Magnificent... U2

Ό,τι και να πει κανείς θα είναι λίγο. Η τεράστια σκηνή με το απίστευτο matrix των 360 μοιρών, το show, οι Snow Patrol και ο Avin Geffen (support), όλα ήταν απλά καταπληκτικά. Με τους U2 πάνω στη σκηνή για 2 ώρες και 5 λεπτά συνεχόμενα, χωρίς διακοπές, με όλα τα κομμάτια που αγαπήσαμε και μεγαλώσαμε με αυτά. Με την είσοδό τους στη σκηνή να ακούγεται η απίστευτη μελωδία του Space Oddity του David Bowie. Με τον κόσμο να χορεύει ασταμάτητα... Με το στάδιο ολόκληρο να σείεται στο Sunday Bloody Sunday, στο I Still Haven't Found What I'm Looking For, στο Pride (In The Name Of Love) και στο Where The Streets Have No Name. Με τον Bono να τα δίνει όλα στο Miss Sarajevo, ειδικά στο δεύτερο μισό του τραγουδιού όπου στην πρωτότυπη version τραγουδάει ο Pavarotti. Με την κιθάρα του Edge να σε ταξιδεύει. Και κάπου εκεί, στο With or without you ο κόσμος να τραγουδάει το ρυθμό για 2 λεπτά μετά το τέλος του τραγουδιού και ο Bono να μένει... κόκκαλο πάνω στη σκηνή και να χειροκροτάει τον κόσμο. Και για το τέλος, το Moment of Surrender. Μαγεία...

Και τα είπαν σχεδόν όλα όσα περίμενε ο κόσμος να ακούσει: Beautiful Day, I Will Follow, Get On Your Boots, Magnificent, Mysterious Ways, Elevation, Until The End Of The World, I Still Haven't Found What I'm Looking For, Pride (In The Name Of Love), In A Little While, Miss Sarajevo, City Of Blinding Lights, Vertigo, I'll Go Crazy If I Don't Go Crazy Tonight, Discothèque, Sunday Bloody Sunday, MLK, Walk On , One, The Streets Have No Name, Hold Me, Thrill Me Kiss Me Kill Me, With Or Without You, Moment of Surrender.

3 μέρες μετά τη συναυλία των U2 στο ΟΑΚΑ ξαναείδα τις φωτογραφίες και τα video που τράβηξα στη διάρκειά της και θα ήθελα να μπορούσα να γυρίσω πίσω εκεί να ξαναζήσω τη μαγεία.

Υ.Γ. τι το ήθελα και άνοιξα το στόμα μου στο προηγούμενο post, όταν έγραφα ότι "ροκ συναυλία μακρυά από την αρένα είναι σαν τον Τζακ Νίκολσον χωρίς το σατανικό χαμόγελό του"... Ο κουμπάρος μου που είχε αναλάβει το θέμα των εισιτηρίων πέρισυ είχε αγοράσει τελικά στην κερκίδα :-) Πάλι καλά πάντως, όλη τη ώρα όρθιοι ήμασταν. Καλύτερα να μασάς παρά να μιλάς...