Γονείς στο... Internet

respect!

Ο νόμoς του Μurphy για τις ουρές

Δεν είναι αστείο;
Κι όμως, πόσες φορές δεν έχει τύχει στον καθένα μας...

She killed me 'cause I loved her

Χωρίς πολλά πολλά (είναι και Παρασκευή βράδυ και οτιδήποτε άλλο πέρα από μουσική είναι απλά θόρυβος), απλά ακούστε το δυνατά! Surf-άρει ο τεράστιος Στράτος... thanx to the "His Majesty the King of Spain" band (και στον κουμπάρο μου unique-fish)

Η δύναμη της φύσης

σε ένα τόσο μικρό κενό στο τσιμέντο (ούτε μισό εκατοστό) βρήκε τη θέση του κάποιος "απίστευτος" σπόρος (ίσως...  ξαδερφάκι του MacGyver!) και φύτρωσε αυτό το όμορφο αγριολούλουδο. Μαγεία...

(φωτό "τραβηγμένη" χθες το απόγευμα στο πεζοδρόμιο μπροστά στην πολυκατοικία μου)

Η τύχη να είσαι Έλληνας

Dune... και τρως κόλλημα

Ήταν πριν από 1 χρόνο και κάτι που ο φίλος και κουμπάρος adamo μού έφερε δώρο το πρώτο βιβλίο των χρονικών του Dune, του κόσμου που δημιούργησε ο Frank Herbert. Μέχρι τότε είχα απλά ακούσει φίλους ή γνωστούς να μιλάνε γι' αυτό, αλλά δεν είχε τύχει να πέσει στα χέρια μου. Ξεκίνησα να το ξεφυλλίζω το ίδιο βράδυ (βασικά διάβασα τον πρόλογο του βιβλίου και έριξα και μια ματιά στο χάρτη του Αρράκις - απαραίτητο βοήθημα στην ανάγνωση των βιβλίων, ειδικά των 4 πρώτων) και αποφάσισα να το διαβάσω μόλις τελειώσω το βιβλίο που διάβαζα εκείνη την περίοδο (αν θυμάμαι καλά ήταν "Ο Βράχος του Τάνιος" του Αμίν Μααλούφ - αριστούργημα για το οποίο θα γράψω μια άλλη φορά).

Ξεκίνησα το διάβασμα στα μέσα του Γενάρη του 2011 (να' ναι καλά τα Μέσα Μεταφοράς που σου δίνουν αυτή τη δυνατότητα, να βρίσκεις δηλαδή το χρόνο να διαβάζεις, χρόνο που άδικα θα σπαταλούσες στο τιμόνι ενός αυτοκινήτου), χωρίς να μπορώ να φανταστώ ότι η ιστορία του Πωλ Ατρείδη, των παιδιών του και της Αδερφότητας των Bene Gesserit θα με κάνει να κολλήσω τόσο πολύ, που, επτά μήνες μετά, το καλοκαίρι θα με βρει να έχω αγοράσει και διάβασει το ένα μετά το άλλο και τα έξι βιβλία του έπους. Επιπρόσθετα, θα έχω κατεβάσει τόσο την ομώνυμη ταινία του 1984 του David Lynch, όσο και τις δύο μίνι σειρές (με 3 επεισόδια η κάθε μία), βασισμένες στα 3 πρώτα βιβλία του Frank Herbert.

Κάποιος που δεν έχει ασχοληθεί πριν με το Dune (όπως κι εγώ στην αρχή) θα ακούσει sci-fi και ίσως να μην ασχοληθεί. Ωστόσο, αρκεί μια ανάγνωση μίας ώρας το πολύ για να πειστεί ότι έχει κάτι ξεχωριστό στα χέρια του. Πέρα από την καταπληκτική λυρική γλώσσα του Herbert, είναι η ίδια η ιστορία που πραγματεύεται, ο κόσμος της πολιτικής διαπλοκής (σε άμεση συνάρτηση με το χρήμα ως μέσο κοινωνικής ανόδου, καταξίωσης και άσκησης εξουσίας, και με τη θρησκεία ως μέσω επιβουλής και χειραγώγησης των μαζών) και α αναγνώριση (σε κάθε γραμμή που διαβάζει ο αναγνώστης) καταστάσεων και μοτίβων που βιώνουμε καθημερινά και επαναλαμβανόμενα σε όλη τη διάρκεια της παγκόσμιας ιστορίας.

