Επιστροφή από τη φύση (ή αλλιώς: η μυσταγωγία της ελιάς)

Να 'μαι λοιπόν πάλι στο πολιτισμένο μου γραφείο, που μου παρέχει όλες τις σύγχρονες ανέσεις, που με προφυλλάσει από τις καιρικές συνθήκες, που μου δίνει τη δυνατότητα μέσω της τεχνολογίας να δημιουργώ μόνος μου τον (εννίοτε και κακό του) καιρό του σα να είμαι ένας μικρός θεός. Κι όμως, ήδη μου λείπουν αυτές οι λίγες ημέρες που πέρασα εκεί στον Πάνω Πεύκο του νομού Ηρακλείου μαζεύοντας ελιές (για όσους παραξενεύονται από το χρονικό σημείο, να σημειώσω ότι στην Κρήτη το μάζεμα της ελιάς γίνεται αργότερα απ' ό,τι συμβαίνει στην υπόλοιπη Ελλάδα, λόγω θερμότερου κλίματος).

Ξεκινώντας το πρωί στις 8 και φτάνοντας μέχρι να χαθεί και η τελευταία αχτίδα του ήλιου, δεν ακούς τηλέφωνα να χτυπούν, δε πηγαίνεις σε συναντήσεις (ελληνιστί meetings), δεν τρέχεις για να δεις τι στο καλό ήταν αυτό το ORA-600 που "χτύπησε" στη βάση σου. Αντίθετα, το μόνο που ακούς είναι την ίδια τη φύση γύρω σου, αυτό που νιώθεις είναι τον καρπό να σε χτυπάει στο κεφάλι και σε όλο το κορμί σου καθώς ραβδίζεις (τρόπος του λέγειν, αφού πλέον δεν χτυπάς -δηλ. ραβδίζεις- τα κλαδιά για να πέσει ο καρπός αλλά ουσιαστικά χτενίζεις τα κλαδιά με τη μηχανοκίνητη ράβδο-χτένα) σαν ένα είδος βροχής. Εντάξει, ακούς και τη γεννήτρια που παράγει το ρεύμα για τις ράβδους, αλλά στο τέλος μάλλον τα αυτιά σου και το μυαλό σου επιλέγουν να ακούν μόνο αυτά που θες να ακούν εκεί που βρίσκεσαι.

Και όταν κάθεσαι για λίγο για να ξεκουραστείς και να πάρεις δυνάμεις για να συνεχίσεις, τότε αυτή η θέα που σου προσφέρεται απλόχερα μπροστά σου, να έχεις σε υψόμετρο 800 μέτρων όλο το Λιβυκό Πέλαγος στα πόδια σου και τα χρώματα του ουρανού λίγο πριν από το σούρουπο να κάνουν απίστευτα παιχνίδια πάνω στη θάλλασα, δεν αλλάζεται με τίποτε άλλο στον κόσμο. Όπως και δεν είναι δυνατόν να αιχμαλωτίσεις σε ένα κομμάτι χαρτί όλα αυτά τα λαμπιρίσματα, όλη την πανσπερμία του πράσινου (από το πλέον ανοιχτό μέχρι το πιο βαθύ τόνο του) των φύλλων της ελιάς καθώς τα χτυπάει ο ήλιος.

Και αυτή τη θέα δεν μπορεί να μου τη δώσει καμία αφίσσα πάνω στο λευκό τοίχο του γραφείου μου.

Δε με πειράζει που φέτος τα δέντρα δεν έδωσαν πολύ καρπό και που ο καρπός που έδωσαν δεν είχε με τη σειρά του να δώσει πολύ λάδι. Με πειράζει που για το λόγο αυτό δεν μπόρεσα να είμαι εκεί στα χωράφια (λιοστάσια στα μέρη μου στο Αγρίνιο, μουρελάκια στην Κρήτη) περισσότερες μέρες, για να κρατήσω όσο το δυνατόν περισσότερες εικόνες στο μυαλό μου.

Του χρόνου πάλι εκεί θα είμαι τέτοια εποχή...


Υ.Γ. και πόσο με εκνευρίζει που η μόδα σε κάποια σικ εστιατόρια προστάζει να έχουν μικρά ελαιόδεντρα σε γλάστρες (!!!!) ή που ακόμα χειρότερα να κάνουν "κηπουρική τέχνη" κλαδεύοντας ελιές και δίνοντας διάφορα σχήματα στα κακόμοιρα τα δέντρα. Το μεγαλείο της φύσης είναι η ελευθερία σε κάθε της έκφραση, βρε ηλίθιοι και άχρηστοι "καλλιτέχνες", και όχι τα καλούπια και τα οριοθετημένα σχήματα.