Ως πότε βρε κάφροι;

... κάφροι όλων των αποχρώσεων και σε κάθε θέση: συνδεσμίτες-στρατοί, πολιτικοί, πρόεδροι ομάδων, οπαδικές εφημερίδες, δημοσιογράφοι...

Πόσοι ακόμα πρέπει να πεθάνουν και να βγαίνετε μετά να δηλώνετε τη θλίψη σας, και ότι θα πάρετε τα κατάλληλα μέτρα, και ότι θα βάλετε το μαχαίρι στο κόκκαλο κ.λπ. κ.λπ. και τελικά όλα να ξεχνιούνται μετά από μια βδομάδα. Και ξανά από την αρχή μετά.

ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ

Υ.Γ.1. Υπάρχει άραγε πολιτικός που να έχει τώρα τα αρχίδια να διακόψει όλα τα πρωταθλήματα όλων των αθλημάτων μέχρι το τέλος της περιόδου; Μπα, δεν το νομίζω, όπως είπε και ο Συνασπισμός "μάλλον τα λεφτά από το στοίχημα είναι πολλά"

Υ.Γ.2. Πού έχουν κρυφτεί άραγε οι διοικήσεις Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού; Αυτές δεν είναι που νταντεύουν τα καθίκια αυτά; Αυτές δεν είναι που τους δίνουν ακόμα και τζάμπα εισιτήρια, αρκεί να έχουν "δυνατότερη" κερκίδα; Μούγκα στη στρούγκα.

Υ.Γ.3. Θαυμάστε την υποκρισία όλων των οπαδικών εφημερίδων σήμερα. Ναι, αυτών που πριν και μετά από τα ντέρμπυ ξεσηκώνουν τους πάντες με τίτλους με σεξουαλικά υπονοούμενα για τους αντιπάλους, με "διαφημίσεις" για κρασιά Da Pipa, με φωτογραφίες στις οποίες ο "δικός" τους παικταράς φαίνεται (σε παιχνίδια του φακού) να "κάνει κάτι" στο δύσμοιρο αντίπαλο, με πύρινα άρθρα για πιθανή σφαγή από τα κοράκια, με παραχώρηση σελίδων για βήμα στα χουλιγκάνια -ουπς, συγγνώμη συνδεσμίτες ήθελα να πω, με ντάντεμα στα χουλιγκάνια -ουπς, συγγνώμη αναγνώστες ήθελα να πω. Και σήμερα, κροκοδείλια δάκρυα. Θαυμάστε τους (σε αλφαβητική σειρά, για αποφυγή παρεξηγήσεων):

Αθλητική Ηχώ, Η Πράσινη, Derby, Πρωταθλητής, Score Live, Σπορ του Βορρά, Φως των Σπορ, Ωρα για Σπορ

Την γκαντεμιά μου...

Φέτος τελικά δε με πάει.
Χτύπησα κόκκινο από προχτές...

Πρωταθλητής Ευρώπης ...

...δε γίνεσαι απλά κατακτώντας το κύπελλο στον τελικό. Πρωταθλητής Ευρώπης σημαίνει να είσαι πρώτος παντού:

• στους παράγοντες του ποδοσφαίρου της χώρας σου,
• στην οργάνωση όλων των εμπλεκόμενων με το ποδόσφαιρο φορέων,
• στους πολιτικούς σου,
  
• στη συμπεριφορά της κερκίδας,
• στη συμπεριφορά (αγωνιστική και μη) και τη νοοτροπία των ποδοσφαιριστών,
• στη συμπεριφορά και τη νοοτροπία των προπονητών.

Όταν όμως αντί για όλα τα παραπάνω έχεις (αντίστοιχα):

• λαμόγιο-πρόεδρο της ΕΠΟ τον Γκαγκάτση (χωρίς άλλο σχόλιο) και λαμόγια-προέδρους ομάδων, χωρίς κανένα επενδυτικό πλάνο, οι οποίοι αποσκοπούν μόνο στο προσωπικό τους κέρδος,
  
