The godfather, part I

Μιας και ήταν το μόνο είδος κουμπαριάς που δεν είχαμε κάνει (χαμός γίνεται μέσα στην παρέα, αλλαξοκουμπαριές πάνε κι έρχονται :-), από την περασμένη Κυριακή γίναμε και νονοί. Μόνο που η σχέση ήταν 2 προς 1 (διδυμάκια) οπότε έπαιξε μπάλα και ο Toulis (ή κατά -φοιτητικό-κόσμον "Βρώμικος", για όσους το θυμούνται) με το έτερον ήμισι.

Adamo + Ειρήνη, ευχαριστούμε για τη χαρά...

Υ.Γ.
σύντομα θα έρθει και το sequel, πάλι με φίλο-blogger ;-)

Bring the Parthenon Marbles back home

Τώρα που το Νέο Μουσείο της Ακρόπολης στέκεται ολοκληρωμένο στη σκιά του Ιερού Βράχου, φιλοξενώντας τα αριστουργήματα του Φειδία και των άλλων μεγάλων γλυπτών της Εποχής του Περικλή, το όραμα και ο αγώνας της Μελίνας γίνονται πιο επίκαιρα από ποτέ. Τα ανιστόρητα και αστήριχτα επιχειρήματα των Άγγλων (που προσπαθούσαν να δικαιολογήσουν την υφαρπαγή-κλοπή των μαρμάρων από τον Έλγιν) έχουν τελειώσει... Και το μόνο σύνθημα που πρέπει να ακούγεται από άκρη σε άκρη της Γης είναι:

Επιστρέψτε τα Μάρμαρα εκεί που ανήκουν
Bring the Parthenon Marbles back home

Και δεν είναι μόνο το Βρεταννικό Μουσείο που κατέχει το μεγαλύτερο τμήμα των κλεμμένων μαρμάρων. Κλεμμένα αριστουργήματα από τις μετώπες, τις ζωφόρους και τα αετώματα του Παρθενώνα υπάρχουν ακόμα στα παρακάτω μουσεία:

• Musée du Louvre, Παρίσι
• Vatican Museums, Βατικανό
  
• National Museum, Κοπεγχάγη
• Kunsthistorisches Museum,Βιέννη
• University Museum, Würzburg
• Glyptothek, Μόναχο

Όσο για όλους αυτούς τους ανιστόρητους που ακόμα και κατά τη διάρκεια της τελετής εγκαινίων του Μουσείου αποκαλούσαν τα Μάρμαρα (ή Γλυπτά) του Παρθενώνα με τον απαράδεκτο και ανιστόρητο όρο "Ελγίνεια" (αποδίδοντας έτσι λανθασμένα την κυριότητα στον Έλγιν), τους προτρέπω να διαβάσουν προσεκτικά την ομιλία της Μελίνας στην Oxford Union τον Ιούνιο του 1986:

"There is a Michael Angelo David.
There is a Da Vinci Venus.
There is a Praxitelles Hermes.
There is a Turner "Fishermen at Sea".
There are no Elgin Marbles!"

Τα γκαζάκια των κρατικών κουκουλοφόρων

το αναδημοσιεύω, χωρίς κανένα άλλο σχόλιο. Άλλωστε τι να πει κανείς για όσους δεν μαθαίνουν από τα λάθη του παρελθόντος;

ΕΤΑΑ (πρώην ΤΣΜΕΔΕ) vs. ΥΠΑΔ (Δημόσιο): σημειώσατε 2

Πήγα σήμερα σε δύο ασφαλιστικούς φορείς για την ίδια ακριβώς δουλειά: έκδοση Ευρωπαϊκής Κάρτας Ασφάλισης Ασθενείας (Ε.Κ.Α.Α.). Για όσους δεν το γνωρίζουν, την κάρτα (με ισχύ εντός του τρέχοντος κάθε φορά έτους) μπορούν να την αποκτήσουν όλοι οι ασφαλισμένοι (ανεξαρτήτως ασφαλιστικού φορέα) οι οποίοι είναι ασφαλιστικά ενήμεροι. Με την κάρτα μπορούν να αποκτήσουν πρόσβαση σε υγειονομική περίθαλψη σε οποιαδήποτε χώρα της Ε.Ε.. Είναι προφανές ότι η κάρτα είναι σημαντική (για να... κρατάς μια πισινή) όταν κάποιος προγραμματίζει ταξίδι εντός της Ε.Ε..

