Δεν χωράει στην αρχική ενδεκάδα;

- 20 Ιαν., ο Fernando Daniel Belluschi έρχεται στο Ολυμπιακό με 7,5 εκατ. ευρώ για το 50% των δικαιωμάτων του, γεγονός που τον καθιστά την ακριβότερη μεταγραφή στην ιστορία του Ολυμπιακού. Τα σχόλια που τον συνοδεύουν για την αξία του είναι κάτι παραπάνω από θετικά.
- 19 Φεβ., πρώτος αγώνας στη Φάση των 16 του Champions League με την Τσέλσι στο Καραϊσκάκη, όπου όλοι περιμένούν ότι ο Belluschi θα ξεκινήσει βασικός (άλλωστε για τους δύο αυτούς αγώνες τον αγόρασαν αντί μιας περιουσίας). Τελικά είναι εκτός αγώνα (είναι ανέτοιμος λένε), και κούτσα-κούτσα (χωρίς καμία σχεδόν φάση) ο Ολυμπιακός παίρνει (ή μάλλον η Τσέλσι δίνει) 0-0.
- 5 Μαρ., επαναληπτικός με την Τσέλσι στο Stamford Bridge, ο Belluschi πάλι εκτός αρχικής ενδεκάδας και στο τέλος του ημιχρόνου το σκόρ είναι 2-0 με συνοπτικές διαδικασίες, ενώ στο 48 ο πίνακας γράφει 3-0. Ο Belluschi (ο... ανέτοιμος) μπαίνει αλλαγή στο 54' και φροντίζει (έστω και στο σημείο που ο αγώνας έχει προ πολλού κριθεί) να κλείσει τα στόματα αυτών στην ομάδα που λένε ότι ακόμα... δεν έχει βρει τα πατήματά του. Και φυσικά δεν ισχυρίζομαι ότι αν έπαιζε εξ αρχής θα είχε προκριθεί ο Ολυμπιακός.
- 13 Αυγ., 3ος προκριματικός γύρος Champions League, Ανόρθωση-Ολυμπιακός 3-0, ο Belluschi πάλι εκτός αγώνα (btw, ο Oscar ξεκινάει βασικός και είναι και πάλι αρνητικός), μία πάσα της προκοπής δεν περνάει από τους μέσους προς τους επιθετικούς... τελικό αποτέλεσμα: τα κεφάλια μέσα.
- 27 Αυγ., Ολυμπιακός-Ανόρθωση 1-0, ο Belluschi στην αρχική ενδεκάδα, πολύ θετικός, τα δίνει όλα, αλλά το πουλάκι έχει ήδη πετάξει. Εκτός ομίλων Champions League μετά από 11 συνεχόμενες παρουσίες. Φυσικά, το γεγονός ότι ο Σώκρατες άφησε την ομάδα γυμνή επιθετικά και έκανε μεταγραφές τελευταία στιγμή (χωρίς να έχουν κλείσει ακόμα όλες οι τρύπες - αμυντικό χάφ και επιθετικος) τον καθιστά τον βασικό υπεύθυνο του αποκλεισμού. αλλά και ο Βαλβέρδε δεν είναι άμοιρος ευθυνών, με τις επιλογές που έχει κάνει.
- 30 Αυγ., 1η αγωνιστική της Super League, με τον Αστέρα Τρίπολης στο Καραϊσκάκη, μετά το σοκ του αποκλεισμού από το Champions League. Ο Belluschi πάλι εκτός αρχικής ενδεκάδας, 0-1 στο ημίχρονο. Μπαίνει με την έναρξη του δευτέρου ημιχρόνου και αμέσως όλοι οι μέσοι της ομάδας (Dudu, Galleti, Leto) ανεβαίνουν κατακόρυφα, καθώς υπάρχει κάποιος να "μοιράσει" την μπάλα και με κάθετες μπαλιές. Τελικό αποτέλεσμα 3-1.

Τελικά, ή στραβός είναι ο γυαλός ή στραβά αρμενίζουν κάποιοι εκεί στο Πασαλιμάνι, που προσπαθούν να βγάλουν τρελλούς όλους όσοι ξέρουν έστω και λίγη μπάλα. Και ο Belluschi σίγουρα ξέρει κάμποσα καντάρια...

Λουκέτο τώρα στα Λατομεία Μαρκόπουλου

Αντιγράφω από το skai.gr για την καμπάνια που έχει ξεκινήσει ο ΣΚΑΪ για το κλείσιμο των λατομείων Μαρκόπουλου, που λειτουργούν παράνομα, αγνοώντας τις αποφάσεις των δικαστηρίων (προεξέχοντος του ΣτΕ), προφανώς με πλάτες πολιτικών και τοπικών παραγόντων.

"Τα λατομεία δεν είναι το μοναδικό περιβαλλοντικό "έγκλημα". Οι χωματερές - πολλές εκ των οποίων μάλιστα μέσα στα λατομεία-, οι καταπατήσεις δασικών εκτάσεων, η ανυπαρξία γενικώς περιβαλλοντικού σχεδιασμού στη χώρα αποδεικνύουν την ατολμία του πολιτικού συστήματος να δώσει οριστική λύση στις χρόνιες παθογένειες που εκθέτουν τη χώρα διεθνώς."