• αστυνομικούς που υποτίθεται ότι επιβλέπουν και ελέγχουν τους φιλάθλους στην είσοδό τους στο γήπεδο, σεκιουριτάδες-μέλη συνδέσμων που μόνο με την τήρηση της τάξης μέσα στο γήπεδο δεν ασχολούνται, δημοσιογράφους-οπαδούς-κάφρους που φανατίζουν τον κόσμο και πολιτικούς που δεν τολμούν να εφαρμόσουν τους νόμους μήπως και χάσουν ψήφους,
• Γιακουμάτους και Τραγάκηδες και Καρατζαφέρηδες που νομίζουν ότι συνεχίζεται η επανάσταση του '21 και μπλέκουν το ποδόσφαιρο με την πολιτική,
  
• ακραίους-κάφρους-οπαδούς που σφυρίζουν τον εθνικό ύμνο του αντιπάλου (αλλά μην τολμήσει κανένας "απολίτιστος" στο εξωτερικό να το κάνει αυτό με το δικό σου εθνικό ύμνο), που δε βλέπουν τα χάλια της ομάδας τους, που πετάνε εναντίον των "άλλων" οτιδήποτε βρίσκουν μπροστά τους, που δέρνουν οποιονδήποτε πει κάτι αντίθετο με τα δικά τους πιστεύω (ακόμα και σε αγώνα χωρίς αντιπάλους φιλάθλους!!!)
• ποδοσφαιριστές που βρίσκονται στον αγώνα εκτός τόπου και χρόνου (αλλά αυτό μπορεί να συμβεί στον καθένα μας και δεν μπορούμε να τους κατηγορήσουμε γι' αυτό), που αμοίβονται με ποσά που εμείς δεν τα φανταζόμαστε για τον εαυτό μας, οι οποίοι όμως είναι επαγγελματίες και ξέρουν ότι πρέπει να κλείνουν τα αυτιά τους και να μην προκαλούν, όσα και να έχουν ακούσει (ακούς Γιούρκα ή τώρα έχεις κλείσει -ετεροχρονισμένα- πλέον τα αυτιά σου),
• προπονητή ο οποίος προσπαθεί να αποδείξει ότι θα τα καταφέρει με την ίδια ομάδα, σε πείσμα όλων των υπόλοιπων που βλέπουν ότι το πλήρωμα του χρόνου έφτασε πλέον για την ομάδα του 2004, ο οποίος δε βλέπει ή δε θέλει να δει ότι η ομάδα δεν έχει κανένα σύστημα, ο οποίος ξεκινάει στην αρχική ενδεκάδα παίκτες που έχουν να αγωνιστούν εβδομάδες λόγω τραυματισμών και αφήνει στον πάγκο τους φορμαρισμένους και τους νεότερους (που υποτίθεται ότι θα ανανεώσουν αυτή την ομάδα),
  

τότε, φαίνεται ότι το φάρμακο για τον καρκίνο του Ελληνικού προδοσφαίρου (όπως πολύ εύστοχα είχε πει ο Τσιάρτας εκείνες τις μέρες της Εθνικής δόξας) που έφερε μαζί της από την Πορτογαλία η Πρωταθλήτρια Ευρώπης και πρωταθλήτρια στις καρδιές μας μάλλον κάπου ξεχάστηκε ή παράπεσε (ηθελημένα ή άθελα)...


Υ.Γ.1. Χαλαρώστε όλοι, ένας ποδοσφαιρικός αγώνας ήταν μόνο και όχι εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας-επανάσταση. Το "πατήστε τους" το φωνάζαμε όλοι πριν τον αγώνα αλλά δεν είχε να κάνει με τους Τούρκους αλλά με οποιαδήποτε ομάδα και να είχαμε απέναντί μας.

Υ.Γ.2. Το δύσκολο δεν είναι να φτάσεις στην κορυφή αλλά να κρατηθείς εκεί (ή τουλάχιστον να κρατηθείς σε υψηλό επίπεδο)

Υ.Γ.3. Σωκράτη, το να βάλεις δίχτυα ή πλέξιγκλας στα πέταλα δεν είναι η λύση για να μην τιμωρήσε στην Ευρώπη (και στην Ελλάδα ενίοτε). Η λύση είναι να διώξεις από το γήπεδο τους κάφρους. Ναι, αυτούς που προχτές πλακώσαν στο ξύλο κάποιους άμοιρους στη Θύρα 7, επειδή αυτοί οι κάφροι νομίζουν ότι το γήπεδο είναι δικό τους... Αλήθεια, θα τολμήσεις να το κάνεις άραγε αυτό ποτέ ή δε σε συμφέρει;

Υ.Γ.4. ΠΑΤΗΣΤΕ ΤΟΥΣ σήμερα τουλάχιστον. Όχι άλλη πίκρα...

