Τρέλλα και Β' Εθνική στο 97'

Το χθεσινό μπαράζ ανέβασε 7.500 Αγρινιώτες (που βρεθήκαμε στη Νέα Σμύρνη) στα ουράνια και τον Παναιτωλικό μας στη Β' Εθνική μετά από οχτώ χρόνια. Το γκολ του Παλαιολόγου στο 7ο λεπτό των καθυστερήσεων (καθώς οι Ροδίτες μετά το 0-1 έπεφταν κάτω και ξεχνούσαν να σηκωθούν) θύμισε κάτι από Ντάρμπισιρ και την ισοφάριση στο 96 του τελικού του Κυπέλλου πριν από μισό μήνα. Το αξίζαμε και θα ήταν πραγματικά κρίμα κι άδικο για τον πρόεδρο της ομάδας, τον Φώτη Κωστούλα, που αγόρασε την ομάδα σχεδόν διαλυμένη στους ομίλους της Δ Εθνικής και τη φέρνει τώρα στη Β Εθνική με ανακαινισμένο γήπεδο, νέο προπονητικό κέντρο και υγιή διοίκηση.

Αυτό που έγινε χθες στη Νέα Σμύρνη, με το κίτρινο ποτάμι στις κερκίδες, δε το βρίσκει εύκολα κανείς παρά σε λίγα γήπεδα ομάδων της Α Εθνικής (των μεγάλων) και στον ΠΑΣ. Όλη η μεγάλη κερκίδα (αυτή που είναι απέναντι από τις κάμερες, με τους Πάνθηρες) ήταν από άκρη σε άκρη κατακίτρινη. Και είναι ακριβώς αυτό που συμβαίνει στο Αγρίνιο κάθε φορά που παίζει ο Παναιτωλικός εντός. Δε θέλω να πω (για μια ακόμα φορά) για την ανύπαρκτη οργάνωση της Αστυνομίας (που για μια ακόμα φορά χρησιμοποίησε χημικά, έτσι για να έχουμε να λέμε), ούτε για το απαράδεκτο γήπεδο του Πανιώνιου. Είχα ξαναβρεθεί στο παρελθόν δύο φορές στο γήπεδο αλλά μέσα στον αγωνιστικό χώρο, σε συναυλίες (Metallica και Scorpions). Το χάλι στις εισόδους και στις κερκίδες είναι απίστευτο και επικίνδυνο για τόσο πολύ κόσμο...

Πάντως, αφού άντεξα το χθεσινό ματς (ήμουν κι εγώ στο κίτρινο ποτάμι) και τον τελικό του Κυπέλλου, τα αντέχω όλα :-) Άντε, του χρόνου να στεριώσουμε Β Εθνική και σε 2-3 χρόνια να χτυπήσουμε άνοδο.

Πάναι ολέ, Αγρινιάρα ολέ,
Α Εθνική, θέλω να σε δω, και να τρελλαθώ.

Shii, the Wii for women!

Μερικές φορές η έμπνευση και το χιούμορ κάποιων τρελαμένων ερασιτεχνών δημιουργών δεν έχει όρια. Ακόμα γελάω με το παρακάτω video :-) Belgian comedy M!LF, douze points...

Blowing in the wind

Κάθε φορά που ακούω τον Bob Dylan να τραγουδάει το Blowin' in the wind, αυτή την καταπληκτική (ανάμεσα σε όλες τις άλλες καταπληκτικές) μπαλάντα του, αντιλαμβάνομαι την υποκρισία που λίγο-πολύ μας διατρέχει κάθε φορά που αγανακτούμε για πολλά που συμβαίνουν γύρω μας και ψάχνουμε (δήθεν μανιωδώς και επισταμένως) τις απαντήσεις, ενώ αυτές είναι απλά μπροστά μας.

Και πόσο πολύ κολλάει το Blowin' in the wind με το Imagine του John Lennon. Οι ερωτήσεις από τον Dylan και οι απαντήσεις από τον Lennon...

How many roads must a man walk down
Before you call him a man?
Yes, 'n' how many seas must a white dove sail
Before she sleeps in the sand?
Yes, 'n' how many times must the cannon balls fly
Before they're forever banned?
The answer, my friend, is blowin' in the wind,
The answer is blowin' in the wind.

How many years can a mountain exist
Before it's washed to the sea?
Yes, 'n' how many years can some people exist
Before they're allowed to be free?
Yes, 'n' how many times can a man turn his head,
Pretending he just doesn't see?
The answer, my friend, is blowin' in the wind,
The answer is blowin' in the wind.

