pET sHOP - ελληνική ταινία μικρού μήκους...

- «Αυτό;» ρωτάει.
- «Ασ’ το αυτό! Έχει πρόβλημα στο πόδι» του απαντά ο ιδιοκτήτης τού pet-shop, αναφερόμενος στο «σκάρτο εμπόρευμα», ένα σκυλάκι, που ετοιμάζει για «επιστροφή».
- «Αυτό θέλω» λέει το παιδί-πελάτης.
- «Αυτό είναι κουτσό. Άχρηστο» του απαντά.
- «Θα σας δώσω όσα έχω» επιμένει ο μικρός.
- «Ακουσε, αγόρι μου, δεν είναι καλή αγορά. Ούτε να παίξεις μαζί του δεν μπορείς ούτε να τρέξεις» επιμένει ο ιδιοκτήτης.

Πολυβραβευμένη ελληνική ταινία μικρού μήκους (7’ 20’’). Αξίζει να την δείτε...

Σεμινάριο διαιτησίας #1

Ίδια φάση σε δύο διαφορετικούς αγώνες (Ολυμπιακός-Καβάλα 12/9/2009, Παναθηναϊκός-Τρίκαλα 22/12/2010), διαφορετική διαιτητική απόφαση. Στην πρώτη περίπτωση ο Diogo είναι μπροστά από τον τελευταίο αμυντικό της Καβάλας και προσπαθεί να αποφύγει την επαφή με την μπάλα μετά το σουτ του Leonardo. Το γκολ του Leonardo ακυρώθηκε (σωστά κατά τη γνώμη μου) επειδή θεωρήθηκε ότι ο Diogo συμμετέχει στη φάση. Στη δεύτερη περίπτωση, σε ίδια ακριβώς φάση ο Cissé (που και αυτός δεν καλύπτεται από αμυντικό) σκύβει για να αποφύγει το σουτ του Νίνη. Το γκολ μετράει κανονικά!

Θα ήταν ενδιαφέρον να ακούσω τις απόψεις των... καθηγητών διαιτησίας - τηλεπερσόνων.

Ολυμπιακός-Καβάλα 0-0, 12/9/2009


Παναθηναϊκός-Τρίκαλα 3-2, 22/12/2010

New kid on the block

άρτι αφιχθείς (φρέσκο πράμα) ανιψιός.

Να σου ζήσει doc...

Σπίθα

"Βάζω εγώ σήμερα μια σπίθα και περιμένω ν' ακολουθήσουν κι άλλες. Μέχρι η σπίθα να φουντώσει και να γίνει η καθαρτήρια φωτιά που θα μας σώσει." - Μίκης Θεοδωράκης

http://www.spitha-kinima.org/

Όνειρα θερινής νύχτας;

Λένε ότι κάποιους ανθρώπους μερικές φορές τους σιχαίνεσαι και άλλες φορές τους ίδιους ανθρώπους τους αποθεώνεις. Στο δικό μου μυαλό στην κατηγορία αυτή ανήκει ο Ηλίας Μπαζίνας που αρθρογραφεί στην πρώτη σελίδα στο '"Φίλαθλο" και που από βίτσιο ίσως το άρθρο του το διαβάζω καθημερινά. Το σημερινό του άρθρο (27/11) αποτυπώνει τις σκέψεις όλων μας για αυτά που έγιναν και αυτά που θα έρθουν (και που ήδη τα έχουν ετοιμάσει και αποφασίσει). Απλά το αναδημοσιεύω:

Το ξενοφοβικό και θρησκειοφοβικό σύνδρομο του Νεοέλληνα

Όταν σήμερα το πρωί, σε ένα μικρό διάλλειμα στο γραφείο, είπα να γράψω το προηγούμενο post, το μόνο που δεν περίμενα ήταν να λάβω ακόμα και από γνωστούς μου emails (αλήθεια, γαιτί δεν στάλθηκαν ως σχόλια στο post;), με τα οποία με ενημέρωναν (σε συνέχεια του post μου) για τα πραγματικά γεγονότα, για την κατάληψη της Αθήνας από μουσουλμάνους, που είχε ως αποτέλεσμα να γίνουμε Ισλαμαμπάντ, καθώς και για το τι θα συνέβαινε αν είχαμε επιχειρήσει εμείς (ως χριστιανοί) να κάνουμε κάτι αντίστοιχο στο Ιράν ή στο Πακιστάν, για παράδειγμα. Είπα να σηκώσω τα χέρια ψηλά και να μην ασχοληθώ άλλο, μιας και σε αυτές τις περιπτώσεις η αδιαφορία είναι η καλύτερη απάντηση.

Ωστόσο, είναι μερικά πράγματα που δεν μπορώ να δεχτώ.

Δεν μπορώ να δεχτώ ότι δικαίως εξοργιζόμαστε όταν καίγεται μια εκκλησιά στο Κοσσυφοπέδιο ή όταν το Ελληνορθόδοξο Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως καταπιέζεται από την Τουρκική κυβέρνηση, αλλά αρνούμαστε το δικαίωμα σε οποιονδήποτε διαφορετικό από εμάς να έχει το δικό του τόπο λατρείας, αυτόν που δικαιούται σε ένα ευνομούμενο κράτος, σε ένα κράτος που είναι Δημοκρατικό και όχι Θεοκρατικό (όπως είναι το Ιράν που φέρνουν ως παράδειγμα).

Δεν μπορώ να δεχτώ ότι μόλις καταφέραμε ως λαός να λαδώσουμε λίγο το αντεράκι μας (με όλους τους απατεώνες πολιτικούς που ανεχτήκαμε και με τη διαφθορά που συντηρούμε ακόμα κι εμείς στην καθημερινότητά μας, μέσω του πνεύματος ωχαδερφισμού που μας διακρίνει), αρχίσαμε να θεωρούμε το σύνολο των μεταναστών ως κατώτερους, υπάνθρωπους, εγκληματίες. Ξεχάσαμε ότι στην ίδια μοίρα με αυτούς βρισκόμασταν ως λαός όταν πριν 60-80 χρόνια φεύγαμε μετανάστες για Αυστραλία, ΗΠΑ, Γερμανία, Νότια Αφρική, και οπουδήποτε αλλού στον κόσμο υπάρχει πλέον σήμερα ακμάζον Ελληνικό στοιχεία. Οι Έλληνες μετανάστες ήταν μήπως κι αυτοί στο σύνολό τους εγκληματίες ή κατώτεροι;

Ή μήπως πριν τους μετανάστες στη χώρα μας δεν υπήρχε εγκληματικότητα; Μήπως η σημερινή εγκληματικότητα είναι εξ' ολοκλήρου προϊόν και αποτέλεσμα των μεταναστών; Μήπως κάποιοι ξεχνάνε ότι αυτό που ονομάζεται παραγωγική διαδικασία στην Ελλάδα (όσο και αν παράγει ή δεν παράγει έργο και υπεραξία) στηρίζεται και βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στους μετανάστες; Και, βεβαίως-βεβαίως, το απατηλό επιχείρημα ότι "μας παίρνουν τις δουλείες" ισχύει μόνο όταν ψάχνουμε γαι δουλειά. Γιατί (και πάλι βεβαίως-βεβαίως) όταν θέλουμε εργάτες για τα χωράφια μας, προτιμάμε τον Αλβανό και τον Πακιστανό που θα μας κοστίσει το μισό από τον Έλληνα (εκεί ξεχνάμε τη θρησκεία, η μάλλον εκεί επικρατεί η απόλυτη θρησκεία, το χρήμα).

Δεν μπορώ να δεχτώ ότι ξεχνάνε όλοι οι αυτο-ανακηρυγμένοι "καλοί χριστιανοί" το κήρυγμα της αγάπης στον πλησίον και την ταπεινότητα, για τα οποία μίλησε και θυσιάστηκε ο Χριστός, και τα αντικαθιστούνε με κηρύγματα μίσους του κάθε φονταμενταλιστή 'Ανθιμου, του κάθε φασίστα "μπουμπούκου" και Μιχαλολιάκου, του κάθε αλαζόνα Ψωμιάδη.

Το πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης είναι πολυδιάστατο και πολύπλοκο. Ειδικά σήμερα, σε καιρούς ΔΝΤ και μνημονίου, με όλα τα μέτρα που ανατρέπουν κατακτήσεις δεκαετιών, μπορεί να εξελιχθεί σε ωρολογιακή βόμβα που μπορεί να εκραγεί ανά πάσα στιγμή. Η λύση, η απάντηση στο πρόβλημα, δεν είναι η δαιμονοποίηση όλων των μεταναστών (ακόμα και όσων έχουν όλα τα νόμιμα έγγραφα), η γκετοποίηση ολόκληρων περιοχών, η βία, ο κατευθυνόμενος φόβος, η άρνηση ή ακόμα και η στέρηση δικαιωμάτων που για όλους τους υπόλοιπους θεωρούνται δεδομένα.

Ο άνθρωπος (πρέπει να) είναι η απάντηση σε κάθε ερώτηση...
Έξω από κάθε πολιτική, από κάθε συμφέρον...

