Ανατολικά τσι Κρήτης

Στην αρχή λες "τρεις βδομάδες είναι καλά: ξεκούραση, ησυχία, μπάνια, καλό φαγητό, καταπληκτικές θάλλασες, η παρέα της γιαγιάς και οι ιστορίες της, οι βόλτες στο περβολάκι της". Και μετά συνειδητοποιείς ότι τελικά είναι λίγες οι μέρες αυτές για να απολαύσεις τις ομορφιές "ανατολικά τσι Κρήτης", και λες "του χρόνου ίσως λίγες επιπλέον μέρες".

Με ορμητήριο τον Άνω Πεύκο, νότια του Ηρακλείου, βρίσκεσαι ίσως στο ιδανικό σημείο για να έχεις πρόσβαση σε όλα τα νότια παράλια των νομών Ηρακλείου και Λασιθίου (βόρεια είναι οι "Ούνοι-ουγκ", μονίμως μεθυσμένοι, άσε που Ιούλιο και Αύγουστο φυσάει τόσο το μελτέμι που δεν μπορείς να ευχαριστηθείς τις παραλίες). Στα 785 μέτρα υψόμετρο, μέσα στο πράσινο των λιόδεντρων και του πεύκου, ήσυχο, με καταπληκτική θέα προς το Λυβικό πέλαγος, μόλις 20 λεπτά δρόμο (15 χλμ) από τη θάλασσα, είναι το ιδανικό μέρος για ξεκούραση στις διακοπές. Το τεράστιο αιωνόβιο πλατάνι με την παχιά σκιά και τη βρύση από κάτω σε προκαλεί να καθήσεις εκεί με τις ώρες. Βόλτα προς την εκκλησία του Αϊ-Γιώργη στο τέρμα του χωριού, και μετά στο περιβολάκι της γιαγιάς για να μαζέψουμε τομάτες, ξυλάγγουρα, φασολάκια Συμιανά, κολοκυθάκια, μπάμιες. Και κάθε 15 του Αυγούστου, το γλέντι στην αυλή μας με τη γιαγιά, τους θείους και τους φίλους, το Νίκο να παίζει μπουζούκι και εμάς να σιγοντάρουμε. Και από πάνω μας ο Ομαλός. Το πανέμορφο οροπέδιο, περηφάνια κάθε Λασιθιώτη.

Μόλις 20 λεπτά με το αυτοκίνητο, με κατεύθυνση προς Ιεράπετρα, η πρώτη παραλία που συναντάει κάποιος είναι στο γραφικό Μύρτος (το άλλο μας ορμητήριο, στο σπίτι της δεύτερης γιαγιάς μας), με το μόλο πάνω από την παραλία με τις ταβέρνες και τα καφέ. Απαραίτητη η επίσκεψη στην "Αύρα" για καφεδάκι και τάβλι και μετά στην παραλία - με Γαλάζια Σημαία. Και εκεί μπροστά σου ξανοίγεται το Λυβικό πέλαγος. Αλίμονο μόνο μην σε πιάσει ο Λίβας. Τότε όλοι μένουν στα σπίτια τους, καθώς ο ζεστός υγρός αέρας απλά δεν αντέχεται...

Και στη μέση του ορίζοντα, στο βάθος και λίγο ανατολικά από το Μύρτος βρίσκεται το νησί Χρυσή ή Γαϊδουρονήσι. Το ένα και μοναδικό τροπικό νησί της Ευρώπης. Μακρόστενο (5 χλμ. μήκος και 1 χλμ. πλάτος), σχεδόν επίπεδο και πανέμορφο, με ένα καταπληκτικό δάσος κέδρων και απίστευτη παραλία με κρυστάλλινα νερά, χρυσή άμμο και κοχύλια. Κάποτε μάλιστα ήταν σχεδόν όλο το νησί καλλυμένο με κοχύλια. Με το καραβάκι απέχει μόλις 45 λεπτά από την Ιεράπετρα και καθημερινά υπάρχουν δύο δρομολόγια (10 το πρωί με επίστροφή στις 4 το απόγευμα, και 11:30 το πρωί με επιστροφή στις 5:30 το απόγευμα). Αν και το εισιτήριο είναι πραγματικά ακριβό (25 ευρώ το άτομο), πραγματικά αξίζει-επιβάλλεται η εκδρομή αυτή, αρκεί να μη φυσάει βοριάς! Επειδή η παραλία είναι βόρεια, αν φυσάει πάνω από 3 μποφώρ καλύτερα να αποφύγετε να πάτε (ένα τηλ. στο λιμεναρχείο μια μέρα πριν θα βοηθήσει).

Στην Ιεράπετρα (ή Γεράπετρα) αξίζει η βραδυνή βόλτα στο λιμάνι, με τις καφετέριες και τα μπαράκια παρεταγμένα στη σειρά, να προσφέρουν ό,τι κοκταίηλ ποτών μπορεί να φανταστεί κανείς (θυμίζοντας μάλιστα έντονα δεκαετία 80 και εποχή της ντίσκο :-). Και το βράδυ, επίσκεψη στο σουβλατζίδικο "Λέων" με το καλύτερο τυλιχτό σουβλάκι της πόλης. Όποιος φάει πίτα με γύρο στην Κρήτη θα καταλάβει αμέσως ότι αυτό που μας σερβίρουν ως πίτα με γύρο στην υπόλοιπη Ελλάδα είναι πραγματικά πολύ λίγο. Εκεί η τυλιχτή έχει ολόκληρη μερίδα γύρο και κοντα μία μερίδα πατάτες, και πρέπει να συνοδεύεται με σως από γιαούρτι. Άλλο πράγμα...