Ας υπογράψουμε όλοι μας στην καμπάνια αυτή, αντιδρώντας με τον τρόπο στη συνεχιζόμενη υποβάθμιση της ανατολικής Αττικής από την λειτουργία των λατομείων.

Σχετικά άρθρα:
1. Αδιάψευστος μάρτυρας η εικόνα
2. Δεν έπεισε κανέναν

U2 concert @ Roundhay Park, Leeds, 28/8/1997

(if anyone was there, please send feedback... just for memorabilia, u know)

Την Πέμπτη 28 Αυγούστου 1997, ακριβώς πριν από 11 χρόνια (πόσο μακρυά αλλά και ταυτόχρονα πόσο κοντά μου φαίνεται) ήμουν ένας από τους 53.917 τυχερούς που βρέθηκαν στο Roundhay Park του Leeds στην Αγγλία για τη συναυλία των U2. Ήταν στα πλαίσια του PopMart Tour και νομίζω πως ήταν το καλύτερο show που έχω δει ποτέ. 53 χιλιάδες, βρεγμένοι μέχρι το κόκκαλο και γεμάτοι λάσπες, τραγουδούσαμε και χορεύαμε (ή μάλλον χοροπηδούσαμε) από τις 9:30 μέχρι τις 12:30, 3 ώρες που παρακαλούσαμε να μην τελειώσουν ποτέ!

Θυμάμαι στη διαδρομή από το Manchester μέχρι το Leeds με το τραίνο κοιτάζαμε τον ουρανό που ήταν γεμάτος μαύρα σύννεφα (τι παράξενο για την Αγγλία), ενώ μόλις μία μέρα πριν ήταν χαρά θεού, και παρακαλούσαμε όλοι να μη βρέχει στη συναυλία. Φτάνοντας στο πάρκο κατά τις 5 το απόγευμα άρχισε ένα ψιλόβροχο, αλλά όταν στις 7 και κάτι βγήκαν οι Cast που ήταν το support group (παίζαν brit-pop και ήταν δημοφιλείς εκείνη την εποχή, ήταν και από το Leeds οπότε μια χαρά γκρουπάκι ήταν για τη συγκεκριμένη συναυλία) άρχισε να ρίχνει καρεκλοπόδαρα! Η καταιγίδα κράτησε περίπου μία ώρα (όσο έπαιζαν οι Cast) και χοροπηδούσαμε σαν τρελοί στη λάσπη.

Και μετά εισακούστηκαν οι προσευχές μας. Στις 8:30 σταμάτησε η βροχή και, με μια μικρή καθυστέρηση μισής ώρας για να καθαριστεί η σκηνή από τα νερά, στις 9:30 έσβησαν τα φώτα και το show ξεκίνησε. Ήμουν τυχερός γιατί βρέθηκα μόλις 5 μέτρα από τη σκηνή, αν και ειδικά στην αρχή της συναυλίας σχεδόν πέρασαν από πάνω μας όλοι οι από πίσω που προσπαθούσαν να πλησιάσουν.

Όλα ήταν τέλεια, σχεδόν μαγικά: η κολοσσιαία οθόνη από LED (με διαστάσεις κάπου 55m x 15m) πίσω από τη σκηνή (ουσιαστικά ήταν η πίσω πλευρά της σκηνής) όπου προβάλλονταν η συναυλία, το τεράστιο ασημοκίτρινο περιστρεφόμενο λεμόνι (απ' όπου βγήκαν οι U2 στην έναρξη του δεύτερου μέρους τραγουδώντας το Discothèque), τα καταπληκτικά εφέ με τα λέιζερ, και πάνω απ' όλα η απίστευτη σκηνική τους παρουσία.

Από τις καλύτερες στιγμές της συναυλίας ήταν η εντυπωσιακή έναρξη με το Mofo (από τα αγαπημένα μου τραγούδια) και την ατάκα του Bono ("Hope you're enjoying the show - because you paid for it"), η unplugged version του Staring at the sun με τον Bono και τον Edge να περπατούν πάνω σε ένα διάδρομο που έμπαινε μέσα στην arena, το karaoke με όλο τον κόσμο να τραγουδάει το Singing in the rain και τον Edge να παίζει με την ακουστική κιθάρα, ο κακός χαμός που έγινε στο New Year's Day, η σχεδόν ανατριχιαστική ατμόσφαιρα πριν το τέλος, όταν όλοι τραγουδούσαμε το One με έναν αναπτήρα στο χέρι... απλά μαγεία.

Θυμάμαι επίσης τη γιούχα που έφαγε (χωρίς να είναι εκεί) ο George Harrison των Beatles. Λίγες μέρες πριν είχε βγει στην τηλεόραση και είχε πει ότι του είναι ακατανόητο να πηγαίνει τόσος κόσμος να βλέπει τους U2 στη συναυλία, τους οποίους σε 30 χρόνια δε θα θυμάται κανένας! Στη μέση λοιπόν της συναυλίας ο Bono σηκώνει το μεσαίο δάχτυλο και λέει: "I won't play for you, George" και όλο το πάρκο σηκώθηκε στο πόδι...

