζί με το Δήμο Αθηναίων, τη Διεύθυνση Σχολικής Μέριμνας Δ.Ε.Π. και τη Modern Times.
Και για τους λάτρεις των θεωριών συνομωσίας, να μη ξεχνιόμαστε ότι οι φίλοι μας τα Αμερικανάκια έχουν ανακαλύψει ότι τα στρουμφάκια δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια συνομωσία των... κομμουνιστών! Μήπως τελικά δεν είναι τυχαίο ότι ακριβώς αυτό το τριήμερο διοργανώνεται και το φεστιβάλ της ΚΝΕ στα Ιλίσια; Μήπως ;-)
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 | ||
