Γι' αυτό δε θα τους κάμψουν ποτέ

Όσες βόμβες κι αν ρίξουν, όσα παιδιά και αν σκοτώσουν, όσες πόλεις τους κι αν ιδοπεδώσουν, όσο σκληρούς αποκλεισμούς κι αν εφαρμόσουν, οι Παλαιστίνιοι δε θα σταματήσουν στιγμή να πολεμούν για το δικαίωμά τους σε ένα ελεύθερο κράτος (όπως άλλωστε και οι Ισραηλινοί αγωνίζονταν τόσους αιώνες μέχρι να το πετύχουν).

Το βίντεο είναι απλά συγκλονιστικό: οι βόμβες πέφτουν πίσω τους, μερικές δεκάδες-εκατοντάδες μέτρα μακρυά τους, κι αυτοί απλά δε χαμπαριάζουν. Και εξακολουθούν να πολεμούν με "σφεντόνες", σύγχρονοι Δαυβίδ απέναντι στο Γολιάθ.


respect

Όταν μιλάει ο Μίκης Θεοδωράκης

τότε όλοι πρέπει να σωπαίνουν και να ακούν προσεκτικά.

Ας βοηθήσουμε όσο μπορούμε

Την ανακοίνωση-πρόσκληση του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων την έφερε προχθές η κόρη μου από το Δημοτικό Σχολείο που πηγαίνει. Και με ρώτησε αν θα δώσουμε κι εμείς ό,τι μπορούμε για το λαό της Παλαιστίνης. Τόσες μέρες, και όσο κι αν προσπαθούσα να "κρύψω" τις εικόνες φρίκης που έδειχνε η τηλεόραση από τη Γάζα για να την "προστατέψω" από τη σκληρή πραγματικότητα, όλο και κάτι θα είδε. Το καταλαβαίνεις από το τρόπο που με ρώτησε. Και φυσικά δε χρειάζονταν καν να με ρωτήσει.

Το κακό είναι ότι βλέποντας όλα αυτά, πολλές φορές μου ξέφυγαν λέξεις που είχαν να κάνουν με το ολοκαύτωμα που υπέστησαν οι Εβραίοι κατά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, αυτό που οι ίδιοι τώρα οι Εβραίοι, αγνώμονες, προκλητικοί και αδιάφοροι για την Ιστορία (που κάνει κύκλους και ξεπληρώνει με το ίδιο νόμισμα) κάνουν στους Παλαιστίνιους που αγωνίζονται για το δικαίωμά τους σε ελεύθερο και ανεξάρτητο κράτος. Πρέπει να είμαστε όλοι Παλαιστίνιοι αυτές τις στιγμές, και αν αυτό θεωρηθεί αντισημιτισμός, τότε ναι, είμαστε και τέτοιοι.

Όσοι μπορούν και μένουν στην περιοχή του Ζωγράφου, ας βοηθήσουν. Παρόμοιες προσπάθειες σίγουρα γίνονται και στα υπόλοιπα σχολεία, σε εξέλιξη επίσης είναι και η προσπάθεια που κάνουν η Ελληνική Ομάδα Διάσωσης και «Το Χαμόγελο του Παιδιού». Και όπως ενημερωθήκαμε από το Σύλλογο Γονεών και Κηδεμόνων, πρέπει τα τρόφιμα που θα δοθούν να είναι ανθεκτικά, οπότε ειδικά για το γάλα ζητείται να είναι καλύτερα σε σκόνη.

Υ.Γ.
έλαβα ένα σχετικό με το θέμα email εντελώς τυχαία την ώρα που έγραφα αυτό το post. Αναφέρεται σε μποϊκοτάζ όλων των Ισραηλινών προϊόντων. Κάθε προϊόν που φέρει barcode (συνήθως του κώδικα EAN-13) περιέχει την πληροφορία από ποια χώρα προέρχεται η εταιρία που το παρήγε (και όχι απαραιτήτως πού κατασκευάστηκε). Τα προϊόντα από εταιρίες Ισραηλινών συμφερόντων είναι αυτά που το barcode τους ξεκινάει με 729, όπως φαίνεται και στη λίστα των κωδικών barcode.