Αρκεί βέβαια και ένα απλό googl-άρισμα για να διαπιστώσει κανείς την αποδοχή του έργου αυτού του Frank Herbert. Αλλά χρειάζεται πάνω και πριν απ΄ όλα και η δική του προσωπική θεώρηση για να καταλάβει πόσο ... απλά καταπληκτικό είναι όλο το έπος.

Έχω αφήσει σε εκκρεμότητα τα υπόλοιπα βιβλία που αναφέρονται στον κόσμο του Dune, τα οποία όμως δεν είναι γραμμένα από την πένα του Frank Herbert, αλλά από το γιο του Brian Herbert και τον πολύ γνωστό (στο χώρο του sci-fi) συγγραφέα Kevin J. Anderson, βασισμένα σε σημειώσεις του Frank Herbert. Ίσως ο βασικότερος λόγος είναι αυτός (ότι δεν τα έχει γράψει ο ίδιος ο Frank Herbert). Οι κριτικές που έχω διαβάσει και ακούσει (και από τον adamo) με αποθάρρυναν, ειδικά για τα "Hunters of Dune" και "Sandworms of Dune" (φαντάζομαι ότι ο γιος Herbert βρήκε ένα τρόπο να βγάλει επιπλέον χρήματα, βασισμένος στην τεράστια επιτυχία και απήχηση του έπους). Ωστόσο, την τριλογία των Οίκων του Dune (Ατρείδες, Κορίνο και Χαρκόνεν) έχω βάλει στόχο να τη διαβάσω μέσα στο επόμενο διάστημα, μόλις τελειώσω το βιβλίο που διαβάζω αυτή την περίοδο. Σύμπτωση; Τώρα διαβάζω πάλι Αμίν Μααλούφ (Το χρονικό μιας οικογένειας)!

Είπε μονολογώντας ο παππούς, ...

καθισμένος στην πολυθρόνα του μπροστά στη τηλεόραση που ανακοίνωνε και νέες μειώσεις στις συντάξεις:

Όταν ήμουν μαθητής, άκουγα κάθε τόσο τη δασκάλα μου να λέει: «Να προσέχετε τα κόμματα! Ένα λάθος κόμμα, μπορεί να σας χαλάσει τελείως τη σύνταξη!»

Έπρεπε να περάσουν εξήντα χρόνια για να καταλάβω τι εννοούσε.

Το νέο έτος...

Ο τοίχος είχε τη δική του ιστορία

1^ο στιχάκι: 5 μέρες χαμαλίκι για μια νύχτα στου Τσαλίκη
2^ο στιχάκι: άντρακλας με μπράτσα, μα στη δουλειά χλαπάτσα
3^ο στιχάκι: μια βδομάδα τρως αγγούρι μα το Σάββατο είσαι μούρη

ο (πρόσφατος) αντίλογος: είσαι ποιητής μαλάκας και οι στίχοι σου της πλάκας

Αναμένω με ενδιαφέρον τη συνέχεια... επί του τοίχου. Για τους ιδιοκτήτες των οικημάτων από την άλλη, δεν είμαι και τόσο σίγουρος :-)

Αρχίζουν τα σχολεία (σε λίγες ημέρες)

και μπορεί τα παιδιά να... φρικάρουν στη σκέψη, αλλά δεν μπορούσα να μην το δημοσιεύσω (αφιερωμένο στη γυναίκα της ζωής μου):

Ho, ho f...in ho και καλή χρονιά

Οι Monty Pythons στα καλύτερά τους και πάντοτε επίκαιροι... Καλή χρονιά, καλά κουράγια (κατά... Όλι Ρεν) και καιρός κάποιοι να πάνε επιτέλους σπίτια τους (κατά Κορυδαλλό μεριά).

pET sHOP - ελληνική ταινία μικρού μήκους...

- «Αυτό;» ρωτάει.
- «Ασ’ το αυτό! Έχει πρόβλημα στο πόδι» του απαντά ο ιδιοκτήτης τού pet-shop, αναφερόμενος στο «σκάρτο εμπόρευμα», ένα σκυλάκι, που ετοιμάζει για «επιστροφή».
- «Αυτό θέλω» λέει το παιδί-πελάτης.
- «Αυτό είναι κουτσό. Άχρηστο» του απαντά.
- «Θα σας δώσω όσα έχω» επιμένει ο μικρός.
- «Ακουσε, αγόρι μου, δεν είναι καλή αγορά. Ούτε να παίξεις μαζί του δεν μπορείς ούτε να τρέξεις» επιμένει ο ιδιοκτήτης.

