Μια Ελπίδα για την Ειρήνη

Χθες το πρωί, μέσα σε μόλις μια ώρα, βρέθηκα σε δύο εντελώς διαφορετικούς κόσμους.

Στην αρχή περπάτησα έξω από το ιστορικό κτίριο του Ε.Μ.Π. στην Πατησίων, εκεί όπου πριν από 35 χρόνια κάποιοι πραγματικοί αγωνιστές πάλεψαν ενάντια στα θεριά, νίκησαν (αν και τα θεριά νόμισαν προς στιγμή το αντίθετο) και έγιναν μέρος της ιστορίας αυτού του τόπου. Η εικόνα που αντίκρυσα στο ίδρυμα όπου κάποιοι περάσαμε 6 από τα ωραιότερα χρόνια μας μόνο θλίψη με γέμισε. Καταστροφή... Οι τζούφιοι "αγωνιστές" που, εκμεταλλευόμενοι τραγικά γεγονότα και καταστρατηγώντας την έννοια του ιερού ασύλου, το έχουν καταλάβει και το έχουν μετατρέψει σε ορμητήριο μίσους και καταστροφής πρέπει να μας θλίβουν όλους. "Δεν είναι αυτή (και αυτοί) η ελπίδα που θέλουμε για το αύριο" σκέφτηκα.

Μετά από λίγο βρέθηκα στην Ελπίδα, το Σύλλογο φίλων παιδιών με καρκίνο στο Γουδί, για την ανιψιά μου την Ειρήνη, ένα αγγελούδι 7 ετών που παλεύει, μαζί με πολλά άλλα παιδάκια εκεί μέσα, με πρωτοφανή γενναιότητα (πρωτοφανή και απίστευτη συννάμα για όποιον δεν το ζει) για να βγει από εκεί καλά. Και όπως φαίνεται (οι γιατροί λένε ότι) θα τα καταφέρει. Και όπως φαίνεται ο πόνος (αβάσταχτος πολλές φορές) δεν έχει καταφέρει να την κάμψει. Και σύντομα θα είναι και πάλι μαζί με την παρέα της, καλά. Και σκέφτηκα: "Αυτή είναι η Ελπίδα που θέλουμε".

Μια Ελπίδα για την Ειρήνη
Μια Ελπίδα για τα παιδιά όλου του κόσμου
Μια Ελπίδα για όλους μας