Ανατολικά της Ιεράπετρας υπάρχουν στη σειρά μερικές καταπληκτικές παραλίες: Κουτσουνάρι, Αγιά Φωτιά, Αχλιά, Μαύρος Κόλυμπος, Μακρυγιαλός, Καλό Νερό. Όλες με καταγάλανα νερά, ήσυχες και καθόλου δήθεν. Αλλά και δυτικά μπορεί κανείς να συναντήσει εξίσου καλές θάλασσες σε γραφικά χωριουδάκια: Μύρτος, Τέρτσα, Ψαρή Φοράδα, Άρβη, Τσούτσουρος. Με τη διαφορά ότι από τον κεντρικό δρόμο, την επαρχιακή οδός Ιεράπετρας - Βιάννου (με εξαίρεση το Μύρτος) απέχουν κάμποσα χλμ. με πολλές στροφές που κάποιους μπορεί να τους κουράζουν.

Και πιο δυτικά (περίπου 1,5 - 2 ώρες από την Ιεράπετρα, νότια στο νομό Ηρακλείου) βρίσκονται τα Μάταλα. Πανέμορφη παραλία, την οποία αξίζει κανείς να επισκεφτεί για να δει τις σπηλιές (το Ρωμαϊκό Νεκτοταφείο) σκαμμένες στο βράχο, οι οποίες τη δεκαετία του '70 έγιναν γνωστές από τους χίππις που έμεναν εκεί. Α, και από τη Ρένα Βλαχοπούλου :-) Άλλωστε, ένα σύνθημα στο βράχο μας το θυμίζει: "Ζήτω η Ρένα Βλαχοπούλου"... Καλό είναι και το φαγητό στα εστιατόρια πίσω από την παραλία, παρόλο που πάντα μου τη σπάνε οι κράχτες έξω απ΄τα εστιατόρια.

Βόρεια του νομού Λασιθίου πρέπει κανείς να ξοδέψει απαραίτητα λίγο από το χρόνο του στον Άγιο Νικόλαο (ή απλά Άγιο), με τη γνωστή λίμνη δίπλα στη θάλασσα (ενώνεται με αυτή με ένα στενό πορθμό μήκους μόλις 10-20 μέτρων). Ανατολικά του Αγίου Νικολάου, με κατεύθυνση προς Σητεία, βρίσκεται το Ίστρο με τους πανέμορφους κόλπους με τα γαλανά νερά και τη χρυσή άμμο (όλες οι παραλίες του έχουν Γαλάζια Σημαία) και λίγο μετά είναι η Παχιά Άμμος. Ως χωριό δε λέει και κάτι το ιδιαίτερο αλλά η παραλία του σε φτιάχνει.

Ακολουθώντας το δρόμο στη βόρεια μεριά του Λασιθίου, και αφού περάσουμε τη Σητεία μετά από μια πραγματικά κουραστική διαδρομή με πολλές στροφές και δύσκολο δρόμο, αποζημιωνόμαστε από την εικόνα που αντικρύζουμε στο Βάι με το φοινικοδάσος του. Οι φοίνικες που φτάνουν μέχρι τη θάλασσα συνθέτουν ένα μαγικό σκηνικό, το οποίο μπορείς να το απολαύσεις από τις ταβέρνες που είναι λίγο πιο ψηλά στο βράχο. Ο θρύλος λέει ότι κάποτε Άραβες πειρατές βγήκαν στην παραλία στο Βάι και πέταξαν τα κουκούτσια από τους χουρμάδες που έτρωγαν. Ε, από αυτούς τους σπόρους φύτρωσαν 5000 φοινικόδεντρα. Ευλογημένος τόπος...

Πηγαίνοντας από Άγιο Νικόλαο προς Ηράκλειο, και αφού περάσουμε (και δεν ακουμπήσουμε) τα Μάλια και τη Χερσόνησο (όπου όλοι είναι υπεύθυνοι για το χάλι με τους Άγγλους -δήθεν- τουρίστες), λίγο πριν την Αλικαρνασσό Ηρακλείου συναντάμε το χωριό Κοκκίνη Χάνι. Αξίζει μιά στάση στην ταβέρνα "Κύμα" για μπάνιο στην παραλία ακριβώς κάτω από την ταβέρνα και μετά για φαγητό (καταπληκτικά μπιφτέκια...). Αν είναι βράδυ, τότε απαραίτητα καθίστε για Κινέζικο στο "Pan Asia" (ίσως από τα καλύτερα Κινέζικα εστιατόρια στην Ελλάδα), ακριβώς απέναντι από το "Κύμα". Για Κινέζικο επίσης (μιας και το έφερε η κουβέντα) προτείνω και το "Deng Bogun" στις Γούβες (λίγο πριν του Κοκκίνη).

