Δυο βραδιές μετά το προχθεσινό 1-3 (με την απαράδεκτη εμφάνιση) και μετά από απίστευτες... κορώνες και βλακείες που ειπώθηκαν και γράφτηκαν στα ΜΜΕ, νομίζω ότι η πλέον ψύχραιμη, λογική και με επιχειρήματα προσέγγιση είναι αυτή που έγραψε ο Μιχάλης Τσώχος στη Sportday.
Καθώς πολύ συχνά οι χρήστες του web είμαστε αναγκασμένοι να δώσουμε την προσωπική διεύθυνση email, προκειμένου να αποκτήσουμε πρόσβαση σε κάποιες υπηρεσίες (είτε αυτές αφορούν π.χ. κατέβασμα software ή multimedia content, είτε εγγραφή σε υπηρεσίες) και στη συνέχεια βλέπουμε με φρίκη το mailbox μας να γεμίζει με άχρηστα μηνύματα (spam), πάντα είναι χρήσιμο να υπάρχει ένας (ας το χαρακτηρίσω) προσωρινός λογαριασμός email που να χρησιμοποιείται ακριβώς για το σκοπό αυτό.
Είναι όμως πιο ενδιαφέρον να μην αναγκάζεται κανείς να διατηρεί δεύτερο λογαριασμό email μόνο για το σκοπό αυτό, αλλά να έχει τη δυνατότητα να δημιουργεί προσωρινά mailboxes (με συγκεκριμένο δηλ. χρόνο ζωής) ώστε να κάνει τη δουλειά του και στη συνέχεια απλά να μην ασχολείται ξανά με το λογαριασμό αυτό (φανταστείτε το... σαν τα πιάτα μιας χρήσης :-)
Ο φίλος adamo πριν από λίγο καιρό ήρθε να δώσει λύση στο παραπάνω με ένα προσωπικό project: το inbox2. Το τιτλοφορεί ως "Disposable Temporary E-Mail Address" και κάνει ακριβώς τη δουλειά αυτή: δημιουργείς ένα προσωρινό email address (της μορφής
Ο adamo το περιγράφει κάπως έτσι: "Το μηχάνημα που φιλοξενεί το inbox2.eu έχει στηθεί από spare parts αποσυρμένων μηχανημάτων. Επειδή πρόκειται για μια υπηρεσία που δεν εγγυάται καμία ιδιωτικότητα, τα data δεν είναι καν σε RAID partition, ούτε φυλάσσονται σε backup. Επίσης το μέγιστο μέγεθος για κάθε εισερχόμενο μήνυμα είναι 50KB."
Απλά δοκιμάστε το. Αξίζει μια θέση στα bookmarks σας.
Ο μύθος λέει ότι συνήθως τα μεγάλα πράγματα στον κόσμο της πληροφορικής ξεκινάνε μέσα σε ένα μικρό γκαράζ (ή ίσως σε ένα μικρό μαθητικό ή φοιτητικό δωμάτιο) με ένα PC και μια καλή ιδέα. Όταν όμως η (φυσιολογική ίσως) κατάληξη είναι ο γιγαντισμός του αποτελέσματος, τότε όλοι ξεχνάνε τις ρίζες τους και τα πιστεύω τους και καταλήγουν να είναι μαλάκες (ή απλά να κάνουν επαναλαμβανόμενες μαλακίες).
Τελευταίο παράδειγμα το facebook. Όταν πριν από 1,5 χρόνο περίπου αποφάσισα να ανοίξω ένα λογαριασμό, μετά από invitation του uniquefish, είναι αλήθεια ότι είχα φάει κόλλημα για κάμποσο καιρό. Μετά από κάνα τετράμηνο είχαν αρχίσει να έρχονται οι πρώτοι προβληματισμοί, κυρίως με το θέμα της διαχείρισης των προσωπικών δεδομένων (που όπως είχε αναφέρει σε ανύποπτο χρόνο και ο adamo: "είσαι τα δεδομένα σου, μην τα εκχωρείς"). Το τελευταίο ζήτημα με το facebook προέκυψε πρόσφατα, όταν και άλλαξαν σιωπηρά τους όρους χρήσης της υπηρεσία, με αποτέλεσμα ουσιαστικά να συμπεραίνεται ότι: «Οι νέοι όροι χρήσης του Facebook: Μπορούμε να κάνουμε ό,τι θέλουμε με τα δεδομένα σας. Για πάντα». Τελικά, μετά και τις αντιδράσεις, αναγκάστηκαν να το πάρουν πίσω, αλλά το τοπίο παραμένει γενικά θολό. και επιβεβαιώνεται ο τίτλος του post, ότι όταν "μεγαλώνεις" γίνεσαι μαλάκας (και άπληστος)...