Το τέλος της συναυλίας, μετά από 3 καταιγιστικές ώρες μουσικής αλλά ευτυχώς χωρίς βροχή, μας βρήκε όλους πραγματικά ευτυχισμένους που βρεθήκαμε εκεί. Μας πήρε κάπου 2,5 ώρες να φτάσουμε με το πόδια στο Leeds (βλέπετε η συναυλία ήταν να τελειώσει στις 11:30, αλλά η βροχή τα έφερε όλα πίσω, οπότε δεν υπήρχε λεωφορείο μετά τις 1 το βράδυ) και στη συνέχεια ακολούθησε τρελή κλωτσοπατινάδα στο σταθμό του τραίνου για να βρούμε ένα εισιτήριο με το πρώτο πρωινό δρομολόγιο για το Manchester (όλοι είχαμε φυσικά χάσει το τραίνο των 2:30 :-).

Η τελευταία εικόνα στα βαγόνια, με όλους μας να είμαστε λασπωμένοι, βρεγμένοι, κουρασμένοι και άυπνοι, αλλά με ένα χαμόγελο για τα όσα είχαμε ζήσει, ήταν η τέλεια κατάληξη για τη μαγική αυτή βραδιά.

Για την ιστορία, εδώ είναι η λίστα με τα τραγούδια που ακούστηκαν, καθώς και μια σειρά από φωτογραφίες (με τη μορφή video).

Ένα backup δεν είναι ποτέ αρκετό, δύο θα σε σώσουν

η εβδομαδιαία διαδικασία: η reporting database ενημερώνεται (με rman duplicate) από τη central database και ένα έξτρα tablespace (όπου δουλεύουν οι χρήστες μας - το μόνο read-write btw) γίνεται στη συνέχεια plugged in (με transportable tablespaces). To έξτρα tablespace κάθε βράδυ το παίρνουμε hot backup.

το πονηρό μυαλό: δεν παίρνουμε και ένα full export το έξτρα tablespace κάθε βράδυ, έτσι για να μας βρίσκεται;

η κακιά η ώρα: ως δια μαγείας (oracle for ever), και αφού η εβδομαδιαία διαδικασία τρέχει χωρίς πρόβλημα μισό χρόνο τώρα, την τελευταία φορά τα datafiles του παραπάνω tablespace αποκτούν διαφορετικό SCN (system change number) από αυτό που υπάρχει στο expdp dump file του transportable tablespace. Φυσικά, το ίδιο συμβαίνει και με τα datafiles που υπάρχουν στα backup tapes. Τώρα πώς γίνεται αυτό, αφού για να γίνει το trasportable export στο tablespace πρέπει πρώτα να το γυρίσουμε σε read-only, ένας θεός ξέρει.

η απάντηση της Oracle: "Datafiles are not corrupted, as block checksum and head_tail are ok. Based on SCN's DBID, it appears the datafiles are newer than the expdp dump (σ.τ.μ. !!!!!!). The datafiles cannot be used with the expdp dump file -- as such TBS has become an orphaned tablespace (along with the datafiles) and cannot be plugged in."

η λύση: recreate tablespace and import from full datapump export το έξτρα tablespace

το ηθικό δίδαγμα: οι παλιές καλές δοκιμασμένες (και ωριμασμένες με το πέρασμα του χρόνου) λύσεις είναι πάντα οι καλύτερες. Το απλό full export του tablespace έσωσε τα data των χρηστών και την ψυχική μου ηρεμία.

Σώστε τα λίτρα σας (και το περιβάλλον)

Το αντιγράφω από τους 4 Τροχούς (τεύχος Ιουλίου 2008), γιατί είναι εξαιρετικά χρήσιμο:

Σώστε τα λίτρα σας (για όσους/όσες οδηγούν συχνά πυκνά και τα έξοδα βαραίνουν) :

1. Γεμίστε το όχημά σας νωρίς το πρωί . Γιατί η θερμοκρασία εδάφους είναι χαμηλή. Σ' όλα τα πρατήρια βενζίνας οι δεξαμενές είναι υπόγειες. Άρα , όσο πιο κρύο είναι το έδαφος, τόσο μεγαλύτερη είναι η πυκνότητα του καυσίμου. Αν γεμίσετε απόγευμα, ή βράδυ, το λίτρο σας δεν θα είναι ακριβώς 1 -ένα- λίτρο.

2. Όταν γεμίζετε ο ίδιος-ίδια σε self service-πρατήριο, μην βάζετε την αντλία στην υψηλή ταχύτητα. Απ' τις τρεις ταχύτητες/στάδια, -χαμηλό στάδιο, μεσαίο κι υψηλό,- το χαμηλό ελαχιστοποιεί τους ατμούς που δημιουργούνται απ' την βενζίνη. Σ' όλες οι μάνικες προκαλείται μια επιστροφή ατμού. Εάν γεμίζετε στο γρήγορο, ένα μέρος του καυσίμου, που πηγαίνει στο ρεζερβουάρ γίνεται ατμός βενζίνης. Αυτός ο ατμός απορροφάται επάνω, γυρίζει πίσω στην υπόγεια δεξαμενή του βενζινάδικου κι έτσι στην πραγματικότητα παραλαμβάνετε λιγότερο καύσιμο.