Στο Ηράκλειο, μια βόλτα στην κρήνη του Μοροζίνι (ή λιοντάρια) είναι απαραίτητη. Πρώτα τυλιχτό σουβλάκι στη "Θράκα", μετά για μπουγάτσα στις "Φυλλοσοφίες" και στη συνέχεια για καφέ στο πεζόδρομο της οδού Χάνδακος, στην καταπληκτική "Ουτοπία". Μαζί με το καφέ σου φέρνουν έναν δίσκο διπλό ή και τριπλό γεμάτο με ένα σωρό διαφορετικά μπισκότα! Η μουσική του, απλά μοναδική.

Μετά το Ηράκλειο (με κατεύθυνση προς Ρέθυμνο) πολύ καλές παραλίες είναι στο Παλαιόκαστρο, στην Αγία Πελαγία και στο Μπαλί. Το τελευταίο αποτελείται ουσιαστικά από 3-4 γραφικούς κολπίσκους με πεντακάθαρα νερά και γραφικά ταβερνάκια σχεδόν πάνω στο κύμα.

Φυσικά, δεν είναι δυνατόν να επισκεφτεί κανείς τους νομούς Ηρακλείου και Λασιθίου και να μην αφιερώσει μία ολόκληρη ημέρα για να επισκεφτεί τα Ανάκτορα της Κνωσσού και το Αρχαιολογικό Μουσείο Ηρακλείου, με τα τόσα και τόσα καταπληκτικά εκθέματα (το δίσκο της Φαιστού, τα ταυροκαθάψια, τη θεά των όφεων, τη χρυσή μέλισσα, τη σαρκοφάγο της Αγίας Τριάδας και τόσα άλλα). Στα Ανάκτορα συστήνεται η απογευματινή επίσκεψη, γιατί το πρωί οι συνθήκες λόγω ήλιου και ζέστης το καλοκαίρι είναι δύσκολες. Επίσης, είναι απαραίτητο να νοικιάσετε ξεναγό, ξαθώς υπάρχουν τόσα πολλά που αξίζει να δείτε και να ακούσετε για το μεγαλείο του Μινωικού Πολιτισμού.

Στο δρόμο προς τα Μάταλα βρίσκεται ο αρχαιολογικός χώρος του Ανακτόρου της Φαιστού, το δεύτερο από τα τέσσερα σημαντικά κέντρο του Μινωικού Πολιτισμού μετά την Κνωσσό. Τα υπόλοιπα δύο ήταν η Ζάκρος (στο Ανατολικό άκρο του Λασιθίου, λίγο πιο κάτω από το Βάι) και τα Μάλια. Μια στάση στη Φαιστό επίσης αξίζει τον κόπο.

Υπάρχουν τόσα μέρη να δει κάποιος στην Ανατολική Κρήτη ποπυ δε μπορούν να περιγραφούν σε ένα και μόνο post. Υπάρχουν όμως και τόσα πολλά να... γευτεί κανείς! Από πού να ξεκινήσεις και πού να καταλήξεις. Τα αγαπημένα μου:

• πιταριστές πίτες με ξυνή μυζήθρα και μέλι (για καταπληκτικό πρωινό). Οι καλύτερες είναι της γιαγιάς μας (αν δεν παινέψεις το σππίτι σου θα πέσει να σε πλακώσει)
  
• χοχλιοί μπουμπουριστοί με δεντρολίβανο, κρητικό λάδι και ξύδι (πρώτα γλύφεις το χοχλιό και μετά βγάζεις το ψαχνό και το τρως)
  
• στάκα, η τσίπα από το κατσικίσιο γάλα, η οποία μένει στην επιφάνεια σα κρούστα όταν το βράσεις (μπουκιά και 1000 θερμίδες, και ας μη μιλήσουμε για χοληστερίνες :-)
  
• ντάκος με τριμμένη ντομάτα, λάδι και μυζήθρα
• γαμοπίλαφο (ζεστό, σχεδόν καυτό, μαζί με ζυγούρι)
  
• απάκι (καπνιστό χοιρινό κρέας)
  

και τόσα άλλα.

Του χρόνου πάλι...

Ισπανία: τι μου αρέσει, τι δεν μου αρέσει

Μιας και πηγαινοέρχομαι συχνά στην Ισπανία, στη φίλη μου την heleni, ήθελα καιρό να γράψω τι μου αρέσει και τι δε μου αρέσει κάθε φορά που πηγαίνω εκεί. Τώρα που γύρισα από τετραήμερο στη Μαδρίτη, βρήκα την ευκαιρία. Πάμε λοιπόν...

Μου αρέσει (ανάμεσα στα άλλα) στην Ισπανία:

• που οι άνθρωποι είναι σαν κι εμάς, έξω καρδιά, καλοφαγάδες, που αναζητούν συνεχώς τη διασκέδαση και την καλοπέραση, ανεξάρτητα από τα όποια προβλήματα, κι όχι σα τους βόρειους λαούς (π.χ. Άγγλοι).
  
• να ακούω την Ισπανική γλώσσα: έχει μια λυρικότητα που δεν τη συναντάς στα αγγλικά ή στα γερμανικά. Τα δε Γαλλικά προσωπικά μου τη σπάνε.
  