How many times must a man look up
Before he can see the sky?
Yes, 'n' how many ears must one man have
Before he can hear people cry?
Yes, 'n' how many deaths will it take till he knows
That too many people have died?
The answer, my friend, is blowin' in the wind,
The answer is blowin' in the wind.

Murphy's law

"Anything that can go wrong will go wrong" ή επί τω Ελληνικότερον: "η καλή ημέρα από το πρωί φαίνεται". Από χθες παιδεύομαι να εγκαταστήσω στη δουλειά ένα νέο database server (με καταγεγραμμένη μάλιστα διαδικασία) και όλα πάνε στραβά: στην αρχή είχε πρόβλημα το tape με το backup των σχημάτων που θα ανέβαζα, μετά "μουλάρωσε" ο listener και δεν έλεγε να κάνει start (το reboot έσωσε στο τέλος την κατάσταση), μετά έπρεπε να ψάξω γραμμή-γραμμή όλο τον κώδικα του shell script για να βρω πού στο καλό ήταν το λάθος που έσκαγε, και σήμερα έφαγα τρεις ώρες ακόμα με τα ίδια και τα ίδια. Και μιλάμε για διαδικασία που διαρκεί το πολύ πέντε ώρες.

Τα νεύρα μου...

The big bang theory

Τη συγκεκριμένη Αμερικάνικη κωμική τηλεοπτική σειρά μού τη σύστησε ξάδερφός μου το Πάσχα. Από τότε έχουμε κολλήσει, γιατί είναι πραγματικά μια κωμική σειρά καταστάσεων διαφορετική από τις άλλες, με πρωταγωνιστές 4 ιδιοφυείς μεταπτυχιακούς σπασίκλες της πυρηνικής φυσικής, με τα κολλήματά τους και τη μονότονη ζωή τους (η οποία μοιράζεται μεταξύ πανεπιστημίου, διατριβών και Halo 3), των οποίων η ζωή αναστατώνεται όταν μετακομίζει δίπλα τους μια πανέμορφη ξανθιά σερβιτόρα. Οι διάλογοι είναι καταπληκτικοί και καταιγιστικοί, και δίκαια αξίζουν τα 21 λεπτά προσοχής μας (τόσο διαρκεί το κάθε επεισόδιο).

Το μόνο "κακό": βρίσκεται μόλις στη 2η σεζόν και σύντομα θα έχουμε δει όλα τα έως τώρα επεισόδια

Ο τελικός των τελικών

Τρεις μέρες μετά, χωρίς (πλέον) συναισθηματική φόρτιση από το απίστευτα έντονο τετράωρο του τελικού του Κυπέλλου HOL του Σαββάτου, και αφού (ξανα)είδα τον τελικό στην άνεση του σπιτιού μου αυτή τη φορά (ήμουν από τους 55.000 τυχερούς που βρέθηκαν στο ΟΑΚΑ), μπορώ πλέον να πω ότι στον αγώνα αυτό έζησα απίστευτα πράγματα:

• συνόδευσα το 8χρονο γιο φίλου μου στο γήπεδο, καθώς ο πιτσιρικάς ήταν ένα από τα 26 τυχερά παιδιά (22 για τις δύο ομάδες και 4 για τους διαιτητές) που συνόδευσαν τους παίχτες των δύο ομάδων στην είσοδό τους στο στάδιο (ο Θανάσης -φόλα γαυράκι- ήταν με το Λέτο).
• πηγαινοερχόμουνα (live με την ένταση του γηπέδου) από την κόλαση στον παράδεισο επί τέσσερις ώρες, και έκανα και χοντρή πλάκα με φίλο μου που ήμασταν δίπλα-δίπλα (οι δύο γιοι του -φόλα ΑΕΚτζήδες όλοι- συνόδευαν παίκτες της ΑΕΚ) χωρίς να έχω κάφρους δίπλα που θα απαγόρευαν κάθε αντίθετη άποψη-προτίμηση.
• παρακολούθησα ΜΑΤΣΑΡΑ που δε θα ξεχάσω ποτέ, από αυτές που βλέπουμε συχνά στην Ευρώπη και λέμε μετά πόσο πίσω είναι το ποδόσφαιρό μας. Ήταν τόσο καταπληκτικό το ματς που πραγματικά στο τέλος όλοι γύρω μου έλεγαν ότι όποιος και να κέρδιζε στο τέλος, απλά δεν τους ένοιαζε (μόνο τους κάφρους απασχολούσε αυτό). Αυτό είναι το ποδόσφαιρο που όλοι αγαπάμε. Και δε με νοιάζουν τα τραγικά λάθη που έγιναν στις άμυνες και στις δύο ομάδες, ούτε το γεγονός ότι δεν επικράτησαν τελικά οι σχεδιασμένες τακτικές των προπονητών. Αν συνέβαινε αυτό, θα είχαμε πάλι καμιά σούπα 0-0 με το νικητή στα πέναλτυ.
• είδα τους πίνακες του σταδίου στο 90' να γράφουν ΑΕΚ-Ολυμπιακός 2-3 αντί για 3-2, για ένα λεπτό, μέχρι να το πάρουν χαμπάρι και να το διορθώσουν! Είχαμε εκείνη τη στιγμή όλοι οι γαύροι τον καημό μας, είχαμε και τους τεχνικούς του ΟΑΚΑ να μας κάνουν πλάκα.
  

