Άγνωστες οάσεις δροσιάς στην Αττική

Στο απίστευτα τσιμενταρισμένο λεκανοπέδιο της Αττικής, στο οποίο (με την παρανομία ή και την ανοχή και τη δική μας και των διοικούντων - που εμείς άλλωστε ψηφίζουμε) καταφέραμε αργά αλλά σταθερά σχεδόν να εξαφανίσουμε κάθε ίχνος πράσινου, εξακολουθούν -ευτυχώς- να υπάρχουν μερικές καταπληκτικές οάσεις δροσιάς και ξεκούρασης. Μερικές από αυτές μπορεί να βρίσκονται ακόμα και δίπλα μας και παρόλα αυτά να τις αγνοούμε. Με αφορμή δύο βόλτες που κάναμε οικογενειακά τα τελευταία Σαββατοκύριακα σε δύο τέτοια μέρη, προσπάθησα να ψάξω να βρω αν υπάρχουν κάπου συγκεντρωμένες πληροφορίες (googleing και άγιος ο Θεός) και έπεσα πάνω σε θησαυρό: το website Αττικό Πράσινο της Υπερνομαρχίας Αθηνών-Πειραιώς (και εδώ ήταν η μεγάλη έκπληξη!).

Όπως αναφέρεται στην αρχική σελίδα, η συγκεκριμένη ιστοσελίδα "είναι αφιερωμένη στην προστασία του περιβάλλοντος και ιδίως στην προβολή, διεκδίκηση και θεσμοθέτηση των ελεύθερων χώρων πρασίνου στο Λεκανοπέδιο". Έχει πλούσιο θεματικό περιεχόμενο, με οργανωμένες ενότητες με τις περιοχές πρασίνου, διεκδικούμενες περιοχές, καλλιτεχνικές εκδηλώσεις που γίνονται στους σχετικούς χώρους, φόρουμ όπου μπορεί ο καθένας να κάνει επισημάνσεις, καταγγελίες αλλά και συζήτηση για το πράσινο που τόσο μάς λείπει, ακόμα και χάρτης από το Google Maps με σημειωμένους όλους τους χώρους (με φωτογραφίες και λεπτομέρειες για τον καθένα).

Για μία ακόμα φορά βέβαια, οι αρμόδιες αρχές (η Υπερνομαρχία στην περίπτωσή μας) δεν έχουν φροντίσει να επικοινωνήσουν σωστά αυτή την αξιέπαινη προσπάθεια (το website λειτουργεί εδώ και ένα χρόνο και δεν το είχα πάρει... μυρωδιά).

Η πρώτη εξόρμηση μας έφερε (με παρέα) στο αισθητικό δάσος της Καισσαριανής (πάνω από τη Μονή Καισαριανής) για πικ-νικ, και περάσαμε καταπληκτικά. Τα παιδιά έτρεχαν ανάμεσα στα δέντρα για 3 ώρες, φάγαμε και ήπιαμε στη σκιά μιας ελιάς (έριξα και μια ώρα ύπνο μετά κάτω από την ελιά :-), περπατήσαμε στα μονοπάτια που υπάρχουν κατα μήκος του, και είχαμε στα πόδια μας θέα όλη την Αθήνα. Εντύπωση μου έκανε το γεγονός ότι η συντριπτική πλειοψηφία των επισκεπτών ήταν μετανάστες, ίσως επειδή δεν έχουν τη οικονομική δυνατότητα να πηγαίνουν στα in και glamour στέκια (sic) που διαλέγουμε οι υπόλοιποι για να γεμίζουμε τα Σαββατοκύριακά μας. Τελικά όμως αυτοί απολαμβάνουν την ησυχία και την ηρεμία της φύσης και όχι όλοι οι υπόλοιποι... εκσυχρονισμένοι.

Εντυπωσιάστηκα επίσης από φωτογραφίες της περιοχής αμέσως μετά την κατοχή. Για όσους δεν το γνωρίζουν (την ιστορία μου την έχει πει ο πεθερός μου), στη διάρκεια της Γερμανικής κατοχής ο Υμηττός σχεδόν αποψιλώθηκε από τους Αθηναίους που αναζητούσαν καύσιμη ύλη για να ζεσταθούν τους χειμώνες. Με το τέλος του πολέμου δεν υπήρχε σχεδόν κανένα δέντρο στην περιοχή πάνω από τους δήμους Παπάγου, Ζωγράφου και Καισαριανής. Διαδοχικές αναδασώσεις της Φιλοδασικής Ένωσης Αθηνών οδήγησαν στο δάσος του Υμηττού όπως το ξέρουμε σήμερα, και όπως πρέπει να παλέψουμε όλοι μας με νύχια και με δόντια να το διατηρήσουμε, ενάντια στους οικοπεδοφάγους, τους εμπρηστές, τους καταπατητές αλλά και το ανίκανο να το προστατέψει κράτος. Τον Υμηττό και τα μάτια μας, μόνο αυτός ο πνεύμονας δάσους μας απέμεινε άλλωστε.

Η δεύτερη βόλτα μας πήγε μέχρι το Άλσος Βεΐκου, παρέα με τον adamo και άλλους φίλους. Όμορφος χώρος, με αναψυκτήριο, μονοπάτια, παιδική χαρά και γηπεδάκια. Ό,τι πρέπει για τα παιδιά (μικρά και μεγάλα).

Για τις επόμενες πάντως βόλτες μας, το Αττικό Πράσινο θα αποτελεί από εδώ και πέρα τον οδηγό μας για τις Κυριακάτικες εξορμήσεις μας.