ΜΚΟ Humana και "πολιτισμένα" ζώα

Η ΜΚΟ Humana people to people είναι μια διεθνής, μη κυβερνητική, μη κερδοσκοπική ανθρωπιστική οργάνωση η οποία δραστηριοποιείται σε χώρες του λεγόμενου (sic) αναπτυσσόμενου κόσμου (όπως τον βαπτίσανε οι "αναπτυγμένες" και προοδευμένες χώρες - άσχετα με το αν κάνουν κάτι ουσιώδες για να τον βοηθήσουν), και στην οποία συμμετέχουν 28 διεθνείς οργανώσεις.

Μέχρι πέρισυ (τουλάχιστον σύμφωνα με τη δική μου εμπειρία) υπήρχαν κάδοι (χαρακτηριστικού κίτρινου χρώματος) της Humana σε πολλά σημεία στην Αθήνα, στους οποίους μπορούσαμε να αφήνουμε χρησιμοποιημένα ρούχα. Προσωπικά από το 1999 και μετά, όταν και ανακάλυψα αυτούς τους κάδους, κάθε φορά που έκανα εκκαθάριση των ρούχων μου τα πήγαινα εκεί. "Τουλάχιστον πιάνει τόπο αυτή η προσπάθεια" σκεφτόμουν...

Πριν μία εβδομάδα, μετά από μια γενναία εκκαθάριση, γέμισα το αυτοκίνητο με τρεις μεγάλους σάκους ρούχα και ξεκίνησα. Δυστυχώς, μετά από περιπλάνηση περίπου 1,5 ώρας διαπίστωσα ότι πλέον οι κάδοι που ήξερα δεν ήταν στη θέση τους (και πήγα κατά σειρά σε Χαλάνδρι, Μαρούσι και Νέα Σμύρνη). Γυρίζοντας σπίτι έψαξα στο Ιντερνετ και εκεί ανακάλυψα ότι μάλλον η Humana έπαψε (οριστικά ;;;) να δραστηριοποιείται στην Ελλάδα, καθώς έτυχε μιας απίστευτη αντιμετώπισης από "πολιτισμένα" ζώα - άθλια κατασκευάσματα μιας αδιάφορης κοινωνίας. Χαρακτηριστικά αναφέρω ότι στην περίπτωση της Νέας Σμύρνης οι κάδοι απομακρύνθηκαν έπειτα από διαμαρτυρίες των περίοικων ότι... τους ενοχλούσαν!

Μετά από αυτό τι να πει κανείς. Όποιος παρόλα αυτά γνωρίζει κάτι για το θέμα (πιθανούς κάδους που παραμένουν λειτουργικοί και ό,τι άλλο είναι χρήσιμο), ας μπει στον κόπο να γράψει πέντε αράδες...

Tα 15' του Γουόρχολ να αφήσουν βάση...

Η Αμαλία έφυγε από κοντά μας την περασμένη Παρασκευή.

Ας ελπίσουμε ότι έστω και κάτι πολύ μικρό θα προκύψει από τη "φωνή" της που ακούστηκε σε όλη την Ελλάδα μέσα από το συγκλονιστικό blog της.

Καλό σου δρόμο όπου και να πάς...

Εντυπώσεις από το ΟΑΚΑ - μέρος 2ον (ήμουν κι εγώ εκεί)

Sorry για τη σχετική καθυστέρηση να δώσω βιντεάκι απαό τον τελικό, αλλά ας όψεται το YouTube, στο οποίο προσπαθούσα ανεπιτυχώς να ανεβάσω τα παρακάτω 3 βίντεα (πληθυντικός) εδώ και 3 μέρες (μου κολλούσαν συνέχεια, άσε που από το σπίτι με 4Mbps γραμμή ανέβαζα στους servers τους με 8KB/s στην καλύτερη περίπτωση - δεν ξέρω αν έχει να κάνει με το ότι μετατρέπουν τα clips σε flv format, πάντως δεν έφταιγε η γραμμή μου).

Λοιπόν, όπως έγραψα και στο προηγούμενο post, οι Άγγλοι στις κερκίδες ήταν συγκλονιστικοί. Το πρώτο clip είναι όταν τα μεγάφωνα παίζουν το "You will never walk alone". Προσέξτε την προσπάθεια που κάνουν κάποια στιγμή οι Ιταλοί (στη διπλανή μου κερκίδα - οι Άγγλοι είναι στο απέναντι από εμένα πέταλο) να καλύψουν τον ύμνο της Λίβερπουλ με σφυρίγματα... παίρνουν τον πούλο.

