Dune... και τρως κόλλημα

Ήταν πριν από 1 χρόνο και κάτι που ο φίλος και κουμπάρος adamo μού έφερε δώρο το πρώτο βιβλίο των χρονικών του Dune, του κόσμου που δημιούργησε ο Frank Herbert. Μέχρι τότε είχα απλά ακούσει φίλους ή γνωστούς να μιλάνε γι' αυτό, αλλά δεν είχε τύχει να πέσει στα χέρια μου. Ξεκίνησα να το ξεφυλλίζω το ίδιο βράδυ (βασικά διάβασα τον πρόλογο του βιβλίου και έριξα και μια ματιά στο χάρτη του Αρράκις - απαραίτητο βοήθημα στην ανάγνωση των βιβλίων, ειδικά των 4 πρώτων) και αποφάσισα να το διαβάσω μόλις τελειώσω το βιβλίο που διάβαζα εκείνη την περίοδο (αν θυμάμαι καλά ήταν "Ο Βράχος του Τάνιος" του Αμίν Μααλούφ - αριστούργημα για το οποίο θα γράψω μια άλλη φορά).

Ξεκίνησα το διάβασμα στα μέσα του Γενάρη του 2011 (να' ναι καλά τα Μέσα Μεταφοράς που σου δίνουν αυτή τη δυνατότητα, να βρίσκεις δηλαδή το χρόνο να διαβάζεις, χρόνο που άδικα θα σπαταλούσες στο τιμόνι ενός αυτοκινήτου), χωρίς να μπορώ να φανταστώ ότι η ιστορία του Πωλ Ατρείδη, των παιδιών του και της Αδερφότητας των Bene Gesserit θα με κάνει να κολλήσω τόσο πολύ, που, επτά μήνες μετά, το καλοκαίρι θα με βρει να έχω αγοράσει και διάβασει το ένα μετά το άλλο και τα έξι βιβλία του έπους. Επιπρόσθετα, θα έχω κατεβάσει τόσο την ομώνυμη ταινία του 1984 του David Lynch, όσο και τις δύο μίνι σειρές (με 3 επεισόδια η κάθε μία), βασισμένες στα 3 πρώτα βιβλία του Frank Herbert.

Κάποιος που δεν έχει ασχοληθεί πριν με το Dune (όπως κι εγώ στην αρχή) θα ακούσει sci-fi και ίσως να μην ασχοληθεί. Ωστόσο, αρκεί μια ανάγνωση μίας ώρας το πολύ για να πειστεί ότι έχει κάτι ξεχωριστό στα χέρια του. Πέρα από την καταπληκτική λυρική γλώσσα του Herbert, είναι η ίδια η ιστορία που πραγματεύεται, ο κόσμος της πολιτικής διαπλοκής (σε άμεση συνάρτηση με το χρήμα ως μέσο κοινωνικής ανόδου, καταξίωσης και άσκησης εξουσίας, και με τη θρησκεία ως μέσω επιβουλής και χειραγώγησης των μαζών) και α αναγνώριση (σε κάθε γραμμή που διαβάζει ο αναγνώστης) καταστάσεων και μοτίβων που βιώνουμε καθημερινά και επαναλαμβανόμενα σε όλη τη διάρκεια της παγκόσμιας ιστορίας.

Αρκεί βέβαια και ένα απλό googl-άρισμα για να διαπιστώσει κανείς την αποδοχή του έργου αυτού του Frank Herbert. Αλλά χρειάζεται πάνω και πριν απ΄ όλα και η δική του προσωπική θεώρηση για να καταλάβει πόσο ... απλά καταπληκτικό είναι όλο το έπος.

Έχω αφήσει σε εκκρεμότητα τα υπόλοιπα βιβλία που αναφέρονται στον κόσμο του Dune, τα οποία όμως δεν είναι γραμμένα από την πένα του Frank Herbert, αλλά από το γιο του Brian Herbert και τον πολύ γνωστό (στο χώρο του sci-fi) συγγραφέα Kevin J. Anderson, βασισμένα σε σημειώσεις του Frank Herbert. Ίσως ο βασικότερος λόγος είναι αυτός (ότι δεν τα έχει γράψει ο ίδιος ο Frank Herbert). Οι κριτικές που έχω διαβάσει και ακούσει (και από τον adamo) με αποθάρρυναν, ειδικά για τα "Hunters of Dune" και "Sandworms of Dune" (φαντάζομαι ότι ο γιος Herbert βρήκε ένα τρόπο να βγάλει επιπλέον χρήματα, βασισμένος στην τεράστια επιτυχία και απήχηση του έπους). Ωστόσο, την τριλογία των Οίκων του Dune (Ατρείδες, Κορίνο και Χαρκόνεν) έχω βάλει στόχο να τη διαβάσω μέσα στο επόμενο διάστημα, μόλις τελειώσω το βιβλίο που διαβάζω αυτή την περίοδο. Σύμπτωση; Τώρα διαβάζω πάλι Αμίν Μααλούφ (Το χρονικό μιας οικογένειας)!