• να βαδίζω στο δρόμο και να σταματάνε τα αυτοκίνητα όταν πάω να περάσω μια διάβαση. Ο Manolo μού έχει πει ότι μάλλον οφείλεται στα υψηλά πρόστιμα. Ακόμα κι έτσι, είναι πολύ ευχάριστο συναίσθημα. Άλλωστε κι εδώ υπάρχουν τσουχτερά πρόστιμα, αλλά τα γράφουμε κανονικότατα.
• να πηγαίνω το μεσημεράκι ή το απόγευμα για tapas. Όποιος πάει Ισπανία και δεν επισκεφτεί το μεσημέρι ένα μπαράκι ή ταβερνάκι για tapas, χάνει. Παραγγέλνεις κρασάκι (ή και άλλο ποτό, συνήθως τσέρι) και τα πιατάκια με τα καταπληκτικά μεζεδάκια (θαλασσινά, jamon, chorizos, διάφορα άλλα αλλαντικά, πατάτες, διάφορα κρεατικά) και δε θες να σταματήσεις να τρως.
• να γυρίζω στη Μαδρίτη, στο κέντρο, και να χαζεύω. Εκεί προφανώς είναι βλάκες που δεν γκρεμίσανε τα παλιά, αναγεννησιακά κτίρια και τα κτίρια του 19ου αιώνα για να κατασκευάσουν υπερσύγχρονες πολυκατοικίες (όπως κάνουμε εδώ, που είμαστε πιο "έξυπνοι").
• να οδηγώ στους χωρίς λακούβες δρόμους. Μερικές φορές μπορεί να σε πάρει ο ύπνος, αν δε νοιώσεις κανένα τράνταγμα. Άσε που υπάρχουν ένα σωρό μεγάλες οδικές αρτηρίες και δακτύλιοι (χωρίς διόδια φυσικά), όπως η Αττική οδός, που οδηγούν στη Μαδρίτη από τα προάστια και κάνουν, μαζί με το τεράστιο δίκτυο μετρό και προαστιακού σιδηροδρόμου, τις μετακινήσεις άνετες.
• που στα προάστια η ζωή των κατοίκων είναι κάτι παραπάνω από άνετη, καθώς οι παρεχόμενες υποδομές είναι καταπληκτικές: μεγάλοι δρόμοι, οικοδομικά τετράγωνα με πεζοδρόμια βάθους 10-20 μέτρων με φυτά, γκαζόν και παιδικές χαρές (ανά οικοδομικό τετράγωνο μερικές φορές), πολλά μικρά πάρκα και πλατείες με πράσινο (και όχι τσιμέντο), ζεστό νερό 24 ώρες παρεχόμενο από κεντρικές υποδομές ανά 2-3 οικοδομικά τετράγωνα και ένα σωρό άλλες ευκολίες.
• που στο θέμα της διαχείρισης των απορρυμάτων είναι πολύ μπροστά: κάθε οικοδομικό τετράγωνο έχει τις λεγόμενες οικολογικές νησίδες, όπου τα ανακυκλώσιμα υλικά και όλα τα υπόλοιπα σκουπίδια (τα μη ανακυκλώσιμα) συγκεντρώνονται ξεχωριστά σε υπόγειους κάδους! Το μόνο που βλέπεις στο επίπεδο του δρόμου είναι τις εισόδους για τους υπόγειους κάδους (σα μικρά κουτάκια που εξέχουν από το έδαφος). Συνεπώς το καλοκαίρι δε μυρίζουν τα σκουπίδια, ούτε κάνουν παρέλαση από τα αδέσποτα που προσπαθούν να βρουν τροφή, ούτε σκορπούν δεξιά και αριστερά όταν τα μαζεύουν.
• να πηγαίνω για ψώνια :-) στα El Corte Ingles και σε εκπτωτικά χωριά (που θα πάει, τα τελευταία θα έρθουν κι εδώ)
  

Δεν μου αρέσει (λίγα είναι) στην Ισπανία:

• που ολόκληρες πόλεις ή συνοικίες κατασκευάζονται από κατασκευαστικές εταιρίες, οπότε ναι μεν παρέχονται καταπληκτικές υποδομές (βλ. παραπάνω) αλλά τα κτίρια είναι συνήθως τεράστια (όταν πρόκειται για πολυκατοικίες), όμοια μεταξύ τους και συνεπώς απρόσωπα, χωρίς βεράντες (κατά τα αγγλικά πρότυπα).
• που στα κουδούνια δε γράφουν ονόματα αλλά τον όροφο και τον αριθμό του διαμερίσματος (π.χ. 6D), οπότε αν το ξεχάσεις, άντε να βρεις που μένει ο φίλος που θες να επισκεφτείς.
• που πίνεις καφέ στο πόδι (μπαίνουν στο cafe, παραγγέλνουν, τον πίνουν μέσα σε 5-10 λεπτά και μετά φεύγουν). Άσε που καφέ πίνουν μόνο το πρωί, μετά είναι ώρα μόνο για απεριτίφ (ενώ το σωστό είναι να είναι ώρα για καφέ όλο το 24ωρο :-). Ούτε βρίσκεις την ποικιλία καφέδων που βρίσκεις εδώ.
• η μεταγλωττισμένη TV. Αν δεν ξέρεις τη γλώσσα, δεν μπορείς να παρακολουθήσεις τίποτε. Τα πάντα είναι μεταγλωττισμένα (ξένες σειρές, ξένες ταινίες), οπότε χάνεις πάντοτε κάτι από την ουσία των διαλόγων, που περιλαμβάνει και τον τρόπο και ήχο έκφρασής τους.
• η κίνηση σε ώρες αιχμής. Και νομίζουμε ότι εδώ στην Αθήνα αντιμετωπίζουμε πρόβλημα...
• που δεν μπορείς να βρεις εύκολα φρέσκο γάλα (πίνουν μόνο μακράς διαρκείας, αυτό που διατηρείται εκτός ψυγείου για μήνες), ούτε βιολογικά τρόφιμα. Γενικά δεν πολυασχολούνται (παρόλο που έχουν καταπληκτική κουζίνα) με τη βιολογική διατροφή (μου κάνει εντύπωση).
• τελευταίο άφησα το θέμα των ισπανίδων. Πρέπει να είμαστε πολύ χαρούμενοι εδώ στην Ελλάδα με τις γυναίκες μας. Στο δρόμο η αναλογία είναι 1 στις 10 να είναι πάνω από το πολύ καλό και 4 στις 10 πάνω από το καλό. Οι 6 στις 10 μάλλον είναι... εκτός κριτικής (και ας με πείτε και φαλλοκράτη).
  