Το επόμενο βίντεο δείχνει τα πανό που έχουν απλώσει οι Άγγλοι στο στίβο μπροστά από το πέταλό τους. Για το αντίστοιχο πέταλο των Μιλανέζων ας μη γράψω καλύτερα...

Το τελευταίο clip δείχνει τους Ιταλούς να τραγουδάνε τον ύμνο της Μίλαν. Στο ρεφραίν ήταν η μόνη φορά που κάνανε όντως μεγάλο σαματά, μέχρι και τη στιγμή που μπήκε το πρώτο γκόλ.

Και όσο για την απορία μου για το ποιος ήταν ο τύπος που μπήκε μέσα στον αγωνιστικό χώρο, μου την έλυσε χθες το Sportime. Ήταν φυσικά ο Jimmy Jump. Δείτε και μια αναφορά για αυτόν στη Wikipedia.

Εντυπώσεις από το ΟΑΚΑ - μέρος 1ον (ήμουν κι εγώ εκεί)

Χθες ξαναθυμήθηκα τι πάει να πει να είσαι σε αγγλικό ποδοσφαιρικό γήπεδο. Απόλαυση να παρακολουθείς ποδόσφαιρο και να ακούς τους τρελλαμένους Άγγλους να τραγουδάνε για την ομάδα τους. Σου φτιάχνει τη διάθεση...

• Από τη μια λοιπόν οι Ιταλοί, περίπου 15.000, σενιαρισμένοι και σικάτοι, κάποιοι ακόμα και με ακριβά ρούχα (και κάτι Μιλανέζες συνοδεία ... άλλο πράμα), οι οποίοι απλά φωνάζανε τα συνθήματα για τη Μίλαν και καθόντουσαν ήσυχα στις θέσεις τους. Βέβαια στα γκολ και στο τέλος του ματς έγινε -φυσικά- το έλα να δεις.
• Από την άλλη οι Άγγλοι, τουλάχιστον 25.000, με την ανάσα τους να μυρίζει μπύρα τουλάχιστον από 5 μέτρα μακρυά, πολλοί από αυτούς γυμνοί από τη μέση και πάνω, με χαρακτηριστικά στρογγυλά (ξυρισμένα οι περισσότεροι) κεφάλια, κόκκινα πρόσωπα και μεγάλη μπυροκοιλιά (για τις γυναίκες που ήταν μαζί τους, αφήστε καλύτερα). Δεν σταμάτησαν λεπτό να φωνάζουν και να τραγουδάνε. Ήμουν δίπλα στην κερκίδα της Μίλαν, και παρόλα αυτά οι Άγγλοι ακούγονταν περισσότερο, παρόλο που ήταν συγκεντρωμένοι στο απέναντι πέταλο.
• Ελάχιστοι έως καθόλου μπάτσοι μέσα στο γήπεδο. Μόνο λίγοι stewards σε κάθε θύρα στο επάνω διάζωμα. Πολλοί σεκιουριτάδες υπήρχαν μόνο στα κουλουάρ του σταδίου, ενώ αστυνομικοί υπήρχαν μόνο στους επίσημους. Παρόλα αυτά, ένας τρελλός (Jimmy Jump ???) κατάφερε να μπεί μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Για έναν άγνωστο σε μένα λόγο, δεν έχω διαβάσει σε κανένα site σήμερα κάτι για αυτό το θέμα. Οποιος ξέρει περισσότερα, να μου πει.
  
• Ο εξονυχιστικός και ενδελεχής έλεγχος στους Έλληνες φιλάθλους ήταν απλά ... αστείος: --"Έλληνας είμαι." --"Α, ΟΚ, πέρνα". Στους ξένους κάτι παραπάνω έκαναν, αν και δεν υπήρχε περίπτωση να μπορέσουν να συννενοηθούν (τα Αγγλικά των μπάτσων είχαν τρελλό γέλιο). Χαρακτηριστικά, την ώρα που περιμέναμε στην ουρά στο πρώτο σημείο ελέγχου για να περάσουμε ανά 10 άτομα τη φορά, κάποιοι Ιταλοί προσπάθησαν να ... πιέσουν λίγο την κατάσταση, οπότε ο επικεφαλή των ΜΑΤ ανεβαίνει σε ένα κουτί και λέει (με καταπληκτική προφορά) "I took the control now", και από πίσω ακούγεται Ελληνάρας να λέει το αμίμητο "Put the cot down, slowly". Πέσαν τα τσιμέντα από τα γέλια.
  