Πατήστε τους

έτσι απλά...

Δεν πάει άλλο

...όταν πλέον το σκέφτεσαι αν θα παρακολουθήσεις το ματσάκι της αγαπημένης σου ομάδας, επειδή ίσως θα χάσεις την ώρα σου παρακολουθώντας μια άνοστη "σούπα" (η σουπίτσα της φωτογραφίας αντίθετα είναι νοστιμότατη), επειδή θα βαρεθείς από την κατάντια μας ομάδας που πριν από 3-4 χρονάκια έπαιζε μέχρι την τελευταία αγωνιστική του πρωταθλήματος πολλή καλή μπάλα και φόρτωνε κάθε ομάδα στο ΟΑΚΑ ή στο Καραϊσκάκη (το παλιό) με 3 γκολάκια τουλάχιστον, επειδή δε θέλεις να σε κοροϊδεύουν όλοι αυτοί που παίρνουν τόσα όσα δε θα πιάσεις σε όλη σου τη ζωή στα χέρια σου, ακόμα και επειδή οι άλλοι (εξακολουθούν) να είναι σε μαύρα χάλια και παίρνεις το πρωτάθλημα για πλάκα με μια ομάδα που έχει κλείσει τον κύκλο της εδώ και 1,5 χρόνο τουλάχιστον...

... και παρόλα αυτά εσύ κολλάς εκεί στο χαζοκούτι (ή ακόμα περισσότερο, κάνεις τον κόπο να πάς μια βόλτα μέχρι το Φάληρο), έτσι επειδή έχεις την αρρώστια σου και το σαράκι που σε τρώει, και στο τέλος λες και φωνάζεις "Δεν πάει άλλο ρεεεεεεεεεεεεεε".

Η υπομονή μας έχει ημερομηνία λήξης: 29/4/2007, στη "φιέστα" (ναι, για τη φοβερή μπάλα που είδαμε και φέτος, για τη σπουδαία πορεία που κάναμε στην Ευρώπη, για τις σωστές και μεγάλες μεταγραφές και τους νέους Ριβάλντο που ήρθαν, για την ανανέωση που "θα" γίνει) στο Καραϊσκάκη (τυπικά έδρα του Ιωνικού - να μη βγάλουν και αυτοί κανένα φράγκο τώρα που πάνε εκεί στη Β'; ). Μετά πρόεδρε περιμένουμε έργα, αλλιώς θα είσαι (και θα είμαστε) στο ίδιο έργο θεατές.. μόνο που εσύ δε θα έχεις πλέον θεατές στο γήπεδο (α, να μη το ξεχάσω, φέτος λήγουν και τα τριετή διαρκείας).


σχετικά:
[1] "Ταΐστε μας σανό"

Έστειλαν το λύκο να ηρεμήσει τα (επαναστατημένα) πρόβατα...

Τις τελευταίες ημέρες παρακολουθούμε στις διεθνείς ειδήσεις τα της περιοδείας του υιού Μπους στη Λατινική Αμερική και τη "θερμή" υποδοχή που του επιφυλλάσουν οι κάτοικοι των χωρών (όσοι δε συμμετέχουν βέβαια στις στημένες εκδηλώσεις, όπως αυτή στη Βραζιλία όπου ο υιός Μπους χορεύει σε βραζιλιάνικους ρυθμούς και παίζει και μαράκες - τρομάρα του). Είναι, κατά το Department of States, μια "επίθεση" (με τρομάζει και με ανατριχιάζει η λέξη αυτή, όταν το υποκείμενο της πρότασης έχει να κάνει με τους born in the USA) φιλίας προς τα κράτη της Λατινικής Αμερικής. Αυτό όμως που κρύβεται από πίσω (και δε μας το λένε) είναι η ανησυχία που νιώθουν εκεί στο Λευκό Οίκο, καθώς ένα προς ένα τα κράτη στη Νότια Αμερική περνάνε σε Αριστερά (ή τουλάχιστον μη φίλα προσκείμενα προς τους Αμερικανούς) καθεστώτα με τη στήριξη των "επαναστατημένων" και κουρασμένων από τη διαρκή εκμετάλλευση φτωχών κατοίκων τους.