3. Ένα απ' τα σημαντικότερα είναι να κάνετε ανεφοδιασμό όταν το απόθεμα βενζίνης σας είναι περίπου στη μέση. Διότι, όσο περισσότερο καύσιμο έχετε στο ρεζερβουάρ, τόσο λιγότερος αέρας υπάρχει στο διαθέσιμο χώρο του. Η βενζίνη εξατμίζεται γρηγορότερα απ' ό,τι μπορείτε να φανταστείτε.

4. Εάν την ώρα που εισέρχεστε δείτε ότι γίνεται ανεφοδιασμός του βενζινάδικου από βυτιοφόρο, μην γεμίζετε. Είναι πολύ πιθανό το καύσιμο να έχει ανακατευτεί κατά τον ανεφοδιασμό και να πάρετε μαζί τα ακάθαρτα συστατικά, που συνήθως κάθονται στον πάτο της δεξαμενής. -

Τον αχάριστο κι αν πλένεις...

Τον λουστήκαμε τον αχάριστο επί ένα χρόνο πέρισυ. Λουστείτε τον τώρα κι εσείς.

Υ.Γ.1. είναι πολλά τα λεφτά, τσιφούτι.
Υ.Γ.2. κοίτα να δεις που θα βγει και πρώτος μάγκας ο Σώκρατες, αυτός που πέρισυ είχε πρωτοπάρει τον τίτλο του αχάριστου.
Υ.Γ.3. το διάβασα στην SportDay και μου άρεσε, οπότε το αντιγράφω: Ρίμπο Μακ Ντακ

Το Χρονικό της Νάρνια: ο πρίγκηπας Κάσπιαν

Επιτέλους, μετά από αναμονή 2 και πλέον χρόνων, το Σάββατο παρακολούθησα τη δεύτερη ταινία από το Χρονικό της Νάρνια (χρονολογικά τέταρτο βιβλίο της σειράς, δεύτερο όμως που εκδόθηκε): τον πρίγκηπα Κάσπιαν. Και μπορώ να πω με σιγουριά ότι μαζί με τη γυναίκα μου (η οποία είναι φανατική του C.S. Lewis) φύγαμε κάτι παραπάνω από ικανοποιημένοι από τον κινηματογράφο.

Για μια ακόμα φορά το casting είναι καταπληκτικό (και πάλι πρέπει να ομολογήσω ότι ειδικά η επιλογή της Λούσυ είναι η καλύτερη που μπορούσε να γίνει), η φωτογραφία και τα εφέ καλύτερα από τα αντίστοιχα της πρώτης ταινίας, η επιλογή των τοπίων καταπληκτική (αποδίδονται άριστα οι εικόνες που περιγράφει ο Lewis) και το σενάριο δεν ξεφεύγει πολύ από το βιβλίο (άλλωστε ο σκηνοθέτης Andrew Adamson έχει δηλώσει φανατικός αναγνώστης των βιβλίων, οπότε δε θα μπορούσε να κάνει ζημιά στα κείμενα του Lewis). Η τελική μάχη είναι μεγαλύτερη σε σχέση με το βιβλίο (αλλά σίγουρα θα έπρεπε να αποδοθεί με ιδιαίτερα δραματικό τρόπο για τις ανάγκες της ταινίας, οπότε δε μας χαλάει), όπως και η συνάντηση των παιδιών με τον Ασλάν έχει μεταφερθεί λίγο χρονικά. Η μάχη στο Κάστρο είναι δευτερεύουσας σημασίας στο βιβλίο. Επίσης, στη σκηνή του βωμού (με τον Κάσπιαν και τον Στριμαρίκ) υπάρχουν κάποιες διαφορές. Και φυσικά, σε μερικά σημεία δεν είναι δυνατόν να λοίπουν οι... Αμερικανιές (η Σούζαν ποτέ δε φιλάει τον Κάσπιαν, ο Ριπιτσίπ δε λέει συνέχεια: "ξέρω, είμαι ποντίκι", και κάποια άλλα μικρά).

Ωστόσο, η τελική αίσθηση που μένει είναι ότι η ταινία βαδίζει στο σωστό δρόμο. Και σίγουρα η δεύτερη ταινία του Χρονικού της Νάρνια είναι μια ταινία λιγότερο παιδική και περισσότερο... ενήλικη, με πιο σκοτεινό υπόβαθρο και πιο έντονα και "φοβιστικά" (για ένα μικρό παιδί) εφέ: η Λάμια για παράδειγμα και ο Φόβος είναι ιδιαίτερα σκληροί (στην όψη) χαρακτήρες.

Το συμπέρασμα: ανυπομονούμε για την τρίτη ταινία (λίγο πιο σύντομα ελπίζω) με πολύ θετικές εντυπώσεις από τη δεύτερη. Και όσο για μένα, αρχίζω το διάβασμα του βιβλίου.