Πολυβραβευμένη ελληνική ταινία μικρού μήκους (7’ 20’’). Αξίζει να την δείτε...

In a little while...

Λίγες ώρες πριν από τη συναυλία των U2, φυσικά στην αρένα (γιατί όπως σωστά είπε και ο Γιάννης Κυφωνίδης χθες στο Supersport-FM "ροκ συναυλία μακρυά από την αρένα είναι σαν τον Τζακ Νίκολσον χωρίς το σατανικό χαμόγελό του"), με τις αναμνήσεις από τη συναυλία τους στο Roundhay Park του Leeds το 1997 να είναι πάντα στο μυαλό μου, έτσι για... ζέσταμα άκουσα σήμερα το πρωί ένα από τα αγαπημένα μου: το "In a little while". Μακάρι το βράδυ να είναι όλα όπως τα φανταζόμαστε και να μην απογοητευτούμε.

In a little while
Surely you'll be mine
In a little while...I'll be there
In a little while
This hurt will hurt no more
I'll be home, love

When the night takes a deep breath
And the daylight has no air
If I crawl, if I come crawling home
Will you be there?

In a little while
I won't be blown by every breeze
Friday night running to Sunday on my knees
That girl, that girl she's mine
Well I've known her since,
Since she was

A little girl with Spanish eyes
When I saw her first in a pram they pushed her by
Oh my, my how you've grown
Well it's been, it's been...a little while

ooh ooh ooh ooh ooh ooh

Slow down my beating heart
A man dreams one day to fly
A man takes a rocket ship into the skies
He loves on a star that's dying in the night
And follows in the trail, the scatter of light
Turn it on, turn it on, you turn me on

Slow down my beating heart
Slowly, slowly love

Ο αυγερινός και η πούλια

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν και δεν ήταν... το γνωστό παραδοσιακό παραμύθι της Πούλιας και του Αυγερινού, του πρίγκιπα και της αδερφής του της πριγκίπισσας, που φέτος παρουσιάζεται στην παιδική σκηνή του θεάτρου Αθηνών από τη θεατρική ομάδα "Μαγικές Σβούρες". Και είναι λίγο παραμύθι και παιδικότητα που χρειαζόμαστε όλοι μας, πράγματα που τα έχουμε ξεχάσει (μέρες που είναι). Δύο ώρες ανάμεσα στα παιδιά και γίνεσαι κι εσύ παιδί, κοιτάς με γουρλωμένα μάτια στη θεατρική σκηνή, εκπλήσσεσαι με την πλοκή, γελάς, τρομάζεις κάπου κάπου, τραγουδάς. Και ακούς τη μαγευτική μουσική του Maurice Ravel και χάνεσαι μέσα στη μελωδία. Και όλοι μας έχουμε ακούσει και μαγευτεί με το Boléro του αλλά ίσως λίγοι γνωρίζουν (προσωπικά δεν τον ήξερα) τον κύκλο συμφωνικών τραγουδιών του με τίτλο "Πέντε Ελληνικά δημοτικά τραγούδια", ο οποίος ντύνει μουσικά (ανάμεσα σε άλλα) την παράσταση.

Η ίδια θεατρική ομάδα που πέρισυ ανέβασε την παράσταση "Σίτος Σιταράκης, αυτός ο Μεγάλος μικρός", που αγαπήθηκε από μικρούς και μεγάλους, είναι και πάλι εδώ λοιπόν. Και αξίζει τα παιδιά να παρακολουθήσουν το παραμύθι του Αυγερινού και της Πούλιας, κι οι μεγάλοι μαζί για να ξεφύγουμε λίγο από τη σκοτούρα της καθημερινότητας.

Asterix ετών 50

Μπορεί χθες να γύρισα σχεδόν ολόκληρο το κέντρο της Αθήνας (για κάποιο άγνωστο λόγο δεν υπάρχει στα περίπτερα ή τους πάγκους), αλλά τελικά κατάφερα να βρω το επετειακό τεύχος του Asterix για τα 50 χρόνια του στο Comicon (Σόλωνος 128, στη Mamouth Comix). Και είμαι πολύ χαρούμενος γι' αυτό. Και μετά από τόσα χρόνια, εξακολουθεί να με γοητεύει το ίδιο. Διαβάζω και ξαναδιαβάζω τα τεύχη και κάθε φορά βρίσκω και μια νέα μικρή λεπτομέρεια στα καρέ, η οποία με κάνει να γελάω περισσότερο. Και το αγαπημένο μου τεύχος (αν και έτσι αδικώ όλα τα υπόλοιπα) παραμένει "Η μεγάλη τάφρος".

