(if anyone was there, please send feedback... just for memorabilia, u know)
Την Πέμπτη 28 Αυγούστου 1997, ακριβώς πριν από 11 χρόνια (πόσο μακρυά αλλά και ταυτόχρονα πόσο κοντά μου φαίνεται) ήμουν ένας από τους 53.917 τυχερούς που βρέθηκαν στο Roundhay Park του Leeds στην Αγγλία για τη συναυλία των U2. Ήταν στα πλαίσια του PopMart Tour και νομίζω πως ήταν το καλύτερο show που έχω δει ποτέ. 53 χιλιάδες, βρεγμένοι μέχρι το κόκκαλο και γεμάτοι λάσπες, τραγουδούσαμε και χορεύαμε (ή μάλλον χοροπηδούσαμε) από τις 9:30 μέχρι τις 12:30, 3 ώρες που παρακαλούσαμε να μην τελειώσουν ποτέ!
Θυμάμαι στη διαδρομή από το Manchester μέχρι το Leeds με το τραίνο κοιτάζαμε τον ουρανό που ήταν γεμάτος μαύρα σύννεφα (τι παράξενο για την Αγγλία), ενώ μόλις μία μέρα πριν ήταν χαρά θεού, και παρακαλούσαμε όλοι να μη βρέχει στη συναυλία. Φτάνοντας στο πάρκο κατά τις 5 το απόγευμα άρχισε ένα ψιλόβροχο, αλλά όταν στις 7 και κάτι βγήκαν οι
Cast που ήταν το support group (παίζαν brit-pop και ήταν δημοφιλείς εκείνη την εποχή, ήταν και από το Leeds οπότε μια χαρά γκρουπάκι ήταν για τη συγκεκριμένη συναυλία) άρχισε να ρίχνει καρεκλοπόδαρα! Η καταιγίδα κράτησε περίπου μία ώρα (όσο έπαιζαν οι Cast) και χοροπηδούσαμε σαν τρελοί στη λάσπη.
Και μετά εισακούστηκαν οι προσευχές μας. Στις 8:30 σταμάτησε η βροχή και, με μια μικρή καθυστέρηση μισής ώρας για να καθαριστεί η σκηνή από τα νερά, στις 9:30 έσβησαν τα φώτα και το show ξεκίνησε. Ήμουν τυχερός γιατί βρέθηκα μόλις 5 μέτρα από τη σκηνή, αν και ειδικά στην αρχή της συναυλίας σχεδόν πέρασαν από πάνω μας όλοι οι από πίσω που προσπαθούσαν να πλησιάσουν.
Όλα ήταν τέλεια, σχεδόν μαγικά: η κολοσσιαία οθόνη από LED (με διαστάσεις κάπου 55m x 15m) πίσω από τη σκηνή (ουσιαστικά ήταν η πίσω πλευρά της σκηνής) όπου προβάλλονταν η συναυλία, το τεράστιο ασημοκίτρινο περιστρεφόμενο λεμόνι (απ' όπου βγήκαν οι U2 στην έναρξη του δεύτερου μέρους τραγουδώντας το Discothèque), τα καταπληκτικά εφέ με τα λέιζερ, και πάνω απ' όλα η απίστευτη σκηνική τους παρουσία.
Από τις καλύτερες στιγμές της συναυλίας ήταν η εντυπωσιακή έναρξη με το Mofo (από τα αγαπημένα μου τραγούδια) και την ατάκα του Bono ("
Hope you're enjoying the show - because you paid for it"), η unplugged version του Staring at the sun με τον Bono και τον Edge να περπατούν πάνω σε ένα διάδρομο που έμπαινε μέσα στην arena, το karaoke με όλο τον κόσμο να τραγουδάει το Singing in the rain και τον Edge να παίζει με την ακουστική κιθάρα, ο κακός χαμός που έγινε στο New Year's Day, η σχεδόν ανατριχιαστική ατμόσφαιρα πριν το τέλος, όταν όλοι τραγουδούσαμε το One με έναν αναπτήρα στο χέρι... απλά μαγεία.
Θυμάμαι επίσης τη γιούχα που έφαγε (χωρίς να είναι εκεί) ο George Harrison των Beatles. Λίγες μέρες πριν είχε βγει στην τηλεόραση και είχε πει ότι του είναι ακατανόητο να πηγαίνει τόσος κόσμος να βλέπει τους U2 στη συναυλία, τους οποίους σε 30 χρόνια δε θα θυμάται κανένας! Στη μέση λοιπόν της συναυλίας ο Bono σηκώνει το μεσαίο δάχτυλο και λέει: "I won't play for you, George" και όλο το πάρκο σηκώθηκε στο πόδι...
Το τέλος της συναυλίας, μετά από 3 καταιγιστικές ώρες μουσικής αλλά ευτυχώς χωρίς βροχή, μας βρήκε όλους πραγματικά ευτυχισμένους που βρεθήκαμε εκεί. Μας πήρε κάπου 2,5 ώρες να φτάσουμε με το πόδια στο Leeds (βλέπετε η συναυλία ήταν να τελειώσει στις 11:30, αλλά η βροχή τα έφερε όλα πίσω, οπότε δεν υπήρχε λεωφορείο μετά τις 1 το βράδυ) και στη συνέχεια ακολούθησε τρελή κλωτσοπατινάδα στο σταθμό του τραίνου για να βρούμε ένα εισιτήριο με το πρώτο πρωινό δρομολόγιο για το Manchester (όλοι είχαμε φυσικά χάσει το τραίνο των 2:30 :-).
Η τελευταία εικόνα στα βαγόνια, με όλους μας να είμαστε λασπωμένοι, βρεγμένοι, κουρασμένοι και άυπνοι, αλλά με ένα χαμόγελο για τα όσα είχαμε ζήσει, ήταν η τέλεια κατάληξη για τη μαγική αυτή βραδιά.
Για την ιστορία, εδώ είναι η
λίστα με τα τραγούδια που ακούστηκαν, καθώς και μια
σειρά από φωτογραφίες (με τη μορφή video).
πω πω πω πω πω, 
