«Καλέ θεούλη, εμείς είμαστε καλά.
Κάνε καλέ θεούλη, νάχουν όλα τα παιδάκια ένα ποταμάκι γάλα,
μπόλικα αστεράκια, μπόλικα τραγούδια.
Κάνε καλέ θεούλη, νάναι όλοι καλά
έτσι που κι εμείς να μη ντρεπόμαστε για τη χαρά μας».(Γιάννης Ρίτσος, Πρωινό Άστρο)
τι καλύτερη ευχή για το 2009 από την παραπάνω προσευχή...
Αν μου έλεγε κανείς μέχρι την Κυριακή το βράδυ ότι ο Βασίλης (ένας είναι ο "Βασίλη ζούμε για να σ' ακούμε") τραγουδάει Φίλιππο Νικολάου, θα τον έλεγα τουλάχιστον ιερόσυλο (τόσο για την μοναδική φωνή του Παπακωνσταντίνου όσο και για την "ποιότητα" του Νικολάου). Κι όμως, την Κυριακή το βράδυ που είπαμε να πάμε να δούμε τη μουσική παράσταση "Γίναμε θέαμα" στην Ακτή Πειραιώς, είδαμε και ακούσαμε (ανάμεσα σε όλα τα άλλα) το Βασίλη Παπακωνσταντίνου να τραγουδάει κυριολεκτικά τα πάντα. Και το καταφχαριστηθήκαμε...
Είναι πραγματικά μια καταπληκτική μουσική παράσταση, με πολλά στοιχεία standup comedy, με ένα Ζουγανέλη μοναδικό, ψυχή της παράστασης και πηγή αστείρευτου γέλιου. Από την αρχή μέχρι το τέλος της (ακόμα και μετά το τέλος, κυριολεκτικά) ο Ζουγανέλης ξεσηκώνει όλο τον κόσμο. Μοναδικός performer, ο οποίος αδικείται γιατί ο κόσμος πραγματικά δε γνωρίζει πόσα μεγάλα τραγούδια έχει γράψει (τα οποία έγιναν διαχρονικά), Ο Μπουλάς δίνει ρέστα και ως παπάς (μαζί με Καλυβάτση και Ζουγανέλη), ενώ τραγουδάει και πάρα πολλά αγαπημένα κομμάτια του Μαχαιρίτσα και του Λάκη Παπαδόπουλου (εκτός από τα δικά του φυσικά που μας πηγαίνουν πίσω στα δικά μας χρόνια του Γυμνασίου - βλ. Μπανάκι Μανάκι). Ο Καλυβάτσης όταν είναι σε σκετσάκια μαζί με το Ζουγανέλη δίνει ρέστα, αλλά όταν είναι μόνος τους μάλλον μας χαλάει με κρύα αστεία. Ο Θηβαίος είναι πάντοτε σταθερή αξία με το πάθος του και την κιθάρα του όταν τραγουδάει.
Και όσον αφορά στον Παπακωνσταντίνου, τουλάχιστον προχθές (και ελπίζω γενικά για την παράσταση αυτή) ήταν πραγματικά "γκαζωμένος" και τα έδωσε όλα. Όλο το μαγαζί τον συνοδεύει (ουσιαστικά ο κόσμος τραγουδάει και ο Βασίλης σιγοντάρει) στις μεγάλες παλιές επιτυχίες του, ενώ στο δεύτερο ουσιαστικά μέρος της εμφάνισής του τραγουδάει από Φίλιππο Νικολάου μέχρι Παντελή Θαλασσινό, Ζαμπέτα, Χαρούλα Αλεξίου, Σταύρο Κουγιουμτζή και Ξυλούρη. Και σίγουρα μόνο για το λόγο αυτό αξίζει κάποιος να παρακολουθήσει την παράσταση αυτή (άλλωστε τις ροκιές του μπορεί να τις ακούσει και σε καλοκαιρινή του συναυλία). Μεγαλείο...
Αν η αίθουσα ήταν λίγο καλύτερη τόσο στο θέμα του εξαερισμού όσο και στον προσφερόμενο χώρο ανά τραπέζι (γιατί ρε γαμώτο πρέπει να τρακάρει συνέχεια το κεφάλι σου με το κεφάλι του κακόμοιρου που κάθεται πίσω σου σε απόσταση αναπνοής), θα ήταν όλα ιδανικά. Αλλά το γεγονός ότι με λογικά λεφτά (από 30 ως 40 ευρώ το άτομο σε τραπέζι) βλέπεις μια τόσο καλή παράσταση 4,5 ώρες ασταμάτητα (!!!) σε αποζημιώνει.
Συστήνεται ανεπιφύλακτα.
