Κάνω τον Κινέζο...

Ζω σε μία χώρα όπου όλα δουλεύουν ρολόι: δημόσια διοίκηση, δημόσια παιδεία, δημόσια υγεία, μαζικός αθλητισμός, δημόσια έργα, πολιτισμός, περιβάλλον... Γιατί συνεπώς να μην τους πιστέψω;

Έπεσα από τα σύννεφα; Όχι βέβαια. Τα σύννεφα είναι για όσους ονειροβατούν. Εγώ απλά ονειροπολώ, αλλά δεν παραμυθιάζομαι. Παρακολουθώ, διασκεδάζω (γιατί πλέον διασκέδαση είναι οι Ολυμπιακοί Αγώνες και ως τέτοια πρέπει να αντιμετωπίζονται), αλλά στους δρόμους θα βγω μόνο για να διεκδικήσω ή για αυτούς τους μικρούς που ορθώνουν ανάστημα, που έρχονται πραγματικά από το πουθενά και μας κάνουν άνω κάτω από τη χαρά μας (όπως το χρυσό του Συρανίδη και του Μπίμη στις καταδύσεις στους Ολυμπιακούς της ΑΘήνας ή την Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου στο Euro της Πορτογαλίας, ή την "επίσημη" -sic- αγαπημένη το 1987).

Βγήκα από τα ρούχα μου; Ποτέ. Αυτό το προνόμιο το αφήνω για όλους αυτούς τους ξερόλες-υποκριτές-ειδήμονες στο ντόπινγκ, που τώρα, αφού σχίζουν τα ρούχα τους, ξεσπούν με ιερή οργή μπρος στις κάμερες και ανακαλύπτουν τον τροχό (αυτόν που τόσα χρόνια κρύβουν στην πρώτη "εθνική" επιτυχία).

Γι' αυτό κι εγώ κάνω τον κινέζο για αυτή την ιστορία και είμαι ευτυχής ("ευτυχία" σημαίνει το κινέζικο ιδεόγραμμα).

Κι όσο για την ολυμπιακή φλόγα, ας σβήσει συμβολικά κι αυτή για μια φορά (πρώτη στην εβδομηντάχρονη ιστορία της). Άλλωστε σύμβολο είναι, όπως συμβολικές (αλλά και τόσο ουσιαστικές) είναι και οι διαμαρτυρίες για όλα όσα συμβαίνουν στον κόσμο μας, στα οποία καταφανώς και αδιάφορα κλείνουμε τα μάτια και λέμε "άστο μωρέ, δε συμβαίνει δα και στη γειτονιά μας...". Για τα όσα συμβαίνουν στο Θιβέτ δε θα πρέπει να κάνουμε τον κινέζο.