Η Οδύσσεια του νεοέλληνα

Στο διάγγελμα του για την προσφυγή στο μηχανισμό στήριξης ο πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου αναφέρει:
"...Βρισκόμαστε σε μια δύσκολη πορεία, μια νέα Οδύσσεια για τον Ελληνισμό. Όμως, πλέον, ξέρουμε το δρόμο για την Ιθάκη και έχουμε χαρτογραφήσει τα νερά. Μπροστά μας έχουμε ένα ταξίδι με απαιτήσεις από όλους μας, αλλά με μια νέα συλλογική συνείδηση και κοινή προσπάθεια θα φθάσουμε εκεί ασφαλείς, πιο σίγουροι, πιο δίκαιοι, πιο περήφανοι..."

Αντιγράφω σχόλιο αναγνώστη της Ναυτεμπορικής επί του διαγγέλματος:
"Κάποιος πρέπει να πληροφορήσει τον Γ. Παπανδρέου ότι και ο Οδυσσέας ήξερε το δρόμο για την Ιθάκη αλλά του πήρε 10 χρόνια για να φτάσει. ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ. Οι άλλοι πέθαναν στην διαδρομή."

Απατεώνες-τυχοδιώκτες καταστηματάρχες

Μέσα σε όλο αυτό το χαμό με την τραγική οικονομική κατάσταση στην οποία οδηγήθηκε η χώρα από τις πολιτικές που εφαρμόστηκαν στη διάρκεια της μεταπολίτευσης, μικρές καθημερινές ιστορίες δείχνουν με τον πλέον εμφατικό τρόπο τη συνυπευθυνότητα όλων μας στα γεγονότα αυτά. Κοινή παράμετρος όλων: η έλλειψη κάθε σεβασμού (ή καλύτερα η περιφρόνηση) στους νόμους και η ανυπαρξία ενός σωστού και δίκαιου συστήματος λειτουργίας και εφαρμογής αυτών καθώς και απόδοσης ευθυνών και ποινών σε κάθε παράβαση και παραβίασή τους.

Η ιστορία που θέλω να αναφέρω συνέβει λίγο πριν το Πάσχα στο καφέ "Ράμπα" στο νέο Ψυχικό (Λεωφ. Δημ. Βασιλείου 14), στο γνωστό δρόμο στο ύψος του Φάρου Ψυχικού, όπου υπάρχουν πολλές καφετέριες-εστιατόρια. Παρασκευή βράδυ, στις 8:15 πήγαμε οικογενειακώς (μπαμπάς-μαμά-κόρη) για ένα ποτό και για να βρεθούμε με τη νονά (και αυτοί οικογενειακώς - με τα δύο παιδιά τους μικρότερα από την κόρη μου που είναι 7,5 ετών) για να δώσει στη βαφτιστήρα της (την κόρη μου) το δώρο για το Πάσχα. Φτάσαμε πρώτοι, ανεβήκαμε στο πατάρι (πολύ ήσυχο και το σημαντικότερο χωρίς καπνό - είναι χώρος για μη καπνίζοντες) και παραγγείλαμε. Η παραγγελία ήρθε, πέρασε λίγο η ώρα και κατά τις 8:45 έφτασε και η οικογένεια της νονάς, στην οποία απαγορεύτηκε (!!!) από τον ιδιοκτήτη η είσοδος στο μαγαζί γιατί είχαν μικρά παιδιά και τα παιδιά "είναι πρόβλημα για το μαγαζί γιατί κάνουν θόρυβο και χαλάνε την ατμόσφαιρα" (όπως επί λέξει ανέφερε). Φυσικά επακολούθησε πολύ έντονος διάλογος, στην αρχή μάλιστα αρνήθηκε να δώσει τα στοιχεία του και τα στοιχεία του υπεύθυνου κατά το νόμο, τα οποία τα έδωσε όταν ανέφερα την αστυνομία. Τελικά φύγαμε κι εμείς για να πάμε σε άλλο μαγαζί (όπου προφανώς δεν έχουν τέτοια... προβλήματα με τα παιδιά).

Δυστυχώς εκείνο που δε γνώριζα ήταν ότι στην περίπτωση αυτή φεύγεις αλλά καλείς την αστυνομία επί τόπου, αναφέρεις την άρνηση εισόδου στο μαγαζί και τους απαράδεκτους λόγους και δικαιολογίες που τη συνοδεύουν, και επιβάλλεται άμεσα πρόστιμο στον ιδιοκτήτη. Αντ' αυτού νόμιζα ότι το σωστό ήταν να κάνω επώνυμη καταγγελία στο συνήγορο του πολίτη και στο συνήγορο του καταναλωτή. Τελικά αυτό που ισχύει είναι το πρώτο, όπως μου ανέφερε ο αξιωματικός υπηρεσίας του Αστυνομικού Τμήματος Νέου Ψυχικού την επόμενη ημέρα. Παρεπιπτόντως, το εν λόγω Τμήμα βρίσκεται σε απόσταση μικρότερη των 100 μέτρων από την καφετέρια.

Η ασυδοσία σε όλο της το μεγαλείο...

Φυσικά δεν υπάρχει περίπτωση να ξαναπάμε εκεί , και τώρα πολύ θα το ήθελα να το "στήσω" -πλέον- το ίδιο σκηνικό και να ακολουθήσω τη σωστή οδό αντίδρασης. Γιατί αυτοί οι αλήτες, με την έλλειψη απόδοσης δικαιοσύνης σε αυτή τη χώρα, καταλαβαίνουν μόνο όταν τους πονέσεις στην τσέπη τους.

Και σίγουρα ο επόμενος που θα ακολουθήσει την ίδια τακτική (ευτυχώς δεν έχει ξανασυμβεί σε μένα ή σε άλλον στην παρέα) θα πληρώσει και τα σπασμένα της "Ράμπας".

The godfather, part II

Μετά το πρώτο μέρος, ήρθε και το sequel. Το έχει η μοίρα μου να γινόμαστε νονοί (με τη Γιούλη) σε παιδιά των φίλων που με ουσιαστικά με... ώθησαν (κατά κάποιο τρόπο) στο θαυμαστό κόσμο του blogging.

Στο... πρώτο μέρος ήταν ο adamo. Τώρα ήταν η σειρά του uniquefish (αν και είναι εδώ και καιρό ανενεργός blogger - time there is not, και η αιτία είναι μάλλον ο Φοιβάκος, το νέο μας βαπτιστηράκι). Και ήταν ωραίο (και) το ταξίδι, καθώς η βάπτιση έγινε στην Κύπρο το Πάσχα.

Uniquefish + Έλενα, ευχαριστούμε για τη χαρά και την τιμή (και όλα όσα κάνατε για μας στην Κύπρο)...

Υ.Γ.
1. επιτέλους, βρήκα λίγο χρόνο να γράψω δυο-τρεις λέξεις στο παραμελημένο (το τελευταίο τρίμηνο) blog μου. Ελπίζω να αλλάξουν τα πράγματα από δω και πέρα. Άλλωστε, ήταν και θέμα... ατυχήματος (όταν το χέρι σου τα βάζει με κάτι... σκληρό, π.χ. πάτωμα, συνήθως κερδίζει το πάτωμα :-)
2. βρε θηρίο adamo, πού το βρίσκεις το χρόνο και γράφεις ασταμάτητα στο blog;
3. η φωτογραφία είναι από την πέτρα του Ρωμιού, μεταξύ Λεμεσού και Πάφου (εκεί όπου υποτίθεται αναδύθηκε η Αφροδίτη).