Η ιστορία επαναλαβάνεται, όχι σα φάρσα αλλά σα χειρότερη τραγωδία

Διαβάσω από το Νίκο Δήμου:

"Αυτός που ζητάει ελευθερία δεν επιλέγει ελεύθερα τη βία — έστω και σαν μέσο. Του επιβάλλεται. Η βία είναι τέκνο της ανάγκης και της οργής. Φέρνει μόνο νέα βία και καταπίεση — ποτέ αυτονομία."

και πιο πριν:

"Ο φόνος του Γρηγορόπουλου αποκάλυψε ένα καζάνι που έβραζε από καιρό και που καμία βαλβίδα διαφυγής δεν μπόρεσε να εκτονώσει. Αποτέλεσμα η έκρηξη. Το κύριο χαρακτηριστικό αυτής της εξέγερσης ήταν η ΟΡΓΗ. Μία οργή κατά πάντων, έμψυχων και άψυχων. Συσσωρευμένη επιθετικότητα, αγανάκτηση, μανία, μίσος, σκύλιασμα τυφλό που εκτονώνονταν μόνο με καταστροφή. Η αυθαίρετη και αυταρχική αστυνομική βία ήταν το ένα έναυσμα – η αφορμή. Η γενικότερη απογοήτευση των νέων από την κοινωνία της διαφθοράς, της αυθαιρεσίας, της συναλλαγής, της μίζας, του βολέματος, του συμβιβασμού, ήταν η κύρια αιτία."

Αξίζει να ρίξει κανείς μια ματιά στο άρθρο του με τίτλο "Τα σταφύλια της οργής", όπως δημοσιεύθηκε στην «Καθημερινή» στις 11/12/2008. Και για να επαληθευτεί ο τίτλος του post, αξίζει να διαβάσετε και το άρθρο του στο Βήμα στις 24/11/1985 με τίτλο "Που με βια μετράει τη γη" μετά τη δολοφονία του Μ. Καλτεζά.


Υ.Γ.
τόσο καιρό δε βρήκα τον ελάχιστο απαιτούμενο χρόνο να γράψω πόσο πολύ λυπήθηκα που ο Νίκος Δήμου σταμάτησε να γράφει στα blogs που είχε ξεκινήσει. Το γεγονός ότι ο λόγος του είναι πάντα αληθινός (αν και όχι πάντα αρεστός, αλλά αλοίμονο αν ίσχυε για όλους μας κάτι τέτοιο) είχε ως αποτέλεσμα να οδηγηθεί σε αδιέξοδο χρόνου (time there is not).

Έχω ένα κοριτσάκι (μέρος 2ο - updated)

Έχω ένα κοριτσάκι 6 ετών, και ανατριχιάζω και τρελαίνομαι ταυτόχρονα στη σκέψη ότι θα μπορούσε η σφαίρα, ακολουθώντας μια "τρελή" πορεία, διαμέσου της πανταχού παρούσας "κακιάς στιγμής", να την πετύχει και αυτήν, όπως μας πέτυχε όλους μας, κατευθείαν στην καρδιά, στην ψυχή και στο μυαλό. Βουρκώνω βλέποντας τον ανείπωτο πόνο της μάνας και του πατέρα του Αλέξη, της κάθε μάνας και του κάθε πατέρα που χάνουν το παιδί τους, θυσία στο βωμό και την "οργή" του κάθε φασίστα ψευτοεπαναστάτη (ένστολου ή όχι, μου είναι αδιάφορο).

Θα μάθω το κοριτσάκι μου να είναι πάντα εκεί, χωρίς κουκούλα, με ένα χαμόγελο και ένα λουλούδι στα χέρια, με το θάρρος της γνώμης της και την έννοια της δημοκρατίας, της ισότητας και της ελευθερίας βαθιά ριζωμένη μέσα της. Τουλάχιστον έτσι θα έχω να λέω ότι δεν την έκανα πρόβατο.

Υ.Γ.
[1] οι "άλλοι", οι "γνωστοί-άγνωστοι", οι κουκουλοφόροι, δεν έχουν καμιά σχέση με τα παιδιά που αγωνιούν, που έχουν όνειρα αλλά κάποιοι τους τα καταστρέφουν, που θέλουν να κάνουν το επόμενο βήμα αλλά οι κρατούντες τα κρατάνε και τα τραβάνε προς τα πίσω.

