Μια κάποια εκπαίδευση

Ψάχνοντας να βρούμε μια καλή ταινία για το Σαββατόβραδο, είπαμε να δοκιμάσουμε την τύχη μας με την βρεταννική παραγωγή του BBC με τίτλο "An education" (ο ελληνικός τίτλος είναι "Μια κάποια εκπαίδευση", από τις λίγες φορές που ελληνικός τίτλος ξένης ταινίας είναι απλά... σωστός). Και αποζημιωθήκαμε. Καμία σχέση με χολιγουντιανές αμερικανιές. Μια πολύ καλή ταινία, χωρίς φανταχτερά και περιττά σκηνοθετικά τετρίπια, που αφήνει έτσι το θεατή να αφοσιωθεί στην ιστορία, κάπου στο Λονδίνο των αρχών της δεκαετίας του 60. Η ερμηνεία της Carey Mulligan στον πρωταγωνιστικό ρόλο είναι πραγματικά καταπληκτική. Ίσως στο τέλος η ολοκλήρωση της ιστορίας έρχεται με πολύ γρήγορο ρυθμό και είναι αρκετά προβλέψιμη, αλλά σημασία είχε η εξέλιξη μέχρι εκείνη τη στιγμή.

Υ.Γ.
επόμενος στόχος η ταινία "Soul Kitchen" του Fatih Akin. Το trailer υπόσχεται πολλά για την ταινία.

Θέατρο ναι, online εισιτήρια όχι

Ψάχνω δυο-τρεις μέρες να βρω κάποια θεατρική παράσταση που να με ενδιαφέρει, έχοντας κατά νου ότι λόγω υποχρεώσεων δεν μπορώ να πάω μεσοβδόμαδα στο επιλεγμένο θέατρο και να αγοράσω τα εισιτήρια για την ημέρα και ώρα που επιθυμώ. Οι προφανείς εναλλακτικές είναι:

• να κάνω κράτηση των εισιτηρίων με ένα τηλέφωνο στο ταμείο του θεάτρου, ή
• να αγοράσω τα εισιτήρια τηλεφωνικά, δίνοντας αριθμό πιστωτικής κάρτας, ή
  
• να αγοράσω τα εισιτήρια online.

Στην πρώτη περίπτωση, πρέπει να πάω στο θέατρο μια-δυο μέρες πριν την παράσταση για να αγοράσω τα εισιτήρια. Απολύτως λογικό, καθώς αλίμονο αν ο καθένας κρατούσε εισιτήρια για απροσδιόριστο αριθμό ημερών και στο τέλος κατέληγε να μην παρακολουθήσει την παράσταση. Η λύση αυτή όμως απορρίπτεται, καθώς όπως ανέφερα: time, there is not...

Η δεύτερη περίπτωση είναι εξ'αρχής απορριπτέα, καθώς, ως καταναλωτής που σέβομαι τον εαυτό μου, δεν είναι δυνατόν να δώσω έτσι εύκολα τα στοιχεία της κάρτας μου σε κάποιο υπάλληλο που απαντάει σε ένα τηλέφωνο, χωρίς κανενός είδους "ασφάλειας συναλλαγών".

Και ερχόμαστε στην τρίτη περίπτωση. Δυστυχώς δεν υπάρχει κάποιος κεντρικός φορέας-εταιρία (που θα μπορούσαν να έχουν ίσως δημιουργήσει από κοινού όλοι όσοι δραστηριοποιούνται στον τομέα των θεατρικών επιχειρήσεων) που να έχει αναλάβει την online πώληση εισιτηριών για θέατρα. Υπάρχουν κάποια sites (ticketnet.gr, i-ticket.gr, ticketshop.gr) τα οποία όμως διαθέτουν προς πώληση εισιτήρια από πολύ περιορισμένο αριθμό παραστάσεων, σε θέατρα που σχετίζονται συνήθως με την εταιρία που παρέχει την online υπηρεσία. Κρίμα, γιατί το Σάββατο ο μόνος λόγος που δεν μπορέσαμε να πάμε θέατρο ήταν αυτός (καθώς Σάββατο απόγευμα δεν υπήρχε εισιτήριο ούτε για δείγμα). Και είναι περισσότερο κρίμα όταν απέναντί σου έχεις το Εθνικό Θέατρο, με τη μεγαλύτερη οικονομική άνεση σε σχέση με τους ιδιώτες επιχειρηματίες...