Με τρώει το χέρι μου να διαγράψω το λογαριασμό που έχω στο facebook. Αλλά δεν το κάνω γιατί η πραγματικότητα παραμένει ότι χάρη σε αυτή την υπηρεσία ξαναβρήκα παλιούς φίλους και γνωστούς μετά από πάρα πολλά χρόνια που είχαμε χαθεί. Όπως πριν από 3 βδομάδες που πήγα στο Αγρίνιο (όπου γεννήθηκα και μεγάλωσα) και συναντήθηκα με παλιό καλό φίλο (το Νίκο) που καθόμασταν στο ίδιο θρανίο 6 χρόνια (Γυμνάσιο-Λύκειο). Φύγαμε και οι δύο από το Αγρίνιο (Αθήνα εγώ, Ηράκλειο-Πάτρα-Ιωάννινα-Φιλιππιάδα ο Νίκος) και τα ίχνη μας χαθήκανε. "Ξαναβρεθήκαμε" τυχαία μέσω τρίτου κοινού γνωστού στο facebook, και για μια ολόκληρη ημέρα θυμόμαστε τα παλιά και ξεσκονίζαμε τα πρόσφατα. Αξία: ανεκτίμητη (που έλεγε και η διαφήμιση).
Μάλλον μου αρέσει να πιστεύω ότι αν κι εγώ βρισκόμουν στη θέση τους θα εξακολουθούσα να παραμένω ο ίδιος και σίγουρα δε θα ξεχνούσα όσα μου την έσπαγαν παλιότερα, ώστε να μην τα κάνω κι εγώ. Μήπως αυτό παραείναι ρομαντικό;
Την περασμένη εβδομάδα έλαβα από το (πρώην πια ΤΣΜΕΔΕ και νυν) ΕΤΑΑ μια επιστολή στην οποία ζητούνταν να τους στείλω αριθμό τραπεζικού λογαριασμού (Εθνικής Τράπεζας ή Τράπεζας Αττικής) για να κατατίθενται εκεί τα ποσά που δικαιολογούνται από το ταμείο για την ιατροφαρμακευτική, νοσοκομειακή και οδοντιατρική περίθαλψη. Δίνονταν δύο εναλλακτικές: ή αποστολή του αριθμού του λογαριασμού με email ή ταχυδρομικώς ("ασφαλείς μέθοδοι" δηλαδή για αποστολή προσωπικών και κρίσιμων δεδομένων).
Και η απορία που γεννάται είναι η εξής: αυτό θα οδηγήσει σε βελτίωση των παρεχόμενων υπηρεσιών προς τους ασφαλισμένους; Θα πάψουν να υφίστανται οι εκνευριστικές αναμονές 2 και πλέον ωρών κάθε φορά που αποφασίζει κάποιος να πάει στο ΤΣΜΕΔΕ για να καταθέσει ιατρικές αποδείξεις και να πάρει πίσω τη διαφορά που δικαιούται; Μα το bottleneck στη διαδικασία είναι καταρχήν κάθε φορά η μεγάλη αναμονή μέχρι να φτάσεις στο γκισέ (αν είσαι τυχερός λειτουργούν ταυτόχρονα 2 γκισέ σε σύνολο 6 που υπάρχουν στην αίθουσα) για να δώσεις τις αποδείξεις. Στη συνέχεια, και ενώ περιμένεις μέχρι τότε υπομονετικά (;;;) για να έρθει η σειρά σου να δώσεις τις αποδείξεις, οι κυρίες που σε εξυπηρετούν προωθούν τα βιβλιάρια και τις αποδείξεις στους ελεγκτές ιατρούς με έναν απροσδιόριστα τυχαίο τρόπο (κάθε φορά έχει "πλάκα" να προσπαθείς να καταλάβεις πότε και από ποια διαδρομή θα φτάσει το βιβλιάριό σου επιτέλους από το γκισέ στους ελεγκτές). Και όταν φτάσουν οι αποδείξεις στους ελεγκτές, εκεί να δεις γέλια: άλλος τυχαίος τρόπος "εξυπηρέτησης". Στο τέλος, και για να διατηρηθεί η αγωνία και η ένταση στο κατακόρυφο, βγαίνει μια στοίβα από βιβλιάρια από τους ελεγκτές, αλλά μέχρι να απλώσει το χέρι της για να τα παραλάβει η κυρία που φωνάζει τα ονόματα, θα κάνεις 5-6 ασκήσεις ψυχραιμίας και θα σταυροκοπιέσαι για να βρίσκεται και το δικό σου εκεί μέσα.