• Μπροστά μου έπιασαν Άγγλο με πλαστό εισιτήριο. Ο έλεγχος γίνονταν με φορητό μηχάνημα (σε μέγεθος κινητού τηλεφώνου) που φώτιζε το εισιτήριο για να αποκαλυφθεί σε λευκή γραμμή ένα κρυμμένο ολογράφημα.
  
• Μπράβο στον τύπο που σκέφτηκε να παίξουν οι ύμνοι των δύο ομάδων πριν τον τελικό. Από τις καλύτερες στιγμές και των δύο κερκίδων.
  
• Συγκλονιστική στιγμή ο ύμνος της Λίβερπουλ. Σχεδόν όλο το γήπεδο (πλην των Ιταλών) ήταν όρθιο, με τα κασκόλ ψηλά και τραγουδούσε "You will never walk alone". Σου σηκώνονταν η τρίχα... (αύριο θα έχω βίντεο από αυτή τη στιγμή)
  
• Εκπληκτικοί πάλι οι Άγγλοι μόλις έγινε το 2-0. Όρθιοι όλοι τραγουδούσαν τον ύμνο, σα να μην έχει συμβεί τίποτε.
  
• Απίστευτος τύπος ο Γκατούζο. Τρελάρας και ψυχάκιας με τα όλα του, εκτός από απίστευτο πνευμόνι και τρεχαντήρι που είναι (που θα έλεγε και ο μέγας Αλέφας). Ξέρει να ξεσηκώνει την κερκίδα.
• Και για το τέλος: Μεγάλος μαλάκας ο Πλατινί, που αποφάσισε ότι η απονομή του κυπέλλου να γίνεται στα επίσημα, γιατί λέει δεν είναι δυνατόν να κατεβαίνουν οι επίσημοι στον αγωνιστικό χώρο (λές και οι αφεντομουτσουνάρες τους είναι οι πρωταγωνιστές στους τελικούς). Από το πάνω διάζωμα πάνω από τα επίσημα δεν μπορέσαμε φυσικά να δούμε τίποτε από τη σημαντικότερη στιγμή του τελικού, και αρκεστήκαμε στα μάτριξ (σα να ήμαστε σπίτια μας).
  

Μερικές φωτογραφίες βρείτε εδώ.
Αύριο θα ανεβάσω και βιντεάκια στο YouTube...

Dblab reunion

Από τις συμπτώσεις που σου φτιάχνουν το κέφι και ανεβάζουν τη διάθεσή σου την υπόλοιπη μέρα σου: πας για σεμινάριο στην Χ εταιρία, μπαίνεις μέσα στην αίθουσα όπου περιμένεις να είναι οι περισσότεροι (για να μην πώ όλοι) άγνωστοι, και ... ω του θαύματος, όλοι σε καλημερίζουν με έκπληξη και χαμόγελα.

Κάπως έτσι έγινε και το τελευταίο τριήμερο, όταν πήγα στην Oracle για σεμινάριο SQL Tuning και έπεσα πάνω στο μισό DbLab της περιόδου 1994-98!!! Όλοι μέσα στην αίθουσα ήταν παλιοί γνώριμοι που είχα να συναντήσω πολλά χρόνια. Θα ήταν ίσως καλή ιδέα να κάναμε ένα reunion, ειδικά για όσους από εμάς δεν έχουν πλέον επαφές με το Πολυτεχνείο και κατ' επέκταση με την ακαδημαϊκή κοινότητα, και άρα δε βλέπουμε παλιούς συναδέλφους που εξακολουθούν να κινούνται σε αυτό τον χώρο.

Oυαί υμίν γραμματείς (κίτρινοι) και φαρισαίοι (πράσινοι) υποκριταί

... γιατί πριν από τρία ακριβώς χρόνια, όταν όλοι οι γαύροι πανηγυρίζαμε που θα έχουμε στην ομάδα μας τον παμέγιστο Ριβάλντο, εσείς μιλάγατε για "συνταξιούχο", "ΚΑΠΗ", "γέρο", "32άρη" και "ξοφλημένο" Βραζιλιάνο. Εσείς τότε είχατε τον "2-φορές-Ριβάλντο" που ονειρεύονταν τον τίτλο (κι ακόμα να ξυπνήσει).