Η ματαιοδοξία του αληθινού έλατου...

Τα διαόλια μου με πιάνουν τις τελευταίες ημέρες, κάθε φορά που περνάω μπροστά από κεντρικές πλατείες (όσες μπορεί να δει κανείς πίσω από λόφους σκουπιδιών). Τα βουνά γύρω μας είναι πλέον όλα μαύρα (και όσα μας ξέφυγαν, θα τα μαυρίσουμε κι αυτά καίγοντας το λιγοστό πράσινο που τους απέμεινε, σιγά μην τα αφήσουμε... κάντε λίγο υπομονή μέχρι το επόμενο καλοκαίρι) αλλά ανάμεσά μας εξακολουθεί να υπάρχει κόσμος που επιμένει να αγοράζει αληθινά έλατα. Πραγματικά ακατανόητο...

Υ.Γ.
Ο (ανύπαρκτος κατά τα άλλα) δήμαρχος της Αθήνας αποφάσισε φέτος όπως το Χριστουγεννιάτικο δέντρο στο Σύνταγμα να αποτελείται από 250 αληθινά δεντράκια, τα οποία το Γενάρη θα χρησιμοποιηθούν προς αναδάσωση κάποιας (μικρής) περιοχής της βορειοανατολικής Αττικής. Από τις μεγαλομανίες του Αβραμό με το κιτς μεγαλύτερο (συρμάτινο) δέντρο της Ευρώπης, κάτι είναι κι αυτό (αν και επικοινωνιακό τρικ, για να καλύψει την ανυπαρξία του σε θέματα περιβαλλοντικής ευαισθησίας, γιατί τα κομμένα δέντρα για τις ανάγκες πάρκιν δεν ξεχνιούνται)

Ο αυγερινός και η πούλια

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν και δεν ήταν... το γνωστό παραδοσιακό παραμύθι της Πούλιας και του Αυγερινού, του πρίγκιπα και της αδερφής του της πριγκίπισσας, που φέτος παρουσιάζεται στην παιδική σκηνή του θεάτρου Αθηνών από τη θεατρική ομάδα "Μαγικές Σβούρες". Και είναι λίγο παραμύθι και παιδικότητα που χρειαζόμαστε όλοι μας, πράγματα που τα έχουμε ξεχάσει (μέρες που είναι). Δύο ώρες ανάμεσα στα παιδιά και γίνεσαι κι εσύ παιδί, κοιτάς με γουρλωμένα μάτια στη θεατρική σκηνή, εκπλήσσεσαι με την πλοκή, γελάς, τρομάζεις κάπου κάπου, τραγουδάς. Και ακούς τη μαγευτική μουσική του Maurice Ravel και χάνεσαι μέσα στη μελωδία. Και όλοι μας έχουμε ακούσει και μαγευτεί με το Boléro του αλλά ίσως λίγοι γνωρίζουν (προσωπικά δεν τον ήξερα) τον κύκλο συμφωνικών τραγουδιών του με τίτλο "Πέντε Ελληνικά δημοτικά τραγούδια", ο οποίος ντύνει μουσικά (ανάμεσα σε άλλα) την παράσταση.

Η ίδια θεατρική ομάδα που πέρισυ ανέβασε την παράσταση "Σίτος Σιταράκης, αυτός ο Μεγάλος μικρός", που αγαπήθηκε από μικρούς και μεγάλους, είναι και πάλι εδώ λοιπόν. Και αξίζει τα παιδιά να παρακολουθήσουν το παραμύθι του Αυγερινού και της Πούλιας, κι οι μεγάλοι μαζί για να ξεφύγουμε λίγο από τη σκοτούρα της καθημερινότητας.