[2] το πρωτοσέλιδο του Ελεύθερου Τύπου, με τα (κατά παραγγελία;) παραποιημένα λόγια του Ισοκράτη, κοντά 2.500 χρόνια πριν, είναι η μισή αλήθεια δεν λέει την αλήθεια. Ο Ισοκράτης στον Αρεοπαγιτικό Λόγο λέει"Οἱ γὰρ κατ' ἐκεῖνον τὸν χρόνον τὴν πόλιν διοικοῦντες κατεστήσαντο πολιτείαν οὐκ ὀνόματι μὲν τῷ κοινοτάτῳ καὶ πραοτάτῳ προσαγορευομένην, ἐπὶ δὲ τῶν πράξεων οὐ τοιαύτην τοῖς ἐντυγχάνουσι φαινομένην, οὐδ' ἣ τοῦτον τὸν τρόπον ἐπαίδευε τοὺς πολίτας ὥσθ' ἡγεῖσθαι τὴν μὲν ἀκολασίαν δημοκρατίαν, τὴν δὲ παρανομίαν ἐλευθερίαν, τὴν δὲ παρρησίαν ἰσονομίαν, τὴν δ' ἐξουσίαν τοῦ ταῦτα ποιεῖν εὐδαιμονίαν, ἀλλὰ μισοῦσα καὶ κολάζουσα τοὺς τοιούτους βελτίους καὶ σωφρονεστέρους ἅπαντας τοὺς πολίτας ἐποίησεν." που μεταφράζεται σε: "Διότι εκείνοι που διοικούσαν την πόλη τότε (ενν. στην εποχή του Σόλωνα και του Κλεισθένη), δεν δημιούργησαν ένα πολίτευμα το οποίο μόνο κατ’ όνομα να θεωρείται το πιο φιλελεύθερο και το πιο πράο από όλα, ενώ στην πράξη να εμφανίζεται διαφορετικό σε όσους το ζουν· ούτε ένα πολίτευμα που να εκπαιδεύει τους πολίτες έτσι ώστε να θεωρούν δημοκρατία την ασυδοσία, ελευθερία την παρανομία, ισονομία την αναίδεια και ευδαιμονία την εξουσία του καθενός να κάνει ό,τι θέλει, αλλά ένα πολίτευμα το οποίο, δείχνοντας την απέχθειά του για όσους τα έκαναν αυτά και τιμωρώντας τους, έκανε όλους τους πολίτες καλύτερους και πιο μυαλωμένους." (μετάφραση από εδώ).

Επεκτείνοντας λοιπόν τα παραπάνω, η ωμή αλήθεια είναι ότι η βία γεννάει βία, η εξαθλίωση ωθεί τους εξαθλιωμένους (ως άλλους Γιάννηδες Αγιάννηδες) να ξεσηκωθούν, η υποκρισία και η αλαζονεία της εξουσίας κάποια στιγμή ξυπνάει μέσα στον άνθρωπο ένστικτα που έμεναν καλά κρυμμένα από καιρό και αυτά με τη σειρά τους ξεσπάνε επί δικαίων και αδίκων.

[3] κάποιοι κουραδόμαγκες μπάτσοι εξακολουθούσαν ακόμα και χθες να παίζουν με τη φωτιά. Την ίδια ώρα, ένα δολοφονημένο 15χρονο παιδί ενταφιάζονταν στην Αττική γη. Τελικά η ιστορία δε φαίνεται να διδάσκει κάποιους.

[4] τελικά όπως φαίνεται η δικαιοσύνη θα αποδοθεί. Η ζαρντινιέρα θα οδηγηθεί πίσω από τα κάγκελα της φυλακής για να σαπίσει εκεί, φυτό μαζί με τα άλλα φυτά που εκλέξαμε να μας κυβερνούν. Ο αγώνας τώρα δικαιώνεται...

[5] οφείλω να απολογηθώ γιατί δεν το έψαξα ιδιαίτερα (είναι αλήθεια αυτό) σχετικά με τα όσα "είπε" ο Ισοκράτης. Ευτυχώς, ο φίλος saltapidas με διόρθωσε.

Όταν σπέρνεις ανέμους, θερίζεις θύελλες

Αλλά αυτό το ξεχνάνε οι πολιτικοί και μετά ψάχνουν τις αιτίες πίσω από τα γεγονότα.

