Άδεια μου αγκαλιά: γονείς από την πίσω πόρτα

Να με συγχωρήσει η Ρίκα Βαγιάνη που "παραποίησα" λίγο τον τίτλο από το καταπληκτικό της άρθρο, αλλά μιας και με πιάνει κι εμένα το περιεχόμενό του, είπα να αλλάξω το "μαμά" σε "γονείς". Γιατί προχθές, την Κυριακή το πρωί, στη γιορτή της μητέρας, όταν η μικρούλα μας έφερε στη μαμά της το καλύτερο δώρο που θα μπορούσε να της δώσει (μια ζωγραφιά της που είχε φτιάξει κρυφά το Σάββατο), μας πλημμύρισαν μεμιάς απίστευτα συναισθήματα. Ανείπωτη χαρά που μπορούμε εδώ και 7,5 χρόνια να το ζούμε, αλλά και ανείπωτη ευγνωμοσύνη προς τους γιατρούς μας και την ιατρική, που μάς έδωσαν αυτό που η μαμά-φύση (λόγω μιας... παραξενιάς της, ας το πω κομψά έτσι) μάς εμπόδιζε να αποκτήσουμε μόνοι μας.

Και, ίσως, αν όλοι όσοι ανήκουμε σε αυτή την κατηγορία το πούμε και το φωνάξουμε, θα δώσουμε κουράγιο κι ελπίδα σε όλα αυτά τα ζευγάρια που κάθε μέρα αγωνιούν αν θα τα καταφέρουν τελικά να κάνουν ένα παιδάκι. Ναι, αυτό που για όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους είναι τόσο απλό, που δεν το εκτιμούν...