Στον Ούγκο Τσάβες στη Βενεζουέλα και τον Εβο Μοράλες στη Βολιβία (που είναι αυτόχθονας Ινδιάνος) ήρθε να προστεθεί ο Ραφαέλ Κορέα στον Ισημερινό και σα να μην έφθανε αυτό (για τους Αμερικανούς), επανεξελέγει στη Νικαράγουα (στη Κεντρική Αμερική) μετά από πολλά χρόνια ο Ντανιέλ Ορτέγα (ο ηγέτης των Santinistas). Αν στους παραπάνω προσθέσουμε (σα... κερασάκι στην τούρτα) τον ανυπέρβλητο Φιντέλ Κάστρο, τότε γίνεται αμέσως κατανοητή η πίεση που νιώθουν και ο φόβος τους μήπως γίνει ανεξέλεγκτο το κίνημα των φτωχών που έχει επαναστατήσει ενάντια στις πολυεθνικές. Είναι άλλωστε χαρακτηριστικό ότι σε ολόκληρη τη Νότια Αμερική δεν έχουν παραμείνει πλέον παρά μόνο δύο(!) δεξιές φιλοαμερικανικές κυβερνήσεις – στην Κολομβία και στην Παραγουάη.

Βέβαια οι Αμερικάνοι έχουν ακόμα ισχυρά στηρίγματα στην Κεντρική και Νότια Αμερική: τη Βραζιλία (αλλά με αρκετές επιφυλάξεις λόγω του προέδρου Λούλα, ο οποίος δεν παύει να είναι πρώην αριστερός συνδικαλιστής), το Μεξικό (όπoυ όμως χρειάστηκε νοθεία για να εκλεγεί ο συντηρητικός υποψήφιος Φελίπε Καλντερόν - και το φιτίλι σιγοκαίει από τότε) και την Αργεντική (όπου μετά την κατάρρευση της οικονομίας το 2001 ανά πάσα στιγμή μπορεί να γίνει η έκρηξη), που πληθυσμιακά αποτελούν μαζί με την Κολομβία (όπου το αντάρτικο συνεχίζεται) σχεδόν το 80% του πληθυσμού. Αλλά οι συνθήκες σε κάθε μία από τις χώρες αυτές μόνο ιδανικές δεν είναι για τα γεράκια της Ουάσινγκτον.

Τελικά (και ευτυχώς για τον κόσμο μας), το Viva la Revolución του Che Guevara εξακολουθεί να έχει ισχυρά ερίσματα στην Κεντρική και Νότια Αμερική, ακόμα και αν φύγει σύντομα από το μάταιο κόσμο μας και ο Φιντέλ. Και δεν πρόκειται να "εξαλειφθεί" από τους Αμερικανούς, όσες "χάντρες" και "χαϊμαλιά" και να προσφέρουν στους καταπιεσμένους κατοίκους της Λατινικής Αμερικής.

Καθημερινές ιστορίες τρέλας στο μετρό... (μέρος 2ον)

Πριν από δέκα μέρες βρισκόμουν κατά τις μία το μεσημέρι στον ηλεκτρικό με κατεύθυνση προς Μοναστηράκι και από εκεί θα έπαιρνα το μετρό για Αεροδρόμιο, με μια βαλίτσα μεσαίου μεγέθους. Τυχαία το βαγόνι ήταν γεμάτο όταν επιβιβάστηκα, οπότε έμεινα δίπλα στην πόρτα, με τη βαλίτσα κολλημένη στην πλάτη των καθισμάτων, για να μην εμποδίζω τον κόσμο να ανεβοκατεβαίνει. Μετά το Θησείο βρέθηκα πρώτος μπροστά στην πόρτα, μιας και κατέβηκαν όλοι όσοι ήταν πριν μπροστά, οπότε πήρα θέση για να κατεβώ γρήγορα για να μη εμποδίσω και όσους ήταν πίσω μου.

Ξαφνικά, και ενώ το τραίνο είναι στο μέσο της διαδρομής από Θησείο προς Μοναστηράκι, ακούω από πίσω μου μια πενηντάρα να λέει "άντε επιτέλους, προχωρήστε γιατί θα χάσουμε και το μετρό"!!! Γυρίζει ο διπλανός μου, νομίζοντας ότι απευθύνεται σε αυτόν, και την κοιτάζει απορημένος, οπότε του λέει ότι "δεν αναφέρομαι σε σας κύριε αλλά στο διπλανό σας". Δεν ξέρω πώς κρατήθηκα (αν και το καλύτερο ήρθε αμέσως μετά), αλλά γύρισα με εκνευρισμένο ύφος και της είπα "Μήπως να πηδήξουμε από το παράθυρο, μιας και το τραίνο ακόμα δεν έχει σταματήσει;".