Κτηματολόγιο: βλ. χάος

η ερώτηση: για διαμέρισμα που έχει κτηματογραφηθεί στην προηγούμενη φάση του κτηματολογίου, πρέπει να κατατεθούν ξανά τα απαραίτητα δικαιολογητικά και να πληρωθεί το αντίστοιχο ποσό;

απάντηση #1 (από το τηλεφωνικό κέντρο 1015): "όχι, δε θα πληρώσετε τίποτε, απλά θα ειδοποιηθείτε γραπτώς να καταθέσετε τα απαραίτητα δικαιολογητικά. Άρα περιμένετε". (σημ.: μέχρι να μου πάρει το κράτος το διαμέρισμα)

απάντηση #2 (από το αρμόδιο κτηματολογικό γραφείο): "ναι, θα πληρώσετε, αλλά όχι όπως όλοι όσοι κτηματογραφούν για πρώτη φορά. Μάλλον το ποσό θα μπει στη φορολογική σας δήλωση (αλλά και αυτό δεν είναι σίγουρο, δεν έχουμε νεώτερη ενημέρωση). Όσο για τα δικαιολογητικά, δε θα καταθέσετε τίποτε, αλλά κάντε μία αίτηση για βεβαίωση κτηματογράφησης για να είστε σίγουροι". (σημ.: το μόνο σίγουρο λέω εγώ)

απάντηση #3 (από το "έγκυρα και πλήρως κατατοπιστικά" φυλλάδια από Ελευθεροτυπία και Καθημερινή): "ναι, θα πρέπει να πληρώσετε όπως και όλοι οι ιδιοκτήτες που κτηματογραφούν για πρώτη φορά, και να καταθέσετε στη συνέχεια το αποδεικτικό καταβολής πάγιου τέλους κτηματογράφησης". (σημ.: πληρώνω άρα υπάρχω).



Οποιαδήποτε νέα απάντηση είναι δεκτή...

Ημερολόγιον Αμοργού

Είναι η μυρωδιά από το ρακόμελο, είναι το βαθύ μπλε της θάλασσας, είναι η ηρεμία και η ησυχία που φαίνεται να (δια)τηρούν ευλαβικά σχεδόν όλοι οι επισκέπτες του νησιού, είναι η γαλήνη και ο σεβασμός που σχεδόν σου επιβάλλουν η άγρια ομορφιά του νησιού και το μπλε της θάλασσας, είναι η μαγεία της πιο όμορφης Χώρας σε Κυκλαδονήσι που έχω επισκεφτεί, είναι η φιλοξενία των Αμοργιανών που σε ακολουθεί σε κάθε βήμα... όλα αυτά (και όχι μόνο) είναι η Αμοργός, που επισκεφθήκαμε για δεύτερη φορά τα τελευταία χρόνια για διακοπές και ευχαρίστως να ξαναπάμε (γιατί ποτέ δεν το χορταίνεις αυτό το νησί). Είτε για οικογενειακές διακοπές, είτε για ζευγάρια, είτε και για απλές παρέες, η Αμοργός είναι το ιδανικό μέρος για να χαλαρώσει ο καθένας μας και να αφήσει την καθημερινότητα πίσω του.

Θα προσπαθήσω να γράψω μερικές εντυπώσεις από το νησί, που θα φανούν ίσως χρήσιμες σε όσους θα την επισκεφτούν στη συνέχεια του καλοκαιριού. Και μισώ την ευχή (;;;;) "άντε, καλό χειμώνα" όσο είμαστε ακόμα στη μέση του καλοκαιριού (γιατί όπως λέει και η διαφήμιση: δεν είναι νωρίς, το καλοκαίρι είναι μεγάλο).

Λοιπόν, ξεκινώντας από το ταξίδι, υπάρχουν δύο επιλογές:

• ή το συμβατικό πλοίο (Blue Star Naxos ή Blue Star Paros) από Πειραιά για Αιγιάλη, που φεύγει στις 17:10 και πιάνει Αιγιάλη στις 01:30 (λίγο ζόρικη ώρα με μικρά παιδιά, όποτε και είναι δύσκολο να ψάχνεις μέσα στη νύχτα για κατάλυμα, άρα πρέπει να έχεις κλείσει από πριν δωμάτιο), με ενδιάμεσες στάσεις σε Πάρο, Νάξο, Δονούσα,
• ή το HighSpeed από Πειραιά για Κατάπολα (το νότιο λιμάνι του νησιού) που κάνει κάπου 4,5 ώρες, αλλά δε μεταφέρει αυτοκίνητα (οπότε μετά υπάρχει η δυνατότητα για ενοικίαση αυτοκινήτου).

