Κατόπιν εορτής (όπως πάντα στο Ελλαδιστάν)

Κάθε φορά που βλέπω καταστροφές σαν τη χθεσινή, με το -πρώην πια δυστυχώς- πανέμορφο δάσος της Πάρνηθας, με πιάνω να αναρωτιέμαι σε τι κόσμο θα ζήσει η κορούλα μου, και τα παιδιά των φίλων μου, και τα παιδιά όλου του κόσμου. Και απάντηση που να έχει άλλα χρώματα πέρα από το γκρι και το μαύρο δε βλέπω... Και αγχώνομαι ακόμα περισσότερο όταν βλέπω ότι τα δελτία των ειδήσεων "παίζουν" κυρίως την Πάρνηθα που είναι δίπλα μας και είναι περισσότερο πιασάρικη, και αγνοούν για παράδειγμα την τεράστια καταστροφή στο Πήλιο (η μεγαλύτερη της τελευταίας 20ετίας). Και θυμάμαι συνέχεα τα λόγια της Μαριανίνας μου να με ρώταει συνέχεια φέτος "μπαμπά, πότε θα ξαναπάμε στο Πήλιο;". Και δεν ξέρω πια τι να απαντήσω σε ένα κοριτσάκι 4,5 ετών που πήγε στα 2 της εκδρομή στο Πήλιο και μαγεύτηκε τόσο πολύ που ακόμα το θυμάται...

Και μέσα σε όλα αυτά, ψάχνω να βρω τι έχουν κάνει όλα αυτά τα χρόνια όλοι οι "αρμόδιοι". Και εκνευρίζομαι όταν φτάνουν στο κινητό μου spam SMS όπως αυτό που έλαβα πριν από λίγο:

"Προφυλάξτε το δάσος από τη φωτιά. Δώστε στα παιδιά μας την ευκαιρία να αναπνεύσουν.
Γενική Γραμματεία Πολιτικής Προστασίας"

Προφανώς είναι ένα από τα σοβαρά μέτρα που λαμβάνονται για την προστασία των δασών! Για τα άλλα (καινούρια αεροπλάνα και επίγεια μεταφορικά μέσα, αναγκαίο προσωπικό πυρόσβεσης, σωστή οργάνωση και προγραμματισμός) ... θα δούμε από αύριο... για μια ακόμα φορά.

Θλίψη