Η "Δημοκρατία" του καλού "'Ελληνα" και του καλού "χριστιανού"

Μέρες που είναι (για να μη ξεχνάμε τους αγώνες αυτής της χούφτας φοιτητών που τα έβαλαν με το θηρίο και το νίκησαν), κάποιοι "Δημοκράτες" Ελληνάρες και πάνω απ' όλα καλοί "χριστιανοί" αποφάσισαν να πετάξουν αυγά και να βάλουν στη διαπασών μουσική για να την σπάσουν στους μουσουλμάνους που θέλησαν να εξασκήσουν ελεύθερα τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις (κάτι που οι παραπάνω καλοί "χριστιανοί" το διαθέτουν ως δικαίωμα - άσχετο με την απύθμενη υποκρισία των μεγαλοσταυρών και των μετανοιών που κάνουν με ευσέβεια και ευλάβεια). Το αυγό του φιδιού μεγαλώνει και, αν δε το συνθλίψουμε γρήγορα, η γκετοποίηση θα οδηγήσει στην απελπισία και οι φονταμενταλιστές και των δύο πλευρών θα βρουν τις ευκαιρίες που ζητάνε.

Υ.Γ.
σχετικό-άσχετο με το παραπάνω: θα ήθελα να δω από κοντά τα μούτρα του "παναγιώτατου" Άνθιμου μόλις ο Μπουτάρης πέρασε μπροστά. Η αλαζονεία εδώ πληρώνεται...

Željko Über Alles

Το μεγαλείο του Ομπράντοβιτς, χωρίς καμία απολύτως οπαδική "λογική"... Γιατί θέλει πραγματικά καρύδια να κάνεις αυτό που έκανε ο Ομπράντοβιτς, μετά τη χωρίς λογική δολοφονική (κυριολεκτικά) αντίδραση του Μπατίστ. Βγάζω το καπέλο στο Ζέλικο.

Όταν μιλάει ο Μίκης Θεοδωράκης

τότε όλοι πρέπει να σωπαίνουν και να ακούν προσεκτικά.

eBooks on the road

Μέχρι χθες τα είχα δει μόνο σε ράφια καταστημάτων και σε φωτογραφίες άρθρων. Μέσα σε 2 ημέρες "έπεσα" πάνω σε τρεις συνεπιβάτες στο Μετρό που είχαν eBook. Τυχαία ο ένας σήμερα στέκονταν δίπλα μου, οπότε αποφάσισα να κλείσω το δικό μου -κλασσικό- βιβλίο ("Το σπίτι των πνευμάτων" της Isabel Allende) και να γίνω για μία στάση λαθραναγνώστης, απλά για την εμπειρία και για να σχηματίσω μια πρώτη, γρήγορη άποψη. Δεν είμαι σίγουρος ότι σχημάτισα γνώμη (άλλωστε 2 λεπτά είναι μικρός χρόνος) αλλά, τελικά, στο συγκεκριμένο θέμα είμαι μάλλον... συντηρητικός και πατροπαράδοτος αναγνώστης (σε αντίθεση με άλλους τομείς, που είμαι... gadget-άκιας). Προτιμώ το κλασσικό, χάρτινο βιβλίο, με το σελιδοδείκτη του, τη μυρωδιά του χαρτιού, την αναζήτηση στα ράφια της βιβλιοθήκης, τις ατέλειές του μερικές φορές στην εκτύπωση, το ξεφύλλισμα αναζητώντας κάτι στις προηγούμενες σελίδες για το οποίο δεν είσαι ξαφνικά σίγουρος, την επιθυμία να ανοίξεις "κατά λάθος¨ στην τελευταία σελίδα όταν σε συνεπαίρνει η ιστορία του για να μάθεις "τι θα γίνει τελικά". Όλα τα παραπάνω (ή σχεδόν όλα - μέχρι να κυκλοφορήσει eBook που να... μυρίζει κιόλας) τα προσφέρει και ένα eBook, αλλά μάλλον δύσκολα θα αλλάξω σε αυτό.

Υ.Γ.
αντίθετα, το gadget που θέλω απαραίτητα για το γραφείο μου είναι αυτό!

"Τα μάρμαρα από μόνα τους δεν λένε τίποτα"...

"Τα μάρμαρα από μόνα τους δεν λένε τίποτα. Κάποιοι άνθρωποι τα αναδεικνύουν. Χωρίς αυτούς δεν μπορεί να δουλέψει αυτό το μνημείο"...Νίκος Χασομέρης (μάλλον όνομα και πράγμα), πρόεδρος του Πανελληνίου Σωματείου Εκτάκτων Εργαζομένων του υπουργείου Πολιτισμού.

ΜΑΖΕΨΤΕ ΤΟΝ, γιατί με τις μαλακίες που λέει γελοιοποιεί τη χώρα και καταστρέφει το δίκαιο αγώνα των συμβασιούχων. ΜΑΖΕΨΤΕ ΤΟΝ, γιατί με τέτοιους ξεφτίλες συνδικαλιστές κανένας εργαζόμενος δε θα βρει ποτέ το δίκιο του. ΜΑΖΕΨΤΕ ΤΟΝ, και μαζί με αυτόν ας μαζέψουμε (όλοι οι απλοί εργαζόμενοι) όλους τους συνδικαλιστές μας και ας τους πετάξουμε στο καλάθι με τα άχρηστα, γιατί μόνο εκεί ανήκουν.

Αμφιβολίες ΚΑΙ για τους λαμπτήρες εξοικονόμησης ενέργειας;

Και να θες να αγιάσεις, δε σ' αφήνουν. Και να θες (που θες) να χρησιμοποιείς λαμπτήρες εξοικονόμησης ενέργειας (για να γλυτώνεις και κάμποσα ευρώ, αν όχι για το περιβάλλον), διαβάζεις άρθρα σαν αυτό με τη συνέντευξη του διευθυντή του Δημόκριτου, φυσικού Νίκου Κατσαρού και σου σηκώνεται η τρίχα κάγκελο από τους κινδύνους λόγω σπασίματος ή λανθασμένης απόρριψης. Και φυσικά, οι αρμόδιοι (οι κρατικοί φορείς ντε, που πρέπει να εποπτεύουν την αγορά και να προστατεύουν τους καταναλωτές - καλό ανέκδοτο, έτσι;) ασχολούνται με άλλα (αυτή την περίοδο για παράδειγμα ασχολούνται με τις "αυτο"-διοικητικές εκλογές, που και καλά δεν είναι και δεν πρέπει να είναι κομματικές)...

Διαβάστε το, και ακούστε και τα όσα λέει ο καθηγητής, γιατί είναι όντως πολύ σημαντικά τα όσα λέει.

Και ένα απλό "άι σιχτίρ"

(σε συνέχεια του χθεσινού post)

...και οι ηλίθιοι, παλαιολιθικοί, ανιστόρητοι, θρησκολάγνοι, φανατικοί "καλοί χριστιανοί", αντίπαλοι της εξωσωματικής (ως πηγής πολλών δεινών για την ανθρωπότητα και για την "ηθική" τους) είναι πάντα εδώ. Αρνητές φανατικοί της αγωνίας κάποιων ζευγαριών να αποκτήσουν παιδί, περιχαρακωμένοι στα στενά και στενοκέφαλα πλαίσια κάποιας απροσδιόριστης, αντι-επιστημονικής και ηλίθιας "ανώτερης ηθικής" (που άναρθρα κραυγάζουν ότι πρεσβεύουν), οι οποίοι ταυτόχρονα πασχίζουν να (απο)κρύψουν και να εξαφανίσουν με κάθε τρόπο τα δικά τους αίσχη της σεξουαλικής κακοποίησης μικρών παιδιών.

Α, ναι, είναι οι ίδιοι ανιστόρητοι ηλίθιοι που "απαγορεύουν" τη χρήση προφυλακτικών ως λύση για τη μη εξάπλωση του AIDS, είναι επίσης οι ίδιοι που μόλις φέτος, το 2010, ανακοίνωσαν ότι ίσως ο Γαλιλαίος να είχε δίκιο και η Γη να γυρίζει γύρω από τον ήλιο.

Φονταμενταλιστές, φανατικοί θρησκολάγνοι, είναι παντού οι ίδιοι. Βρε, άι σιχτίρ...

Ένα απλό ευχαριστώ...

προς τον Βρετανό καθηγητή Robert Edwards θα είναι άραγε ποτέ αρκετό; Το φετινό Νόμπελ Ιατρικής που του απονεμήθηκε πριν λίγο είναι απλά η - ας την πούμε κι έτσι- επιστημονική ανταμοιβή της ακαδημαϊκής κοινότητας για τον άνθρωπο που υπήρξε ο πρωτοπόρος (μαζί με τον Patrick Steptoe) της εξωσωματικής γονιμοποίησης. Ωστόσο, τα εκατομμύρια ευχαριστώ (ανάμεσα στα οποία και το δικό μας) των υπογόνιμων ζευγαριών, που χάρη σε αυτόν ζουν τη χαρά της πατρότητας και της μητρότητας, είναι ανεκτίμητα και αποτελούν το ουσιαστικό επιστέγασμα των προσπαθειών του.

Κουμπαριές: The final edition (σε... remake)

22 μήνες μετά, έκλεισε ο κύκλος, με παπά (μιας και δε μας έφτανε ο πολιτικός γάμος), κουμπάρο (την αφεντιά μου) και παιδί. Ο μοναδικόψαρος (κατά... μπλογκοκόσμον uniquefish - και ας το έχει παραμελήσει το παλιό του μπλογκάκι) μας έκανε τη διπλή τιμή (σε μένα και τη Γιούλη) να μας κάνει και κουμπάρους του και νονούς του μικρού του.

