Η ματαιοδοξία του αληθινού έλατου...

Τα διαόλια μου με πιάνουν τις τελευταίες ημέρες, κάθε φορά που περνάω μπροστά από κεντρικές πλατείες (όσες μπορεί να δει κανείς πίσω από λόφους σκουπιδιών). Τα βουνά γύρω μας είναι πλέον όλα μαύρα (και όσα μας ξέφυγαν, θα τα μαυρίσουμε κι αυτά καίγοντας το λιγοστό πράσινο που τους απέμεινε, σιγά μην τα αφήσουμε... κάντε λίγο υπομονή μέχρι το επόμενο καλοκαίρι) αλλά ανάμεσά μας εξακολουθεί να υπάρχει κόσμος που επιμένει να αγοράζει αληθινά έλατα. Πραγματικά ακατανόητο...

Υ.Γ.
Ο (ανύπαρκτος κατά τα άλλα) δήμαρχος της Αθήνας αποφάσισε φέτος όπως το Χριστουγεννιάτικο δέντρο στο Σύνταγμα να αποτελείται από 250 αληθινά δεντράκια, τα οποία το Γενάρη θα χρησιμοποιηθούν προς αναδάσωση κάποιας (μικρής) περιοχής της βορειοανατολικής Αττικής. Από τις μεγαλομανίες του Αβραμό με το κιτς μεγαλύτερο (συρμάτινο) δέντρο της Ευρώπης, κάτι είναι κι αυτό (αν και επικοινωνιακό τρικ, για να καλύψει την ανυπαρξία του σε θέματα περιβαλλοντικής ευαισθησίας, γιατί τα κομμένα δέντρα για τις ανάγκες πάρκιν δεν ξεχνιούνται)