Και τώρα τον ντύνεται στις εφημερίδες σας με πράσινα και κίτρινα και τον προσκυνάτε, αυτόν που τώρα στα 35 του έπαψε να είναι όλα τα παραπάνω "τιμητικά" και μεταμορφώθηκε ξαφνικά σε διακαή πόθο σας. ΟΥΣΤ ΡΕ ΞΕΦΤΙΛΕΣ...

Ribo, για πάντα στην καρδιά μας...

Ε, όχι κι έτσι κύριε ΑΧΑΡΙΣΤΕ

• Αυτόν που σου καθάρισε τα δύο τελευταία πρωταθλήματα με την άθλια ομάδα που έφτιαξες μαζί με τον προπονητή που έφερες για την Ευρωπαϊκή πορεία, τον "35άρι" που έπαιζε καλύτερα και από 20χρονα παιδάκια...
• Αυτόν που και μόνο η αναφορά του ως όνομα ανέβαζε ταυτόχρονα το όνομα και της ομάδας σε Ευρωπαϊκό επίπεδο...
• Αυτόν που πούλησες εξαιτίας του χιλιάδες φανέλες και άλλα είδη από τα καταστήματα της ομάδας...
• Αυτόν που γέμιζε το γήπεδο κάθε Κυριακή με την προσμονή του κόσμου να δει ένα και μόνο μαγικό (για μισό δευτερόλεπτο δηλ.)...
• Αυτόν που μπορεί και μόνο με το όνομά του να φέρει κι άλλους όμοιούς του παικταράδες στο δύσμοιρο Ελληνικό Πρωτάθλημα...
  
• (... και τόσα άλλα που δεν υπάρχει λόγος να τα γράψω τώρα)
  

Ε λοιπόν, αυτόν δεν τον πετάς έτσι κύριε ΑΧΑΡΙΣΤΕ πρόεδρε

Και επειδή δεν είναι η πρώτη φορά που το κάνεις αυτό (να θυμίσω Τζιοβάννι, Καρεμπέ, Ζέτεμπεργκ, Αλεξανδρή, Σιγάλα, Παπαλουκά, Ιωαννίδη ...), αλλά είναι η τελευταία που εγώ τουλάχιστον ανέχομαι κάτι τέτοιο, μάθε ότι:

εγώ δεν είμαι αχάριστος, και δεν ξεχνώ το γήπεδο, το προπονητικό κέντρο στου Ρέντη, την ανυποληψία των 10 πέτρινων χρόνων και τους παιχταράδες που είδαμε στον Ολυμπιακό μας όλα αυτά τα χρόνια που είσαι πρόεδρος...

Αλλά για σένα Σωκράτη δεν πρόκειται να ξαναφωνάξω το όνομά σου...

Ribo, θα είσαι για πάντα στην καρδιά μας...
Το Standing ovation που σου αξίζει θα το ακούς όσο μακρυά μας και να βρίσκεσαι.
Παρόλο που κάποιοι δεν ήθελαν να το ακούσεις στο σπίτι μας αύριο...

Υ.Γ. Όσοι έχουν το κουράγιο, ας πάνε αύριο στη φιέστα για να αποθεώσουν αυτούς που το αξίζουν. Τα 10 στα 11 "θέλουν δουλειά πολλή" για να έρθουν και για τους υπόλοιπους είναι άπιαστο όνειρο. Εγώ πάντως θα είμαι κάπου αλλού, για να μη βλέπω τους αχάριστους που με πληγώνουν...

UPDATED
Παρακάτω είναι τα συνθήματα που ακούστηκαν στο ΣΕΦ στον αγώνα Ολυμπιακού-ΠΑΟΚ για τα play-off. Δε σημαίνει ότι τα υιοθετώ, αλλά δείχνουν το κλίμα που θα επικρατήσει από εδώ και πέρα. Και το σημαντικότερο: αυτό που από την αρχή της χρονιάς φαίνονταν ως πολύ πιθανό, τώρα πλέον είναι πραγματικότητα: ο Κόκκαλης έχει πάψει οριστικά να βρίσκεται στο απυρόβλητο.