Πάσα στον unique fish (ελπίζω να εχείς χρόνο, btw στη Μαδρίτη αυτή την περίοδο είναι το Cirque du Soleil) και στην heleni (αν σε αφήσει η κούκλα σου) να γράψουν για άλλα μέρη (ή και για την Ισπανία αν θέλουν).

Ημερολόγιον Αμοργού

Είναι η μυρωδιά από το ρακόμελο, είναι το βαθύ μπλε της θάλασσας, είναι η ηρεμία και η ησυχία που φαίνεται να (δια)τηρούν ευλαβικά σχεδόν όλοι οι επισκέπτες του νησιού, είναι η γαλήνη και ο σεβασμός που σχεδόν σου επιβάλλουν η άγρια ομορφιά του νησιού και το μπλε της θάλασσας, είναι η μαγεία της πιο όμορφης Χώρας σε Κυκλαδονήσι που έχω επισκεφτεί, είναι η φιλοξενία των Αμοργιανών που σε ακολουθεί σε κάθε βήμα... όλα αυτά (και όχι μόνο) είναι η Αμοργός, που επισκεφθήκαμε για δεύτερη φορά τα τελευταία χρόνια για διακοπές και ευχαρίστως να ξαναπάμε (γιατί ποτέ δεν το χορταίνεις αυτό το νησί). Είτε για οικογενειακές διακοπές, είτε για ζευγάρια, είτε και για απλές παρέες, η Αμοργός είναι το ιδανικό μέρος για να χαλαρώσει ο καθένας μας και να αφήσει την καθημερινότητα πίσω του.

Θα προσπαθήσω να γράψω μερικές εντυπώσεις από το νησί, που θα φανούν ίσως χρήσιμες σε όσους θα την επισκεφτούν στη συνέχεια του καλοκαιριού. Και μισώ την ευχή (;;;;) "άντε, καλό χειμώνα" όσο είμαστε ακόμα στη μέση του καλοκαιριού (γιατί όπως λέει και η διαφήμιση: δεν είναι νωρίς, το καλοκαίρι είναι μεγάλο).

Λοιπόν, ξεκινώντας από το ταξίδι, υπάρχουν δύο επιλογές:

• ή το συμβατικό πλοίο (Blue Star Naxos ή Blue Star Paros) από Πειραιά για Αιγιάλη, που φεύγει στις 17:10 και πιάνει Αιγιάλη στις 01:30 (λίγο ζόρικη ώρα με μικρά παιδιά, όποτε και είναι δύσκολο να ψάχνεις μέσα στη νύχτα για κατάλυμα, άρα πρέπει να έχεις κλείσει από πριν δωμάτιο), με ενδιάμεσες στάσεις σε Πάρο, Νάξο, Δονούσα,
• ή το HighSpeed από Πειραιά για Κατάπολα (το νότιο λιμάνι του νησιού) που κάνει κάπου 4,5 ώρες, αλλά δε μεταφέρει αυτοκίνητα (οπότε μετά υπάρχει η δυνατότητα για ενοικίαση αυτοκινήτου).

Συστήνω ανεπιφύλακτα την Αιγιάλη για διαμονή. Τα Κατάπολα έχουν το πλεονέκτημα ότι είναι στο κέντρο περίπου του νησιού, οπότε και είναι κοντά σε όλους τους πιθανούς προορισμούς, ενώ η Αιγιάλη είναι στο βόρειο άκρο του νησιού και απέχει 17 χλμ από τη Χώρα, ωστόσο η Αιγιάλη σε αποζημιώνει με όσα προσφέρει. Ο όρμος της Αιγιάλης έχει ουσιαστικά τέσσερις οικισμούς: την Αιγιάλη στη θάλασσα και αμφιθεατρικά όπως ανεβαίνει το βουνό υπάρχουν κατά σειρά ο Ποταμός, η Λαγκάδα και τα Θολάρια, τρία όμορφα χωριά με χαρακτηριστικά στενά σοκάκια που αξίζει να επισκεφτεί κανείς. Η Αιγιάλη έχει αρκετές πανσιόν και ξενοδοχεία. Από επιτόπια έρευνα συστήνω τα Φιλοξενία (πάνω στο κύμα με καταπληκτική θέα στον κόλπο), Νόστος, Καρκησία, Gryspos (σε αυτό μείναμε, πολύ καλό και καθαρό, με θέα στον κόλπο), Ποσειδών, Αγνάντι, και για... παχιά πορτοφόλια το Aegialis. Οι τιμές (εκτός από το Aegialis) μάλλον είναι... συμφωνημένες, καθώς ξεκινούν στα 75 ευρώ για δίκλινο studio και 85 ευρώ για ζευγάρι με ένα παιδί.