Χρόνια πολλά Asterix. Χρόνια πολλά αγαπημένοι μας γαλάτες. Χρόνια πολλά Albert Uderzo. Και ας μην πέσει ποτέ ο ουρανός στο κεφάλι τους (αν και στο προηγούμενο τεύχος σχεδόν έγινε κι αυτό).

Η μαγεία του West End

Όσες μεγάλες ξένες παραγωγές και να παρακολουθήσει κανείς, οπουδήποτε και αν ανεβούν στην Ελλάδα (το οποίο τα τελευταία χρόνια μεταφράζεται κυρίως στο θέατρο Badminton), η μαγεία της θεατρικής σκηνής όπου πρωτοανέβηκε η κάθε παραγωγή παραμένει. Τονίζεται δε σε υπερθετικό βαθμό αν αυτή η θεατρική σκηνή είναι μέρος μιας ιστορικής περιοχής - σημείου αναφοράς για το θέατρο παγκοσμίως.

Το Λονδρέζικο Her Majesty's Theater αποτελεί μέρος ενός μύθου, του West End του Λονδίνου, και είμαι από τους τυχερούς που βρέθηκαν εκεί το περασμένο Σάββατο για να παρακολουθήσουν το θρυλικό πλέον "The Phantom of the Opera". Αφήνοντας στην άκρη το μεγαλείο της νουβέλας του Gaston Leroux, τη μοναδική μουσική του Andrew Lloyd Webber, τους καταξιωμένους θεατρικούς ηθοποιούς και τα καταπληκτικά κουστούμια και σκηνικά (η παρουσίαση της λίμνης κάτω από το θέατρο είναι μοναδική και τους αφήνει όλους με ανοιχτό το στόμα), και μόνο ο χώρος του θεάτρου σε ενθουσιάζει και σε μαγεύει με τη μεγαλοπρέπεια και το σεβασμό που αποπνέει. Ο κόσμος, που για 23 συνεχόμενα χρόνια συρρέει για να το παρακολουθήσει, σα να υποβάλλεται από το μεγαλείο του χώρου και ακολουθεί ένα συγκεκριμένο και άγραφο κώδικα συμπεριφοράς (χωρίς να υπάρχει ούτε ίχνος security μέσα στο θέατρο, παρά μόνο στην κύρια είσοδο). Αλλά και το γεγονός της ορχήστρας για τη μουσική επένδυση του έργου συμβάλλει καταλυτικά στη "δέσιμο" του κοινού στο όλο σκηνικό, μακρυά από την κρύα μουσική του play-back.

Και όταν στο τέλος όλοι αποχωρούν από το θέατρο, σχεδόν ταυτόχρονα με τις υπόλοιπες θεατρικές σκηνές του West End, και συρρέουν στα γύρω εστιατόρια (που προσφέρουν τα "after-theater menus"), αισθάνεσαι σα να συμμετέχεις σε ένα ιδιότυπο πανηγύρι (το οποίο έτσι κι αλλιώς υπάρχει επί 24ώρου βάσεως στο Λονδίνο).

Με δύο λέξεις: Μοναδική εμπειρία

Ψηλά στον ουρανό

Κάθε ταινία της Pixar είναι πάντα (ή σχεδόν πάντα) αυτό που λέμε peace-of-art. Κάποιες δε από αυτές τις ταινίες πραγματικά άφησαν εποχή με το ευρηματικό τους σενάριο, τα καταπληκτικά γραφικά και τα συναισθήματα που σου δημιουργούσαν. Το "Monsters, Inc." είναι έως σήμερα ίσως η κορυφαία τους ταινία, ενώ ο "Ratatouille" είναι μια ρομαντική ταινία που μας διεγείρει γαστριμαργικά. Από χθες το βράδυ, στο top-3 των ταινιών της Pixar προσωπικά βάζω και τη νέα τους ταινία, "Up".

