Έστειλαν το λύκο να ηρεμήσει τα (επαναστατημένα) πρόβατα...

Τις τελευταίες ημέρες παρακολουθούμε στις διεθνείς ειδήσεις τα της περιοδείας του υιού Μπους στη Λατινική Αμερική και τη "θερμή" υποδοχή που του επιφυλλάσουν οι κάτοικοι των χωρών (όσοι δε συμμετέχουν βέβαια στις στημένες εκδηλώσεις, όπως αυτή στη Βραζιλία όπου ο υιός Μπους χορεύει σε βραζιλιάνικους ρυθμούς και παίζει και μαράκες - τρομάρα του). Είναι, κατά το Department of States, μια "επίθεση" (με τρομάζει και με ανατριχιάζει η λέξη αυτή, όταν το υποκείμενο της πρότασης έχει να κάνει με τους born in the USA) φιλίας προς τα κράτη της Λατινικής Αμερικής. Αυτό όμως που κρύβεται από πίσω (και δε μας το λένε) είναι η ανησυχία που νιώθουν εκεί στο Λευκό Οίκο, καθώς ένα προς ένα τα κράτη στη Νότια Αμερική περνάνε σε Αριστερά (ή τουλάχιστον μη φίλα προσκείμενα προς τους Αμερικανούς) καθεστώτα με τη στήριξη των "επαναστατημένων" και κουρασμένων από τη διαρκή εκμετάλλευση φτωχών κατοίκων τους.

Στον Ούγκο Τσάβες στη Βενεζουέλα και τον Εβο Μοράλες στη Βολιβία (που είναι αυτόχθονας Ινδιάνος) ήρθε να προστεθεί ο Ραφαέλ Κορέα στον Ισημερινό και σα να μην έφθανε αυτό (για τους Αμερικανούς), επανεξελέγει στη Νικαράγουα (στη Κεντρική Αμερική) μετά από πολλά χρόνια ο Ντανιέλ Ορτέγα (ο ηγέτης των Santinistas). Αν στους παραπάνω προσθέσουμε (σα... κερασάκι στην τούρτα) τον ανυπέρβλητο Φιντέλ Κάστρο, τότε γίνεται αμέσως κατανοητή η πίεση που νιώθουν και ο φόβος τους μήπως γίνει ανεξέλεγκτο το κίνημα των φτωχών που έχει επαναστατήσει ενάντια στις πολυεθνικές. Είναι άλλωστε χαρακτηριστικό ότι σε ολόκληρη τη Νότια Αμερική δεν έχουν παραμείνει πλέον παρά μόνο δύο(!) δεξιές φιλοαμερικανικές κυβερνήσεις – στην Κολομβία και στην Παραγουάη.

Βέβαια οι Αμερικάνοι έχουν ακόμα ισχυρά στηρίγματα στην Κεντρική και Νότια Αμερική: τη Βραζιλία (αλλά με αρκετές επιφυλάξεις λόγω του προέδρου Λούλα, ο οποίος δεν παύει να είναι πρώην αριστερός συνδικαλιστής), το Μεξικό (όπoυ όμως χρειάστηκε νοθεία για να εκλεγεί ο συντηρητικός υποψήφιος Φελίπε Καλντερόν - και το φιτίλι σιγοκαίει από τότε) και την Αργεντική (όπου μετά την κατάρρευση της οικονομίας το 2001 ανά πάσα στιγμή μπορεί να γίνει η έκρηξη), που πληθυσμιακά αποτελούν μαζί με την Κολομβία (όπου το αντάρτικο συνεχίζεται) σχεδόν το 80% του πληθυσμού. Αλλά οι συνθήκες σε κάθε μία από τις χώρες αυτές μόνο ιδανικές δεν είναι για τα γεράκια της Ουάσινγκτον.

Τελικά (και ευτυχώς για τον κόσμο μας), το Viva la Revolución του Che Guevara εξακολουθεί να έχει ισχυρά ερίσματα στην Κεντρική και Νότια Αμερική, ακόμα και αν φύγει σύντομα από το μάταιο κόσμο μας και ο Φιντέλ. Και δεν πρόκειται να "εξαλειφθεί" από τους Αμερικανούς, όσες "χάντρες" και "χαϊμαλιά" και να προσφέρουν στους καταπιεσμένους κατοίκους της Λατινικής Αμερικής.