Συστήνω ανεπιφύλακτα την Αιγιάλη για διαμονή. Τα Κατάπολα έχουν το πλεονέκτημα ότι είναι στο κέντρο περίπου του νησιού, οπότε και είναι κοντά σε όλους τους πιθανούς προορισμούς, ενώ η Αιγιάλη είναι στο βόρειο άκρο του νησιού και απέχει 17 χλμ από τη Χώρα, ωστόσο η Αιγιάλη σε αποζημιώνει με όσα προσφέρει. Ο όρμος της Αιγιάλης έχει ουσιαστικά τέσσερις οικισμούς: την Αιγιάλη στη θάλασσα και αμφιθεατρικά όπως ανεβαίνει το βουνό υπάρχουν κατά σειρά ο Ποταμός, η Λαγκάδα και τα Θολάρια, τρία όμορφα χωριά με χαρακτηριστικά στενά σοκάκια που αξίζει να επισκεφτεί κανείς. Η Αιγιάλη έχει αρκετές πανσιόν και ξενοδοχεία. Από επιτόπια έρευνα συστήνω τα Φιλοξενία (πάνω στο κύμα με καταπληκτική θέα στον κόλπο), Νόστος, Καρκησία, Gryspos (σε αυτό μείναμε, πολύ καλό και καθαρό, με θέα στον κόλπο), Ποσειδών, Αγνάντι, και για... παχιά πορτοφόλια το Aegialis. Οι τιμές (εκτός από το Aegialis) μάλλον είναι... συμφωνημένες, καθώς ξεκινούν στα 75 ευρώ για δίκλινο studio και 85 ευρώ για ζευγάρι με ένα παιδί.

Στην Αιγιάλη, μετά το μπάνιο στην καταπληκτική παραλία της (τη μεγαλύτερη του νησιού) με τα αρμυρίκια για σκιά και τη λεπτή ξανθιά άμμο, αξίζει (τουλάχιστον μία φορά:-) η επίσκεψη στην ταβέρνα "Στέκι του Κρητικού". Πεντανόστιμα μαγειρευτά φαγητά σε μεγάλη ποικιλία, και απαραίτητος συνοδευτικός μεζές οι ντοματοκεφτέδες (μην τους χάσετε, θα χάσετε!). Στο τέλος, λίγη ψημμένη ρακή (ή ρακόμελο) της Αμοργού είναι ό,τι πρέπει για μια σύντομη απογευματινή σιέστα. Θα τη βρείτε παντού (κάθε Αμοργιανή οικογένεια που σέβεται την ιστορία της έχει το δικό της καζάνι και φτιάχνει τη ψημμένη ρακή με τη δική της συνταγή), αλλά προτιμήστε τη χύμα (σε πλαστικό μπουκάλι) από την ... τουριστική version (στο γυάλινο μπουκάλι με το χάρτη του νησιού): η δεύτερη είναι στη διπλάσια τιμή από την πρώτη (πληρώνεις το μπουκάλι).

Για το βράδυ, μεζεδάκια στον "Αμοργιαλό", ένα παραδοσιακό μεζεδοπωλείο στην είσοδο του λιμανιού, με καλή μουσική και τρελούς ιδιοκτήτες (όπως λένε όσοι τους έχουν γνωρίσει :-). Και μετά, βουρ στο bar "Marabu" στην παραλία με καταπληκτική μουσική (αν είστε τυχεροί θα πέσετε και πάνω σε κανένα Live, εμείς ακούσαμε τους Amores Peros που έπαιξαν jazz, funk και soul), απίθανα παιδιά που δουλεύουν εκεί (γειά σου Γιώργο) και πολύ καλά coctails. Πολύ όμορφο είναι και το bar "Άμμος" λίγο παρακάτω στην παραλία: είναι φτιαγμένο στην άμμο, με τροπικά φυτά και όμορφο κλίμα, ειδικά το πρωί για καφέ και ταβλάκι.

Από την Αιγιάλη φεύγει καραβάκι για την παραλία της μικρής Βλυχάδας στο βόρειο τμήμα του νησιού, για την οποία δεν υπάρχει οδική πρόσβαση, όπως και για τις μικρές και γραφικές παραλίες Λεβρωσού, Μικρής Άμμου και Χόχλακα. 5 χλμ από την Αιγιάλη, στο δρόμο προς τη Χώρα, συναντάμε τον Άγιο Παύλο, μία ήσυχη και όμορφη παραλία, και απέναντι είναι το ακατοίκητο νησάκι της Νυκουριάς. Καραβάκι περνάει από τον Αγιο Παύλο προς τις δύο παραλίες της Νυκουριάς κάθε 30 λεπτά. Μικρή συμβουλή: στην παραλία της Νικουριάς μακρυά από την καντίνα. Πας εκεί για την ησυχία και ξαφνικά το μόνο που ακούς είναι είτε ο θόρυβος της γεννήτριας είτε η (απαράδεκτη) μουσική που παίζουν (ρε παλικάρι, αν ήθελα Μύκονο για νταβαντούρι δε θα έρχόμουν για μπάνιο στη Νυκουριά).