Χθες το πρωί, μέσα σε μόλις μια ώρα, βρέθηκα σε δύο εντελώς διαφορετικούς κόσμους.
Στην αρχή περπάτησα έξω από το ιστορικό κτίριο του Ε.Μ.Π. στην Πατησίων, εκεί όπου πριν από 35 χρόνια κάποιοι πραγματικοί αγωνιστές πάλεψαν ενάντια στα θεριά, νίκησαν (αν και τα θεριά νόμισαν προς στιγμή το αντίθετο) και έγιναν μέρος της ιστορίας αυτού του τόπου. Η εικόνα που αντίκρυσα στο ίδρυμα όπου κάποιοι περάσαμε 6 από τα ωραιότερα χρόνια μας μόνο θλίψη με γέμισε. Καταστροφή... Οι τζούφιοι "αγωνιστές" που, εκμεταλλευόμενοι τραγικά γεγονότα και καταστρατηγώντας την έννοια του ιερού ασύλου, το έχουν καταλάβει και το έχουν μετατρέψει σε ορμητήριο μίσους και καταστροφής πρέπει να μας θλίβουν όλους. "Δεν είναι αυτή (και αυτοί) η ελπίδα που θέλουμε για το αύριο" σκέφτηκα.
Μετά από λίγο βρέθηκα στην Ελπίδα, το Σύλλογο φίλων παιδιών με καρκίνο στο Γουδί, για την ανιψιά μου την Ειρήνη, ένα αγγελούδι 7 ετών που παλεύει, μαζί με πολλά άλλα παιδάκια εκεί μέσα, με πρωτοφανή γενναιότητα (πρωτοφανή και απίστευτη συννάμα για όποιον δεν το ζει) για να βγει από εκεί καλά. Και όπως φαίνεται (οι γιατροί λένε ότι) θα τα καταφέρει. Και όπως φαίνεται ο πόνος (αβάσταχτος πολλές φορές) δεν έχει καταφέρει να την κάμψει. Και σύντομα θα είναι και πάλι μαζί με την παρέα της, καλά. Και σκέφτηκα: "Αυτή είναι η Ελπίδα που θέλουμε".
Μια Ελπίδα για την Ειρήνη
Μια Ελπίδα για τα παιδιά όλου του κόσμου
Μια Ελπίδα για όλους μας
Έτσι, για να αποφορτιστεί λίγο το τεταμένο (και καθόλου αποκλιμακούμενο, με τα συνεχή και νέα καθημερινά γεγονότα) κλίμα, ας δούμε μερικά από τα νέα σήματα της τροχαίας που θα κλιθούν να μάθουν για τις επόμενες εξετάσεις οι υποψήφιοι νέοι οδηγοί:
Κάποια "φωτεινά" μυαλά, εν μέσω κοινωνικής αναστάτωσης και αναβρασμού, ζητούν από τους πολίτες να αποκτήσουν φορολογική συνείδηση, ξεχνώντας τη δική τους ασυνειδησία και κοινωνική αναλγησία, αδιαφορώντας για την τραγική κατάσταση στην οποία βρίσκονται οι λεγόμενες (sic) "ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού", συνήθης στόχος όλων των "τσάρων" της οικονομίας, που αφήνουν κατά τα άλλα στο απυρόβλητο τους επιχειρηματίες, τους τραπεζίτες, τους μεγαλόσχημους παπάδες, τους κάθε λογής λοποδύτες που λυμαίνονται αυτόν τον τόπο.
Μήπως κάποιος πρέπει να τους ζητήσει καταρχήν να αποκτήσουν αυτοί και οι πραίτορές τους δημοκρατική και κοινωνική συνείδηση;
Διαβάσω από το Νίκο Δήμου:
"Αυτός που ζητάει ελευθερία δεν επιλέγει ελεύθερα τη βία — έστω και σαν μέσο. Του επιβάλλεται. Η βία είναι τέκνο της ανάγκης και της οργής. Φέρνει μόνο νέα βία και καταπίεση — ποτέ αυτονομία."
και πιο πριν:
"Ο φόνος του Γρηγορόπουλου αποκάλυψε ένα καζάνι που έβραζε από καιρό και που καμία βαλβίδα διαφυγής δεν μπόρεσε να εκτονώσει. Αποτέλεσμα η έκρηξη. Το κύριο χαρακτηριστικό αυτής της εξέγερσης ήταν η ΟΡΓΗ. Μία οργή κατά πάντων, έμψυχων και άψυχων. Συσσωρευμένη επιθετικότητα, αγανάκτηση, μανία, μίσος, σκύλιασμα τυφλό που εκτονώνονταν μόνο με καταστροφή. Η αυθαίρετη και αυταρχική αστυνομική βία ήταν το ένα έναυσμα – η αφορμή. Η γενικότερη απογοήτευση των νέων από την κοινωνία της διαφθοράς, της αυθαιρεσίας, της συναλλαγής, της μίζας, του βολέματος, του συμβιβασμού, ήταν η κύρια αιτία."