Όταν επιτέλους ακούσεις το όνομά σου, έφτασε πλέον η ώρα να προωθηθείς στο ταμείο για να πληρωθείς, αφού πρώτα σιχτιρίσεις και κατεβάσεις μερικά καντήλια για τα αστεία ποσά που δικαιολογούν. Το τελευταίο αυτό στάδιο είναι όντως ταχύτατο. Το πολύ σε 2 λεπτά από την ώρα που σε φώναξαν να πάρεις το βιβλιάριό σου έχεις πληρωθεί.
Συνεπώς, το μόνο που γλυτώνει κανείς από την παραπάνω διαδικασία είναι η τελική πληρωμή, καθώς αυτή πλέον θα γίνεται μέσω λογαριασμού. Άρα;
Είναι προφανές ότι αυτό γίνεται για να εντατικοποιηθούν οι έλεγχοι (λογικό και σωστό) αλλά εφόσον δε συνοδεύεται από ουσιαστική βελτίωση της χαοτικής και απαράδεκτης διαδικασίας που περιγράφηκε παραπάνω, τότε είναι δώρον-άδωρον. Για να μην αναφέρω ότι μάλλον, όπως και στην περίπτωση του Δημόσιου Ταμείου, τα λεφτά θα μπαίνουν στον τραπεζικό λογαριασμό μετά από κανένα τρίμηνο (στην καλύτερη των περιπτώσεων).
Υ.Γ.
εκεί στο ΤΣΜΕΔΕ (το ταμείο των Μηχανικών, για να μην ξεχνιόμαστε) ακόμα να ενημερώσουν το παλιό website του με τις αλλαγές που έχουν γίνει εδώ και ένα εξάμηνο (ενοποίηση με τους Γιατρούς, Δικηγόρους, Φαρμακοποιούς)...
Με την πληθώρα των επιλογών για browsers (διαφορετικούς -και ευτυχώς κατά πολύ καλύτερους - από τον IE), και με δεδομένο ότι οι browsers μπορεί να είναι εγκατεστημένοι σε διαφορετικά λειτουργικά συστήματα, αυτόματα αυξάνονται και οι ανάγκες πιστοποίησης καλής και απρόσκοπτης λειτουργίας των ιστοσελίδων. Βασική αιτία αποτελούν οι διαφορετικές υλοποιήσεις των layout engines (ή αλλιώς renderine engines) που χρησιμοποιούν οι διαφορετικοί browsers (π.χ. Trident για τον ΙΕ, Gecko για τον Firefox, Presto για τον Opera κ.ο.κ.). Αυτός είναι άλλωστε και ο εφιάλτης των απανταχού web developers και project managers (όπως ήταν και η αφεντιά μου για πολλά χρόνια).
Μια πολλή καλή λύση στο παραπάνω πρόβλημα φαίνεται ότι δίνει το browsershots.org. Η υπηρεσία προσφέρει τη δυνατότητα ελέγχου της εμφάνισης μιας ιστοσελίδας σε μια πλειάδα από browsers σε τέσσερα διαφορετικά λειτουργικά συστήματα (Windows, Linux, Mac OS, BSD), βοηθώντας έτσι τον κάθε developer να βρει γρήγορα και χωρίς πολύ κόπο σε ποια σημεία του κώδικα πρέπει να επέμβει (για να μη σιχτιρίζουμε κι εμείς οι απλοί χρήστες κάθε φορά που επισκεπτόμαστε μια σελίδα και... κάτι δεν πάει καλά).
Το είδα σήμερα και είναι πράγματι ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον video της ημερήσιας αεροπορικής κίνησης στη Γη μας. Ανάμεσα στα άλλα μπορεί κανείς να διακρίνει και τις διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στον αναπτυγμένο και τον αναπτυσσόμενο κόσμο (όπως -επιεικώς- αποκαλείται για να εξωραΐσει την εικόνα του κόσμου μας στο σύνολό του): παρατηρήστε το βαθύ κίτρινο που καλύπτει Εύρώπη, Βόρεια Αμερική, Άπω Ανατολή και Αυστραλία.
Τελικά η Γη μας είναι πράγματι πανέμορφη όταν την κοιτάς από ψηλά...
Η καταπληκτική διαφήμιση της Cosmote με τον προπονητή που.. λούζει το διαιτητή με διάφορα απίστευτα κοσμητικά ("τι φάουλ ρε σερμπατίνα, κατσικανιάρι, τραγί, μούσκαρε") έχει πολύ γέλιο. Αλλά η αυθεντική version, με το Νίκο Αναστόπουλο σε πρώτο ρόλο είναι όλα τα λεφτά.
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 | ||