Στη Χώρα δεν αρκεί μόνο μία επίσκεψη. Απέχει 17 χλμ από την Αιγιάλη και 5 χλμ από τα Κατάπολα, χτισμένη πάνω σε ύψωμα που βλέπει και από τις δύο μεριές του νησιού και είναι χαρακτηρισμένη ως παραδοσιακός οικισμός. Είναι πραγματικά μοναδική και πανέμορφη, πολύχρωμη αλλά και απλή ταυτόχρονα. Με μαγαζάκια-"σπηλιές του Αλί Μπαμπά" για δωράκια για τους φίλους, με σοκάκια που πρέπει να τα περπατήσετε (πίσω από κάθε γωνιά υπάρχει πάντα κάτι που θα σας τραβήξει), με μια σχετική χαλαρότητα που πλανάται παντού στον αέρα.
Απαραίτητη η επίσκεψη στο ζαχαροπλαστείο "Καλλιστώ" για γλυκά, στο καφενεδάκι "Λόζα" στην πάνω λόζα (όπως λένε την πλατεία) για καφεδάκι, στην ταβέρνα "Θέα" για πολύ καλό φαγητό και στο μεζεδοπωλείο "Τσαγκαράδικο" για ρακές με τα απαραίτητα.. συνοδευτικά (αν και σε σχέση με την πρώτη μας επίσκεψη στο νησί κάτι ας ψιλοχάλασε στο τελευταίο - ίσως οι τσιμπημένες τιμές ή το τουπέ της σερβιτόρας). Για ποτάκι και χαλαρωτική, lounge μουσική να πάτε (με τα χίλια) στο bar "Γιασεμί" (παλιά λέγονταν "Veggera"). Λείπουν σίγουρα οι φιγούρες του Καραγκιόζη με τις οποίες ήταν γεμάτο το μαγαζί με τους προηγούμενους ιδιοκτήτες (ο πατέρας τους - όπως μου είχε πει τότε το 1999 - ήταν πολύ γνωστός στο παραδοσιακό μας θέατρο σκιών), αλλά θα αποζημιωθείτε από τη θέα της βεράντας και από τα πάρα πολύ καλά βιολογικά σάντουιτς (αν πάτε εκεί για πρωινό).

Στη Χώρα επίσης να πάτε στο Κάστρο (στο ψηλότερο βράχο στη μέση του χωριού), στο οποίο πηγαίνετε αφού πρώτα περάσετε από τη Καλλιστώ ή τη Λόζα για να πάρετε το κλειδί (παλιό, βαρύ σιδερένιο κλειδί, με μήκος κάπου 30 πόντους). Από το Κάστρο έχετε όλο το νησί και το γαλάζιο του Αιγαίου στα πόδια σας.

Φυσικά, το σήμα κατατεθέν του νησιού είναι το μοναστήρι της Χοζοβιώτισσας, στην ανατολική πλευρά του νησιού, κρεμασμένο κυριολεκτικά σε ένα κάθετο βράχο περίπου 400 μέτρα πάνω από τη θάλασσα. Βρίσκεται σε απόσταση 3 χλμ από τη Χώρα και πρόκειται κυριολεκτικά για αριστούργημα της αρχιτεκτονικής και της μηχανικής, και αξίζει για το λόγο αυτό και μόνο να το επισκεφθείτε. Ωστόσο καλό είναι η επίσκεψη να γίνει νωρίς το πρωί (πριν τις 10) γιατί προηγείται ανάβαση σε περίπου 200 σκαλοπάτια με τον ήλιο κόντρα.

Η ξενάγηση μέσα στο μοναστήρι είναι εντυπωσιακή, καθώς ανεβαίνοντας τα σκαλοπάτια, στο στενότερο σημείο του το μοναστήρι έχει πλάτος κάπου 2 μέτρα (με το βράχο από τη μια μεριά και τον τοίχο από την άλλη). Η θέα από την αυλή του είναι μοναδική: το απέραντο γαλάζιο σε όλο του το μεγαλείο.

Για μπάνιο, οργανώστε τις εξορμήσεις σας ώστε να προλάβετε τουλάχιστον να πάτε στις παρακάτω παραλίες:

• Αγία Άννα: βρίσκεται ακριβώς κάτω από τη Χοζοβιώτισσα, μετά από σύντομο κατάβαση σε ένα μικρό μονοπάτι. Μικρή και πανέμορφη παραλία με βότσαλο και βράχο, με το χαρακτηριστικό λευκό εκκλησάκι να δεσπόζει από πάνω της.
  
• Σπάρτη: προσβάσιμη μόνο με καραβάκι, στη βόρεια-ανατολική πλευρά του νησιού. Χαρακτηριστικό της ο σκαμμένος βράχος με τις διαμπερείς τρύπες, ο οποίος βυθίζεται μέσα στα νερά... must (που λέμε και στο χωριό μου :-)
  
• Μούρος: περίπου 12 χλμ από τη Χώρα (στην ίδια κατεύθυνση με Αγία Άννα), και αυτή στην ανατολική ακτή της Αμοργού. Απότομο κατέβασμα προς την παραλία, η οποία όμως αποζημιώνει με την ομορφιά της και την καθαρότητα των νερών, με ψιλή άμμο και βότσαλο. Αποφύγετέ την όμως όταν φυσάει πολύ.
  
