Battle of the Planets (ή... Ομάδα G στα Ελληνικά)

Κοίτα να δεις τι θυμηθήκαμε τώρα.

Ομάδα-Τζι, Οδύσσεια του Διαστήματος, Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ο άνθρωπος... Εικόνες από τηλεοπτικές σειρές από το παιδικό -και αθώο- παρελθόν μας.

Αλλά και κόμικ εικονογραφημένα, που περίμενα πώς και πώς να φτάσει η Τετάρτη ή η Πέμπτη για να πάω στο περίπτερο να αγοράσω ή ακόμα και να τα ... βουτήξω :-), αν δεν είχα καταφέρει να μαζέψω τα λεφτά από το χαρτζιλίκι μου (α, ρε κακόμοιρε μουστάκια περιπτερά, πόσα περιοδικά σου φάγαμε έτσι με την παρέα στη γειτονιά). Μάχη, Μπλέκ, Αγόρι, Περιπέτεια, Τρουένο, Ερίκ Καστέλ...

Λέω να κάνω ένα review με τέτοια cartoons που παρακολουθούσαμε σα παιδιά κι εμείς. Θα αρχίσω να ψάχνω και σύντομα θα κάνω update στο post με όποια πληροφορία βρω (links, images κ.λπ.)

Αποχαιρετώντας έναν φίλο...

Σάββατο 20 Ιανουαρίου, ώρα 09:30. Κοιτάζω το POLO που αγοράσαμε πριν από 7 και κάτι χρόνια (τον Οκτώβρη του 1999) και προσπαθώ να χαμογελάσω. Γαμώτο, πρέπει να είμαι χαρούμενος θεωρητικά, αφού την ίδια στιγμή παραλαμβάνω το νέο μας αυτοκίνητο, πιο σύγχρονο, πιο μεγάλο, πιο άνετο, με ένα σκασμό από ηλεκτρονικά συστήματα που συνήθως αναφέρονται με τρία γράμματα (π.χ. ABS, EBD, TRC κ.ο.κ.) και στοχεύουν στη μέγιστη δυνατή ασφάλεια των επιβατών, αυτό δηλαδή που λέμε σύγχρονο οικογενειακό αυτοκίνητο (για την ιστορία, πρόκειται για το νέο Toyota Avensis). Κι όμως, την ίδια στιγμή είμαι χαρούμενος και θλιμμένος.

Ό,τι τελειώνει πονάει, κι είναι δύσκολο... (παραφράζοντας το στίχο)

Ένα σωρό σκέψεις περνάνε από το μυαλό μου. Μήπως δεν έπρεπε να το δώσουμε; Μήπως έπρεπε να το κρατήσουμε; Ποιος θα το αγοράσει άραγε; Θα το προσέχει όπως κι εγώ εδώ κι εφτά χρόνια; Αυτή είναι μάλλον η τελευταία φορά που το βλέπω. Αυτές είναι ίσως οι τελευταίες ζωντανές εικόνες του μπροστά μου.

Εικόνες μπροστά μου... και την ίδια στιγμή, ένα σωρό άλλες εικόνες περνάνε στο μυαλό μου και βοηθούν στο να βρει επιτέλους διέξοδο αυτό το δάκρυ που ώρα τώρα πασχίζει να κυλίσει. Η πρώτη φορά που το είδα με τη Γιούλη, η πρώτη μας εκδρομή στο Ναύπλιο (σκέτη καταστροφή, με ξαφνική απίστευτη καταιγίδα που κράτησε 5 ώρες, όσες και οι ώρες που μας πήρε να γυρίσουμε στην Αθήνα), η διαδρομή από την εκκλησία του Αγίου Χαραλάμπους στα Ιλίσια μέχρι το ξενοδοχείο Park τη μέρα του γάμου μας (η καλύτερη και πιο χαρούμενη διαδρομή της ζωής μου, με τους Blues Brothers στο φουλ στη σιντιέρα και τον κόσμο σε ένα τρόλλευ δίπλα μας να γελάει και να χορεύει μαζί μας), η διαδρομή από το Μαιευτήριο Έλενα μέχρι το σπίτι μας με τον άλλο μεγάλο έρωτα της ζωής μου, την Μαριανίνα μας, για πρώτη φορά μαζί μας... Αλλά ακόμα και στιγμές που έκλαψα ή κλάψαμε μέσα στο Polo μας, που στενοχωρηθήκαμε, που μαλώσαμε και μετά τα ξαναβρήκαμε, που τσακώθηκα με τον μπροστινό μου για μια θέση πάρκιν.