Ο άλλος ο κύκλος, που άνοιξε στις 4/10/1990 (ακριβώς 20 χρόνια πριν) με τη γνωριμία της παρέας τις πρώτες μέρες στη σχολή, είναι μόλις στην αρχή του.

Κουμπαράκια Μάρκο και Έλενα, να ζήσετε και να είστε πάντα χαρούμενοι και αγαπημένοι...

Υ.Γ. μετά από 3 γάμους και 2 βαπτίσεις, λέω να αποσυρθώ :-)

Μας κακομαθαίνετε κύριε πρέσβη...

ακόμα και όταν εμείς είμαστε στον καναπέ. Άψογος οικοδεσπότης...

Στου δρόμου τα μισά...

Μπήκαμε αισίως στην 21^η εβδομάδα και όλα πάνε καλά. Ακολουθούν και τα πειστήρια (και παρεπιπτόντως, το βελάκι που δείχνει στο... τσουτσουνάκι δεν το έβαλα εγώ αλλά η γιατρός - ναι, είναι αγοράκι):

Βιολογικά ναι, αλλά όχι από τη Βοιωτία

Η χθεσινή εκπομπή του Άρη Σκιαδόπουλου "Δρόμοι" στην ΕΤ1 θα έπρεπε να αποτελέσει για όλους ένα μάθημα για το πώς είναι δυνατόν, χάρη στην επιμονή, την υπομονή και πάνω απ΄όλα το θάρρος και την αποφασιστικότητα ενός μόνο ανθρώπου, να αφυπνιστεί μια κοινωνία και να δημιουργηθεί ένα ολόκληρο κίνημα αντίδρασης και αντίστασης, κόντρα στην διεφθαρμένη ή αδιάφορη (στην καλύτερη περίπτωση) εξουσία και ενάντια στα (τοπικά και υπερτοπικά) συμφέροντα που προσπαθούν να τη χειραγωγήσουν.

Ήταν η ιστορία του παπα-Γιάννη Οικονομίδη από τα Οινόφυτα Βοιωτίας, ο οποίος από το 2004 δίνει έναν συνεχή και επίμονο αγώνα (μόνος στην αρχή, με όλη την τοπική κοινωνία σήμερα μαζί του) για να αναδείξει το τεράστιο περιβαλλοντικό και κοινωνικό έγκλημα της μόλυνσης του Ασωπού ποταμού από τα λύματα των βιομηχανιών γύρω από τα Οινόφυτα. Ένα έγκλημα που συντελείται εδώ και 30 χρόνια και που κανένας δεν του έδινε σημασία μέχρι που ένας χημικός, εργαζόμενος σε τοπική βιομηχανία απορρυπαντικών, ανακάλυψε στις αρχές της δεκαετίας μας ότι το νερό της περιοχής είχε αρχίσει να γίνεται ακατάλληλο για την παραγωγή απορρυπαντικών (!!! - δεν έβγαινε σωστό το προϊόν στη γραμμή παραγωγής εξαιτίας του νερού) αλλά εξακολουθούσε παρόλα αυτά να χρησιμοποιείται ως πόσιμο! Και ήταν αυτό το γεγονός που οδήγησε τον παπα-Γιάννη να ξεκινήσει τον αγώνα του, για να καταφέρει σήμερα να αναγνωρίζεται το πρόβλημα, αλλά να συνεχίζει (όχι πλέον μόνος του) τον αγώνα για να οδηγηθεί στην τελική λύση. Λύση που μπορεί να έρθει μόνο από τις βουλές της εξουσίας και των συντεταγμένων υπηρεσιών της, με ό,τι αυτό σημαίνει και συνεπάγεται στην Ελλάδα.

Ήταν ήδη εδώ και πολύ καιρό που είχαμε αρχίσει να αποφεύγουμε οικογενειακά την αγορά λαχανικών (βιολογικών μόνο, τα υπόλοιπα έχουν εδώ και 7 χρόνια εξοστρακιστεί από τη καθημερινή μας διατροφή) με προέλευση τη Βοιωτία. Γιατί οι πιστοποιήσεις στα βιολογικά προϊόντα από τους φορείς πιστοποίησης αφορούν μόνο στον έλεγχο της χρήσης παραδοσιακών μεθόδων καλλιέργειας και στην απαγόρευση χρήσης χημικών λιπασμάτων και φαρμάκων, αλλά δεν επεκτείνονται και στον έλεγχο της ποιότητας των εδαφών καλλιέργειας και του νερού ενάντια στην επιμόλυνση από τη βιομηχανική ρύπανση. Και να που πριν από μια βδομάδα ήρθε η δημοσίευση των πρώτων στοιχείων της έρευνας του Επίκουρου Καθηγητή Χημείας Τροφίμων κ. Γιάννη Ζαμπετάκη του Πανεπιστημίου Αθηνών, την οποία όποιος τη διαβάσει μόνο συγκλονισμένος μπορεί να δηλώσει. Έρευνα που έγινε σε λαχανικά που καλλιεργούνται στην επίμαχη περιοχή, στην οποία παράγεται η συντριπτική πλειοψηφία των ποσοτήτων πατάτας, καρότων και κρεμμυδιών που πωλούνται στην Αττική.

Σύμφωνα με τα στοιχεία, "τα επίπεδα Νικελίου στα λαχανικά που προέρχονται από την ρυπασμένη περιοχή του Ασωπού, εμφανίστηκαν έως και πέντε φορές υψηλότερα από ότι σε αντίστοιχα είδη από άλλες καθαρές περιοχές ενώ υπήρξαν καρότα που η αύξηση Νικελίου έφτασε το 700%. Από 2 έως 3 φορές υψηλότερα ήταν και τα επίπεδα χρωμίου. Στη μέτρηση ανιχνεύτηκαν και άλλα μέταλλα όπως κάδμιο και μόλυβδος, όχι σε ποσότητες που να προκαλούν ανησυχία, ενώ δεν ανιχνεύθηκε καθόλου αρσενικό".

Και παρακάτω διαβάζουμε ότι... "η επιστημονική διερεύνησης της υπόθεσης παρεμποδίστηκε από τους καλλιεργητές της Βοιωτίας για αυτό και η ανάλυση έγινε με δείγματα που συλλέχθηκαν από τα super market και είχαν προέλευση την επίμαχη περιοχή".

Και δυστυχώς, ο ΕΦΕΤ που όφειλε να κινητοποιείται, να ενεργεί, να επιβάλλει το νόμο και να ενημερώνει... περί άλλων τυρβάζει. Καλός καταναλωτής είναι ο ενημερωμένος καταναλωτής, και στην περίπτωση αυτή την ενημέρωση την οφείλουμε πρώτιστα στον αγώνα του παπα-Γιάννη και στη συνέχεια στην έκταση που δίνουν πλέον στο θέμα ένα-δυο κανάλια που φιλοτιμούνται να κάνουν εκπομπές έρευνας για τον Ασωπό (ΣΚΑΪ και ΕΤ1, τα υπόλοιπα ασχολούνται με άλλα... σοβαρά θέματα που πουλάνε περισσότερο).

Ένα είναι σίγουρο: η περιοχή της Βοιωτίας έχει προ πολλού διαγραφεί από τη λίστα των περιοχών προέλευσης των λαχανικών (βιολογικών ή όχι, στην προκειμένη περίπτωση δε φαίνεται να έχει μεγάλη σημασία) που φτάνουν στο πιάτο μας. Και ένα επιβάλλεται: να συνεχιστεί ο αγώνας των κατοίκων και να δικαιωθεί. Για να σωθεί ο Ασωπός, που είναι θέμα τόσο περιβαλλοντικής ευαισθησίας όσο και διαφύλαξης του υπέρτατου αγαθού της υγείας.

Υ.Γ.
στην περιοχή των Οινοφύτων, ένας στους τέσσερις θανάτους σήμερα είναι από καρκίνο. Το ποσοστό αυτό ήταν μόλις 6% το 1981! Σήμερα, όπως αναφέρθηκε και στη χθεσινή εκπομπή, σχεδόν κάθε οικογένεια της περιοχής έχει και έναν καρκινοπαθή...

Magnificent... U2

Ό,τι και να πει κανείς θα είναι λίγο. Η τεράστια σκηνή με το απίστευτο matrix των 360 μοιρών, το show, οι Snow Patrol και ο Avin Geffen (support), όλα ήταν απλά καταπληκτικά. Με τους U2 πάνω στη σκηνή για 2 ώρες και 5 λεπτά συνεχόμενα, χωρίς διακοπές, με όλα τα κομμάτια που αγαπήσαμε και μεγαλώσαμε με αυτά. Με την είσοδό τους στη σκηνή να ακούγεται η απίστευτη μελωδία του Space Oddity του David Bowie. Με τον κόσμο να χορεύει ασταμάτητα... Με το στάδιο ολόκληρο να σείεται στο Sunday Bloody Sunday, στο I Still Haven't Found What I'm Looking For, στο Pride (In The Name Of Love) και στο Where The Streets Have No Name. Με τον Bono να τα δίνει όλα στο Miss Sarajevo, ειδικά στο δεύτερο μισό του τραγουδιού όπου στην πρωτότυπη version τραγουδάει ο Pavarotti. Με την κιθάρα του Edge να σε ταξιδεύει. Και κάπου εκεί, στο With or without you ο κόσμος να τραγουδάει το ρυθμό για 2 λεπτά μετά το τέλος του τραγουδιού και ο Bono να μένει... κόκκαλο πάνω στη σκηνή και να χειροκροτάει τον κόσμο. Και για το τέλος, το Moment of Surrender. Μαγεία...

