Η μαγεία του West End

Όσες μεγάλες ξένες παραγωγές και να παρακολουθήσει κανείς, οπουδήποτε και αν ανεβούν στην Ελλάδα (το οποίο τα τελευταία χρόνια μεταφράζεται κυρίως στο θέατρο Badminton), η μαγεία της θεατρικής σκηνής όπου πρωτοανέβηκε η κάθε παραγωγή παραμένει. Τονίζεται δε σε υπερθετικό βαθμό αν αυτή η θεατρική σκηνή είναι μέρος μιας ιστορικής περιοχής - σημείου αναφοράς για το θέατρο παγκοσμίως.

Το Λονδρέζικο Her Majesty's Theater αποτελεί μέρος ενός μύθου, του West End του Λονδίνου, και είμαι από τους τυχερούς που βρέθηκαν εκεί το περασμένο Σάββατο για να παρακολουθήσουν το θρυλικό πλέον "The Phantom of the Opera". Αφήνοντας στην άκρη το μεγαλείο της νουβέλας του Gaston Leroux, τη μοναδική μουσική του Andrew Lloyd Webber, τους καταξιωμένους θεατρικούς ηθοποιούς και τα καταπληκτικά κουστούμια και σκηνικά (η παρουσίαση της λίμνης κάτω από το θέατρο είναι μοναδική και τους αφήνει όλους με ανοιχτό το στόμα), και μόνο ο χώρος του θεάτρου σε ενθουσιάζει και σε μαγεύει με τη μεγαλοπρέπεια και το σεβασμό που αποπνέει. Ο κόσμος, που για 23 συνεχόμενα χρόνια συρρέει για να το παρακολουθήσει, σα να υποβάλλεται από το μεγαλείο του χώρου και ακολουθεί ένα συγκεκριμένο και άγραφο κώδικα συμπεριφοράς (χωρίς να υπάρχει ούτε ίχνος security μέσα στο θέατρο, παρά μόνο στην κύρια είσοδο). Αλλά και το γεγονός της ορχήστρας για τη μουσική επένδυση του έργου συμβάλλει καταλυτικά στη "δέσιμο" του κοινού στο όλο σκηνικό, μακρυά από την κρύα μουσική του play-back.

Και όταν στο τέλος όλοι αποχωρούν από το θέατρο, σχεδόν ταυτόχρονα με τις υπόλοιπες θεατρικές σκηνές του West End, και συρρέουν στα γύρω εστιατόρια (που προσφέρουν τα "after-theater menus"), αισθάνεσαι σα να συμμετέχεις σε ένα ιδιότυπο πανηγύρι (το οποίο έτσι κι αλλιώς υπάρχει επί 24ώρου βάσεως στο Λονδίνο).

Με δύο λέξεις: Μοναδική εμπειρία