Ραγίζει απόψε η καρδιά...

Έφυγε ο Νίκος Παπάζογλου. Έτσι ξαφνικά. Και πάει να βρει εκεί ψηλά το φιλαράκι του, το Μανώλη Ρασούλη, με διαφορά μόλς 40 μέρες...

"Μα γιατί το τραγούδι να 'ναι λυπητερό..."

Magnificent... U2

Ό,τι και να πει κανείς θα είναι λίγο. Η τεράστια σκηνή με το απίστευτο matrix των 360 μοιρών, το show, οι Snow Patrol και ο Avin Geffen (support), όλα ήταν απλά καταπληκτικά. Με τους U2 πάνω στη σκηνή για 2 ώρες και 5 λεπτά συνεχόμενα, χωρίς διακοπές, με όλα τα κομμάτια που αγαπήσαμε και μεγαλώσαμε με αυτά. Με την είσοδό τους στη σκηνή να ακούγεται η απίστευτη μελωδία του Space Oddity του David Bowie. Με τον κόσμο να χορεύει ασταμάτητα... Με το στάδιο ολόκληρο να σείεται στο Sunday Bloody Sunday, στο I Still Haven't Found What I'm Looking For, στο Pride (In The Name Of Love) και στο Where The Streets Have No Name. Με τον Bono να τα δίνει όλα στο Miss Sarajevo, ειδικά στο δεύτερο μισό του τραγουδιού όπου στην πρωτότυπη version τραγουδάει ο Pavarotti. Με την κιθάρα του Edge να σε ταξιδεύει. Και κάπου εκεί, στο With or without you ο κόσμος να τραγουδάει το ρυθμό για 2 λεπτά μετά το τέλος του τραγουδιού και ο Bono να μένει... κόκκαλο πάνω στη σκηνή και να χειροκροτάει τον κόσμο. Και για το τέλος, το Moment of Surrender. Μαγεία...

Και τα είπαν σχεδόν όλα όσα περίμενε ο κόσμος να ακούσει: Beautiful Day, I Will Follow, Get On Your Boots, Magnificent, Mysterious Ways, Elevation, Until The End Of The World, I Still Haven't Found What I'm Looking For, Pride (In The Name Of Love), In A Little While, Miss Sarajevo, City Of Blinding Lights, Vertigo, I'll Go Crazy If I Don't Go Crazy Tonight, Discothèque, Sunday Bloody Sunday, MLK, Walk On , One, The Streets Have No Name, Hold Me, Thrill Me Kiss Me Kill Me, With Or Without You, Moment of Surrender.

3 μέρες μετά τη συναυλία των U2 στο ΟΑΚΑ ξαναείδα τις φωτογραφίες και τα video που τράβηξα στη διάρκειά της και θα ήθελα να μπορούσα να γυρίσω πίσω εκεί να ξαναζήσω τη μαγεία.

Υ.Γ. τι το ήθελα και άνοιξα το στόμα μου στο προηγούμενο post, όταν έγραφα ότι "ροκ συναυλία μακρυά από την αρένα είναι σαν τον Τζακ Νίκολσον χωρίς το σατανικό χαμόγελό του"... Ο κουμπάρος μου που είχε αναλάβει το θέμα των εισιτηρίων πέρισυ είχε αγοράσει τελικά στην κερκίδα :-) Πάλι καλά πάντως, όλη τη ώρα όρθιοι ήμασταν. Καλύτερα να μασάς παρά να μιλάς...

In a little while...

Λίγες ώρες πριν από τη συναυλία των U2, φυσικά στην αρένα (γιατί όπως σωστά είπε και ο Γιάννης Κυφωνίδης χθες στο Supersport-FM "ροκ συναυλία μακρυά από την αρένα είναι σαν τον Τζακ Νίκολσον χωρίς το σατανικό χαμόγελό του"), με τις αναμνήσεις από τη συναυλία τους στο Roundhay Park του Leeds το 1997 να είναι πάντα στο μυαλό μου, έτσι για... ζέσταμα άκουσα σήμερα το πρωί ένα από τα αγαπημένα μου: το "In a little while". Μακάρι το βράδυ να είναι όλα όπως τα φανταζόμαστε και να μην απογοητευτούμε.

In a little while
Surely you'll be mine
In a little while...I'll be there
In a little while
This hurt will hurt no more
I'll be home, love

When the night takes a deep breath
And the daylight has no air
If I crawl, if I come crawling home
Will you be there?