Η πρώτη αγάπη είναι και παντοτινή... και έτσι και θα μείνει.

Το Polo μας είναι εκεί απέναντί μου, σα να με κοιτάζει κι αυτό απορημένο. Το ακουμπάω για μία τελευταία φορά και φεύγω χαμογελώντας. Ολες οι ευχάριστες στιγμές που περάσαμε μαζί του θα είναι πάντα μέσα μου, με το πολάκι μας σε περίοπτη θέση.

7 χρόνια, 3 μήνες και 18 ημέρες... μια ολόκληρη ζωή.

Κλήση για υπερβολική... ταχύτητα 79 χ.α.ω.

Την περασμένη Πέμπτη έφαγα κλήση στην Κρήτη, στο δρόμο Ιεράπετρας-Αγίου Νικολάου, σε ευθεία περίπου 800 μέτρων εκτός κατοικημένης περιοχής, επειδή έτρεχα με την εξωφρενική ταχύτητα των 79 χλμ την ώρα ενώ το όριο ήταν 50 χλμ την ώρα. Το μπλόκο ήταν στημένο μετά από κάθετη διασταύρωση, πίσω από ψηλά δέντρα που είχαν ένα μικρό κενό ανάμεσά τους, και σημάδευε την αρχή της παραπάνω ευθείας η οποία είχε μικρή κατηφορική κλίση (δείτε και τη διπλανή κάτοψη - click για μεγέθυνση). Όταν ρώτησα αν είναι λογικό στην παραπάνω ευθεία (εκτός κατοικημένης περιοχής) το όριο να είναι στα 50 χ.α.ω., η απάντηση που πήρα (ορθά-κοφτά) ήταν "Τα παράπονά σας στη νομαρχία. Αυτή βάζει τα σήματα". Η συνέχεια της απάντησης θα έπρεπε να είναι "Εμείς είμαστε εδώ κρυμμένοι για να σας πιάνουμε να τρέχετε σα τρελλός με 79 χ.α.ω.".

Φυσικά, το γεγονός ότι το αυτοκίνητό μου (POLO 16V για όσους δε θυμούνται ή δε γνωρίζουν) ήταν γεμάτο μέχρι εκεί που δεν παίρνει άλλο, με 6 μεγάλα πλαστικά τελάρα στο πίσω κάθισμα γεμάτα πορτοκάλια, μανταρίνια, λαχανικά, και 4 μπιτόνια λάδι των 20 λίτρων το καθένα, άσε τη βαλίτσα μου και τις τσάντες που είχα επίσης με εργαλεία και οτιδήποτε άλλο χρειαζόμουν στα χωράφια που πήγαινα, δεν τους έκανε καμιά εντύπωση. Ασε που φαρμακείο και πυροσβεστήρας ήταν (λόγο του φορτίου) σε μη εύκολα προσπελάσιμο σημείο σε περίπτωση κινδύνου. Το λογικό θα ήταν να με γράψουν για υπερβολικό φορτίο και όχι για "υπερβολική" ταχύτητα.

Αλλά η ουσία είναι ότι οι αξιότιμοι κύριοι τροχονόμοι ήταν εκεί καθαρά και φανερά για εισπρακτικούς λόγους (33 ευρώ ανά κλήση για "υπερβολική" ταχύτητα). Να μην αναφέρω ότι το μπλοκάκι που έγραψαν την κλήση ήταν σχεδόν γεμάτο.

Επιστροφή από τη φύση (ή αλλιώς: η μυσταγωγία της ελιάς)

Να 'μαι λοιπόν πάλι στο πολιτισμένο μου γραφείο, που μου παρέχει όλες τις σύγχρονες ανέσεις, που με προφυλλάσει από τις καιρικές συνθήκες, που μου δίνει τη δυνατότητα μέσω της τεχνολογίας να δημιουργώ μόνος μου τον (εννίοτε και κακό του) καιρό του σα να είμαι ένας μικρός θεός. Κι όμως, ήδη μου λείπουν αυτές οι λίγες ημέρες που πέρασα εκεί στον Πάνω Πεύκο του νομού Ηρακλείου μαζεύοντας ελιές (για όσους παραξενεύονται από το χρονικό σημείο, να σημειώσω ότι στην Κρήτη το μάζεμα της ελιάς γίνεται αργότερα απ' ό,τι συμβαίνει στην υπόλοιπη Ελλάδα, λόγω θερμότερου κλίματος).