Παρακάμπτοντας το γεγονός ότι ο πρωταγωνιστής παππούλης είναι φτυστός ο Ζάχος Χατζηφωτίου (σιχαμερό άτομο), η ταινία είναι γεμάτη συναίσθημα, γέλιο, έξυπνα σχεδιασμένους χαρακτήρες και πολύ καλούς διαλόγους. Και σίγουρα ξυπνάει μέσα μας αναμνήσεις από την παιδική μας ηλικία και τις περιπέτειες που θέλαμε και ονειρευόμασταν να ζήσουμε.

Μην τη χάσετε. Κατάλληλη για μικρά και μεγάλα παιδιά... :-)

Scorpions - Βασίλης: A night to remember

Ήταν ίσως η καλύτερη συναυλία των Scorpions στην Ελλάδα. Με όλα τα ιστορικά μέλη επί σκηνής.

Με τον Uli Jon Roth ακόμα παιδί των λουλουδιών (τον πρώτο ουσιαστικά lead quitarist του συγκροτήματος, στα χρόνια του οποίου οι Scorpions έπαιξαν καταπληκτική hard rock, ενώ με την αποχώρησή του το 1977 άλλαξε εντελώς ο ήχος στις κιθάρες τους) να δίνει απίστευτα σολαρίσματα (όσο έπαιζε δεν έχω τραβήξει ούτε βίντεο ούτε φωτογραφία).

Με τον Michael Schenker σε κέφια να ξεσηκώνει όλο το γήπεδο (μετά την αρχική μας έκπληξη) όταν έπαιξε το περίφημο Doctor doctor των UFO. Με τους Rudolph Schenker και Matthias Jabs να ξεσηκώνουν (όπως πάντα) όλο τον κόσμο με τη σκηνική τους παρουσία. Με τον Klaus Meine πάντα εκεί με την καταπληκτική του φωνή. Και με το εκπληκτικό πεντάλεπτο σόλο του James Kottak, του ντράμερ, ο οποίος κάποια στιγμή έπαιξε ταυτόχρονα (στα ίδια ντραμς) με μια γυναίκα (για την οποία ψάχνοντας ανακάλυψα σήμερα ότι είναι μάλλον η γυναίκα του, Athena Kottak, επίσης ντράμερ και αδερφή του Tommy Lee). Με τον Herman Rarebell να είναι και αυτός εκεί, αν και με πολύ μικρή (χρονικά) παρουσία (στο πεντάλεπτο που έπαιξε ντραμς τον τραβούσε με κάμερα ο Kottak!).

Και φυσικά μαζί με το Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Με τον οποίο τραγούδησαν μαζί το Holiday και σηκώθηκε όλο το γήπεδο στο πόδι. Με τον Βασίλη να παίζει (επιτέλους) πάλι μαζί για μιάμιση ώρα επί σκηνής με το Χριστόφορο Κροκίδη (που προσωπικά θεωρώ ότι μαζί με τον Ασκληπιό Ζαμπέτα είναι οι καλύτεροι Έλληνες ροκ κιθαρίστες τα τελευταία 20 χρόνια). με το Βασίλη λίγο ριγμένο ίσως (λόγω του ονόματος των Scorpions) καθώς του άξιζε πολύ μεγαλύτερη ένταση του ήχου όσο έπαιζε. Αλλά χαλάλι :-) Ο Παπακωνσταντίνου ήταν για μια ακόμα φορά καταπληκτικός. Πέρα από το "σώσε" που έγινε στα Ελλάς, Χαιρετίσματα, Βικτώρια, Πόρτο Ρίκο και Κουρσάρο (ανάμεσα στα άλλα), ίσως η καλύτερη στιγμή του ήταν όταν έπαιξε Οι Ψυχές και οι Αγάπες. Και η φωνή του (η καλύτερη φωνή στης Ελλάδα) πάντα να σε αγγίζει μέχρι τα εσώψυχα στις μπαλλάντες του

Για πρώτη φορά η συναυλία των Scorpions είχε και στοιχεία show. Τις άλλες φορές υπήρχε μια απλή σκηνή, με το λογότυπο από πίσω. Τώρα είχαν στην πλάτη της σκηνής video wall (πολύ καλύτερα έτσι), ενώ τρεις-τέσσερις φορές ανάψαν κατά μήκος της σκηνής τεράστιες φλόγες και πυροτεχνήματα.

