Γράμμα στον "Kill Bill"

Αγαπητέ Βασίλη,

55'' πριν το τέλος του σημερινού αγώνα ήθελα να γράψω δυο-τρεις γραμμές σε σένα, χωρίς να γνωρίζω ότι θα είσαι εσύ αυτός που θα μας στείλει, σε... νεκρό χρόνο, στα προημιτελικά. Έχουμε και λέμε λοιπόν:

Όταν κάποιος Ευρωπαίος παίκτης κερδίζει (με τον τσαμπουκά του-σου) την ευκαιρία να παίξει στο NBA απευθείας και όχι μέσω των drafts, και μάλιστα σε μεγάλη ομάδα (Huston Rockets) και όχι σε καμία μικρομεσαία, τότε πρέπει να ξεχάσει κακές Ελληνικές συνήθειες και να συγκεντρωθεί στο στόχο του: να παίξει όσο περισσότερο γίνεται , έχοντας να αντιμετωπίσει παίκτες-θηρία (ή και "θηρία" που δημιουργήθηκαν με ... μη θεμιτό τρόπο) καταρχήν μέσα στην ομάδα του.

Για να πλησιάσεις στο στόχο αυτό έπρεπε να βάλεις το κεφάλι κάτω και να πείσεις για τις δυνατότητές σου, σε έναν εντελώς διαφορετικό κόσμο και με διαφορετικό στυλ παιχνιδιού. Εκεί δεν είναι Παναθηναϊκός όπου είχες τη φανέλα του βασικού στην ντουλάπα σου, βρέξει-χιονίσει. Ωστόσο, η συνεχής μουρμούρα επειδή δεν έπαιζες σχεδόν καθόλου θύμιζε παιδάκι που παίζει μπάσκετ ("μονό") με τους φίλους του και δεν το βάζουν να παίξει έστω και για να ακουμπήσει την μπάλα. Αντί αυτό να σε πεισμώσει και να σε κάνει να αυξήσεις το ρυθμό των προπονήσεών σου, σε οδήγησε σε μεγαλύτερη κλάψα ("θέλω να παίζω...", "δεν ξαναγυρίζω στο Χιούστον..." κ.α. σχετικά).

Διάβαζα (και διαβάζω) το blog σου και δεν μπορούσα να πιστέψω ότι αποφάσισες να πετάξεις μια τέτοια ευκαιρία στο καλάθι. Και είναι απορίας άξιο το πώς αυτοδιαψεύδεσαι τόσο γρήγορα, καθώς στις 11/3/2007 έγραφες: "Σχεδόν έχω συμπληρώσει έξι μήνες στην Αμερική και όπως σας έγραφα την τελευταία φορά έχω προσαρμοστεί 100% στο νέο τρόπο ζωής. Θα έλεγα και στον τρόπο παιχνιδιού, άσχετα αν δεν έχω πολύ χρόνο συμμετοχής στα ματς των Ρόκετς. Τουλάχιστον, έχω καταλάβει πώς παίζεται εδώ το άθλημα και πιστέψτε με, μόνο αν κάποιος έλθει εδώ για να παίξει μπάσκετ, θα μπορέσει να καταλάβει τι εννοώ. Το ΝΒΑ δεν έχει καμία σχέση με την Ευρώπη, τα πάντα εδώ είναι διαφορετικά, από τον τρόπο που σκέφτονται και ενεργούν οι παίκτες μέχρι τη φιλοσοφία των προπονητών και το τι είναι αυτό που κάνει ορισμένους παίκτες να ξεχωρίζουν…"

Και μιας και μιλάμε για καλάθια, η πολλή κλάψα βγαίνει τώρα στην επιφάνεια, καθώς δυστυχώς έως τώρα (με εξαίρεση το τελευταίο δευτερόλεπτο του αγώνα με τους Κροάτες) βλέπουμε μια σκιά του περσινού εκπληκτικού Kill Bill. Και αυτό το γεγονός, σε συνδυασμό με το απίστευτο ντεφορμάρισμα άλλων βασικών (Παπαλουκάς, Παπαδόπουλος, Ζήσης, Κακιούζης) και τις απουσίες Φώτση και Σχορτσιανίτη, έχει οδηγήσει την Εθνική σε μια τουλάχιστον μέτρια παρουσία σε ένα Eurobasket με παράξενο σύστημα, που ουσιαστικά ξεκινάει την επόμενη Πέμπτη.

Ελπίζω τα πράγματα να αλλάξουν από σήμερα και να δούμε μια Εθνική ομάδα όπως την ονειρευόμαστε όλοι μας, και όχι μια ομάδα που στην πρώτη ζώνη 3-2 τα χάνει και παραδίδεται. Το χρωστάτε όλοι σας στον εαυτό σας καταρχήν.