Αποχαιρετώντας έναν φίλο...

Σάββατο 20 Ιανουαρίου, ώρα 09:30. Κοιτάζω το POLO που αγοράσαμε πριν από 7 και κάτι χρόνια (τον Οκτώβρη του 1999) και προσπαθώ να χαμογελάσω. Γαμώτο, πρέπει να είμαι χαρούμενος θεωρητικά, αφού την ίδια στιγμή παραλαμβάνω το νέο μας αυτοκίνητο, πιο σύγχρονο, πιο μεγάλο, πιο άνετο, με ένα σκασμό από ηλεκτρονικά συστήματα που συνήθως αναφέρονται με τρία γράμματα (π.χ. ABS, EBD, TRC κ.ο.κ.) και στοχεύουν στη μέγιστη δυνατή ασφάλεια των επιβατών, αυτό δηλαδή που λέμε σύγχρονο οικογενειακό αυτοκίνητο (για την ιστορία, πρόκειται για το νέο Toyota Avensis). Κι όμως, την ίδια στιγμή είμαι χαρούμενος και θλιμμένος.

Ό,τι τελειώνει πονάει, κι είναι δύσκολο... (παραφράζοντας το στίχο)

Ένα σωρό σκέψεις περνάνε από το μυαλό μου. Μήπως δεν έπρεπε να το δώσουμε; Μήπως έπρεπε να το κρατήσουμε; Ποιος θα το αγοράσει άραγε; Θα το προσέχει όπως κι εγώ εδώ κι εφτά χρόνια; Αυτή είναι μάλλον η τελευταία φορά που το βλέπω. Αυτές είναι ίσως οι τελευταίες ζωντανές εικόνες του μπροστά μου.

Εικόνες μπροστά μου... και την ίδια στιγμή, ένα σωρό άλλες εικόνες περνάνε στο μυαλό μου και βοηθούν στο να βρει επιτέλους διέξοδο αυτό το δάκρυ που ώρα τώρα πασχίζει να κυλίσει. Η πρώτη φορά που το είδα με τη Γιούλη, η πρώτη μας εκδρομή στο Ναύπλιο (σκέτη καταστροφή, με ξαφνική απίστευτη καταιγίδα που κράτησε 5 ώρες, όσες και οι ώρες που μας πήρε να γυρίσουμε στην Αθήνα), η διαδρομή από την εκκλησία του Αγίου Χαραλάμπους στα Ιλίσια μέχρι το ξενοδοχείο Park τη μέρα του γάμου μας (η καλύτερη και πιο χαρούμενη διαδρομή της ζωής μου, με τους Blues Brothers στο φουλ στη σιντιέρα και τον κόσμο σε ένα τρόλλευ δίπλα μας να γελάει και να χορεύει μαζί μας), η διαδρομή από το Μαιευτήριο Έλενα μέχρι το σπίτι μας με τον άλλο μεγάλο έρωτα της ζωής μου, την Μαριανίνα μας, για πρώτη φορά μαζί μας... Αλλά ακόμα και στιγμές που έκλαψα ή κλάψαμε μέσα στο Polo μας, που στενοχωρηθήκαμε, που μαλώσαμε και μετά τα ξαναβρήκαμε, που τσακώθηκα με τον μπροστινό μου για μια θέση πάρκιν.

Η πρώτη αγάπη είναι και παντοτινή... και έτσι και θα μείνει.

Το Polo μας είναι εκεί απέναντί μου, σα να με κοιτάζει κι αυτό απορημένο. Το ακουμπάω για μία τελευταία φορά και φεύγω χαμογελώντας. Ολες οι ευχάριστες στιγμές που περάσαμε μαζί του θα είναι πάντα μέσα μου, με το πολάκι μας σε περίοπτη θέση.

7 χρόνια, 3 μήνες και 18 ημέρες... μια ολόκληρη ζωή.