αλλά και επιπλέον (δυστυχώς):

• είδα για μια ακόμα φορά (ζωντανά) την ανικανότητα της ΕΛ.ΑΣ., που ούτε ελέγχους έκανε στους απανταχού κάφρους (οι οποίοι έπαιζαν ξύλο στην τάφρο του ΟΑΚΑ για μισή ώρα ανενόχλητοι, με τα ΜΑΤ από επάνω τους κυριολεκτικά -από τα κάγκελα της τάφρου- απλά να παρακολουθούν), ούτε συνέλαβε τους εγκληματίες εκατέρωθεν που για 20 λεπτά (περίπου στις 19:30) εκτόξευαν με τα γνωστά πιστόλια φωτοβολίδες (σαν αυτή που πριν 20 τόσα χρόνια πήρε τη ζωή του άτυχου Χαράλαμπου Μπλιώνα στο Αλκαζάρ στη Λάρισα) προς το απέναντι πέταλο, ούτε εμπόδιζε τον οποιοδήποτε να μπαίνει μέσα στο γήπεδο και να σουλατσάρει ή να αλλάζει θύρα.
• είδα κάπου στο 85' του αγώνα το γνωστό εκλεγμένο μέλος του ΔΣ της αγαπημένης μου ομάδας να περνάει μπροστά μου πηγαίνοντας από το πέταλο (όπου βρίσκονταν) προς τη θύρα των επισήμων, με το γουόκι-τόκι στα χέρια, και μετά να ακολουθεί και ένα γκρουπ 100 περίπου ακόλουθων"καλόπαιδων", που στρογγυλοκάθισαν στη θύρα που βρισκόμασταν (μαζί με τα μικρά παιδάκια) για να κάνουν τσαμπουκάδες και σαματά (άμα χρειαστεί) με τους απέναντι κάφρους που είχαν κάνει ακριβώς την ίδια κίνηση (να έρθουν προς τη θύρα των επισήμων). Ούτε ένας αστυνομικός δε βρέθηκε να τους εμποδίσει. Όσο για τους σεκιουριτάδες, κοίταζαν αλλού... Και να φανταστεί κανείς ότι η θύρα που βρισκόμασταν (στα δημοσιογραφικά) ήταν ακριβώς πίσω από τον πάγκο της ΑΕΚ!
• είδα στο τέλος να μαζεύονται μέσα στον αγωνιστικό χώρο, μπροστά από την τάφρο, πάνω από 500 (!!!) αστυνομικοί (όχι ματατζήδες) στην πλειοψηφία τους παιδάκια-ψαράκια της αστυνομικής ακαδημίας, προφανώς για να αποτρέψουν (sic) πιθανά επεισόδια. Όταν την Κυριακή είδα στιγμιότυπα από το el classico (Real-Barca), δεν είδα ούτε ένα αστυνομικό μέσα στο Santiago Bernabeu, παρά μόνο μερικούς σεκιουριτάδες... άλλος πολιτισμός (και φυσικά άλλη οργάνωση -υπαρκτή αυτή- της Ισπανικής Αστυνομίας).

Μακάρι να βλέπουμε πιο συχνά τέτοιους αγώνες.

Υ.Γ.
1. αφού δεν τα κατάφεραν τώρα που η ομάδα του Ολυμπιακού έκανε χαβαλέ επί ένα μήνα αντί για προπόνηση, που παίξαμε με 9 παίχτες για 20 λεπτά, που προηγήθηκαν στο 8' με 2-0, πότε θα τα καταφέρουν;
2. οι φωτογραφίες είναι του φίλου μου του Αντώνη. Σε μια από αυτές είναι η φάτσα μου (χωρίς να το ξέρω πως με φωτογραφίζει) στο 90' μετά το 3-2 :-)

Κρίμα

Έτσι είναι αυτά.
Δεν πειράζει, πάμε για το πρωτάθλημα τώρα...