Shine on you crazy diamond...: Εντυπώσεις από το ΟΑΚΑ - μέρος 1ον (ήμουν κι εγώ εκεί)

Χθες ξαναθυμήθηκα τι πάει να πει να είσαι σε αγγλικό ποδοσφαιρικό γήπεδο. Απόλαυση να παρακολουθείς ποδόσφαιρο και να ακούς τους τρελλαμένους Άγγλους να τραγουδάνε για την ομάδα τους. Σου φτιάχνει τη διάθεση...

Από τη μια λοιπόν οι Ιταλοί, περίπου 15.000, σενιαρισμένοι και σικάτοι, κάποιοι ακόμα και με ακριβά ρούχα (και κάτι Μιλανέζες συνοδεία ... άλλο πράμα), οι οποίοι απλά φωνάζανε τα συνθήματα για τη Μίλαν και καθόντουσαν ήσυχα στις θέσεις τους. Βέβαια στα γκολ και στο τέλος του ματς έγινε -φυσικά- το έλα να δεις.
Από την άλλη οι Άγγλοι, τουλάχιστον 25.000, με την ανάσα τους να μυρίζει μπύρα τουλάχιστον από 5 μέτρα μακρυά, πολλοί από αυτούς γυμνοί από τη μέση και πάνω, με χαρακτηριστικά στρογγυλά (ξυρισμένα οι περισσότεροι) κεφάλια, κόκκινα πρόσωπα και μεγάλη μπυροκοιλιά (για τις γυναίκες που ήταν μαζί τους, αφήστε καλύτερα). Δεν σταμάτησαν λεπτό να φωνάζουν και να τραγουδάνε. Ήμουν δίπλα στην κερκίδα της Μίλαν, και παρόλα αυτά οι Άγγλοι ακούγονταν περισσότερο, παρόλο που ήταν συγκεντρωμένοι στο απέναντι πέταλο.
Ελάχιστοι έως καθόλου μπάτσοι μέσα στο γήπεδο. Μόνο λίγοι stewards σε κάθε θύρα στο επάνω διάζωμα. Πολλοί σεκιουριτάδες υπήρχαν μόνο στα κουλουάρ του σταδίου, ενώ αστυνομικοί υπήρχαν μόνο στους επίσημους. Παρόλα αυτά, ένας τρελλός (Jimmy Jump ???) κατάφερε να μπεί μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Για έναν άγνωστο σε μένα λόγο, δεν έχω διαβάσει σε κανένα site σήμερα κάτι για αυτό το θέμα. Οποιος ξέρει περισσότερα, να μου πει.
Ο εξονυχιστικός και ενδελεχής έλεγχος στους Έλληνες φιλάθλους ήταν απλά ... αστείος: --"Έλληνας είμαι." --"Α, ΟΚ, πέρνα". Στους ξένους κάτι παραπάνω έκαναν, αν και δεν υπήρχε περίπτωση να μπορέσουν να συννενοηθούν (τα Αγγλικά των μπάτσων είχαν τρελλό γέλιο). Χαρακτηριστικά, την ώρα που περιμέναμε στην ουρά στο πρώτο σημείο ελέγχου για να περάσουμε ανά 10 άτομα τη φορά, κάποιοι Ιταλοί προσπάθησαν να ... πιέσουν λίγο την κατάσταση, οπότε ο επικεφαλή των ΜΑΤ ανεβαίνει σε ένα κουτί και λέει (με καταπληκτική προφορά) "I took the control now", και από πίσω ακούγεται Ελληνάρας να λέει το αμίμητο "Put the cot down, slowly". Πέσαν τα τσιμέντα από τα γέλια.
Μπροστά μου έπιασαν Άγγλο με πλαστό εισιτήριο. Ο έλεγχος γίνονταν με φορητό μηχάνημα (σε μέγεθος κινητού τηλεφώνου) που φώτιζε το εισιτήριο για να αποκαλυφθεί σε λευκή γραμμή ένα κρυμμένο ολογράφημα.
Μπράβο στον τύπο που σκέφτηκε να παίξουν οι ύμνοι των δύο ομάδων πριν τον τελικό. Από τις καλύτερες στιγμές και των δύο κερκίδων.
Συγκλονιστική στιγμή ο ύμνος της Λίβερπουλ. Σχεδόν όλο το γήπεδο (πλην των Ιταλών) ήταν όρθιο, με τα κασκόλ ψηλά και τραγουδούσε "You will never walk alone". Σου σηκώνονταν η τρίχα... (αύριο θα έχω βίντεο από αυτή τη στιγμή)
Εκπληκτικοί πάλι οι Άγγλοι μόλις έγινε το 2-0. Όρθιοι όλοι τραγουδούσαν τον ύμνο, σα να μην έχει συμβεί τίποτε.
Απίστευτος τύπος ο Γκατούζο. Τρελάρας και ψυχάκιας με τα όλα του, εκτός από απίστευτο πνευμόνι και τρεχαντήρι που είναι (που θα έλεγε και ο μέγας Αλέφας). Ξέρει να ξεσηκώνει την κερκίδα.
Και για το τέλος: Μεγάλος μαλάκας ο Πλατινί, που αποφάσισε ότι η απονομή του κυπέλλου να γίνεται στα επίσημα, γιατί λέει δεν είναι δυνατόν να κατεβαίνουν οι επίσημοι στον αγωνιστικό χώρο (λές και οι αφεντομουτσουνάρες τους είναι οι πρωταγωνιστές στους τελικούς). Από το πάνω διάζωμα πάνω από τα επίσημα δεν μπορέσαμε φυσικά να δούμε τίποτε από τη σημαντικότερη στιγμή του τελικού, και αρκεστήκαμε στα μάτριξ (σα να ήμαστε σπίτια μας).