In a little while
I won't be blown by every breeze
Friday night running to Sunday on my knees
That girl, that girl she's mine
Well I've known her since,
Since she was

A little girl with Spanish eyes
When I saw her first in a pram they pushed her by
Oh my, my how you've grown
Well it's been, it's been...a little while

ooh ooh ooh ooh ooh ooh

Slow down my beating heart
A man dreams one day to fly
A man takes a rocket ship into the skies
He loves on a star that's dying in the night
And follows in the trail, the scatter of light
Turn it on, turn it on, you turn me on

Slow down my beating heart
Slowly, slowly love

22 χρόνια χωρίς το Νικόλα Άσιμο

17/3/1988, φευγάτος όπως σε όλη του τη ζωή. Στο Γιουσουρούμ συνεχίζουμε εμείς...

Οι U2 στην Αθήνα το 2010!

Τρέλλα!!! Μετά από 13 ολόκληρα χρόνια (28/8/1997 στο Leeds) θα τους ξαναδώ live στο ΟΑΚΑ.

Scorpions - Βασίλης: A night to remember

Ήταν ίσως η καλύτερη συναυλία των Scorpions στην Ελλάδα. Με όλα τα ιστορικά μέλη επί σκηνής.

Με τον Uli Jon Roth ακόμα παιδί των λουλουδιών (τον πρώτο ουσιαστικά lead quitarist του συγκροτήματος, στα χρόνια του οποίου οι Scorpions έπαιξαν καταπληκτική hard rock, ενώ με την αποχώρησή του το 1977 άλλαξε εντελώς ο ήχος στις κιθάρες τους) να δίνει απίστευτα σολαρίσματα (όσο έπαιζε δεν έχω τραβήξει ούτε βίντεο ούτε φωτογραφία).

Με τον Michael Schenker σε κέφια να ξεσηκώνει όλο το γήπεδο (μετά την αρχική μας έκπληξη) όταν έπαιξε το περίφημο Doctor doctor των UFO. Με τους Rudolph Schenker και Matthias Jabs να ξεσηκώνουν (όπως πάντα) όλο τον κόσμο με τη σκηνική τους παρουσία. Με τον Klaus Meine πάντα εκεί με την καταπληκτική του φωνή. Και με το εκπληκτικό πεντάλεπτο σόλο του James Kottak, του ντράμερ, ο οποίος κάποια στιγμή έπαιξε ταυτόχρονα (στα ίδια ντραμς) με μια γυναίκα (για την οποία ψάχνοντας ανακάλυψα σήμερα ότι είναι μάλλον η γυναίκα του, Athena Kottak, επίσης ντράμερ και αδερφή του Tommy Lee). Με τον Herman Rarebell να είναι και αυτός εκεί, αν και με πολύ μικρή (χρονικά) παρουσία (στο πεντάλεπτο που έπαιξε ντραμς τον τραβούσε με κάμερα ο Kottak!).

Και φυσικά μαζί με το Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Με τον οποίο τραγούδησαν μαζί το Holiday και σηκώθηκε όλο το γήπεδο στο πόδι. Με τον Βασίλη να παίζει (επιτέλους) πάλι μαζί για μιάμιση ώρα επί σκηνής με το Χριστόφορο Κροκίδη (που προσωπικά θεωρώ ότι μαζί με τον Ασκληπιό Ζαμπέτα είναι οι καλύτεροι Έλληνες ροκ κιθαρίστες τα τελευταία 20 χρόνια). με το Βασίλη λίγο ριγμένο ίσως (λόγω του ονόματος των Scorpions) καθώς του άξιζε πολύ μεγαλύτερη ένταση του ήχου όσο έπαιζε. Αλλά χαλάλι :-) Ο Παπακωνσταντίνου ήταν για μια ακόμα φορά καταπληκτικός. Πέρα από το "σώσε" που έγινε στα Ελλάς, Χαιρετίσματα, Βικτώρια, Πόρτο Ρίκο και Κουρσάρο (ανάμεσα στα άλλα), ίσως η καλύτερη στιγμή του ήταν όταν έπαιξε Οι Ψυχές και οι Αγάπες. Και η φωνή του (η καλύτερη φωνή στης Ελλάδα) πάντα να σε αγγίζει μέχρι τα εσώψυχα στις μπαλλάντες του

Για πρώτη φορά η συναυλία των Scorpions είχε και στοιχεία show. Τις άλλες φορές υπήρχε μια απλή σκηνή, με το λογότυπο από πίσω. Τώρα είχαν στην πλάτη της σκηνής video wall (πολύ καλύτερα έτσι), ενώ τρεις-τέσσερις φορές ανάψαν κατά μήκος της σκηνής τεράστιες φλόγες και πυροτεχνήματα.