Αξίζει να ρίξει κανείς μια ματιά στο άρθρο του με τίτλο "Τα σταφύλια της οργής", όπως δημοσιεύθηκε στην «Καθημερινή» στις 11/12/2008. Και για να επαληθευτεί ο τίτλος του post, αξίζει να διαβάσετε και το άρθρο του στο Βήμα στις 24/11/1985 με τίτλο "Που με βια μετράει τη γη" μετά τη δολοφονία του Μ. Καλτεζά.
Υ.Γ.
τόσο καιρό δε βρήκα τον ελάχιστο απαιτούμενο χρόνο να γράψω πόσο πολύ λυπήθηκα που ο Νίκος Δήμου σταμάτησε να γράφει στα blogs που είχε ξεκινήσει. Το γεγονός ότι ο λόγος του είναι πάντα αληθινός (αν και όχι πάντα αρεστός, αλλά αλοίμονο αν ίσχυε για όλους μας κάτι τέτοιο) είχε ως αποτέλεσμα να οδηγηθεί σε αδιέξοδο χρόνου (time there is not).
Έχω ένα κοριτσάκι 6 ετών, και ανατριχιάζω και τρελαίνομαι ταυτόχρονα στη σκέψη ότι θα μπορούσε η σφαίρα, ακολουθώντας μια "τρελή" πορεία, διαμέσου της πανταχού παρούσας "κακιάς στιγμής", να την πετύχει και αυτήν, όπως μας πέτυχε όλους μας, κατευθείαν στην καρδιά, στην ψυχή και στο μυαλό. Βουρκώνω βλέποντας τον ανείπωτο πόνο της μάνας και του πατέρα του Αλέξη, της κάθε μάνας και του κάθε πατέρα που χάνουν το παιδί τους, θυσία στο βωμό και την "οργή" του κάθε φασίστα ψευτοεπαναστάτη (ένστολου ή όχι, μου είναι αδιάφορο).
Θα μάθω το κοριτσάκι μου να είναι πάντα εκεί, χωρίς κουκούλα, με ένα χαμόγελο και ένα λουλούδι στα χέρια, με το θάρρος της γνώμης της και την έννοια της δημοκρατίας, της ισότητας και της ελευθερίας βαθιά ριζωμένη μέσα της. Τουλάχιστον έτσι θα έχω να λέω ότι δεν την έκανα πρόβατο.
Υ.Γ.
[1] οι "άλλοι", οι "γνωστοί-άγνωστοι", οι κουκουλοφόροι, δεν έχουν καμιά σχέση με τα παιδιά που αγωνιούν, που έχουν όνειρα αλλά κάποιοι τους τα καταστρέφουν, που θέλουν να κάνουν το επόμενο βήμα αλλά οι κρατούντες τα κρατάνε και τα τραβάνε προς τα πίσω.
[2] το πρωτοσέλιδο του Ελεύθερου Τύπου, με τα (κατά παραγγελία;) παραποιημένα λόγια του Ισοκράτη, κοντά 2.500 χρόνια πριν, είναι η μισή αλήθεια δεν λέει την αλήθεια. Ο Ισοκράτης στον Αρεοπαγιτικό Λόγο λέει"Οἱ γὰρ κατ' ἐκεῖνον τὸν χρόνον τὴν πόλιν διοικοῦντες κατεστήσαντο πολιτείαν οὐκ ὀνόματι μὲν τῷ κοινοτάτῳ καὶ πραοτάτῳ προσαγορευομένην, ἐπὶ δὲ τῶν πράξεων οὐ τοιαύτην τοῖς ἐντυγχάνουσι φαινομένην, οὐδ' ἣ τοῦτον τὸν τρόπον ἐπαίδευε τοὺς πολίτας ὥσθ' ἡγεῖσθαι τὴν μὲν ἀκολασίαν δημοκρατίαν, τὴν δὲ παρανομίαν ἐλευθερίαν, τὴν δὲ παρρησίαν ἰσονομίαν, τὴν δ' ἐξουσίαν τοῦ ταῦτα ποιεῖν εὐδαιμονίαν, ἀλλὰ μισοῦσα καὶ κολάζουσα τοὺς τοιούτους βελτίους καὶ σωφρονεστέρους ἅπαντας τοὺς πολίτας ἐποίησεν." που μεταφράζεται σε: "Διότι εκείνοι που διοικούσαν την πόλη τότε (ενν. στην εποχή του Σόλωνα και του Κλεισθένη), δεν δημιούργησαν ένα πολίτευμα το οποίο μόνο κατ’ όνομα να θεωρείται το πιο φιλελεύθερο και το πιο πράο από όλα, ενώ στην πράξη να εμφανίζεται διαφορετικό σε όσους το ζουν· ούτε ένα πολίτευμα που να εκπαιδεύει τους πολίτες έτσι ώστε να θεωρούν δημοκρατία την ασυδοσία, ελευθερία την παρανομία, ισονομία την αναίδεια και ευδαιμονία την εξουσία του καθενός να κάνει ό,τι θέλει, αλλά ένα πολίτευμα το οποίο, δείχνοντας την απέχθειά του για όσους τα έκαναν αυτά και τιμωρώντας τους, έκανε όλους τους πολίτες καλύτερους και πιο μυαλωμένους." (μετάφραση από εδώ).