Υ.Γ.
οι κουραδόμαγκες των ΜΑΤ, που χθες κοιτούσαν διακριτικά τους "γνωστούς αγνώστους αντιεξουσιαστές" να ρημάζουν την πόλη μας, για να μην προκαλέσουν λέει και νέες αναταραχές (πόσο βαθύς είναι άραγε ο πάτος του πηγαδιού που έχουμε πέσει;), σήμερα το μεσημέρι στο Σύνταγμα την έπεσαν σε παιδιά 12-14 ετών συνοδευόμενα από γονείς και δασκάλους τους, τα οποία ήταν χωρίς κουκούλες και κράνη και τα τσάκισαν στο ξύλο και τα χημικά. Αποφάσισαν λέει να καθαρίσουν το Σύνταγμα. Το βράδυ θα καθαρίσουν άραγε;

Σιωπή

"Βλέπω μια κόρη, κλαίει, σπαρακτικά θρηνεί,
σπάσε καρδιά μου εχάθη το γελαστό παιδί...
Ανάθεμα την ώρα , κατάρα τη στιγμή
σκοτώσαν οι εχθροί μας το γελαστό παιδί."

...κι ήταν μόνο 16 χρονών


Υ.Γ.
το άρθρο του Κώστα Ράπτη με τίτλο "Τα Εξάρχεια είναι παντού" στο skai.gr τσακίζει κόκκαλα

Χιροσίμα: 62 χρόνια μετά ...

αντιγράφω από την "καθημερινή"
(http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_world_2_05/08/2007_236612)

Του Gar Alperovitz *

Η ατομική βόμβα "little boy" που έπεσε στη Χιροσίμα (αριστερά) και η "fat man" που έπεσε στο Ναγκασάκι

Παρά τα 62 χρόνια που πέρασαν από τον βομβαρδισμό της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι, τα ζητήματα που δημιουργήθηκαν από την πρώτη και μόνη χρήση ατομικών όπλων συνεχίζουν να απασχολούν την ανθρωπότητα.

Οι περισσότεροι Αμερικανοί πιστεύουν ακόμη ότι οι βομβαρδισμοί αυτοί οδήγησαν στη λήξη του πολέμου και ότι έσωσαν έτσι τις ζωές εκατομμυρίων στρατιωτών. Την εποχή εκείνη, όμως, οι αμερικανικές και βρετανικές μυστικές υπηρεσίες είχαν ήδη αποκαλύψει ότι η Ιαπωνία ετοιμαζόταν να συνθηκολογήσει.

Μετά το τέλος του πολέμου, Αμερικανοί στρατιωτικοί διοικητές, αντίθετα από τον πρόεδρο και τους συμβούλους του, δήλωναν δημόσια ότι οι βομβαρδισμοί δεν ήταν επιχειρησιακά αναγκαίοι, ούτε και δικαιολογημένοι, ενώ πολλά από τα στελέχη αυτά των ενόπλων δυνάμεων ανέφεραν ότι η χρήση ατομικών βομβών σε Χιροσίμα και Ναγκασάκι τους «προσέβαλε ηθικά».

Ο τότε στρατηγός Ντουάιτ Αϊζενχάουερ περιέγραψε στα απομνημονεύματά του πώς αντέδρασε όταν έμαθε από τον υπουργό Πολέμου, Χένρι Στίμσον, για τη χρήση της ατομικής βόμβας στην Ιαπωνία: «Κατά τη διάρκεια της απαγγελίας των σχετικών στοιχείων από τον Στίμσον, ένιωσα αίσθημα κατάθλιψης και του εξέθεσα τις αντιρρήσεις μου, πρώτον, επειδή η Ιαπωνία είχε ήδη ηττηθεί και για τον λόγο αυτό η χρήση της βόμβας ήταν εντελώς περιττή και –δεύτερον– επειδή πίστευα ότι η χώρα μας θα έπρεπε να αποφεύγει να σοκάρει τον κόσμο με τη χρήση ενός όπλου, το οποίο δεν ήταν πλέον απαραίτητο για τη σωτηρία αμερικανικών ζωών». Σε άλλη δημόσια δήλωσή του, ο Αϊζενχάουερ είπε: «Δεν ήταν αναγκαίο να τους χτυπήσουμε με αυτό το αποτρόπαιο πράγμα...».