Ξεκινώντας το πρωί στις 8 και φτάνοντας μέχρι να χαθεί και η τελευταία αχτίδα του ήλιου, δεν ακούς τηλέφωνα να χτυπούν, δε πηγαίνεις σε συναντήσεις (ελληνιστί meetings), δεν τρέχεις για να δεις τι στο καλό ήταν αυτό το ORA-600 που "χτύπησε" στη βάση σου. Αντίθετα, το μόνο που ακούς είναι την ίδια τη φύση γύρω σου, αυτό που νιώθεις είναι τον καρπό να σε χτυπάει στο κεφάλι και σε όλο το κορμί σου καθώς ραβδίζεις (τρόπος του λέγειν, αφού πλέον δεν χτυπάς -δηλ. ραβδίζεις- τα κλαδιά για να πέσει ο καρπός αλλά ουσιαστικά χτενίζεις τα κλαδιά με τη μηχανοκίνητη ράβδο-χτένα) σαν ένα είδος βροχής. Εντάξει, ακούς και τη γεννήτρια που παράγει το ρεύμα για τις ράβδους, αλλά στο τέλος μάλλον τα αυτιά σου και το μυαλό σου επιλέγουν να ακούν μόνο αυτά που θες να ακούν εκεί που βρίσκεσαι.

Και όταν κάθεσαι για λίγο για να ξεκουραστείς και να πάρεις δυνάμεις για να συνεχίσεις, τότε αυτή η θέα που σου προσφέρεται απλόχερα μπροστά σου, να έχεις σε υψόμετρο 800 μέτρων όλο το Λιβυκό Πέλαγος στα πόδια σου και τα χρώματα του ουρανού λίγο πριν από το σούρουπο να κάνουν απίστευτα παιχνίδια πάνω στη θάλλασα, δεν αλλάζεται με τίποτε άλλο στον κόσμο. Όπως και δεν είναι δυνατόν να αιχμαλωτίσεις σε ένα κομμάτι χαρτί όλα αυτά τα λαμπιρίσματα, όλη την πανσπερμία του πράσινου (από το πλέον ανοιχτό μέχρι το πιο βαθύ τόνο του) των φύλλων της ελιάς καθώς τα χτυπάει ο ήλιος.

Και αυτή τη θέα δεν μπορεί να μου τη δώσει καμία αφίσσα πάνω στο λευκό τοίχο του γραφείου μου.

Δε με πειράζει που φέτος τα δέντρα δεν έδωσαν πολύ καρπό και που ο καρπός που έδωσαν δεν είχε με τη σειρά του να δώσει πολύ λάδι. Με πειράζει που για το λόγο αυτό δεν μπόρεσα να είμαι εκεί στα χωράφια (λιοστάσια στα μέρη μου στο Αγρίνιο, μουρελάκια στην Κρήτη) περισσότερες μέρες, για να κρατήσω όσο το δυνατόν περισσότερες εικόνες στο μυαλό μου.

Του χρόνου πάλι εκεί θα είμαι τέτοια εποχή...


Υ.Γ. και πόσο με εκνευρίζει που η μόδα σε κάποια σικ εστιατόρια προστάζει να έχουν μικρά ελαιόδεντρα σε γλάστρες (!!!!) ή που ακόμα χειρότερα να κάνουν "κηπουρική τέχνη" κλαδεύοντας ελιές και δίνοντας διάφορα σχήματα στα κακόμοιρα τα δέντρα. Το μεγαλείο της φύσης είναι η ελευθερία σε κάθε της έκφραση, βρε ηλίθιοι και άχρηστοι "καλλιτέχνες", και όχι τα καλούπια και τα οριοθετημένα σχήματα.

Καθημερινές ιστορίες τρέλλας στο πλοίο της γραμμής

Κυριακή ξημερώματα (6:10) στο 2ο όροφο του γκαράζ του πλοίου που εκτελεί το δρομολόγιο Πειραιάς-Ηράκλειο. Από το προηγούμενο βράδυ, όταν και επιβιβαζόμασταν, μας είχαν ειδοποιήσει να είμαστε στα αυτοκίνητά μας στις 6:10 για να μην καθυστερήσουμε τους υπόλοιπους στην αποβίβαση (ειδικά για τα αυτοκίνητα, όπως το δικό μου που ήταν μπροστά στην ράμπα). Ολοι ήμασταν εκεί... Όλοι; Όχι, γιατί υπάρχει και μια μικρή λεπτομέρεια. Η ράμπα που οδηγεί από το μεγάλο κατάστρωμα (αυτό στο οποίο επιβιβάζονται όλα τα αυτοκίνητα από τις μπουκαπόρτες) στον 2ο όροφο, ανεβαίνει και κλείνει όταν είναι να αναχωρήσει το καράβι. Κάτω από αυτή οι υπεύθυνοι του καραβιού στα γκαράζ βάζουν (πάντοτε) κάποιο μεγάλο φορτηγό. Συνεπώς, θα πρέπει και ο αξιότιμος κύριος οδηγός-νταλικιέρης να είναι κι αυτός στην ώρα του στο τιμόνι του οδηγού του. Αντί αυτού, προτιμάει να έρθει σα κύριος μία (!!!!!) ώρα μετά. Γιατί να χάνει μία ώρα από τον ύπνο του ο καραγκιόζης; Προτιμάει να αφήνει όλους τους άλλους να περιμένουν. Τελικά η αποβίβαση των Ι.Χ. ξεκίνησε στις 7:15 !