"Ρίμπο - Ρίμπο"
"Αντε γαμ... Κόκκαλη"
"Εσύ, εσύ που βάζεις μουσική, άντε να πεις στον Κόκκαλη να πάει να γαμ..."
"Αντε γαμ... Κόκκαλη και συ μαλ... Λούβαρη μαζί"
"Ο Θρύλος θέλει πρόεδρο με αρχ... και όχι κάθε χρόνο τα ίδια και τα ίδια"
"Βάζε μουσική, βάζε μουσική, τον Κόκκαλη θα βρίζουμε μέχρι το πρωί"
"Που`ναι ο Ντούντου, οεοε που`ναι ο Ντούντου"
"Πάρε και τη μπάλα Αγγελόπουλε" (!!!)
"Θρύλε θυμήσου, μια ζωή μαζί σου, δεν είμαστε πελάτες, είμαστε οπαδοί σου"

One love, one heart... 11/5

Περπατάω στο δρόμο, σχετικά εκνευρισμένος καθώς σκέφτομαι κάποιες επιεικώς απαράδεκτες κουβέντες "συναδέλφου" μου, και όπως πάντα σε ανάλογες περιπτώσεις, βρίσκω αποκούμπι στη μουσική. Κάνοντας ένα γρήγορο "ζάπινγκ" στους ραδιοφωνικούς σταθμούς στο κινητό μου, πέφτω πάνω στο "One Love" του Bob Marley. "Από μηχανής θεός" σκέφτομαι, χαμογελάω και αφήνομαι να με παρασύρουν η μουσική του και οι στίχοι του, ειδικά για το "One love" που το λατρεύω.

Και μετά θυμάμαι ξαφνικά ότι κάπου διάβασα πως σήμερα συμπληρώνονται 26 χρόνια χωρίς τον Marley (6 Φεβρουαρίου 1945 – 11 Μαΐου 1981). "Κοίτα να δεις κάτι συμπτώσεις ...", και αποφασίζω ότι μόλις πάω σπίτι θα βάλω να ακούσω ό,τι έχω από Marley. Αλλά πρώτο θα ακούσω το "One love". Αυτό που τόσο αγαπώ, που με έκανε μέσα σε μια στιγμή να ξεχάσω το "συνάδελφο" μου.

Και όχι, αυτή τη φορά φίλε μου Unique fish δε θα τα βάψω μαύρα :-)
Θα προτιμήσω να πάρω μια "τζουρίτσα" ζωής από το Marley...

One love, one heart
Let's get together and feel all right
Hear the children crying (One love)
Hear the children crying (One heart)
Sayin', "Give thanks and praise to the Lord and I will feel all right."
Sayin', "Let's get together and feel all right."
Whoa, whoa, whoa, whoa

Let them all pass all their dirty remarks (One love)
There is one question I'd really love to ask (One heart)
Is there a place for the hopeless sinner
Who has hurt all mankind just to save his own?
Believe me

One love, one heart
Let's get together and feel all right
As it was in the beginning (One love)
So shall it be in the end (One heart)
Alright, "Give thanks and praise to the Lord and I will feel all right."
"Let's get together and feel all right."
One more thing

Let's get together to fight this Holy Armageddon (One love)
So when the Man comes there will be no, no doom (One song)
Have pity on those whose chances grow thinner
There ain't no hiding place from the Father of Creation

Sayin', "One love, one heart
Let's get together and feel all right."
I'm pleading to mankind (One love)
Oh, Lord (One heart) Whoa.

"Give thanks and praise to the Lord and I will feel all right."
Let's get together and feel all right.

Όλοι οι θρύλοι θα είναι εκεί...

στο ΟΑΚΑ στις 23 Μαΐου, αρκεί να τα καταφέρει σήμερα και δεύτερη μεγάλη μου αγάπη, η Manchester United. Κι εγώ θα είμαι εκεί και έχω ήδη ανατριχιάσει.... Η Liverpool πάντως χθες τα κατάφερε, και όπως φαίνεται θα δώ και θα ακούσω ζωντανά αυτό που δεν κατάφερα πριν από 10 χρόνια στο Anfield:

When you walk through a storm
Hold your chin up high
And don't be afraid of the dark.
At the end of a storm
Is a golden sky
And the sweet, silver song of a lark.

Walk on, through the wind,
Walk on, through the rain,
Though your dreams be tossed and blown.
Walk on, walk on with hope in your heart,
And you'll never walk alone,
You'll never walk alone.