Το Χρονικό της Νάρνια: ο πρίγκηπας Κάσπιαν

Επιτέλους, μετά από αναμονή 2 και πλέον χρόνων, το Σάββατο παρακολούθησα τη δεύτερη ταινία από το Χρονικό της Νάρνια (χρονολογικά τέταρτο βιβλίο της σειράς, δεύτερο όμως που εκδόθηκε): τον πρίγκηπα Κάσπιαν. Και μπορώ να πω με σιγουριά ότι μαζί με τη γυναίκα μου (η οποία είναι φανατική του C.S. Lewis) φύγαμε κάτι παραπάνω από ικανοποιημένοι από τον κινηματογράφο.

Για μια ακόμα φορά το casting είναι καταπληκτικό (και πάλι πρέπει να ομολογήσω ότι ειδικά η επιλογή της Λούσυ είναι η καλύτερη που μπορούσε να γίνει), η φωτογραφία και τα εφέ καλύτερα από τα αντίστοιχα της πρώτης ταινίας, η επιλογή των τοπίων καταπληκτική (αποδίδονται άριστα οι εικόνες που περιγράφει ο Lewis) και το σενάριο δεν ξεφεύγει πολύ από το βιβλίο (άλλωστε ο σκηνοθέτης Andrew Adamson έχει δηλώσει φανατικός αναγνώστης των βιβλίων, οπότε δε θα μπορούσε να κάνει ζημιά στα κείμενα του Lewis). Η τελική μάχη είναι μεγαλύτερη σε σχέση με το βιβλίο (αλλά σίγουρα θα έπρεπε να αποδοθεί με ιδιαίτερα δραματικό τρόπο για τις ανάγκες της ταινίας, οπότε δε μας χαλάει), όπως και η συνάντηση των παιδιών με τον Ασλάν έχει μεταφερθεί λίγο χρονικά. Η μάχη στο Κάστρο είναι δευτερεύουσας σημασίας στο βιβλίο. Επίσης, στη σκηνή του βωμού (με τον Κάσπιαν και τον Στριμαρίκ) υπάρχουν κάποιες διαφορές. Και φυσικά, σε μερικά σημεία δεν είναι δυνατόν να λοίπουν οι... Αμερικανιές (η Σούζαν ποτέ δε φιλάει τον Κάσπιαν, ο Ριπιτσίπ δε λέει συνέχεια: "ξέρω, είμαι ποντίκι", και κάποια άλλα μικρά).

Ωστόσο, η τελική αίσθηση που μένει είναι ότι η ταινία βαδίζει στο σωστό δρόμο. Και σίγουρα η δεύτερη ταινία του Χρονικού της Νάρνια είναι μια ταινία λιγότερο παιδική και περισσότερο... ενήλικη, με πιο σκοτεινό υπόβαθρο και πιο έντονα και "φοβιστικά" (για ένα μικρό παιδί) εφέ: η Λάμια για παράδειγμα και ο Φόβος είναι ιδιαίτερα σκληροί (στην όψη) χαρακτήρες.

Το συμπέρασμα: ανυπομονούμε για την τρίτη ταινία (λίγο πιο σύντομα ελπίζω) με πολύ θετικές εντυπώσεις από τη δεύτερη. Και όσο για μένα, αρχίζω το διάβασμα του βιβλίου.