LOST: ήταν ωραίο το ταξίδι

Θυμάμαι ότι όταν πριν από πέντε χρόνια ξεκινήσαμε με τη Γιούλη να παρακολουθούμε το LOST (και γίναμε σχεδόν... ψυχάκηδες με αυτό), είχαμε την ανυπομονησία να δούμε τι θα γίνει τελικά, πώς θα καταλήξει όλη αυτή η ιστορία μετά από 6 ολόκληρες σαιζόν. Κάθε Πέμπτη βράδυ τις πρώτες τέσσερις σαιζόν, Παρασκευή βράδυ την πέμπτη σαιζόν και Τετάρτη βράδυ φέτος ακολουθούσαμε σχεδόν με θρησκευτική ευλάβεια την... ιεροτελεστία της προετοιμασίας για την παρακολούθηση του νέου επεισοδίου. Και μετά, κουβεντούλα και ανταλλαγή απόψεων για το τι συνέβει, τι κρύβεται πίσω από την κάθε λέξη και κάθε σκηνή, και την επόμενη ημέρα επίθεση στα blogs, τα forum και τη lostpedia για να συγκρίνουμε απόψεις.

Την Κυριακή 23/5/2010 το ταξίδι τελείωσε. Ήταν ωραίο ταξίδι, μοναδικό. ΟΚ, σχεδόν όλες οι απορίες μου απαντήθηκαν. Όχι όλες, αλλά στο κάτω-κάτω της γραφής γι' αυτό χαρακτηρίζονταν σειρά μυστηρίου. Το τέλος του ίσως ήταν το καλύτερο δυνατό που θα μπορούσαν να σκεφτούν ο Lindelof και ο Lieber. Δεν ξέρω με ποιο διαφορετικό τρόπο θα μπορούσαν να συνδεθούν μεταξύ τους το original timeline με το flash-sideway timeline. Αλλά αυτή ήταν και η μαγεία της σειράς, αυτή η διαρκής αναζήτηση των απαντήσεων και η δημιουργία σεναρίων από τον καθένα μας, τα οποία να απαντούν όσο καλύτερα γίνεται σε κάθε απορία που δημιουργούνταν. Και έτσι θα μείνει.

Με τη Γιούλη δύσκολα θα (ξανα)κολλήσουμε έτσι με κάποια άλλη σειρά. Κλισέ, αλλά "ο πήχης ανέβηκε ψηλά". Λέγαμε να αρχίσουμε από την αρχή να ψάχνουμε κάποια νέα σειρά να παρακολουθούμε. Τελικά το αναβάλαμε για πολύ αργότερα. Βλέπετε, δε θέλουμε να χαθεί έτσι γρήγορα η μαγεία. Μάλλον θα ξαναδούμε όλη την τελευταία σαιζόν, για να μπορέσουμε να δούμε εκείνες τις μικρές λεπτομέρειες που μας ξέφυγαν, οι οποίες σίγουρα (τώρα που ξέρουμε) αποκτούν νόημα. Άλλωστε "It is for them to remember and to let go and move on".

Υ.Γ.
ένα τεράστιο ευχαριστώ στους george_adams, sotos_2002, arian, lostInGreece. Αν το δουν, θα καταλάβουν (όπως και όλοι όσοι την επόμενη ημέρα της προβολής στις ΗΠΑ παρακολουθούσαν το κάθε νέο επεισόδιο) :-)

Άδεια μου αγκαλιά: γονείς από την πίσω πόρτα

Να με συγχωρήσει η Ρίκα Βαγιάνη που "παραποίησα" λίγο τον τίτλο από το καταπληκτικό της άρθρο, αλλά μιας και με πιάνει κι εμένα το περιεχόμενό του, είπα να αλλάξω το "μαμά" σε "γονείς". Γιατί προχθές, την Κυριακή το πρωί, στη γιορτή της μητέρας, όταν η μικρούλα μας έφερε στη μαμά της το καλύτερο δώρο που θα μπορούσε να της δώσει (μια ζωγραφιά της που είχε φτιάξει κρυφά το Σάββατο), μας πλημμύρισαν μεμιάς απίστευτα συναισθήματα. Ανείπωτη χαρά που μπορούμε εδώ και 7,5 χρόνια να το ζούμε, αλλά και ανείπωτη ευγνωμοσύνη προς τους γιατρούς μας και την ιατρική, που μάς έδωσαν αυτό που η μαμά-φύση (λόγω μιας... παραξενιάς της, ας το πω κομψά έτσι) μάς εμπόδιζε να αποκτήσουμε μόνοι μας.

Και, ίσως, αν όλοι όσοι ανήκουμε σε αυτή την κατηγορία το πούμε και το φωνάξουμε, θα δώσουμε κουράγιο κι ελπίδα σε όλα αυτά τα ζευγάρια που κάθε μέρα αγωνιούν αν θα τα καταφέρουν τελικά να κάνουν ένα παιδάκι. Ναι, αυτό που για όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους είναι τόσο απλό, που δεν το εκτιμούν...