Άκουσα live κομμάτια για πρώτη φορά και ανατρίχιασα. Τα Robot man, Pictured Life και We'll Burn the Sky είναι από τα πλέον αγαπημένα μου (είχα τραβήξει με αυτά μεγάλο κόλλημα όταν ήμουν στο Γυμνάσιο). Στο The Zoo έγινε το έλα να δεις. Στα Wind of Change και Send Me an Angel όλο το γήπεδο τραγουδούσε μαζί τους. Στο Tease Me Please Me ανέβηκαν στη ράμπα στο πίσω μέρος της σκηνής (μπροστά από το Video wall) 6 τύπισσες που έβγαλαν μάτια με το... χορό τους. Και στο Hurricane, στο κλείσιμο της συναυλίας, απλά πανικός :-)

Κάποια στιγμή, σε ένα σολάρισμα (δε θυμάμαι γαμώτο σε ποιο κομμάτι) ο Jabs έπαιξε ακόμα και Zeppelin (την εισαγωγή του Dazed and Confused). Και πριν το Hurricane, με όλους επί σκηνής, έπαιξαν το Long Tall Sally του Little Richard.

Από όσα μπόρεσα να θυμηθώ, ακούστηκαν (τουλάχιστον) τα παρακάτω:

Robot Man
Pictured Life
We'll Burn the Sky
Speedy's Coming
Another Piece of Meat
Coast to Coast
Lovedrive
Is There Anybody There?
Holiday (ντουέτο με το Βασίλη)
Loving You Sunday Morning
The Zoo
Blackout
No One Like You
Rock You Like a Hurricane
Coming Home
Big City Nights
Still Loving You
Tease Me Please Me
Wind of Change
Send Me an Angel
Love Will Keep Us Alive

Dazed and Confused (1 λεπτό σόλο)
Doctor Doctor (UFO)

Πολύ θα ήθεα να είχα ακούσει και το He is a woman, she is a man από τα χεράκια του Roth, αλλά δεν είμαι πλεονέκτης...

Όσα μπόρεσα να τραβήξω με την κάμερα (η οποία χοροπηδούσε μαζί με όλη την αρένα) είναι παρακάτω (με χρονική σειρά).

Ο Χριστόφορος Κροκίδης στην αρχή της συναυλίας, πριν την είσοδο του Βασίλη


Χρόνια Πολλά


Οι ψυχές και οι αγάπες


Κουρσάρος


Χαιρετίσματα


Γουίλι ο νέγρος θερμαστής


Εισαγωγή για την είσοδο των Scorpions


Coming Home


The Zoo


Holiday (μαζί με το Βασίλη)


Coast to coast


Doctor doctor (UFO)


Blackout


Wind of change


Long tall Sally


Hurricane (entry only - χτυπιόμασταν σα τρελλοί όλοι μας)


Όλα τα μέλη των Scorpions (με τον Roth αριστερά) επί σκηνής

Υ.Γ.
πού πας μωρή ηλίθια με τη γόβα στιλέτο στην αρένα; ούστ...

Άγνωστες οάσεις δροσιάς στην Αττική

Στο απίστευτα τσιμενταρισμένο λεκανοπέδιο της Αττικής, στο οποίο (με την παρανομία ή και την ανοχή και τη δική μας και των διοικούντων - που εμείς άλλωστε ψηφίζουμε) καταφέραμε αργά αλλά σταθερά σχεδόν να εξαφανίσουμε κάθε ίχνος πράσινου, εξακολουθούν -ευτυχώς- να υπάρχουν μερικές καταπληκτικές οάσεις δροσιάς και ξεκούρασης. Μερικές από αυτές μπορεί να βρίσκονται ακόμα και δίπλα μας και παρόλα αυτά να τις αγνοούμε. Με αφορμή δύο βόλτες που κάναμε οικογενειακά τα τελευταία Σαββατοκύριακα σε δύο τέτοια μέρη, προσπάθησα να ψάξω να βρω αν υπάρχουν κάπου συγκεντρωμένες πληροφορίες (googleing και άγιος ο Θεός) και έπεσα πάνω σε θησαυρό: το website Αττικό Πράσινο της Υπερνομαρχίας Αθηνών-Πειραιώς (και εδώ ήταν η μεγάλη έκπληξη!).