Στην Αιγιάλη, μετά το μπάνιο στην καταπληκτική παραλία της (τη μεγαλύτερη του νησιού) με τα αρμυρίκια για σκιά και τη λεπτή ξανθιά άμμο, αξίζει (τουλάχιστον μία φορά:-) η επίσκεψη στην ταβέρνα "Στέκι του Κρητικού". Πεντανόστιμα μαγειρευτά φαγητά σε μεγάλη ποικιλία, και απαραίτητος συνοδευτικός μεζές οι ντοματοκεφτέδες (μην τους χάσετε, θα χάσετε!). Στο τέλος, λίγη ψημμένη ρακή (ή ρακόμελο) της Αμοργού είναι ό,τι πρέπει για μια σύντομη απογευματινή σιέστα. Θα τη βρείτε παντού (κάθε Αμοργιανή οικογένεια που σέβεται την ιστορία της έχει το δικό της καζάνι και φτιάχνει τη ψημμένη ρακή με τη δική της συνταγή), αλλά προτιμήστε τη χύμα (σε πλαστικό μπουκάλι) από την ... τουριστική version (στο γυάλινο μπουκάλι με το χάρτη του νησιού): η δεύτερη είναι στη διπλάσια τιμή από την πρώτη (πληρώνεις το μπουκάλι).

Για το βράδυ, μεζεδάκια στον "Αμοργιαλό", ένα παραδοσιακό μεζεδοπωλείο στην είσοδο του λιμανιού, με καλή μουσική και τρελούς ιδιοκτήτες (όπως λένε όσοι τους έχουν γνωρίσει :-). Και μετά, βουρ στο bar "Marabu" στην παραλία με καταπληκτική μουσική (αν είστε τυχεροί θα πέσετε και πάνω σε κανένα Live, εμείς ακούσαμε τους Amores Peros που έπαιξαν jazz, funk και soul), απίθανα παιδιά που δουλεύουν εκεί (γειά σου Γιώργο) και πολύ καλά coctails. Πολύ όμορφο είναι και το bar "Άμμος" λίγο παρακάτω στην παραλία: είναι φτιαγμένο στην άμμο, με τροπικά φυτά και όμορφο κλίμα, ειδικά το πρωί για καφέ και ταβλάκι.

Από την Αιγιάλη φεύγει καραβάκι για την παραλία της μικρής Βλυχάδας στο βόρειο τμήμα του νησιού, για την οποία δεν υπάρχει οδική πρόσβαση, όπως και για τις μικρές και γραφικές παραλίες Λεβρωσού, Μικρής Άμμου και Χόχλακα. 5 χλμ από την Αιγιάλη, στο δρόμο προς τη Χώρα, συναντάμε τον Άγιο Παύλο, μία ήσυχη και όμορφη παραλία, και απέναντι είναι το ακατοίκητο νησάκι της Νυκουριάς. Καραβάκι περνάει από τον Αγιο Παύλο προς τις δύο παραλίες της Νυκουριάς κάθε 30 λεπτά. Μικρή συμβουλή: στην παραλία της Νικουριάς μακρυά από την καντίνα. Πας εκεί για την ησυχία και ξαφνικά το μόνο που ακούς είναι είτε ο θόρυβος της γεννήτριας είτε η (απαράδεκτη) μουσική που παίζουν (ρε παλικάρι, αν ήθελα Μύκονο για νταβαντούρι δε θα έρχόμουν για μπάνιο στη Νυκουριά).

Στη Χώρα δεν αρκεί μόνο μία επίσκεψη. Απέχει 17 χλμ από την Αιγιάλη και 5 χλμ από τα Κατάπολα, χτισμένη πάνω σε ύψωμα που βλέπει και από τις δύο μεριές του νησιού και είναι χαρακτηρισμένη ως παραδοσιακός οικισμός. Είναι πραγματικά μοναδική και πανέμορφη, πολύχρωμη αλλά και απλή ταυτόχρονα. Με μαγαζάκια-"σπηλιές του Αλί Μπαμπά" για δωράκια για τους φίλους, με σοκάκια που πρέπει να τα περπατήσετε (πίσω από κάθε γωνιά υπάρχει πάντα κάτι που θα σας τραβήξει), με μια σχετική χαλαρότητα που πλανάται παντού στον αέρα.
Απαραίτητη η επίσκεψη στο ζαχαροπλαστείο "Καλλιστώ" για γλυκά, στο καφενεδάκι "Λόζα" στην πάνω λόζα (όπως λένε την πλατεία) για καφεδάκι, στην ταβέρνα "Θέα" για πολύ καλό φαγητό και στο μεζεδοπωλείο "Τσαγκαράδικο" για ρακές με τα απαραίτητα.. συνοδευτικά (αν και σε σχέση με την πρώτη μας επίσκεψη στο νησί κάτι ας ψιλοχάλασε στο τελευταίο - ίσως οι τσιμπημένες τιμές ή το τουπέ της σερβιτόρας). Για ποτάκι και χαλαρωτική, lounge μουσική να πάτε (με τα χίλια) στο bar "Γιασεμί" (παλιά λέγονταν "Veggera"). Λείπουν σίγουρα οι φιγούρες του Καραγκιόζη με τις οποίες ήταν γεμάτο το μαγαζί με τους προηγούμενους ιδιοκτήτες (ο πατέρας τους - όπως μου είχε πει τότε το 1999 - ήταν πολύ γνωστός στο παραδοσιακό μας θέατρο σκιών), αλλά θα αποζημιωθείτε από τη θέα της βεράντας και από τα πάρα πολύ καλά βιολογικά σάντουιτς (αν πάτε εκεί για πρωινό).