Η Χιροσίμα και το Ναγκασάκι δεν αποτελούσαν σημαντικούς στρατιωτικούς στόχους. Οι βόμβες είχαν στόχο τη θανάτωση όσων το δυνατόν περισσότερων βιομηχανικών εργατών, ώστε να ενισχυθεί το αίσθημα πανικού στον πληθυσμό. Μετά τον πόλεμο, ο επικεφαλής του στρατιωτικού επιτελείου του προέδρου Τρούμαν, ναύαρχος Ουίλιαμ Φάλον, δήλωσε: «Η χρήση αυτού του βάρβαρου όπλου στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι δεν βοήθησε αποφασιστικά τον πόλεμό μας κατά της Ιαπωνίας. Οι Ιάπωνες είχαν ήδη ηττηθεί και ετοιμάζονταν για συνθηκολόγηση. Χρησιμοποιώντας πρώτοι την ατομική βόμβα, υιοθετήσαμε ηθικά πρότυπα προσήκοντα στους βαρβάρους του Μεσαίωνα».

Τον Αύγουστο του 1945, η Ιαπωνία είχε ουσιαστικά ηττηθεί, με το ναυτικό της στον πυθμένα του ωκεανού, την αεροπορία της να στερείται καυσίμων, τον στρατό της να αντιμετωπίζει την ήττα σε όλα τα μέτωπα και τις πόλεις της να βομβαρδίζονται ανηλεώς. Με τη Γερμανία εκτός πολέμου, ΗΠΑ και Βρετανία ετοιμάζονταν να ρίξουν όλες τους τις δυνάμεις κατά του ιαπωνικού στρατού, ενώ ο σοβιετικός στρατός ετοιμαζόταν και αυτός να επιτεθεί κατά της υπό ιαπωνική κατοχή Μαντζουρίας.

Επίδειξη ισχύος

Αντί να ακούσει τις συμβουλές των μυστικών της υπηρεσιών, η Ουάσιγκτον έσπευσε να χρησιμοποιήσει την ατομική βόμβα την 6η και την 8η Αυγούστου, ημερομηνίες κατά τις οποίες οι Σοβιετικοί είχαν προγραμματίσει την εισβολή τους στην Απω Ανατολή. Για τη «σύμπτωση» αυτή, πολλοί ιστορικοί θεωρούν υπεύθυνο τον πρόεδρο Τρούμαν, που ήθελε ο πόλεμος να τελειώσει με σαφή επίδειξη ισχύος των ΗΠΑ απέναντι στον απειλητικό τους σοβιετικό σύμμαχο.

Οσο παράξενο κι αν ακούγεται σήμερα, υπάρχουν στοιχεία που στηρίζουν την άποψη πως η χρήση της ατομικής βόμβας προκάλεσε τον θάνατο περισσότερων Αμερικανών και Βρετανών στρατιωτών, στα τέλη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Μετά τον πόλεμο, ο υπουργός Πολέμου, Χένρι Στίμσον, επισήμανε ότι η απόφαση της Ουάσιγκτον να καθυστερήσει πολλούς μήνες προτού απαντήσει στο ιαπωνικό αίτημα για διατήρηση του αυτοκράτορα, μπορεί να ευθύνεται για την καθυστέρηση της συνθηκολόγησης του Τόκιο. Ενας από τους λόγους αυτής της αμερικανικής κωλυσιεργίας ήταν ότι οι Αμερικανοί ηγέτες ήθελαν να γνωρίζουν τα αποτελέσματα των πρώτων δοκιμών της ατομικής βόμβας, τον Ιούλιο του 1945. Αν δεν περίμεναν τα αποτελέσματα αυτά, ο πόλεμος ίσως να είχε τελειώσει νωρίτερα, ενώ προφητικές ακούγονται σήμερα οι προειδοποιήσεις του 1945, όταν πολλοί επιστήμονες προειδοποιούσαν ότι η αιφνιδιαστική χρήση της ατομικής βόμβας θα εκκινούσε παγκόσμια πυρηνική εξοπλιστική κούρσα.

* O κ. Gar Alperovitz είναι καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Μέριλαντ, συγγραφέας του βιβλίου «Η απόφαση για χρήση της ατομικής βόμβας». Το άρθρο αυτό γράφτηκε για την «Κ».

σχετικά posts:
[1] pdf: Η ατομική βόμβα της Χιροσίμα