Άκουσα live κομμάτια για πρώτη φορά και ανατρίχιασα. Τα Robot man, Pictured Life και We'll Burn the Sky είναι από τα πλέον αγαπημένα μου (είχα τραβήξει με αυτά μεγάλο κόλλημα όταν ήμουν στο Γυμνάσιο). Στο The Zoo έγινε το έλα να δεις. Στα Wind of Change και Send Me an Angel όλο το γήπεδο τραγουδούσε μαζί τους. Στο Tease Me Please Me ανέβηκαν στη ράμπα στο πίσω μέρος της σκηνής (μπροστά από το Video wall) 6 τύπισσες που έβγαλαν μάτια με το... χορό τους. Και στο Hurricane, στο κλείσιμο της συναυλίας, απλά πανικός :-)

Κάποια στιγμή, σε ένα σολάρισμα (δε θυμάμαι γαμώτο σε ποιο κομμάτι) ο Jabs έπαιξε ακόμα και Zeppelin (την εισαγωγή του Dazed and Confused). Και πριν το Hurricane, με όλους επί σκηνής, έπαιξαν το Long Tall Sally του Little Richard.

Από όσα μπόρεσα να θυμηθώ, ακούστηκαν (τουλάχιστον) τα παρακάτω:

Robot Man
Pictured Life
We'll Burn the Sky
Speedy's Coming
Another Piece of Meat
Coast to Coast
Lovedrive
Is There Anybody There?
Holiday (ντουέτο με το Βασίλη)
Loving You Sunday Morning
The Zoo
Blackout
No One Like You
Rock You Like a Hurricane
Coming Home
Big City Nights
Still Loving You
Tease Me Please Me
Wind of Change
Send Me an Angel
Love Will Keep Us Alive

Dazed and Confused (1 λεπτό σόλο)
Doctor Doctor (UFO)

Πολύ θα ήθεα να είχα ακούσει και το He is a woman, she is a man από τα χεράκια του Roth, αλλά δεν είμαι πλεονέκτης...

Όσα μπόρεσα να τραβήξω με την κάμερα (η οποία χοροπηδούσε μαζί με όλη την αρένα) είναι παρακάτω (με χρονική σειρά).

Ο Χριστόφορος Κροκίδης στην αρχή της συναυλίας, πριν την είσοδο του Βασίλη


Χρόνια Πολλά


Οι ψυχές και οι αγάπες


Κουρσάρος


Χαιρετίσματα


Γουίλι ο νέγρος θερμαστής


Εισαγωγή για την είσοδο των Scorpions


Coming Home


The Zoo


Holiday (μαζί με το Βασίλη)


Coast to coast


Doctor doctor (UFO)


Blackout


Wind of change


Long tall Sally


Hurricane (entry only - χτυπιόμασταν σα τρελλοί όλοι μας)


Όλα τα μέλη των Scorpions (με τον Roth αριστερά) επί σκηνής

Υ.Γ.
πού πας μωρή ηλίθια με τη γόβα στιλέτο στην αρένα; ούστ...

U2: Ούτε και τώρα στην Ελλάδα

Δυστυχώς η Αθήνα και η Θεσσαλονίκη έμειναν και πάλι απ' έξω από τη λίστα των πόλεων που θα επισκεφτούν οι U2 στα πλαίσια του U2 360° Tour. Από την τελευταία τους επίσκεψη το 1997 και μετά μας έχουν στην απ'έξω.

Υ.Γ.
1. το Ζάγκρεμπ είναι στη λίστα, στις 10 Αυγούστου...
2. παλιές καλές εποχές

Putumayo world: ένας μαγικός κόσμος

Αν βαρεθήκατε όλες αυτές τις αηδίες που παρουσιάζονται ως "παιδική μουσική" (Ζουζούνια, Mazoo and the zoo και όλα τα συναφή), και που δυστυχώς όλα τα παιδάκια (συμπεριλαμβανομένης και τις κόρης μου) τραγουδάνε καθημερινά, λόγω της απίστευτης πλύσης εγκεφάλου που τους γίνεται στην πρωινή "παιδική" ζώνη του Σαββατοκύριακου, τότε καιρός είναι να γνωρίσετε τον μαγικό κόσμο της Putumayo Music.

Έχοντας ως στόχο να κάνουν σε όλους γνωστή τη μουσική κουλτούρα των λαών, την ethnic μουσική, όπως όμως αυτή παρουσιάζεται από τους γνήσιους εκφραστές της σε κάθε περιοχή του κόσμου μας (και όχι από τουριστικά cd-σουβενίρ), στην Putumayo έχουν πραγματικά καταφέρει να δημιουργήσουν μια σειρά από πολύ ποιοτικές μουσικές συλλογές, οι οποίες απευθύνονται (θεωρητικά τουλάχιστον) τόσο στους μεγάλους όσο και στα παιδιά. Και λέω θεωρητικά τουλάχιστον, γιατί οι περισσότερες συλλογές ακούγονται το ίδιο ευχάριστα από όλους (από προσωπική εμπειρία, καθώς εδώ και δύο χρόνια αγοράζουμε μανιωδώς σχεδόν κάθε cd τους, χωρίς να έχουμε απογοητευτεί).