Στην Υ.Π.Α.Δ. (Υπηρεσία Περίθαλψης Ασφαλισμένων Δημοσίου) εκδώσαν την κάρτα (πλαστική σε μέγεθος πιστωτικής κάρτας) άμεσα, μόλις κατέθεσα την αίτηση. Άλλωστε το μόνο που απαιτείται είναι ένας εκτυπωτής πλαστικών καρτών.

Στο Ε.Τ.Α.Α. (πρώην ΤΣΜΕΔΕ μετά τη συγχώνευσή του με το ΤΣΑΥ και το ταμείο Νομικών) με ρώτησαν πότε είναι το ταξίδι και όταν ανέφερα την επόμενη εβδομάδα... ζορίστηκαν. Με τα πολλά, "συμβιβαστήκαμε" σε ημερομηνία παραλαβής την 17/6. Χάλια ασυμμάζευτα για ένα ταμείο που υποτίθεται ότι ασφαλίζει Μηχανικούς!

Έχουμε δυστυχώς φτάσει σε αυτή τη χώρα στο σημείο να πανηγυρίζουμε (όπως εγώ για την περίπτωση της ΥΠΑΔ) για τα αυτονόητα σε οποιαδήποτε άλλη Ευρωπαϊκή χώρα... περαστικά μας (για άλλη μια φορά)

Message in a Bottle

3 μέρες μετά και όλοι τους πήραν το μήνυμα και όλα θα (τα) αλλάξουν (λένε). Και όλα αυτά επειδή, καθώς για αυτούς "πρώτα είναι ο πολίτης", (μάς) δουλεύουν "με σύμμαχο εσένα" για "τις ανάγκες των πολλών" και ελπίζουν να μην "τους φοβίσεις εσύ".

Τώρα, γιατί όλα αυτά εμένα μου θυμίζουν τους στίχους των Police;

A year has passed since I wrote my note
But I should have known this right from the start
Only hope can keep me together...

Ooh... message in a bottle
Message in a bottle

Walked out this morning
Dont believe what I saw
A hundred billion bottles
Washed up on the shore
Seems Im not alone in being alone
A hundred billion castaways
Looking for a home

Μάλλον θα γεμίσει ο τόπος μπουκάλια με μηνύματα, αλλά θα τα διαβάσει κανείς;



btw, το video είναι από την πρώτη live εκτέλεση του "Message in a bottle" (το οποίο ακόμα δεν είχε κυκλοφορήσει σε album) στο Hatfield Polytechnic College, για λογαριασμό της Βρετανικής τηλεοπτικής εκπομπής "Rock Goes to College" (στο youtube βρίσκει κανείς διαμάντια...)

Άγνωστες οάσεις δροσιάς στην Αττική

Στο απίστευτα τσιμενταρισμένο λεκανοπέδιο της Αττικής, στο οποίο (με την παρανομία ή και την ανοχή και τη δική μας και των διοικούντων - που εμείς άλλωστε ψηφίζουμε) καταφέραμε αργά αλλά σταθερά σχεδόν να εξαφανίσουμε κάθε ίχνος πράσινου, εξακολουθούν -ευτυχώς- να υπάρχουν μερικές καταπληκτικές οάσεις δροσιάς και ξεκούρασης. Μερικές από αυτές μπορεί να βρίσκονται ακόμα και δίπλα μας και παρόλα αυτά να τις αγνοούμε. Με αφορμή δύο βόλτες που κάναμε οικογενειακά τα τελευταία Σαββατοκύριακα σε δύο τέτοια μέρη, προσπάθησα να ψάξω να βρω αν υπάρχουν κάπου συγκεντρωμένες πληροφορίες (googleing και άγιος ο Θεός) και έπεσα πάνω σε θησαυρό: το website Αττικό Πράσινο της Υπερνομαρχίας Αθηνών-Πειραιώς (και εδώ ήταν η μεγάλη έκπληξη!).