Και τα είπαν σχεδόν όλα όσα περίμενε ο κόσμος να ακούσει: Beautiful Day, I Will Follow, Get On Your Boots, Magnificent, Mysterious Ways, Elevation, Until The End Of The World, I Still Haven't Found What I'm Looking For, Pride (In The Name Of Love), In A Little While, Miss Sarajevo, City Of Blinding Lights, Vertigo, I'll Go Crazy If I Don't Go Crazy Tonight, Discothèque, Sunday Bloody Sunday, MLK, Walk On , One, The Streets Have No Name, Hold Me, Thrill Me Kiss Me Kill Me, With Or Without You, Moment of Surrender.

3 μέρες μετά τη συναυλία των U2 στο ΟΑΚΑ ξαναείδα τις φωτογραφίες και τα video που τράβηξα στη διάρκειά της και θα ήθελα να μπορούσα να γυρίσω πίσω εκεί να ξαναζήσω τη μαγεία.

Υ.Γ. τι το ήθελα και άνοιξα το στόμα μου στο προηγούμενο post, όταν έγραφα ότι "ροκ συναυλία μακρυά από την αρένα είναι σαν τον Τζακ Νίκολσον χωρίς το σατανικό χαμόγελό του"... Ο κουμπάρος μου που είχε αναλάβει το θέμα των εισιτηρίων πέρισυ είχε αγοράσει τελικά στην κερκίδα :-) Πάλι καλά πάντως, όλη τη ώρα όρθιοι ήμασταν. Καλύτερα να μασάς παρά να μιλάς...

In a little while...

Λίγες ώρες πριν από τη συναυλία των U2, φυσικά στην αρένα (γιατί όπως σωστά είπε και ο Γιάννης Κυφωνίδης χθες στο Supersport-FM "ροκ συναυλία μακρυά από την αρένα είναι σαν τον Τζακ Νίκολσον χωρίς το σατανικό χαμόγελό του"), με τις αναμνήσεις από τη συναυλία τους στο Roundhay Park του Leeds το 1997 να είναι πάντα στο μυαλό μου, έτσι για... ζέσταμα άκουσα σήμερα το πρωί ένα από τα αγαπημένα μου: το "In a little while". Μακάρι το βράδυ να είναι όλα όπως τα φανταζόμαστε και να μην απογοητευτούμε.

In a little while
Surely you'll be mine
In a little while...I'll be there
In a little while
This hurt will hurt no more
I'll be home, love

When the night takes a deep breath
And the daylight has no air
If I crawl, if I come crawling home
Will you be there?

In a little while
I won't be blown by every breeze
Friday night running to Sunday on my knees
That girl, that girl she's mine
Well I've known her since,
Since she was

A little girl with Spanish eyes
When I saw her first in a pram they pushed her by
Oh my, my how you've grown
Well it's been, it's been...a little while

ooh ooh ooh ooh ooh ooh

Slow down my beating heart
A man dreams one day to fly
A man takes a rocket ship into the skies
He loves on a star that's dying in the night
And follows in the trail, the scatter of light
Turn it on, turn it on, you turn me on

Slow down my beating heart
Slowly, slowly love

Ηλίθιοι ως Έλληνες

Τελικά, και παρόλα τα όσα καταστροφικά έχουν συμβεί στη χώρα τους τελευταίους 9 μήνες, μικρά η μεγάλα καθημερινά γεγονότα αποδεικνύουν καταρχήν για ποιο λόγο φτάσαμε εδώ που φτάσαμε, αλλά και ότι (δυστυχώς) το πηγάδι φαίνεται να μην έχει πάτο. Από την τραγική ανευθυνότητα, ασυνεννοησία, ανοργανωσιά και τελικά ανυπαρξία του κράτους και των υπηρεσιών του, αλλά και την έλλειψη συλλογικότητας και αλληλεγγύης της κοινωνίας, που οδήγησαν στον αφανισμό ένα από τα ωραιότερα στολίδια της ελληνικής φύσης, το φοινικόδασος της Πρέβελης, μέχρι τα χθεσινά αχαρακτήριστα καφριλίκια στο γήπεδο της Νέας Σμύρνης από 50-100 τσογλανάκια που αυτοχρήζονται υπερασπιστές της ομάδας τους, καταστρέφοντας το ίδιο της το γήπεδο και τελικά διασύρουν μια ακόμα φορά την ήδη τσαλακωμένη εικόνα της χώρας στο εξωτερικό. Οι ηλίθιοι και οι πανηλίθιοι σε όλο τους το μεγαλείο.

Έχει δίκιο ο φίλος που είπε ότι "παρόλο που κατοχύρωσαν και στους Τούρκους τον Καραγκιόζη, δεν υπάρχει πρόβλημα, στη χώρα μας υπάρχει άφθονο απόθεμα από δαύτους για να κλείσει το κενό".

Όπως δίκιο έχει και ο Γ. Παπαδόπουλος-Τετράδης που γράφει στην Ελευθεροτυπία της Δευτέρας 23/8 "Εσύ το έκαψες" δείχνοντας με το δάχτυλο τον νεοέλληνα ως υπεύθυνο για τις φωτιές, την καταστροφή της φύσης και τελικά για το ίδιο του το χάλι. Γιατί τελικά, όπως σωστά προτρέπει: "Να γίνετε δηλαδή εσείς κυβερνήτες του τόπου σας, αντί να περιμένετε από τις καφετέριες, τις ψαροταβέρνες και τους καναπέδες στις βεράντες να σας σώσει τη ζωή, την περιουσία και τα πνευμόνια κάποιος άλλος. Δεν υπάρχει άλλος που να μπορεί να βελτιώσει τη ζωή μιας κοινωνίας εκτός από την κοινωνία την ίδια."

Άρχισαν οι ασφαλτοστρώσεις...

εδώ και ένα μήνα στο Δήμο Ζωγράφου. Συνεπώς, πλησιάζουν οι εκλογές. Και όπως απαιτεί η παράδοση, το καλοκαίρι πριν τις εκλογές κάθε τέσσερα χρόνια αρχίζει και επικρατεί "κατασκευαστικός" οργασμός στο Δήμο μας (αλλά και σε πολλούς άλλους Δήμους της χώρας), με ασφαλτοστρώσεις, πλακόστρωση στα πεζοδρόμια και σε πλατείες, νέα φυτά στα παρτέρια, ίσως μερικούς νέους κάδους σκουπιδιών και άλλα τέτοια. Για να φαίνεται και να εμπεδώνεται στο δημότη ότι ο Δήμαρχος και το Δημ. Συμβούλιο εργάζονται άκοπα (στους τελευταίους μήνες πριν τις εκλογές). Και στα... μουλωχτά, δημοτικό συμβούλιο στα κρυφά για να εγκρίνει τα υπόγεια πάρκιν στις ελάχιστες πλατείες του Δήμου, ώστε στην επιφάνειά τους να εκλείψουν τα τελευταία κομμάτια χώματος και πράσινου, για να μεταμορφωθούν σε ζώνες υπερυψηλού... γκαζόν. Όπως παρολίγο να συμβεί και στο βόρειο-ανατολικό άκρο στο άλσος Συγγρού, δίπλα στη Λ. Ούλωφ Πάλμε, όταν ο Δήμος "αποφάσισε" να καλύψει με τσιμέντο το χώρο ανάμεσα στα πεύκα και να φτιάξει νέο κυλικείο (τι το χρειαζόμαστε άλλωστε το χώμα και το πράσινο). Ευτυχώς εκεί η άμεση αντίδραση των... "ωφελούμενων" δημοτών από τα προοδευτικά αυτά έργα τα απέτρεψε.

Έρχονται εκλογές (και κάποιοι πρέπει να φάνε... μαύρο)

Ξύλο... για να στρώσουν

Ίσως είναι καλύτερα για μερικούς να μη γυρίσουν από το Ισραήλ μετά τη σημερινή απόλυτη ξεφτίλα. Ο Λίνεν είναι σίγουρα ένας από αυτούς. Το θέμα είναι ποιος θα είναι ο επόμενος...

Μαρινάκη, πάρε σκούπα.

Ο φασισμός είναι πάντα εδώ...

Κι ενώ βρισκόμαστε σε μια τραγική περίοδο για όλους τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους, κι ενώ θα πρέπει όλη η κοινωνία να οργανωθεί προκειμένου να αγωνιστεί δυναμικά για να διαφυλάξει έστω κι αυτά τα ελάχιστα κατάλοιπα του κοινωνικού κράτους και να πάρει πίσω αυτά που μας πήραν στο όνομα της "ανασύνταξης του κράτους", πρακτικές σαν τη χθεσινή του Π.Α.ΜΕ. μόνο ως φασιστικές μπορούν να χαρακτηριστούν. Αντί να στρέφονται ενάντια στον κοινό εχθρό, στρέφονται αναίσχυντα ενάντια στον απλό εργαζόμενο.