Το παραπάνω περιστατικό έχει συμβεί πολλές φορές, τις περισσότερες φορές με υπαίτιο τον εκάστοτε οδηγό της νταλίκας κάτω από την ράμπα που κλείνει. Αναρωτιέμαι γιατί η Minoan δεν κάνει κάτι για το θέμα αυτό, αν και η απάντηση είναι προφανής. Προτιμάνε τα έσοδα από την μία επιπλέον νταλίκα στο καράβι από το να παρέχουν ικανοποιητικές υπηρεσίες στο σύνολό τους σε όλους τους επιβάτες με αυτοκίνητα, ιδιαίτερα μάλιστα καθώς τα εισιτήρια είναι πανάκριβα (οδηγός και αυτοκίνητο μετ' επιστροφής για Ηράκλειο κοστίζει σύνολο 252 ευρώ!!!)

Pablo Neruda «Αργοπεθαίνει...»

Συνήθως το ξεκίνημα κάθε νέας χρονιάς σηματοδοτεί και την έναρξη μιας διαδικασίας αποτίμησης των πεπραγμένων μας στον χρόνο που πέρασε. Αναλογιζόμαστε τι δεν κάναμε πέρισυ για να το κάνουμε φέτος, ψάχνουμε τρόπους και μέσα για να γίνουμε καλύτεροι σε όλους τους τομείς των δραστηριοτήτων μας αλλά και ως προσωπικότητες, εκφράζοντας ίσως με αυτόν τον τρόπο την εσωτερική μας ανάγκη να βρούμε καινούρια αντικείμενα απασχόλησης που θα μας βοηθήσουν να ξεφύγουμε από την καθημερινή μας ρουτίνα... Ψάχνουμε δηλαδή για το αλατοπίπερο της ζωής. Μερικές απαντήσεις μπορούμε να βρούμε στο ποίημα του Pablo Neruda «Αργοπεθαίνει...» (To αναδημοσιεύω από τη Ναυτεμπορική)

Αργοπεθαίνει
όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας, επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές,
όποιος δεν αλλάζει περπατησιά,
όποιος δεν διακινδυνεύει και δεν αλλάζει χρώμα στα ρούχα του,
όποιος δεν μιλεί σε όποιον δεν γνωρίζει.

Αργοπεθαίνει
όποιος αποφεύγει ένα πάθος,
όποιος προτιμά το μαύρο για το άσπρο και τα διαλυτικά σημεία στο "ι" αντί ενός συνόλου συγκινήσεων που κάνουν να λάμπουν τα μάτια, που μετατρέπουν ένα χασμουργητό σε ένα χαμόγελο, που κάνουν την καρδιά να κτυπά στο λάθος και στα συναισθήματα.

Αργοπεθαίνει
όποιος δεν αναποδογυρίζει το τραπέζι,
όποιος δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του,
όποιος δεν διακινδυνεύει τη βεβαιότητα για την αβεβαιότητα για να κυνηγήσει ένα όνειρο,
όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του να αποφύγει τις εχέφρονες συμβουλές.

Αργοπεθαίνει
όποιος δεν ταξιδεύει,
όποιος δεν διαβάζει,
όποιος δεν ακούει μουσική,
όποιος δεν βρίσκει σαγήνη στον εαυτό του.

Αργοπεθαίνει
όποιος καταστρέφει τον έρωτά του,
όποιος δεν επιτρέπει να τον βοηθήσουν,
όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για τη τύχη του ή για την ασταμάτητη βροχή.

Αργοπεθαίνει
όποιος εγκαταλείπει μια ιδέα του πριν την αρχίσει,
όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει.


σχετικά posts:
[1] "ευχές" (uniquefish@http://uniquefish.wordpress.com/)