Στη Χώρα επίσης να πάτε στο Κάστρο (στο ψηλότερο βράχο στη μέση του χωριού), στο οποίο πηγαίνετε αφού πρώτα περάσετε από τη Καλλιστώ ή τη Λόζα για να πάρετε το κλειδί (παλιό, βαρύ σιδερένιο κλειδί, με μήκος κάπου 30 πόντους). Από το Κάστρο έχετε όλο το νησί και το γαλάζιο του Αιγαίου στα πόδια σας.

Φυσικά, το σήμα κατατεθέν του νησιού είναι το μοναστήρι της Χοζοβιώτισσας, στην ανατολική πλευρά του νησιού, κρεμασμένο κυριολεκτικά σε ένα κάθετο βράχο περίπου 400 μέτρα πάνω από τη θάλασσα. Βρίσκεται σε απόσταση 3 χλμ από τη Χώρα και πρόκειται κυριολεκτικά για αριστούργημα της αρχιτεκτονικής και της μηχανικής, και αξίζει για το λόγο αυτό και μόνο να το επισκεφθείτε. Ωστόσο καλό είναι η επίσκεψη να γίνει νωρίς το πρωί (πριν τις 10) γιατί προηγείται ανάβαση σε περίπου 200 σκαλοπάτια με τον ήλιο κόντρα.

Η ξενάγηση μέσα στο μοναστήρι είναι εντυπωσιακή, καθώς ανεβαίνοντας τα σκαλοπάτια, στο στενότερο σημείο του το μοναστήρι έχει πλάτος κάπου 2 μέτρα (με το βράχο από τη μια μεριά και τον τοίχο από την άλλη). Η θέα από την αυλή του είναι μοναδική: το απέραντο γαλάζιο σε όλο του το μεγαλείο.

Για μπάνιο, οργανώστε τις εξορμήσεις σας ώστε να προλάβετε τουλάχιστον να πάτε στις παρακάτω παραλίες:

• Αγία Άννα: βρίσκεται ακριβώς κάτω από τη Χοζοβιώτισσα, μετά από σύντομο κατάβαση σε ένα μικρό μονοπάτι. Μικρή και πανέμορφη παραλία με βότσαλο και βράχο, με το χαρακτηριστικό λευκό εκκλησάκι να δεσπόζει από πάνω της.
  
• Σπάρτη: προσβάσιμη μόνο με καραβάκι, στη βόρεια-ανατολική πλευρά του νησιού. Χαρακτηριστικό της ο σκαμμένος βράχος με τις διαμπερείς τρύπες, ο οποίος βυθίζεται μέσα στα νερά... must (που λέμε και στο χωριό μου :-)
  
• Μούρος: περίπου 12 χλμ από τη Χώρα (στην ίδια κατεύθυνση με Αγία Άννα), και αυτή στην ανατολική ακτή της Αμοργού. Απότομο κατέβασμα προς την παραλία, η οποία όμως αποζημιώνει με την ομορφιά της και την καθαρότητα των νερών, με ψιλή άμμο και βότσαλο. Αποφύγετέ την όμως όταν φυσάει πολύ.
  
• Καλοταρίτισσα: στο νοτιότερο άκρο του νησιού, 20 χλμ από τη Χώρα. Είναι ένα όμορφο και απάνεμο λιμανάκι, με πεντακάθαρα νερά. Στη διαδρομή προς την παραλία (περίπου 1 χλμ πριν από αυτή) θα δείτε δεξιά το ναυάγιο του Λιβέρου.
• Γραμβούσα: αν έχετε χρόνο, από την Καλοταρίτισσα με καραβάκι περνάτε στο απέναντι νησάκι της Γραμβούσας, που όπως λένε όλοι οι ντόπιοι έχει καταπληκτική παραλία. Είναι στόχος για την επόμενη επίσκεψή μας στην Αμοργό!

Οι δρόμοι φυσικά είναι στενοί, με επικίνδυνους γκρεμούς 200 και 300 μέτρων (και δυστυχώς στο μεγαλύτερο μήκος τους χωρίς προστατευτικά κιγκλιδώματα) αλλά το οδόστρωμα είναι τουλάχστον σε καλή κατάσταση, χωρίς λακούβες. Προσοχή επίσης στα κατσίκια στο δρόμο από την Αιγιάλη για τη Χώρα! Οι βοσκοί τα έχουν αφήσει ελεύθερα στο βουνό και από το πρωί μέχρι αργά το απόγευμα σουλατσάρουν κατά μήκος του δρόμου (σημειωτέον ότι η Αμοργός είναι χαρακτηριστικά ορεινό νησί, με τη μεγαλύτερη κορυφή πάνω από την Αιγιάλη στα 823 μέτρα). Τα συμπαθέστατα κατσικάκια αποτελούν την... πρώτη ύλη για το πατατάτο, το παραδοσιακό πιάτο της Αμοργού: βραστό κατσίκι κοκκινιστό με μπόλικες πατάτες, δαφνόφυλλο και λίγο κρεμμύδι. Απαραίτητο να συνοδεύεται από μπόλικο ψωμί για παπάρα στη σάλτσα (tip: στην ταβέρνα "Θέα¨ της Χώρας φάγαμε το πιο νόστιμο πατατάτο).