Δυστυχώς η αριστερά στην Ελλάδα παραμένει κλεισμένη στο καβούκι της, περιχαρακωμένη και τελικά απομονωμένη, αντί να αποτελέσει το φάρο και την ελπίδα για όλους μας.

Και ο Βάρναλης πάντα εκεί... αλλά με το νόημά του να παραποιείται.

Άιντε θύμα άιντε ψώνιο άιντε σύμβολο αιώνιο
αν ξυπνήσεις μονομιάς θα 'ρθει ανάποδα ο ντουνιάς
θα 'ρθει ανάποδα ο ντουνιάς

Επιτέλους, είδαμε καλή μπαλίτσα

... από την Εθνική, αλλά έπρεπε πρώτα ο χερ Ότο να μας βγάλει από τα ρούχα μας με τις επιλογές του στο πρώτο παιχνίδι (όποιος έχει καταλάβει το... κόλλημα με το Χαριστέα και το Σεϊταρίδη, καθώς και το πρόσφατο κόλλημα με το 4-4-2, ας μου το εξηγήσει κι εμένα). Κρίμα, γιατί χάθηκε η μεγάλη ευκαιρία με την Κορέα (δεν είναι καμιά σπουδαία ομάδα - το αντίθετο - αλλά τρέχουν σα δαίμονες οπότε απέναντι σε ισοδύναμους αντιπάλους δεν τους αφήνουν να πάρουν ανάσα με το τρέξιμο).

Από την άλλη, δεν μπορώ να καταλάβω τη δήλωση του Τοροσίδη ότι "δώσαμε απαντήσεις". Σε ποιους άραγε; Μήπως όλοι οι διεθνείς και το τεχνικό επιτελείο έχουν αλλεργία στην κριτική ή μήπως δεν την δέχονται; Δεν ήταν άραγε τραγική η εμφάνισή τους στο πρώτο αγώνα; Ωραία, προκριθήκαμε, τώρα πάμε εκεί να φάμε το ξύλο της ζωής μας αλλά τουλάχιστον θα το ευχαριστηθούμε;

Τέλος πάντων, είδαμε επιτέλους καλή μπαλίτσα (και μπαλάρα κατά διαστήματα το μεσημέρι από την Αργεντινή) και τουλάχιστον σήμερα είδαμε και πολλά γκολ. Και τώρα, τρέμε Μέσι :-)

Updated
ώρα 23:20 και τα Γαλλάκια είναι τάβλα. Με τη λογική του Τοροσίδη, σήμερα όλοι στη Γαλλία πρέπει να είναι τουλάχιστον συγκαταβατικοί με τους άθλιους της εθνικής τους, αλλά -προς Θεού- να μην τους κριτικάρουν.

Τσακίστε επιτέλους τους κάφρους

Είναι κρίμα άνθρωποι σαν τους Αγγελόπουλους να τα δίνουν όλα για το τμήμα μπάσκετ εδώ και 5 χρόνια και να ταπεινώνονται με τον τρόπο αυτό από τους κάφρους της θύρας 7. Δε δέχομαι ότι οι "αρχηγοί" τους δεν μπορούν να κουμαντάρουν τα 100-200 τσογλάνια. Είναι όλοι υπεύθυνοι. Ελπίζω του χρόνου οι Αγγελόπουλοι να κάνουν επιτέλους ουσιαστικές κινήσεις για να τσακίσουν τους κάφρους αυτούς (ο Σωκράτης είναι μάλλον προφανές ότι δε θέλει ή δεν μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο).

Όσο για το ανύπαρκτο Ελληνικό κράτος και την ΕΛ.ΑΣ., δεν αξίζει να ασχοληθώ μαζί τους.

Υ.Γ.
το μόνο που δε με ενδιαφέρει είναι αν θα νικήσουμε σήμερα - άλλωστε χάθηκε κάθε καλή διάθεση εξαιτίας των κάφρων...

Updated
το προφανές συνέβει: ο Παναθηναϊκός το πήρε για άλλη μια φορά. Είτε έληγε το ματς είτε όχι λόγω των κάφρων (αλήθεια, υπήρχε κανείς που περίμενε να λήξει ομαλά;) αυτό θα συνέβαινε. Και το πήρε εύκολα. Με όσα έγιναν πραγματικά δε με νοιάζει. Αλλά σίγουρα ο πρώτος που είναι υπεύθυνος για το μπάσκετ-τουρλουμπούκι είναι ο Γιαννάκης. Περιμένω στη συνέντευξη των προπονητών να δηλώσει παραίτηση...

Α! μην το ξεχάσω. Η ώρα είναι 01:43. Οι κάφροι νίκησαν. Σπάσανε και το ΣΕΦ. Αύριο το πρωί θα πάρουν να διαβάσουν το "Γαύρο", το "Φως" και το "Πρωταθλητή" για έγκυρη και αντικειμενική ενημέρωση (μαζί με τις υπόλοιπες 8 αντικειμενικές πράσινες-κίτρινες -μαύρες αθλητικές εφημερίδες). Ζήτω η Ελληνική Αθλητική Δημοσιογραφία.

LOST: ήταν ωραίο το ταξίδι

Θυμάμαι ότι όταν πριν από πέντε χρόνια ξεκινήσαμε με τη Γιούλη να παρακολουθούμε το LOST (και γίναμε σχεδόν... ψυχάκηδες με αυτό), είχαμε την ανυπομονησία να δούμε τι θα γίνει τελικά, πώς θα καταλήξει όλη αυτή η ιστορία μετά από 6 ολόκληρες σαιζόν. Κάθε Πέμπτη βράδυ τις πρώτες τέσσερις σαιζόν, Παρασκευή βράδυ την πέμπτη σαιζόν και Τετάρτη βράδυ φέτος ακολουθούσαμε σχεδόν με θρησκευτική ευλάβεια την... ιεροτελεστία της προετοιμασίας για την παρακολούθηση του νέου επεισοδίου. Και μετά, κουβεντούλα και ανταλλαγή απόψεων για το τι συνέβει, τι κρύβεται πίσω από την κάθε λέξη και κάθε σκηνή, και την επόμενη ημέρα επίθεση στα blogs, τα forum και τη lostpedia για να συγκρίνουμε απόψεις.

Την Κυριακή 23/5/2010 το ταξίδι τελείωσε. Ήταν ωραίο ταξίδι, μοναδικό. ΟΚ, σχεδόν όλες οι απορίες μου απαντήθηκαν. Όχι όλες, αλλά στο κάτω-κάτω της γραφής γι' αυτό χαρακτηρίζονταν σειρά μυστηρίου. Το τέλος του ίσως ήταν το καλύτερο δυνατό που θα μπορούσαν να σκεφτούν ο Lindelof και ο Lieber. Δεν ξέρω με ποιο διαφορετικό τρόπο θα μπορούσαν να συνδεθούν μεταξύ τους το original timeline με το flash-sideway timeline. Αλλά αυτή ήταν και η μαγεία της σειράς, αυτή η διαρκής αναζήτηση των απαντήσεων και η δημιουργία σεναρίων από τον καθένα μας, τα οποία να απαντούν όσο καλύτερα γίνεται σε κάθε απορία που δημιουργούνταν. Και έτσι θα μείνει.

Με τη Γιούλη δύσκολα θα (ξανα)κολλήσουμε έτσι με κάποια άλλη σειρά. Κλισέ, αλλά "ο πήχης ανέβηκε ψηλά". Λέγαμε να αρχίσουμε από την αρχή να ψάχνουμε κάποια νέα σειρά να παρακολουθούμε. Τελικά το αναβάλαμε για πολύ αργότερα. Βλέπετε, δε θέλουμε να χαθεί έτσι γρήγορα η μαγεία. Μάλλον θα ξαναδούμε όλη την τελευταία σαιζόν, για να μπορέσουμε να δούμε εκείνες τις μικρές λεπτομέρειες που μας ξέφυγαν, οι οποίες σίγουρα (τώρα που ξέρουμε) αποκτούν νόημα. Άλλωστε "It is for them to remember and to let go and move on".

Υ.Γ.
ένα τεράστιο ευχαριστώ στους george_adams, sotos_2002, arian, lostInGreece. Αν το δουν, θα καταλάβουν (όπως και όλοι όσοι την επόμενη ημέρα της προβολής στις ΗΠΑ παρακολουθούσαν το κάθε νέο επεισόδιο) :-)

Άδεια μου αγκαλιά: γονείς από την πίσω πόρτα

Να με συγχωρήσει η Ρίκα Βαγιάνη που "παραποίησα" λίγο τον τίτλο από το καταπληκτικό της άρθρο, αλλά μιας και με πιάνει κι εμένα το περιεχόμενό του, είπα να αλλάξω το "μαμά" σε "γονείς". Γιατί προχθές, την Κυριακή το πρωί, στη γιορτή της μητέρας, όταν η μικρούλα μας έφερε στη μαμά της το καλύτερο δώρο που θα μπορούσε να της δώσει (μια ζωγραφιά της που είχε φτιάξει κρυφά το Σάββατο), μας πλημμύρισαν μεμιάς απίστευτα συναισθήματα. Ανείπωτη χαρά που μπορούμε εδώ και 7,5 χρόνια να το ζούμε, αλλά και ανείπωτη ευγνωμοσύνη προς τους γιατρούς μας και την ιατρική, που μάς έδωσαν αυτό που η μαμά-φύση (λόγω μιας... παραξενιάς της, ας το πω κομψά έτσι) μάς εμπόδιζε να αποκτήσουμε μόνοι μας.