• Καλοταρίτισσα: στο νοτιότερο άκρο του νησιού, 20 χλμ από τη Χώρα. Είναι ένα όμορφο και απάνεμο λιμανάκι, με πεντακάθαρα νερά. Στη διαδρομή προς την παραλία (περίπου 1 χλμ πριν από αυτή) θα δείτε δεξιά το ναυάγιο του Λιβέρου.
• Γραμβούσα: αν έχετε χρόνο, από την Καλοταρίτισσα με καραβάκι περνάτε στο απέναντι νησάκι της Γραμβούσας, που όπως λένε όλοι οι ντόπιοι έχει καταπληκτική παραλία. Είναι στόχος για την επόμενη επίσκεψή μας στην Αμοργό!

Οι δρόμοι φυσικά είναι στενοί, με επικίνδυνους γκρεμούς 200 και 300 μέτρων (και δυστυχώς στο μεγαλύτερο μήκος τους χωρίς προστατευτικά κιγκλιδώματα) αλλά το οδόστρωμα είναι τουλάχστον σε καλή κατάσταση, χωρίς λακούβες. Προσοχή επίσης στα κατσίκια στο δρόμο από την Αιγιάλη για τη Χώρα! Οι βοσκοί τα έχουν αφήσει ελεύθερα στο βουνό και από το πρωί μέχρι αργά το απόγευμα σουλατσάρουν κατά μήκος του δρόμου (σημειωτέον ότι η Αμοργός είναι χαρακτηριστικά ορεινό νησί, με τη μεγαλύτερη κορυφή πάνω από την Αιγιάλη στα 823 μέτρα). Τα συμπαθέστατα κατσικάκια αποτελούν την... πρώτη ύλη για το πατατάτο, το παραδοσιακό πιάτο της Αμοργού: βραστό κατσίκι κοκκινιστό με μπόλικες πατάτες, δαφνόφυλλο και λίγο κρεμμύδι. Απαραίτητο να συνοδεύεται από μπόλικο ψωμί για παπάρα στη σάλτσα (tip: στην ταβέρνα "Θέα¨ της Χώρας φάγαμε το πιο νόστιμο πατατάτο).

Αν σας φέρνουν οι δρόμοι σας προς Αμοργό στο τέλος του Ιουλίου, στις 25 και 26 Ιουλίου όλοι οι δρόμοι του νησιού οδηγούν στο πανηγύρι της Αγ. Παρασκευής, στο δρόμο μετά τον Βρούτση και την Αρκεσίνη (στα νότια του νησιού), όπου μαζεύονται οι περισσότεροι ντόπιοι και πάρα πολλοί από τους επισκέπτες του νησιού. Εκεί παραδοσιακά βράζουν το πατατάτο σε τεράστια καζάνια και μοιράζουν σε όλο τον κόσμο, σε μεγάλους, πέτρινους πάγκους (όλοι σερβίρονται και όλοι φεύγουν ευχαριστημένοι).

Τέλος, μία ημέρα (εφόσον δε μείνετε εκεί) θα πρέπει να αφιερώσετε στα Κατάπολα. Είναι το δεύτερο λιμάνι του νησιού, στο κέντρο περίπου και κάτω από τη Χώρα. Στον κόλπο όπου βρίσκονται (που σχηματίζει ένα φυσικό απάνεμο λιμάνι) ουσιαστικά υπάρχυν δύο οικισμοί: ο ομώνυμος με το λιμάνι, και από την απέναντι μεριά (τη βόρεια) είναι το Ξυλοκερατίδι. Αν μείνετε εκεί, συστήνω το "Απάγγιο". Απέχει περίπου 1,5 χλμ από τα Κατάπολα, αλλά είναι ο καλύτερος ξενώνας (μειονέκτημα ότι συνεχώς χρειάζεται αυτοκίνητο για το παραμικρό). Για μπάνιο (με καραβάκι) θα πάτε στις Πλάκες και στη Γλυφάδα, δύο μικρές αλλά πολύ γραφικές παραλίες, η πρώτη μόνο με βράχο (πλάκες που βυθίζονται στα νερά, εξ' ου και το όνομα) και η δεύτερη με βότσαλο και βράχο. Το βράδυ στα μπαράκια στο Ξυλοκερατίδι περνάει πολύ ευχάριστα. Υπάρχουν αρκετά ταβερνάκια, αλλά προς Θεού ("γκρίζα" διαφήμιση), μη φάτε στου Βιτσέντζου στο Ξυλοκερατίδι. Ο τύπος είναι απαράδεκτος (πάθαμε και μάθαμε), μπορεί να περιμένεις ακόμα και μισή ώρα για να έρθει απλώς για παραγγελία (παρόλο που τον έχει καλέσει τουλάχιστον 3-4 φορές) και αν σκάσει μύτη καμία μεγάλη παρέα (= μεγαλύτερος λογαριασμός) θα ασχοληθεί μόνο με αυτή (αλλά και πάλι με ρυθμούς χελώνας). Για τη ιστορία, σηκωθήκαμε και φύγαμε επιδεικτικά (και ήταν το μόνο μισάωρο που χαλαστήκαμε στο νησί)... αχ, έβγαλα το άχτι μου.

Είναι ωραίο το ταξίδι, και οι αναμνήσεις πολλές και καλές. Η Αμοργός μπορεί να μπει εύκολα στην καρδιά του καθενός. Ελπίζω σύντομα (του χρόνου ίσως;) να την ξαναεπισκεφτούμε...