Asterix ετών 50

Μπορεί χθες να γύρισα σχεδόν ολόκληρο το κέντρο της Αθήνας (για κάποιο άγνωστο λόγο δεν υπάρχει στα περίπτερα ή τους πάγκους), αλλά τελικά κατάφερα να βρω το επετειακό τεύχος του Asterix για τα 50 χρόνια του στο Comicon (Σόλωνος 128, στη Mamouth Comix). Και είμαι πολύ χαρούμενος γι' αυτό. Και μετά από τόσα χρόνια, εξακολουθεί να με γοητεύει το ίδιο. Διαβάζω και ξαναδιαβάζω τα τεύχη και κάθε φορά βρίσκω και μια νέα μικρή λεπτομέρεια στα καρέ, η οποία με κάνει να γελάω περισσότερο. Και το αγαπημένο μου τεύχος (αν και έτσι αδικώ όλα τα υπόλοιπα) παραμένει "Η μεγάλη τάφρος".

Χρόνια πολλά Asterix. Χρόνια πολλά αγαπημένοι μας γαλάτες. Χρόνια πολλά Albert Uderzo. Και ας μην πέσει ποτέ ο ουρανός στο κεφάλι τους (αν και στο προηγούμενο τεύχος σχεδόν έγινε κι αυτό).

Η μαγεία του West End

Όσες μεγάλες ξένες παραγωγές και να παρακολουθήσει κανείς, οπουδήποτε και αν ανεβούν στην Ελλάδα (το οποίο τα τελευταία χρόνια μεταφράζεται κυρίως στο θέατρο Badminton), η μαγεία της θεατρικής σκηνής όπου πρωτοανέβηκε η κάθε παραγωγή παραμένει. Τονίζεται δε σε υπερθετικό βαθμό αν αυτή η θεατρική σκηνή είναι μέρος μιας ιστορικής περιοχής - σημείου αναφοράς για το θέατρο παγκοσμίως.

Το Λονδρέζικο Her Majesty's Theater αποτελεί μέρος ενός μύθου, του West End του Λονδίνου, και είμαι από τους τυχερούς που βρέθηκαν εκεί το περασμένο Σάββατο για να παρακολουθήσουν το θρυλικό πλέον "The Phantom of the Opera". Αφήνοντας στην άκρη το μεγαλείο της νουβέλας του Gaston Leroux, τη μοναδική μουσική του Andrew Lloyd Webber, τους καταξιωμένους θεατρικούς ηθοποιούς και τα καταπληκτικά κουστούμια και σκηνικά (η παρουσίαση της λίμνης κάτω από το θέατρο είναι μοναδική και τους αφήνει όλους με ανοιχτό το στόμα), και μόνο ο χώρος του θεάτρου σε ενθουσιάζει και σε μαγεύει με τη μεγαλοπρέπεια και το σεβασμό που αποπνέει. Ο κόσμος, που για 23 συνεχόμενα χρόνια συρρέει για να το παρακολουθήσει, σα να υποβάλλεται από το μεγαλείο του χώρου και ακολουθεί ένα συγκεκριμένο και άγραφο κώδικα συμπεριφοράς (χωρίς να υπάρχει ούτε ίχνος security μέσα στο θέατρο, παρά μόνο στην κύρια είσοδο). Αλλά και το γεγονός της ορχήστρας για τη μουσική επένδυση του έργου συμβάλλει καταλυτικά στη "δέσιμο" του κοινού στο όλο σκηνικό, μακρυά από την κρύα μουσική του play-back.

Και όταν στο τέλος όλοι αποχωρούν από το θέατρο, σχεδόν ταυτόχρονα με τις υπόλοιπες θεατρικές σκηνές του West End, και συρρέουν στα γύρω εστιατόρια (που προσφέρουν τα "after-theater menus"), αισθάνεσαι σα να συμμετέχεις σε ένα ιδιότυπο πανηγύρι (το οποίο έτσι κι αλλιώς υπάρχει επί 24ώρου βάσεως στο Λονδίνο).