Αν σας φέρνουν οι δρόμοι σας προς Αμοργό στο τέλος του Ιουλίου, στις 25 και 26 Ιουλίου όλοι οι δρόμοι του νησιού οδηγούν στο πανηγύρι της Αγ. Παρασκευής, στο δρόμο μετά τον Βρούτση και την Αρκεσίνη (στα νότια του νησιού), όπου μαζεύονται οι περισσότεροι ντόπιοι και πάρα πολλοί από τους επισκέπτες του νησιού. Εκεί παραδοσιακά βράζουν το πατατάτο σε τεράστια καζάνια και μοιράζουν σε όλο τον κόσμο, σε μεγάλους, πέτρινους πάγκους (όλοι σερβίρονται και όλοι φεύγουν ευχαριστημένοι).

Τέλος, μία ημέρα (εφόσον δε μείνετε εκεί) θα πρέπει να αφιερώσετε στα Κατάπολα. Είναι το δεύτερο λιμάνι του νησιού, στο κέντρο περίπου και κάτω από τη Χώρα. Στον κόλπο όπου βρίσκονται (που σχηματίζει ένα φυσικό απάνεμο λιμάνι) ουσιαστικά υπάρχυν δύο οικισμοί: ο ομώνυμος με το λιμάνι, και από την απέναντι μεριά (τη βόρεια) είναι το Ξυλοκερατίδι. Αν μείνετε εκεί, συστήνω το "Απάγγιο". Απέχει περίπου 1,5 χλμ από τα Κατάπολα, αλλά είναι ο καλύτερος ξενώνας (μειονέκτημα ότι συνεχώς χρειάζεται αυτοκίνητο για το παραμικρό). Για μπάνιο (με καραβάκι) θα πάτε στις Πλάκες και στη Γλυφάδα, δύο μικρές αλλά πολύ γραφικές παραλίες, η πρώτη μόνο με βράχο (πλάκες που βυθίζονται στα νερά, εξ' ου και το όνομα) και η δεύτερη με βότσαλο και βράχο. Το βράδυ στα μπαράκια στο Ξυλοκερατίδι περνάει πολύ ευχάριστα. Υπάρχουν αρκετά ταβερνάκια, αλλά προς Θεού ("γκρίζα" διαφήμιση), μη φάτε στου Βιτσέντζου στο Ξυλοκερατίδι. Ο τύπος είναι απαράδεκτος (πάθαμε και μάθαμε), μπορεί να περιμένεις ακόμα και μισή ώρα για να έρθει απλώς για παραγγελία (παρόλο που τον έχει καλέσει τουλάχιστον 3-4 φορές) και αν σκάσει μύτη καμία μεγάλη παρέα (= μεγαλύτερος λογαριασμός) θα ασχοληθεί μόνο με αυτή (αλλά και πάλι με ρυθμούς χελώνας). Για τη ιστορία, σηκωθήκαμε και φύγαμε επιδεικτικά (και ήταν το μόνο μισάωρο που χαλαστήκαμε στο νησί)... αχ, έβγαλα το άχτι μου.

Είναι ωραίο το ταξίδι, και οι αναμνήσεις πολλές και καλές. Η Αμοργός μπορεί να μπει εύκολα στην καρδιά του καθενός. Ελπίζω σύντομα (του χρόνου ίσως;) να την ξαναεπισκεφτούμε...

Επόμενη στάση: Αμοργός...

... στο νησί του απέραντου γαλάζιου. Για 10 μέρες θα χαθούμε στα νερά του. Μετά, θα φέρουμε λίγη από τη μαγεία του μαζί μας, σε φωτογραφίες και βίντεο, για να κρατάμε ένα μικρό κομμάτι από γαλάζιο μέσα στο απέραντο γκρι που ζούμε.

Καλές διακοπές

Ορεινή Κορινθία: οι δρόμοι του κρασιού

Το Σαββατοκύριακο βρέθηκα στους Καλλιάνους, λίγο μετά τη λίμνη Στυμφαλία στην ορεινή Κορινθία, στη διαδρομή που οι ντόπιοι ονομάζουν "ο δρόμος του κρασιού". Τα χρώματα του φθινοπώρου που κυριαρχούν όπου γυρίζει το μάτι σου είναι κάτι που σε κυριεύει (και μελαγχολείς βλέποντας τι καταστροφή συνέβει το καλοκαίρι στην Πελοπόννησο). Ειδικά η διαδρομή μέχρι τη τεχνητή λίμνη Δόξα είναι μαγευτική. Η εκδρομή συστήνεται ανεπιφύλακτα σε όλους: φανταστικά τοπία, καλό φαγητό, ησυχία και φυσικά... μπόλικο κρασάκι Νεμέας.

Επόμενος στόχος: Τρίκαλα Κορινθίας και Λίμνη Πλαστήρα.