Όπως αναφέρεται στην αρχική σελίδα, η συγκεκριμένη ιστοσελίδα "είναι αφιερωμένη στην προστασία του περιβάλλοντος και ιδίως στην προβολή, διεκδίκηση και θεσμοθέτηση των ελεύθερων χώρων πρασίνου στο Λεκανοπέδιο". Έχει πλούσιο θεματικό περιεχόμενο, με οργανωμένες ενότητες με τις περιοχές πρασίνου, διεκδικούμενες περιοχές, καλλιτεχνικές εκδηλώσεις που γίνονται στους σχετικούς χώρους, φόρουμ όπου μπορεί ο καθένας να κάνει επισημάνσεις, καταγγελίες αλλά και συζήτηση για το πράσινο που τόσο μάς λείπει, ακόμα και χάρτης από το Google Maps με σημειωμένους όλους τους χώρους (με φωτογραφίες και λεπτομέρειες για τον καθένα).

Για μία ακόμα φορά βέβαια, οι αρμόδιες αρχές (η Υπερνομαρχία στην περίπτωσή μας) δεν έχουν φροντίσει να επικοινωνήσουν σωστά αυτή την αξιέπαινη προσπάθεια (το website λειτουργεί εδώ και ένα χρόνο και δεν το είχα πάρει... μυρωδιά).

Η πρώτη εξόρμηση μας έφερε (με παρέα) στο αισθητικό δάσος της Καισσαριανής (πάνω από τη Μονή Καισαριανής) για πικ-νικ, και περάσαμε καταπληκτικά. Τα παιδιά έτρεχαν ανάμεσα στα δέντρα για 3 ώρες, φάγαμε και ήπιαμε στη σκιά μιας ελιάς (έριξα και μια ώρα ύπνο μετά κάτω από την ελιά :-), περπατήσαμε στα μονοπάτια που υπάρχουν κατα μήκος του, και είχαμε στα πόδια μας θέα όλη την Αθήνα. Εντύπωση μου έκανε το γεγονός ότι η συντριπτική πλειοψηφία των επισκεπτών ήταν μετανάστες, ίσως επειδή δεν έχουν τη οικονομική δυνατότητα να πηγαίνουν στα in και glamour στέκια (sic) που διαλέγουμε οι υπόλοιποι για να γεμίζουμε τα Σαββατοκύριακά μας. Τελικά όμως αυτοί απολαμβάνουν την ησυχία και την ηρεμία της φύσης και όχι όλοι οι υπόλοιποι... εκσυχρονισμένοι.

Εντυπωσιάστηκα επίσης από φωτογραφίες της περιοχής αμέσως μετά την κατοχή. Για όσους δεν το γνωρίζουν (την ιστορία μου την έχει πει ο πεθερός μου), στη διάρκεια της Γερμανικής κατοχής ο Υμηττός σχεδόν αποψιλώθηκε από τους Αθηναίους που αναζητούσαν καύσιμη ύλη για να ζεσταθούν τους χειμώνες. Με το τέλος του πολέμου δεν υπήρχε σχεδόν κανένα δέντρο στην περιοχή πάνω από τους δήμους Παπάγου, Ζωγράφου και Καισαριανής. Διαδοχικές αναδασώσεις της Φιλοδασικής Ένωσης Αθηνών οδήγησαν στο δάσος του Υμηττού όπως το ξέρουμε σήμερα, και όπως πρέπει να παλέψουμε όλοι μας με νύχια και με δόντια να το διατηρήσουμε, ενάντια στους οικοπεδοφάγους, τους εμπρηστές, τους καταπατητές αλλά και το ανίκανο να το προστατέψει κράτος. Τον Υμηττό και τα μάτια μας, μόνο αυτός ο πνεύμονας δάσους μας απέμεινε άλλωστε.

Η δεύτερη βόλτα μας πήγε μέχρι το Άλσος Βεΐκου, παρέα με τον adamo και άλλους φίλους. Όμορφος χώρος, με αναψυκτήριο, μονοπάτια, παιδική χαρά και γηπεδάκια. Ό,τι πρέπει για τα παιδιά (μικρά και μεγάλα).

Για τις επόμενες πάντως βόλτες μας, το Αττικό Πράσινο θα αποτελεί από εδώ και πέρα τον οδηγό μας για τις Κυριακάτικες εξορμήσεις μας.