Με δύο λέξεις: Μοναδική εμπειρία

Κινδυνολόγοι τεχνοφοβικοί δημοσιογραφίσκοι

Το σημερινό πρωτοσέλιδο της εφημερίδας αυτού του γίγαντα της δημοσιογραφίας, του Δημ. Ρίζου (που είχε παλιότερα γλυτώσει από τα θηρία, ντε), μου κέντρισε σήμερα πρωινιάτικα την προσοχή.

Μμμμ, μάλιστα, το διαδίκτυο (το... Ιντερνέτ όπως το προφέρουν) φταίει για τις αυτοκτονίες των συνανθρώπων μας που, κάτω από προσωπικές δυσκολίες και ενδεχομένως μειωμένες ψυχικές αντοχές οδηγούνται στην οδυνηρή αυτή απόφαση. Φταίει επίσης για τους παιδεραστές, την ελεύθερη διακίνηση πορνογραφικού υλικού, το φασισμό και το ρατσισμό, την ξενοφοβία, τον τζόγο (που χαρακτηρίζουν παράνομο, μιας και ο νόμιμος έχει κρατική ομπρέλα), τις οικονομικές απάτες με πιστωτικές κάρτες και τόσα άλλα κακά της μοίρας μας. Τα οποία πριν από την έλευση του σατανικού Ιντερνέτ προφανώς ήταν έννοιες άγνωστες για την κοινωνία μας...

Θα μου πεις τι κάθομαι και ασχολούμαι. Απλά χαλιέμαι τζάμπα και βερεσέ. Αλλά το πρόβλημα είναι ότι όλοι εμείς που χρησιμοποιούμε το Ίντερνετ ως μέσο δουλειάς και παραγωγής ξέρουμε ότι αυτά είναι παπαριές. Τι γίνεται όμως με όσους θέλουν να ασχοληθούν για να δουν τι είναι αυτό το Ίντερνετ, το οποίο δεν το έχουν χρησιμοποιήσει ποτέ, ίσως επειδή δεν έχουν χρησιμοποιήσει ποτέ υπολογιστή, και το μόνο που λαμβάνουν είναι τεχνοφοβικές και οπισθοδρομικές απόψεις μέσω όλων αυτών των άσχετων και επικίνδυνων λιβελογράφων;

Ουστ καραγκιόζηδες...

Ιέρο

Και σήμερα όπως τότε...
Ιέρο από τα παλιά

Ένα πλήρως ψηφιακό χωριό

Εκεί που ο ΟΤΕ και οι υπόλοιποι εναλλακτικοί πάροχοι δεν "μπορούν" να φτάσουν για να προσφέρουν την αυτονόητη ευρυζωνικότητα, αρκεί μερικές φορές το μεράκι και η (αυτο)οργάνωση της τοπικής κοινωνίας (τα αυτονόητα δηλαδή) και η αξιοποίηση Ευρωπαϊκών Προγραμμάτων (που συνήθως οι τοπικοί άρχοντες αγνοούν ή σνομπάρουν και η κεντρική πολιτική ηγεσία δεν προωθεί και επικοινωνεί) για να συντελεστούν "μικρά" θαύματα (τα οποία βεβαίως στο εξωτερικό περιλαμβάνονται πλέον στα βασικά αγαθά που προσφέρονται στους πολίτες).

Το μικρό χωρίο Άγιος Νικόλαος Βοΐών στη νότια Λακωνία αποτελεί τέτοιο τρανό παράδειγμα κοινωνίας που, ενεργώντας χωρίς "άνωθεν" βοήθειες, έχει πλέον να περηφανεύεται για το γεγονός ότι παρέχεται σε όλους του κατοίκους δυνατότητα ασύρματης πρόσβασης στο Internet. Το μόνο που χρειάστηκε ήταν λίγο μεράκι από 2-3 "γνώστες" και η αξιοποίηση του προγράμματος Rural Wings. Και τώρα πλέον είναι όλο και περισσότεροι στο χωριό οι γνώστες (και κοινωνοί) των Τεχνολογιών Πληροφορικής και Επικοινωνιών: 27 hot-spots στο χωριό (και αυξάνονται), ιστοσελίδα του χωριού, λογαριασμό στο Facebook, streaming για τις εκδηλώσεις τους, web-cam για να παρακολουθούν το λιμανάκι τους (για κακοκαιρίες), οnline μετεωρολογικός σταθμός.