Και, ίσως, αν όλοι όσοι ανήκουμε σε αυτή την κατηγορία το πούμε και το φωνάξουμε, θα δώσουμε κουράγιο κι ελπίδα σε όλα αυτά τα ζευγάρια που κάθε μέρα αγωνιούν αν θα τα καταφέρουν τελικά να κάνουν ένα παιδάκι. Ναι, αυτό που για όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους είναι τόσο απλό, που δεν το εκτιμούν...

Η Οδύσσεια του νεοέλληνα

Στο διάγγελμα του για την προσφυγή στο μηχανισμό στήριξης ο πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου αναφέρει:
"...Βρισκόμαστε σε μια δύσκολη πορεία, μια νέα Οδύσσεια για τον Ελληνισμό. Όμως, πλέον, ξέρουμε το δρόμο για την Ιθάκη και έχουμε χαρτογραφήσει τα νερά. Μπροστά μας έχουμε ένα ταξίδι με απαιτήσεις από όλους μας, αλλά με μια νέα συλλογική συνείδηση και κοινή προσπάθεια θα φθάσουμε εκεί ασφαλείς, πιο σίγουροι, πιο δίκαιοι, πιο περήφανοι..."

Αντιγράφω σχόλιο αναγνώστη της Ναυτεμπορικής επί του διαγγέλματος:
"Κάποιος πρέπει να πληροφορήσει τον Γ. Παπανδρέου ότι και ο Οδυσσέας ήξερε το δρόμο για την Ιθάκη αλλά του πήρε 10 χρόνια για να φτάσει. ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ. Οι άλλοι πέθαναν στην διαδρομή."

Απατεώνες-τυχοδιώκτες καταστηματάρχες

Μέσα σε όλο αυτό το χαμό με την τραγική οικονομική κατάσταση στην οποία οδηγήθηκε η χώρα από τις πολιτικές που εφαρμόστηκαν στη διάρκεια της μεταπολίτευσης, μικρές καθημερινές ιστορίες δείχνουν με τον πλέον εμφατικό τρόπο τη συνυπευθυνότητα όλων μας στα γεγονότα αυτά. Κοινή παράμετρος όλων: η έλλειψη κάθε σεβασμού (ή καλύτερα η περιφρόνηση) στους νόμους και η ανυπαρξία ενός σωστού και δίκαιου συστήματος λειτουργίας και εφαρμογής αυτών καθώς και απόδοσης ευθυνών και ποινών σε κάθε παράβαση και παραβίασή τους.

Η ιστορία που θέλω να αναφέρω συνέβει λίγο πριν το Πάσχα στο καφέ "Ράμπα" στο νέο Ψυχικό (Λεωφ. Δημ. Βασιλείου 14), στο γνωστό δρόμο στο ύψος του Φάρου Ψυχικού, όπου υπάρχουν πολλές καφετέριες-εστιατόρια. Παρασκευή βράδυ, στις 8:15 πήγαμε οικογενειακώς (μπαμπάς-μαμά-κόρη) για ένα ποτό και για να βρεθούμε με τη νονά (και αυτοί οικογενειακώς - με τα δύο παιδιά τους μικρότερα από την κόρη μου που είναι 7,5 ετών) για να δώσει στη βαφτιστήρα της (την κόρη μου) το δώρο για το Πάσχα. Φτάσαμε πρώτοι, ανεβήκαμε στο πατάρι (πολύ ήσυχο και το σημαντικότερο χωρίς καπνό - είναι χώρος για μη καπνίζοντες) και παραγγείλαμε. Η παραγγελία ήρθε, πέρασε λίγο η ώρα και κατά τις 8:45 έφτασε και η οικογένεια της νονάς, στην οποία απαγορεύτηκε (!!!) από τον ιδιοκτήτη η είσοδος στο μαγαζί γιατί είχαν μικρά παιδιά και τα παιδιά "είναι πρόβλημα για το μαγαζί γιατί κάνουν θόρυβο και χαλάνε την ατμόσφαιρα" (όπως επί λέξει ανέφερε). Φυσικά επακολούθησε πολύ έντονος διάλογος, στην αρχή μάλιστα αρνήθηκε να δώσει τα στοιχεία του και τα στοιχεία του υπεύθυνου κατά το νόμο, τα οποία τα έδωσε όταν ανέφερα την αστυνομία. Τελικά φύγαμε κι εμείς για να πάμε σε άλλο μαγαζί (όπου προφανώς δεν έχουν τέτοια... προβλήματα με τα παιδιά).

Δυστυχώς εκείνο που δε γνώριζα ήταν ότι στην περίπτωση αυτή φεύγεις αλλά καλείς την αστυνομία επί τόπου, αναφέρεις την άρνηση εισόδου στο μαγαζί και τους απαράδεκτους λόγους και δικαιολογίες που τη συνοδεύουν, και επιβάλλεται άμεσα πρόστιμο στον ιδιοκτήτη. Αντ' αυτού νόμιζα ότι το σωστό ήταν να κάνω επώνυμη καταγγελία στο συνήγορο του πολίτη και στο συνήγορο του καταναλωτή. Τελικά αυτό που ισχύει είναι το πρώτο, όπως μου ανέφερε ο αξιωματικός υπηρεσίας του Αστυνομικού Τμήματος Νέου Ψυχικού την επόμενη ημέρα. Παρεπιπτόντως, το εν λόγω Τμήμα βρίσκεται σε απόσταση μικρότερη των 100 μέτρων από την καφετέρια.

Η ασυδοσία σε όλο της το μεγαλείο...

Φυσικά δεν υπάρχει περίπτωση να ξαναπάμε εκεί , και τώρα πολύ θα το ήθελα να το "στήσω" -πλέον- το ίδιο σκηνικό και να ακολουθήσω τη σωστή οδό αντίδρασης. Γιατί αυτοί οι αλήτες, με την έλλειψη απόδοσης δικαιοσύνης σε αυτή τη χώρα, καταλαβαίνουν μόνο όταν τους πονέσεις στην τσέπη τους.

Και σίγουρα ο επόμενος που θα ακολουθήσει την ίδια τακτική (ευτυχώς δεν έχει ξανασυμβεί σε μένα ή σε άλλον στην παρέα) θα πληρώσει και τα σπασμένα της "Ράμπας".

The godfather, part II

Μετά το πρώτο μέρος, ήρθε και το sequel. Το έχει η μοίρα μου να γινόμαστε νονοί (με τη Γιούλη) σε παιδιά των φίλων που με ουσιαστικά με... ώθησαν (κατά κάποιο τρόπο) στο θαυμαστό κόσμο του blogging.

Στο... πρώτο μέρος ήταν ο adamo. Τώρα ήταν η σειρά του uniquefish (αν και είναι εδώ και καιρό ανενεργός blogger - time there is not, και η αιτία είναι μάλλον ο Φοιβάκος, το νέο μας βαπτιστηράκι). Και ήταν ωραίο (και) το ταξίδι, καθώς η βάπτιση έγινε στην Κύπρο το Πάσχα.

Uniquefish + Έλενα, ευχαριστούμε για τη χαρά και την τιμή (και όλα όσα κάνατε για μας στην Κύπρο)...

Υ.Γ.
1. επιτέλους, βρήκα λίγο χρόνο να γράψω δυο-τρεις λέξεις στο παραμελημένο (το τελευταίο τρίμηνο) blog μου. Ελπίζω να αλλάξουν τα πράγματα από δω και πέρα. Άλλωστε, ήταν και θέμα... ατυχήματος (όταν το χέρι σου τα βάζει με κάτι... σκληρό, π.χ. πάτωμα, συνήθως κερδίζει το πάτωμα :-)
2. βρε θηρίο adamo, πού το βρίσκεις το χρόνο και γράφεις ασταμάτητα στο blog;
3. η φωτογραφία είναι από την πέτρα του Ρωμιού, μεταξύ Λεμεσού και Πάφου (εκεί όπου υποτίθεται αναδύθηκε η Αφροδίτη).

22 χρόνια χωρίς το Νικόλα Άσιμο

17/3/1988, φευγάτος όπως σε όλη του τη ζωή. Στο Γιουσουρούμ συνεχίζουμε εμείς...

Άιντε θύμα άιντε ψώνιο άιντε σύμβολο αιώνιο

Δεν είμαι δα και κανένας παλιός στις πορείες (κάθε άλλο), αλλά η σημερινή (11/3) ήταν το κάτι άλλο. Κάποιοι... βετεράνοι :-) μιλούσαν για 80-100.000 κόσμο. Σίγουρα πάντως ήταν πραγματικά πάρα πολλοί. Η ουρά στο Πεδίο του Άρεως και η κορυφή στη Σταδίου. Και το ΠΑΜΕ είχε γεμίσει όλη την Πανεπιστημίου. Και στην πορεία να συμμετέχουν οργανωμένα ακόμα και αστυνομικοί, λιμενικοί και πυροσβέστες, με τον κόσμο να χειροκροτά! Και ο Κώστας Βάρναλης με τη "Μπαλάντα του κυρ Μέντιου" να είναι τόσο διαχρονικός, και η κατάσταση να μην έχει αλλάξει και πολύ, και ας περάσαν 54 χρόνια από τότε που έγραψε αυτό το καταπληκτικό ποίημα (1956).