Η απάντησή της με περισπούδαστο ύφος ήταν: "Σε ώρες αιχμής δεν είναι δυνατόν να έχουν οι επιβάτες στο τραίνο βαλίτσες οι οποίες εμποδίζουν τους υπόλοιπους να βγουν γρήγορα. Αλλά αυτός είναι ο πολιτισμός 'κάποιων'! " !!!!

Εγώ ο "κάποιος" εκείνη την ώρα είχα δύο εναλλακτικές: ή να της φέρω τη βαλίτσα στο κεφάλι (κατινίστικό αλλά αποδοτικό) ή να προσπαθήσω να κρατηθώ ψύχραιμος. Για κάποιο λόγο ακολούθησα τελικά άλλη τακτική. Αφού της είπα να κοιταχτεί στο καθρέπτη για να δει αν βλέπει κανέναν με τον οποίο γελάνε όλοι οι υπόλοιποι μέσα στο βαγόνι, μόλις κατέβηκα από το τραίνο με αυτή να κατεβαίνει αμέσως πίσω μου, έκανα κάθε προσπάθεια να την εμποδίσω (με τρόπο βεβαίως βεβαίως :-) να φτάσει γρήγορα στις κυλιόμενες. Μπορεί να έγινα "κατίνα" με αυτό ή να βρέθηκα για λίγο κι εγώ στην κατηγορία "οι φίλοι μας τα ζώα" του adamo, αλλά ήταν ίσως το μόνο που μπορούσα να κάνω για να εκτονωθώ.

Btw, μάλλον απέδωσε η παραπάνω προσπάθεια, καθώς και οι δύο μας επιβιβαστήκαμε στον ίδιο συρμό στο μετρό, παρόλο που το παραπάνω ζώο έτρεξε μετά τις κυλιόμενες μπας και προλάβει...

Θα είμαι κι εγώ εκεί

Oταν σε θέλει η ρημάδα η τύχη, τότε όλα γίνονται. Έτσι, θα είμαι κι εγώ εκεί, μιας και τελικά κληρώθηκα για εισιτήριο για τον τελικό του Champions League φέτος στις 23 του Μάη.

Υ.Γ. λέτε να το πουλήσω στη μαύρη; :-)


σχετικά:
[1] "Κι αν μου κάτσει;"
[2] "Ολυμπιακό Στάδιο Αθήνας 'Σπύρος Λούης'" (@www.stadia.gr)

Ο Θρύλος είναι θρησκεία

... και επειδή σε δύσκολες ώρες όπως προχθές Κυριακή βράδυ χρειάζεται ψυχική ανάταση, ακούστε

5 πράγματα που δεν ξέρετε για εμένα

Αφού μου πέταξε το μπαλάκι ο φίλος unique fish (βασικά ήθελα να γράψω: "αφού τσίμπησα το τυράκι", αλλά ο unique fish έχει ένα θεματάκι εδώ :-), να λοιπόν 5 πραγματάκια από το σκοτεινό μου παρελθόν:

1. όλοι ξέρουν ότι είμαι "άρρωστος" floydian (ακόμα και ο τίτλος του Blog μου εκεί παραπέμπει). Ξεκίνησα όμως να ακούω Pink Floyd εξαιτίας δύο διαφημίσεων στην ελληνική τηλεόραση του 1982!!! Η μία ήταν του σχεδιαστή μόδας Γίαννη Τσεκλένη για παιδικά σχολικά ρούχα (στην αρχή της σχολικής χρονιάς νομίζω, δηλ. φθινόπωρο του 1982) και στην οποία είχε μουσικό θέμα το "Another brick in the wall (part II)" από το "The Wall" (καλή αντίθεση, ε :-). Η άλλη ήταν της Delica (!!! διαφήμιζε χαρτιά υγείας αν θυμάμαι καλά) και είχε μουσική επένδυση από το "Run like hell", επίσης από το "The Wall". Πήγα λοιπόν και αγόρασα το album και σε μια βδομάδα είχα κολλήσει τόσο πολύ άσχημα, που είχα μάθει απ΄έξω όλους τους στίχους και άρχισα να ψάχνω να μάθω γι΄αυτούς τους τύπους.