Επεκτείνοντας λοιπόν τα παραπάνω, η ωμή αλήθεια είναι ότι η βία γεννάει βία, η εξαθλίωση ωθεί τους εξαθλιωμένους (ως άλλους Γιάννηδες Αγιάννηδες) να ξεσηκωθούν, η υποκρισία και η αλαζονεία της εξουσίας κάποια στιγμή ξυπνάει μέσα στον άνθρωπο ένστικτα που έμεναν καλά κρυμμένα από καιρό και αυτά με τη σειρά τους ξεσπάνε επί δικαίων και αδίκων.
[3] κάποιοι κουραδόμαγκες μπάτσοι εξακολουθούσαν ακόμα και χθες να παίζουν με τη φωτιά. Την ίδια ώρα, ένα δολοφονημένο 15χρονο παιδί ενταφιάζονταν στην Αττική γη. Τελικά η ιστορία δε φαίνεται να διδάσκει κάποιους.
[4] τελικά όπως φαίνεται η δικαιοσύνη θα αποδοθεί. Η ζαρντινιέρα θα οδηγηθεί πίσω από τα κάγκελα της φυλακής για να σαπίσει εκεί, φυτό μαζί με τα άλλα φυτά που εκλέξαμε να μας κυβερνούν. Ο αγώνας τώρα δικαιώνεται...
[5] οφείλω να απολογηθώ γιατί δεν το έψαξα ιδιαίτερα (είναι αλήθεια αυτό) σχετικά με τα όσα "είπε" ο Ισοκράτης. Ευτυχώς, ο φίλος saltapidas με διόρθωσε.
Αλλά αυτό το ξεχνάνε οι πολιτικοί και μετά ψάχνουν τις αιτίες πίσω από τα γεγονότα.
Υ.Γ.
οι κουραδόμαγκες των ΜΑΤ, που χθες κοιτούσαν διακριτικά τους "γνωστούς αγνώστους αντιεξουσιαστές" να ρημάζουν την πόλη μας, για να μην προκαλέσουν λέει και νέες αναταραχές (πόσο βαθύς είναι άραγε ο πάτος του πηγαδιού που έχουμε πέσει;), σήμερα το μεσημέρι στο Σύνταγμα την έπεσαν σε παιδιά 12-14 ετών συνοδευόμενα από γονείς και δασκάλους τους, τα οποία ήταν χωρίς κουκούλες και κράνη και τα τσάκισαν στο ξύλο και τα χημικά. Αποφάσισαν λέει να καθαρίσουν το Σύνταγμα. Το βράδυ θα καθαρίσουν άραγε;
"Βλέπω μια κόρη, κλαίει, σπαρακτικά θρηνεί,
σπάσε καρδιά μου εχάθη το γελαστό παιδί...
Ανάθεμα την ώρα , κατάρα τη στιγμή
σκοτώσαν οι εχθροί μας το γελαστό παιδί."
...κι ήταν μόνο 16 χρονών
Υ.Γ.
το άρθρο του Κώστα Ράπτη με τίτλο "Τα Εξάρχεια είναι παντού" στο skai.gr τσακίζει κόκκαλα
"επανάληψη, μήτηρ μαθήσεως" μαθαίναμε παλιά στο σχολείο. Αλλά δυστυχώς κάποιοι δεν πρόσεχαν στο μάθημα και τώρα κόβονται μετεξετασταίοι. Και επειδή ο οποιοσδήποτε στη δουλειά του μία φορά μπορεί να εξηγήσει κάτι στο συνάδελφο, δεύτερη φορά θα κάνει την καρδιά του πέτρα και θα το επαναλάβει, άντε και μια τρίτη, αλλά από κει και πέρα θα σιχτιριστεί, καλό θα είναι να επαναλάβω ποια είναι η δουλειά και οι αρμοδιότητες ενός dba (database administrator). Πάμε λοιπόν: δουλειά του dba είναι
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 | ||