Και το καλύτερο; Διαδραστικούς πίνακες για τις τάξεις του Δημοτικού τους σχολείου, ενώ ετοιμάζονται να αγοράσουν laptops σε όλους τους μαθητές του χωριού (και όχι μόνο για τους μαθητές της 1ης Γυμνασίου).

Το μόνο που χρειάζεται είναι λίγη (αυτο)οργάνωση. Το άρθρο είναι κατατοπιστικό...

Sand animation

Είναι μερικές φορές που τα λόγια περιττεύουν και η δύναμη της εικόνας είναι καταλυτική. Η ιστορία ξετυλίγεται πάνω στην άμμο από τα "μαγικά" χέρια της Ксения Симонова (Kseniya Simonova), ιστορία μιας περιόδου από τις πιο σκοτεινές στιγμές της ανθρώπινης πορείας. Και δυστυχώς τόσες και τόσες φορές έχει επαναληφθεί σα φάρσα.

Υ.Γ.
Η Sinonova με το συγκεκριμένο έργο της κέρδισε στo "Ukraine's Got Talent (Україна має талант)" και σύμφωνα τουλάχιστον με τα σχόλια στο youtube έκανε όλη την Ουκρανία να δακρύσει, ειδικά καθώς η αρχική μουσική υπόκρουση αναφέρεται στην καταστροφή και στους νεκρούς της Ουκρανίας στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Κ.Ο.Τ.Ε.Σ. ... τσιμπητό

Ίσως πρόκειται για τον πλέον ευρηματικό τίτλο κόμματος τα τελευταία 20 χρόνια: Κ.Ο.Τ.Ε.Σ., Καπνιστικές Ομάδες για την Τέχνη και την Εικαστική Συγκρότηση. Κατάφεραν και το... τσίμπησαν το 0,02%.

Υ.Γ.
Η κορυφαία ατάκα του αρχηγού τους σε συνέντευξή του στην Ελευθεροτυπία: "Τον καπνό που αναπνεύσαμε από την πυρκαγιά στην Αττική επί 4 ημέρες δεν τον αναπνέει ο παθητικός καπνιστής ούτε σε 70 χρόνια".

Γήπεδο Λεβαδειακού = Emirates ;

Τιμή εισιτηρίου του αγώνα Λεβαδειακός-Ολυμπιακός: 35€
Τιμή εισιτηρίου του αγώνα Arsenal-Ολυμπιακός: 37€

Και στις δύο περιπτώσεις η τιμή αφορά τις θύρες των οπαδών του Ολυμπιακού.

Εκτός και εάν στην τιμή του εισιτηρίου του αγώνα στη Λιβαδειά συμπεριλαμβάνονται τα σουβλάκια και τα μεταφορικά, αυτό σημαίνει μάλλον ότι το γήπεδο του Λεβαδειακού δεν έχει τίποτε να ζηλέψει από το Emirates.

Θεατές προεκλογικών συγκεντρώσεων

Μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει για ποιο λόγο εξακολουθεί να υπάρχει κόσμος που τρέχει σε προεκλογικές συγκεντρώσεις (με αυτοκόλλητα, σημαίες και όλα τα παρελκόμενα); Το αντιλαμβάνομαι μόνο για τα μικρά κόμματα (που δεν έχουν τον απαραίτητο χρόνο προβολής στα media), αλλά ειδικά για τα δύο μεγάλα; Και τι καινούριο θα ακούσει κανείς στις συγκεντρώσεις αυτές;

Άβυσσος η ψυχή του οπαδού-ψηφοφόρου