Όπως αναφέρεται στην αρχική σελίδα, η συγκεκριμένη ιστοσελίδα "είναι αφιερωμένη στην προστασία του περιβάλλοντος και ιδίως στην προβολή, διεκδίκηση και θεσμοθέτηση των ελεύθερων χώρων πρασίνου στο Λεκανοπέδιο". Έχει πλούσιο θεματικό περιεχόμενο, με οργανωμένες ενότητες με τις περιοχές πρασίνου, διεκδικούμενες περιοχές, καλλιτεχνικές εκδηλώσεις που γίνονται στους σχετικούς χώρους, φόρουμ όπου μπορεί ο καθένας να κάνει επισημάνσεις, καταγγελίες αλλά και συζήτηση για το πράσινο που τόσο μάς λείπει, ακόμα και χάρτης από το Google Maps με σημειωμένους όλους τους χώρους (με φωτογραφίες και λεπτομέρειες για τον καθένα).

Για μία ακόμα φορά βέβαια, οι αρμόδιες αρχές (η Υπερνομαρχία στην περίπτωσή μας) δεν έχουν φροντίσει να επικοινωνήσουν σωστά αυτή την αξιέπαινη προσπάθεια (το website λειτουργεί εδώ και ένα χρόνο και δεν το είχα πάρει... μυρωδιά).

Η πρώτη εξόρμηση μας έφερε (με παρέα) στο αισθητικό δάσος της Καισσαριανής (πάνω από τη Μονή Καισαριανής) για πικ-νικ, και περάσαμε καταπληκτικά. Τα παιδιά έτρεχαν ανάμεσα στα δέντρα για 3 ώρες, φάγαμε και ήπιαμε στη σκιά μιας ελιάς (έριξα και μια ώρα ύπνο μετά κάτω από την ελιά :-), περπατήσαμε στα μονοπάτια που υπάρχουν κατα μήκος του, και είχαμε στα πόδια μας θέα όλη την Αθήνα. Εντύπωση μου έκανε το γεγονός ότι η συντριπτική πλειοψηφία των επισκεπτών ήταν μετανάστες, ίσως επειδή δεν έχουν τη οικονομική δυνατότητα να πηγαίνουν στα in και glamour στέκια (sic) που διαλέγουμε οι υπόλοιποι για να γεμίζουμε τα Σαββατοκύριακά μας. Τελικά όμως αυτοί απολαμβάνουν την ησυχία και την ηρεμία της φύσης και όχι όλοι οι υπόλοιποι... εκσυχρονισμένοι.

Εντυπωσιάστηκα επίσης από φωτογραφίες της περιοχής αμέσως μετά την κατοχή. Για όσους δεν το γνωρίζουν (την ιστορία μου την έχει πει ο πεθερός μου), στη διάρκεια της Γερμανικής κατοχής ο Υμηττός σχεδόν αποψιλώθηκε από τους Αθηναίους που αναζητούσαν καύσιμη ύλη για να ζεσταθούν τους χειμώνες. Με το τέλος του πολέμου δεν υπήρχε σχεδόν κανένα δέντρο στην περιοχή πάνω από τους δήμους Παπάγου, Ζωγράφου και Καισαριανής. Διαδοχικές αναδασώσεις της Φιλοδασικής Ένωσης Αθηνών οδήγησαν στο δάσος του Υμηττού όπως το ξέρουμε σήμερα, και όπως πρέπει να παλέψουμε όλοι μας με νύχια και με δόντια να το διατηρήσουμε, ενάντια στους οικοπεδοφάγους, τους εμπρηστές, τους καταπατητές αλλά και το ανίκανο να το προστατέψει κράτος. Τον Υμηττό και τα μάτια μας, μόνο αυτός ο πνεύμονας δάσους μας απέμεινε άλλωστε.

Η δεύτερη βόλτα μας πήγε μέχρι το Άλσος Βεΐκου, παρέα με τον adamo και άλλους φίλους. Όμορφος χώρος, με αναψυκτήριο, μονοπάτια, παιδική χαρά και γηπεδάκια. Ό,τι πρέπει για τα παιδιά (μικρά και μεγάλα).

Για τις επόμενες πάντως βόλτες μας, το Αττικό Πράσινο θα αποτελεί από εδώ και πέρα τον οδηγό μας για τις Κυριακάτικες εξορμήσεις μας.

Shii, the Wii for women!

Μερικές φορές η έμπνευση και το χιούμορ κάποιων τρελαμένων ερασιτεχνών δημιουργών δεν έχει όρια. Ακόμα γελάω με το παρακάτω video :-) Belgian comedy M!LF, douze points...