2. στα 9 μου αποφάσισα να κάνω απάτη σε βάρους του ΟΠΑΠ (που πας ρε Καραμήτρο!). Είχα παίξει ΠΡΟΠΟ και είχα πιάσει 10άρι, οπότε πάω στο απόκομμα (αν θυμάστε, τότε το κάθε δελτίο αποτελούνταν από το στέλεχος που πήγαινε στα κεντρικά του ΟΠΑΠ , τη μήτρα που έμενε στο πρακτορείο όπου γίνονταν η κατάθεση του δελτίου και το απόκομμα που το κρατούσε ο παίκτης) και αλλάζω δύο αγώνες που τους είχα παίξει άσσο και είχαν έρθει ισόπαλοι. Είχα τότε τη μανία να γράφω τον άσσο στο δελτίου του ΠΡΟΠΟ με κλίση, οπότε αρκούσε να βάλω μιά άλλη γραμμούλα από πάνω με την αντίθετη κλίση για να γίνει Χ. Έτσι είχα ένα ωραιότατο 12άρι. Οταν φυσικά ο πατέρας μου πήγε στο πρακτορείο για να "εισπράξει" τα κέρδη, του έδειξαν τη μήτρα και επικοινώνησαν με τα κεντρικά στην Αθήνα και επιβεβαίωσαν την ... κουτοπονηριά μου. Περιττό να πω τι "εισέπραξα" τελικά από τον πατέρα μου όταν αυτός γύρισε σπίτι (αφού φυσικά είχε γίνει ρόμπα ο άνθρωπος).

3. ο πρώτος μου υπολογιστής ήταν ένας Amstrad CPC 6128 με τη χαρακτηριστική πράσινη οθόνη (πού λεφτά για να πάρω την έγχρωμη) το 1985. Μέσα σε 3 μήνες προγραμμάτιζα σε Basic και σε Logo. Το πρώτο ολοκληρωμένο πρόγραμμα που είχα φτιάξει ήταν μια ρέπλικα του κλασικού Tennis (με το μπαλάκι που πηγαίνει πάνω-κάτω στην οθόνη και τις δύο γραμμές-ρακέττες που κινούνται δεξιά-αριστερά).

4. όταν ήμουν 10 πέταξα πέτρα σε ένα ταξί (!!!), του κατέβασα όλο το παρμπρίζ και κρύφτηκα μέσα στην αίθουσα του σχολείου μου! Ο ταρίφας με έψαχνε για μισή ώρα και τελικά με ξετρύπωσε και προσπαθούσε να μάθει το όνομά μου. Και εκεί που την είχα γλυτώσει λέγοντας ένα άσχετο όνομα, μπαίνει μέσα ο κολλητός μου και με φωνάζει με το επώνυμό μου αρχικά για να μου πεί στη συνέχεια ότι με ψάχνει ο ταρίφας (δεν τον είχε πάρει χαμπάρι που ήταν στην ίδια αίθουσα). Παρόλα αυτά (και παρόλο που η πιάτσα των ταξί ήταν στο 50 μέτρα από το πατρικό μου σπίτι), ποτέ δεν ήρθε για να ζητήσει αποζημίωση (αλλιώς θα είχα "εισπράξει" κι άλλα από τον πατέρα μου :-).

5. τέλος, πρότεινα στη γυναίκα μου να παντρευτούμε ένα βράδυ που ήμασταν όλη η παρέα στο ... CITY !!! Μου κατέβηκε στο μυαλό εκείνη τη στιγμή και το είπα. Φυσικά η απάντηση ήταν "μα καλά, εδώ βρήκες; Τόσο ρομαντζάδα δεν την αντέχω!" :-) Και επειδή δεν την άντεχε... με παντρεύτηκε.

Αυτά από μένα.
Πάσα στην apuntodecaramelo για να μας γράψει για τη δική της σκοτεινή πλευρά.

Όταν μια βαρυστομαχιά σε βγάζει νοκ-άουτ (updated)

...ή όπως πετυχημένα τη χαρακτήρισε ένας συνάδελφος dba:

"ήταν απλά μια χαρακτηριστική περίπτωση buffer overflow"!