Δεν ξέρω αν τα ΜΜΕ αύριο θα μιλήσουν για την απίστευτη μαζικότητα της σημερινής πορείας, ή αν θα επικεντρωθούν (το πιο πιθανό) σε κάποια επεισόδια από τους γνωστούς-αγνώστους. Αλλά η ουσία παραμένει: μπορεί να κοροϊδεύεις πολλούς για λίγο, λίγους για πολύ αλλά όχι όλους για πάντα.

Ψάχνοντας πάντως, πέτυχα στο youtube video με τη φωνή του ίδιου του Βάρναλη να απαγγέλει το ποίημά του, και φυσικά τη μελοποίησή του με τη μοναδική φωνή του Νίκου Ξυλούρη. Τα παραθέτω, χωρίς άλλα σχόλια.

Δεν λυγάνε τα ξεράδια και πονάνε τα ρημάδια
κούτσα μια και κούτσα δυο στης ζωής το ρημαδιό
Μεροδούλι ξενοδούλι δέρναν ούλοι οι αφέντες δούλοι
ούλοι δούλοι αφεντικό και μ' αφήναν νηστικό
και μ' αφήναν νηστικό

Ανωχώρι κατωχώρι ανηφόρι κατηφόρι
και με κάμα και βροχή ώσπου μου 'βγαινε η ψυχή
Είκοσι χρονώ γομάρι σήκωσα όλο το νταμάρι
κι έχτισα στην εμπασιά του χωριού την εκκλησιά
του χωριού την εκκλησιά

Άιντε θύμα άιντε ψώνιο άιντε σύμβολο αιώνιο
αν ξυπνήσεις μονομιάς θα 'ρθει ανάποδα ο ντουνιάς
θα 'ρθει ανάποδα ο ντουνιάς

Και ζευγάρι με το βόδι άλλο μπόι κι άλλο πόδι
όργωνα στα ρέματα τ αφεντός τα στρέμματα
Και στον πόλεμο όλα για όλα κουβαλούσα πολυβόλα
να σκοτώνονται οι λαοί για τ' αφέντη το φαΐ
για τ' αφέντη το φαί

Άιντε θύμα άιντε ψώνιο...

Koίτα οι άλλοι έχουν κινήσει έχει η πλάση κοκκινίσει
άλλος ήλιος έχει βγει σ' άλλη θάλασσα άλλη γη

Άιντε θύμα άιντε ψώνιο...

Ο 14ος μισθός είναι η αιτία;

Ο 14ος μισθός στο δημόσιο δεν είναι η αιτία της δημοσιονομικής κατάρρευσης αυτής της χώρας. Οι βασικοί υπαίτιοι είναι αυτοί και οι άλλοι.

Υ.Γ.
1. δε θα τους πιάσω στα χέρια μου τους πολίτες που σταματούν στο δρόμο τον πρωθυπουργό και του λένε ότι είναι έτοιμοι να δώσουν και το μισθό τους για την πατρίδα;

2. Γιώργος Βέλτσος, πανεπιστημιακός: «Στη Μακρόνησο, κουβαλούσαν πέτρες πατριωτικά, όχι για να χτίσουν αλλά για να εξευτελιστούν. Θα εξευτελιστώ κι εγώ στην αποικία» (από τα «Νέα» - η φράση του τα λέει όλα)

Avatar vs. 3D: σημειώσατε 2

Αφού καταλάγιασε λίγο ο θόρυβος και στις κινηματογραφικές αίθουσες δεν επικρατεί το αδιαχώρητο για την ταινία του James Cameron, είπαμε να κάνουμε τη βόλτα μας κι εμείς για να δούμε το Avatar σε 3D. Κυριότερος λόγος η τρισδιάστατη εμπειρία και όχι τα διθυραμβικά σχόλια και οι 9 υποψηφιότητες για Όσκαρ (άλλωστε, όπου ακούς πολλά καλάθια...). Είχαμε και δυνατότητα... πάρκινκ για τη Μαριανίνα, οπότε... voilà. Τα συμπεράσματά μας:

• όντως οι 3 διαστάσεις είναι το μέλλον στον κινηματογράφο. Καταπληκτική εμπειρία, καμία σχέση με τις παλιές τρισδιάστατες ταινίες που τις παρακολουθούσες με τα δίχρωμα (μπλε-κόκκινο) γυαλιά από ζελατίνα και χαρτόνι. Επίσης, δε μου φάνηκε να κουράζονται τα μάτια μου (που το φοβόμουν). Α, και να μην ξεχάσω, στην αίθουσα που παρακολουθήσαμε την ταινία (Cinepolis στη Γλυφάδα) τα γυαλιά στο τέλος της παράστασης πλένονται (αυτά που πήραμε ήταν ζεστά, σα ψωμάκια, και σχετικά υγρά, και μας ενημέρωναν ότι αυτό οφείλετε στο πλύσιμο).
  
• δεν καταλαβαίνω το λόγο της επιπλέον χρέωσης κατά 4 ευρώ ανά εισιτήριο λόγω 3D. Αν είναι τα γυαλιά και η διαδικασία καθαρισμού τους, τότε θα καταλάβαινα κάποια έξτρα χρέωση της τάξης του 1 ευρώ το πολύ. Ο εξοπλισμός προβολής όμως παραμένει ο ίδιος και με τις υπόλοιπες ταινίες (που δεν είναι 3D). Είναι αδιανόητο να κοστίζει 12,5 ευρώ ένα εισιτήριο κινηματογράφου. Καθαρή κερδοσκοπία. Μέχρι να ξεκαθαρίσει το τοπίο στις τιμές για τα 3D, επιστροφή στον... παραδοσιακό κινηματογράφο.
• όσο για την ταινία, μμμμμμμμμ, ναι, βλέπεται ευχάριστα, αλλά χωρίς να είναι κάτι το ιδιαίτερο, με εντελώς προβλέψιμη ροή και κατάληξη, με σενάριο κοινότυπο και χωρίς κάτι το ιδιαίτερο. "Ωδή στη φύση"; Έχω δει και καλύτερες. Ναι, τα εφέ είναι καταπληκτικά, αλλά δεν κάνουν τα εφέ την ποιότητα.
  

Συνοπτικά, για την 3D εμπειρία και μόνο, αξίζει να τη δει κανείς, αλλά μέχρις εκεί.

Ψηλά ξανά

Επιστρέψαμε... και τώρα πρωτάθλημα

Θύρα 7, 8/2/1981: "Αδέρφια, ζείτε..."

Κάθε χρόνο, τέτοια ημέρα, διαβάζω το post που είχα γράψει προ διετίας, με την ιστορία του Σπύρου, ενός από τα θύματα τής Θύρας 7. Μια ιστορία που είχα αντιγράψει από το bam.gr. Μια ιστορία που κάθε φορά που τη διαβάζω δακρύζω σα να είναι η πρώτη φορά που τη διαβάζω. Μια ιστορία γραμμένη από το φίλο, που περιγράφει την αγωνία του καθώς βλέπει το φιλαράκι του το Σπύρο να χάνεται στα σκαλιά της 7.

Αδέρφια, ας είναι ελαφρύ το χώμα που σας σκεπάζει.

LOST at last: λίγες ώρες έμειναν

Μετά από αναμονή 8 μηνών και 19 ημερών (από τις 14/5/2009), σε λίγες ώρες (ξημερώματα Τετάρτης) ξεκινάει επιτέλους η τελευταία season του LOST. Και ανυπομονώ να δοθούν οι απαντήσεις σε όλα τα ερωτήματα που δημιουργήθηκαν τα 5 περασμένα χρόνια, από το μακρινό Σεπτέμβρη του 2004.

Πριν δύο ημέρες στο site του abc βγήκαν στον αέρα δύο βίντεο που έχουν τα πρώτα επτά λεπτά της νέας season. Το πρώτο, διάρκειας 4:13 είναι ουσιαστικά οι τελευταίες δραματικές σκηνές του τελευταίου επεισοδίου πέμπτου κύκλου και η αρχή του έκτου κύκλου. Στο δεύτερο, διάρκειας 3:09 (για τους χρήστες της Verizon, αλλά χθες ήταν διαθέσιμο σε όλους τους επισκέπτες) δείχνει τι συμβαίνει έξω από το Ναό τη στιγμή που ο Ben σκοτώνει τον Jacob. Και τώρα μετράμε τις ώρες αντίστροφα για το πρώτο διπλό επεισόδιο.

Το abc κυκλοφόρησε επίσης πριν λίγες μέρες ένα βίντεο διάρκειας 8:15 (ακόμα και η διάρκειά του είναι συμβολική, θυμάστε; 4,8,15,16,23,42), στο οποίο κάνει ένα σύντομο recap των πέντε κύκλων. Είναι μια καλή επανάληψη για τις ώρες τις αναμονής, αν και τους τελευταίους 3 μήνες στο σπίτι κάναμε συνολικό recap από το πρώτο επεισόδιο, αλλά άξιζε τον κόπο μιας και αντιληφθήκαμε γεγονότα και πράγματα που στην κανονική ροή της σειράς είναι δύσκολο έως αδύνατο να τα αξιολογήσης σωστά.

