Η ιστορία επαναλαβάνεται, όχι σα φάρσα αλλά σα χειρότερη τραγωδία

Διαβάσω από το Νίκο Δήμου:

"Αυτός που ζητάει ελευθερία δεν επιλέγει ελεύθερα τη βία — έστω και σαν μέσο. Του επιβάλλεται. Η βία είναι τέκνο της ανάγκης και της οργής. Φέρνει μόνο νέα βία και καταπίεση — ποτέ αυτονομία."

και πιο πριν:

"Ο φόνος του Γρηγορόπουλου αποκάλυψε ένα καζάνι που έβραζε από καιρό και που καμία βαλβίδα διαφυγής δεν μπόρεσε να εκτονώσει. Αποτέλεσμα η έκρηξη. Το κύριο χαρακτηριστικό αυτής της εξέγερσης ήταν η ΟΡΓΗ. Μία οργή κατά πάντων, έμψυχων και άψυχων. Συσσωρευμένη επιθετικότητα, αγανάκτηση, μανία, μίσος, σκύλιασμα τυφλό που εκτονώνονταν μόνο με καταστροφή. Η αυθαίρετη και αυταρχική αστυνομική βία ήταν το ένα έναυσμα – η αφορμή. Η γενικότερη απογοήτευση των νέων από την κοινωνία της διαφθοράς, της αυθαιρεσίας, της συναλλαγής, της μίζας, του βολέματος, του συμβιβασμού, ήταν η κύρια αιτία."

Αξίζει να ρίξει κανείς μια ματιά στο άρθρο του με τίτλο "Τα σταφύλια της οργής", όπως δημοσιεύθηκε στην «Καθημερινή» στις 11/12/2008. Και για να επαληθευτεί ο τίτλος του post, αξίζει να διαβάσετε και το άρθρο του στο Βήμα στις 24/11/1985 με τίτλο "Που με βια μετράει τη γη" μετά τη δολοφονία του Μ. Καλτεζά.


Υ.Γ.
τόσο καιρό δε βρήκα τον ελάχιστο απαιτούμενο χρόνο να γράψω πόσο πολύ λυπήθηκα που ο Νίκος Δήμου σταμάτησε να γράφει στα blogs που είχε ξεκινήσει. Το γεγονός ότι ο λόγος του είναι πάντα αληθινός (αν και όχι πάντα αρεστός, αλλά αλοίμονο αν ίσχυε για όλους μας κάτι τέτοιο) είχε ως αποτέλεσμα να οδηγηθεί σε αδιέξοδο χρόνου (time there is not).