Καθημερινές ιστορίες τρέλας στο μετρό... (μέρος 2ον)

Πριν από δέκα μέρες βρισκόμουν κατά τις μία το μεσημέρι στον ηλεκτρικό με κατεύθυνση προς Μοναστηράκι και από εκεί θα έπαιρνα το μετρό για Αεροδρόμιο, με μια βαλίτσα μεσαίου μεγέθους. Τυχαία το βαγόνι ήταν γεμάτο όταν επιβιβάστηκα, οπότε έμεινα δίπλα στην πόρτα, με τη βαλίτσα κολλημένη στην πλάτη των καθισμάτων, για να μην εμποδίζω τον κόσμο να ανεβοκατεβαίνει. Μετά το Θησείο βρέθηκα πρώτος μπροστά στην πόρτα, μιας και κατέβηκαν όλοι όσοι ήταν πριν μπροστά, οπότε πήρα θέση για να κατεβώ γρήγορα για να μη εμποδίσω και όσους ήταν πίσω μου.

Ξαφνικά, και ενώ το τραίνο είναι στο μέσο της διαδρομής από Θησείο προς Μοναστηράκι, ακούω από πίσω μου μια πενηντάρα να λέει "άντε επιτέλους, προχωρήστε γιατί θα χάσουμε και το μετρό"!!! Γυρίζει ο διπλανός μου, νομίζοντας ότι απευθύνεται σε αυτόν, και την κοιτάζει απορημένος, οπότε του λέει ότι "δεν αναφέρομαι σε σας κύριε αλλά στο διπλανό σας". Δεν ξέρω πώς κρατήθηκα (αν και το καλύτερο ήρθε αμέσως μετά), αλλά γύρισα με εκνευρισμένο ύφος και της είπα "Μήπως να πηδήξουμε από το παράθυρο, μιας και το τραίνο ακόμα δεν έχει σταματήσει;".

Η απάντησή της με περισπούδαστο ύφος ήταν: "Σε ώρες αιχμής δεν είναι δυνατόν να έχουν οι επιβάτες στο τραίνο βαλίτσες οι οποίες εμποδίζουν τους υπόλοιπους να βγουν γρήγορα. Αλλά αυτός είναι ο πολιτισμός 'κάποιων'! " !!!!

Εγώ ο "κάποιος" εκείνη την ώρα είχα δύο εναλλακτικές: ή να της φέρω τη βαλίτσα στο κεφάλι (κατινίστικό αλλά αποδοτικό) ή να προσπαθήσω να κρατηθώ ψύχραιμος. Για κάποιο λόγο ακολούθησα τελικά άλλη τακτική. Αφού της είπα να κοιταχτεί στο καθρέπτη για να δει αν βλέπει κανέναν με τον οποίο γελάνε όλοι οι υπόλοιποι μέσα στο βαγόνι, μόλις κατέβηκα από το τραίνο με αυτή να κατεβαίνει αμέσως πίσω μου, έκανα κάθε προσπάθεια να την εμποδίσω (με τρόπο βεβαίως βεβαίως :-) να φτάσει γρήγορα στις κυλιόμενες. Μπορεί να έγινα "κατίνα" με αυτό ή να βρέθηκα για λίγο κι εγώ στην κατηγορία "οι φίλοι μας τα ζώα" του adamo, αλλά ήταν ίσως το μόνο που μπορούσα να κάνω για να εκτονωθώ.

Btw, μάλλον απέδωσε η παραπάνω προσπάθεια, καθώς και οι δύο μας επιβιβαστήκαμε στον ίδιο συρμό στο μετρό, παρόλο που το παραπάνω ζώο έτρεξε μετά τις κυλιόμενες μπας και προλάβει...