Τι περιμένω να δω; Σίγουρα απαντήσεις στα παρακάτω ερωτήματα (και είναι μερικά, όχι όλα όσα έχουν προκύψει):

1. Τι συμβαίνει τελικά με το νησί; Ποια είναι η μυστική του δύναμη και ποια η πηγή της ενέργειάς του;
2. Ποιος είναι ο Jacob και ποιος ο αντίπαλός του, ο άντρας με τα μαύρα (προφανώς το Καλό και το Κακό;) και πώς βρέθηκαν στο νησί;
3. Ποιοι κατασκεύασαν το τεράστιο άγαλμα και το ναό; Υπήρχαν στο νησί πριν τον Jacob; Και ποιοι κατασκεύασαν τον τροχό που μετακινεί όσους είναι πάνω στο νησί στο χρόνο και το ίδιο το νησί στο χώρο;
4. Ο μαύρος καπνός έχει σχέση με τους δύο παραπάνω ή προϋπήρχε στο νησί; Είναι το πνεύμα του νησιού; Είναι ο μαύρος καπνός που παίρνει τη μορφή νεκρών (Christian - πατέρας του Jack, Boone, Charlie, ο αδερφός του Mr Eko) αλλά και ζωντανών (Walt - γιος του Michael);
5. Ποιοι είναι οι Άλλοι; Είναι οι απόγονοι των πειρατών του Black Rock;
6. O Richard Albert προέρχεται από το ναυάγιο του Black Rock; Γιατί δε γερνάει;
7. Πώς επιλέχθηκαν από το Jacob και με ποια κριτήρια όλοι όσοι βρέθηκαν στο νησί;
8. Ο Walt όπως και ο Aaron έχουν σημαντικές δυνάμεις; Ειδικά για τον Aaron το είχε πει στην Claire το μέντιουμ στον πρώτο κύκλο, ενώ για τον Walt είχε αναφερθεί στο δεύτερο κύκλο. Ποιες είναι αυτές οι δυνάμεις;
9. Τι σημαίνουν οι αριθμοί 4,8,15,16,23,42;
10. Γιατί ο Charles Widmore θέλει τόσο πολύ να επιστρέψει στο νησί;
11. Με ποιανού το μέρος είναι η Elloise Hawking;
12. Ποια είναι τελικά η Libby; Γιατί μέχρι τώρα δεν είδαμε την ιστορία της;
13. Τι συνέβει στην Claire και εγκατέλειψε τον Aaron;
14. Με ποια κριτήρια επιλέχθηκαν για να απαχθούν από τους Άλλους οι επιζώντες της πτήσης της Oceanic, και γιατί έμειναν τελικά μαζί τους με τη θέλησή τους;

Λίγες ώρες ακόμα υπομονή...

3η Έκθεση Παιδικού & Εφηβικού Βιβλίου

Η Κυριακάτικη οικογενειακή βόλτα σήμερα περιελάμβανε την καθιερωμένη ετήσια επίσκεψη στην 3η Έκθεση Παιδικού και Εφηβικού Βιβλίου στη HELEXPO στο Μαρούσι. Φεύγοντας, στις τσάντες μας υπήρχαν τα παρακάτω βιβλία (για εμάς και για τα βαπτιστήρια μας:

• Μια φορά ήταν η Κολοτούμπα... που μπέρδευε τα γέλια με τα κλάματα (Σοφία Μαντούβαλου)
• Μπαμπά σε παρακαλώ φέρε μου το φεγγάρι (Eric Carle)
• Εγώ τα ξέρω όλα για τη δασκάλα μου (Nathalie Delebarre)
  
• Η συμμορία των 7 (Εύη Κοντόρα)
• Απ' την κορφή ως τα νύχια (Eric Carle)
• Ο μικρός βασιλιάς των λουλουδιών (Květa Pacovská)

Χαίρομαι που είδα πολύ κόσμο (κάθε χρονιά και περισσότερο) αλλά εκνευρίζομαι που σε κάποια περίπτερα εκδοτικών οίκων εστίαζαν (με τις γιγαντοαφίσες) στον... ποιοτικό κόσμο του Ben-10 και άλλων τέτοιων σύγχρονων ηρώων κινουμένων σχεδίων. Επίσης, υπήρχαν πραγματικά πάρα πολλές εκδηλώσεις (2-3 ανά ώρα) αλλά δεν είδα κάποιο γνωστό παιδικό συγγραφέα στο σημερινό πρόγραμμα (πέρισυ είχαμε την μεγάλη τιμή να σφίξουμε το χέρι του Ευγένιου Τριβιζά και επίσης να ακούσουμε την Ξένια Καλογεροπούλου). Πολύ θετικό επίσης είναι το γεγονός ότι η έκθεση μεγάλωσε και χρονικά (πλέον ειναι τετραήμερη και ολοκληρώνεται αύριο).

Και μιας και το έφερε η κουβέντα για γονείς, παιδιά και βιβλία, και μιας και εισάγονται νέες... μόδες στη διαπαιδαγώγηση και την ανατροφή, καλό θα ήταν κάποιοι μοντέρνοι γονείς να μπουν στον κόπο να διαβάσουν το βιβλίο του Νίκου Σιδέρη "Τα παιδιά δε θέλουν ψυχολόγο, γονείς θέλουν". Ο τίτλος τα λέει όλα...

"Παρθενώνας" από τον Κώστα Γαβρά

Μετά από καιρό βρήκα σήμερα τυχαία την ταινία μικρού μήκους του Κώστα Γαβρά, την οποία δημιούργησε ο σκηνοθέτης με την ευκαιρία των εγκαινίων του Νέου Μουσείου της Ακρόπολης. Μια εξαιρετική προσπάθεια, σε συνεργασία με το Υπουργείο Πολιτισμού, που απεικονίζει μέσα σε 7 λεπτά την ιστορία του Παρθενώνα και την τραγική κατάληξή της με την κλοπή των μαρμάρων από τον Έλγιν. Μια προσπάθεια, που όλοι θυμούνται ότι (αναπάντεχα) συνάντησε την αντίδραση των φανατικών της θρησκείας, απλά και μόνο γιατί απεικόνιζε την αλήθεια (την καταστροφή σημαντικών τμημάτων της ζωοφόρου κατά τα πρώτα χρόνια της επικράτησης του Χριστιανισμού στην Ελλάδα)...

Υ.Γ.
α, ρε, Μελίνα που σας χρειάζεται

Αντικαπνιστικός νόμος: ε, και;

σκηνικό 1^ο, σε γνωστή μπυραρία της Γλυφάδας, λίγο πριν τα Χριστούγεννα (btw, adamo και λοιποί, καιρό έχουμε να πάμε για μπυρολουκάνικα):
- (o υπεύθυνος του καταστήματος - ο μαιτρ δηλ.) Γεια σας, τραπέζι για δύο;
- Ναι
- Καπνίζετε; Γιατί αν καπνίζετε, πρέπει να φέρουμε τασάκι και αν μπει κανείς για έλεγχο, τότε καπνίζετε με δική σας ευθύνη κι εμείς δεν έχουμε καμία σχέση (!!!)

Μα πώς είναι δυνατόν ρε φίλε να μην έχεις εσύ καμία ευθύνη, από τη στιγμή που μας έχεις φέρει το τασάκι; Και όχι μόνο σε μας, αλλά και στα περισσότερα τραπέζια δίπλα μας. Και ναι, θέλαμε τραπέζι σε χώρο μη καπνιστών (και οι δυο μας είμαστε πρώην καπνιστές, που καταλαβαίνουμε το μεράκι του θεριακλή, αλλά τώρα θέλουμε να είμαστε πλέον άκαπνοι. Ποιος μας καταλαβαίνει και μας σέβετε εμάς;)

σκηνικό ν^ο, σε όλα τα μαγαζιά (καφέ, εστιατόρια, μπαρ) που πήγαμε το τελευταίο 10ήμερο (κυρίως στα Γιάννινα): πουθενά δεν υπάρχει σαφής διαχωρισμός καπνιστών - μη καπνιστών πελατών. Ο καθένας κάνει ό,τι του κατέβει, και η ζωή συνεχίζεται...

Για μια ακόμα φορά, φτιάχτηκε ένας νόμος (σωστός στη βάση του) που καταργήθηκε στην πράξη, από τη στιγμή που δεν υπάρχει κρατικός έλεγχος για την εφαρμογή του. Αλλά επίσης δεν υπάρχει (δυστυχώς) και η παιδεία και η κουλτούρα στην κοινωνία μας, καθώς ο οποιοσδήποτε θεριακλής στο εξωτερικό δε θα τολμούσε να ανάψει τσιγάρο αν δε βρίσκονταν σε εσωτερικό χώρο όπου επιτρέπεται το κάπνισμα. Ή αλλιώς, όπως είχε πει και ο πρόεδρος Σωκράτης κάποτε: "στην Ελλάδα είναι όλοι μάγκες, στο εξωτερικό όμως είναι κότες".