Οι μουσικές συλλογές χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: Putumayo kids και Putumayo world music. Η πρώτη είναι αυτή που, όπως λέει προδίδει και το όνομά της, απευθύνεται στα παιδιά, με μερικές καταπληκτικές συλλογές. Αγαπημένες μας είναι το Animal Playground, το Reggae Playground και το World Playground - στο τρίτο έχουν επιλέξει από την Ελλάδα τη Γλυκερία με το Τικ Τικ Τακ σε άψογη εκτέλεση.

Σε κάθε πάντως περίπτωση, οι συλλογές της Putumayo γλυτώνουν τα... αυτιά μας από τις σαχλαμάρες που πλασάρονται στα παιδιά. Και επιπλεόν, και μόνο η σκέψη ενός ταξιδιού με το αυτοκίνητο και το cd player να παίζει Ζουζούνια με ανατριχιάζει...

Υ.Γ. δεν μπορούσα να κρατηθώ και να μην το βάλω: Putumayo Kids presents Animal Playground "No More Monkeys" και αρχίστε να χοροπηδάτε με τα παιδιά στο κρεββάτι :-)

Farewell, "Pink" Richard

Το 1985 οι Pink Floyd διασπάστηκαν μετά την αποχώρηση του Roger Waters από τη θρυλική και αγαπημένη μου μπάντα (άλλωστε και το όνομα του blog μου το εμπνεύστηκα από εκεί). Από σήμερα δυστυχώς παύουν οριστικά και ως γκρουπ, μετά και το θάνατο του κιμπορντίστα Richard Wright.

... και οι σκέψεις δεν μπορούν να αποτυπωθούν σε ένα απλό post, για όλα αυτά που τέσσερα (συν ένα) τεράστια μουσικά μυαλά προσφέρανε στην ιστορία της μουσικής.

Απλά και μόνο με τη σύνθεση του Echoes, o Richard Wright πέρασε στην αιωνιότητα. Και δυστυχώς όλοι εμείς οι floydian θα μείνουμε με την ανεκπλήρωτη ελπίδα για ένα τελευταίο κονσέρτο με τους τέσσερις όλους μαζί πάνω στη σκηνή...

"And no-one sings me lullabies
And no-one makes me close my eyes
And so I throw the windows wide
And call to you across the sky"

musicovery.com: Ένα νέο, εντυπωσιακό webradio

Το ανακάλυψα μόλις χθες, αλλά πραγματικά με εντυπωσίασε το πολύ καλό design που έχει, καθώς και η δυνατότητα να επιλέγεις όχι μόνο το είδος (genre) μουσικής που θες να ακούσεις, αλλά και τη διάθεση που έχεις (η αγαπημένη μου όταν είμαι σε dba-mode με ολίγη από bugs είναι μάλλον η "dark") και ακόμα το ρυθμό (tempo) και το πόσο χορευτικό ή όχι (dance) είναι το κάθε κομμάτι που παίζει.

Επανένωση των Led Zeppelin, 19 χρόνια μετά

Θα ήθελα να ήμουν στην O2 Arena του Λονδίνου την περασμένη Δευτέρα 10/12, όπου μετά από 19 χρόνια, και 27 χρόνια μετά το θάνατο του ντράμερ John Bonham, εμφανίστηκαν ξανά μαζί επί σκηνής οι Led Zeppelin. Ο Jimmy Page στην κιθάρα, ο Robert Plant στα φωνητικά και ο John Paul Jones στο μπάσσο, μαζί με τον Jason Bonham, γιο τού καλύτερου ίσως ντράμερ στην ιστορία της ροκ (προσωπικά θεωρώ το σολάρισμα του Bonham στο Moby Dick μοναδικό και ανεπανάληπτο) ξεκίνησαν με το θρυλικό Good Times, Bad Times το πρώτο τραγούδι του πρώτου άλμπουμ τους. Η συναυλία ήταν αφιερωμένη στον Ahmet Ertegün, ιδρυτή της Atlantic Records.

Καθώς δεν είχα και δε θα έχω την ευκαιρία να τους δω ποτέ ζωντανά (αυτή η μηχανή του χρόνου που ποτέ δεν έγινε πραγματικότητα πολύ με πληγώνει :-) το μόνο που μένει, είναι η μαγεία της μουσικής τους και οι στίχοι τους να με ακολουθούν...

...and if you listen very hard
The tune will come to you at last
When all are one and one is all
To be a rock and not to roll