Κατόπιν εορτής (όπως πάντα στο Ελλαδιστάν)

Κάθε φορά που βλέπω καταστροφές σαν τη χθεσινή, με το -πρώην πια δυστυχώς- πανέμορφο δάσος της Πάρνηθας, με πιάνω να αναρωτιέμαι σε τι κόσμο θα ζήσει η κορούλα μου, και τα παιδιά των φίλων μου, και τα παιδιά όλου του κόσμου. Και απάντηση που να έχει άλλα χρώματα πέρα από το γκρι και το μαύρο δε βλέπω... Και αγχώνομαι ακόμα περισσότερο όταν βλέπω ότι τα δελτία των ειδήσεων "παίζουν" κυρίως την Πάρνηθα που είναι δίπλα μας και είναι περισσότερο πιασάρικη, και αγνοούν για παράδειγμα την τεράστια καταστροφή στο Πήλιο (η μεγαλύτερη της τελευταίας 20ετίας). Και θυμάμαι συνέχεα τα λόγια της Μαριανίνας μου να με ρώταει συνέχεια φέτος "μπαμπά, πότε θα ξαναπάμε στο Πήλιο;". Και δεν ξέρω πια τι να απαντήσω σε ένα κοριτσάκι 4,5 ετών που πήγε στα 2 της εκδρομή στο Πήλιο και μαγεύτηκε τόσο πολύ που ακόμα το θυμάται...

Και μέσα σε όλα αυτά, ψάχνω να βρω τι έχουν κάνει όλα αυτά τα χρόνια όλοι οι "αρμόδιοι". Και εκνευρίζομαι όταν φτάνουν στο κινητό μου spam SMS όπως αυτό που έλαβα πριν από λίγο:

"Προφυλάξτε το δάσος από τη φωτιά. Δώστε στα παιδιά μας την ευκαιρία να αναπνεύσουν.
Γενική Γραμματεία Πολιτικής Προστασίας"

Προφανώς είναι ένα από τα σοβαρά μέτρα που λαμβάνονται για την προστασία των δασών! Για τα άλλα (καινούρια αεροπλάνα και επίγεια μεταφορικά μέσα, αναγκαίο προσωπικό πυρόσβεσης, σωστή οργάνωση και προγραμματισμός) ... θα δούμε από αύριο... για μια ακόμα φορά.

Θλίψη

Και τα ζώα τρελλάθηκαν (από τη ζέστη)

Για δες (τον κακό μου τον ζεστό-καυτό) καιρό που διάλεξα να επιστρέψω στο 'Κλεινόν Άστυ' (sic φρασεολογία που χρησιμοποιούν κατά κόρον στα δελτία ειδήσεων για να ονοματίσουν "με άλλο τρόπο" την Αθήνα, εννίοτε με λάθος τον τονισμό, που έχει ως αποτέλεσμα το Άστυ να γίνεται 'κλείνον' - μάλλον γιατί "κλείνει" για μερικές μέρες όταν όλοι οι Athenians προσπαθούν να αποδράσουν). Μετά από τρεις εβδομάδες αλλού, από χθες είμαι πάλι στη δουλειά (ο καλός ο dba όλα τα αλέθει). Και καθώς αναγκάζομαι αυτές τις μέρες να χρησιμοποιώ αμάξι για να έρθω να συναντήσω τα αξιότιμα επίσημα και επίτιμα μέλη της βλακ-list μου, διαπιστώνω ότι η ζέστη μας έχει βαρέσει όλους ("ζώα" και ζώα) κατακέφαλα. 2-3 περιστατικά επαληθεύουν του λόγου το αληθές:

• "φάε γλάρο": είμαι στην παραλιακή μετά τη Βάρκιζα και λίγο πριν το Island, χθες ώρα 6:05 πρωινή (αντί να είμαι στο κρεββάτι μου - αυτό τώρα είναι ένα άλλο θέμα) και "πάω" με κάπου 80 χ.α.ω., όταν ξαφνικά στα 10 μέτρα μπροστά μου και από δεξία απογειώνονται 2 γλάροι! Τώρα τι σκατά έκαναν στο πεζοδρόμιο δεξιά μου ανάθεμα κι αν ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι ότι μάλλον έκαναν άσκηση χαμηλής πτήσης, καθώς πετούσαν μόλις στο μισό μέτρο. Το μόνο που πρόλαβα να κάνω ήταν να κόψω το τιμόνι λίγο δεξιά, με αποτέλεσμα ο πρώτος να τη γλυτώσει. Ο δεύτερος έπαιξε το ρόλο του έξτρα μόνους για μένα και έπεσε μαχόμενος (πρώτα στον προφυλακτήρα, μετά στο παρμπρίζ και τελικά τσούλισε στον ουρανό του αυτοκινήτου). Διερευνώ πάντως το φαινόμενο της διακτίνισης, καθώς παρόλα αυτά, μετά δε βρήκα πουθενά κάτι που να τον θυμίζει πάνω στο δρόμο.
  

• "κάνε τον ψόφιο κοριό": φεύγω από το εξοχικό σήμερα πάλι άγρια χαράματα, όταν στη μέση του δρόμου βλέπω ένα σκυλί χάσκι να χάσκει ψόφιο (ή τουλάχιστον αυτό διαπίστωσα μετά από ενδελεχή έλεγχο - κορνάρισμα δις, μαρσάρισμα, παρακάλια). Να περάσω από πάνω του δεν μπορώ, γιατί μετά ποιος ακούει τον πεθερό να μαζεύει τα απομεινάρια του σκύλου ("διξί πουδάρ' στου χαντάκ'..."), άσε που το αμάξι θα θυμίζει μετά κάτι από splatter movie. Αρα κάνω όπισθεν και πάω από τον πίσω δρόμο (γκρρρρ, γκνιααα. %$#@%$@, πάλι θα καθυστερήσω και θα μείνω έξω από το πάρκιν και το αμάξι θα βράσει μέχρι το μεσημέρι). Και τότε, σαν από θαύμα, το χάσκι τινάζεται και με κοιτάζει με ένα χαζό βλέμμα που λέει "έχω λειώσει από τη ζέστη και εσύ με σηκώνεις από τη μέση του δρόμου, όπου κάθομαι και δροσίζομαι πάνω στα νερά από το σπασμένο ρολόι νερού του γείτονα" (είδες και φιλο-περιβαλλοντικό και φιλο-ζωικό έργο η ΕΥΔΑΠ;). Αφού με κοίταξε για κανένα λεπτό (και με έκοψε καλά-καλά), μάλλον του άρεσε η φάτσα μου και παραμέρισε να περάσω.
  

• "παίξε το μαλάκα": προσπαθώ να βγω από το πάρκιν στην παραλία και να διασχίσω κάθετα την παραλιακή στην Αγ. Μαρίνα για να πάω στο αντίθετο ρεύμα (μια ζωή ανάποδος) ενώ φυσικά γίνεται ο κακός χαμός από κίνηση και στα δύο ρεύματα. Να το παίξω μάγκας και να πετάξω λίγο μούρη μπας και φιλοτιμηθεί κανείς και σταματήσει για να περάσω απέναντι δεν το κόβω (γιατί όπως τρέχουν σα τρελλοί όλοι, μάλλον εμένα θα κόψουν - στη μέση). Και πάνω στα νεύρα μου (πού υπομονή βλέπεις, περιμένω ήδη 3 λεπτά και ακόμα τίποτε) έχω και το μαλάκα από πίσω μου να κορνάρει. Ο οποίος βέβαια αποφασίζει μετά να το παίξει περισσότερο μαλάκας, οπότε πάει και στέκεται δίπλα μου, καθώς νομίζει ότι έτσι θα βγει νωρίτερα. Το αποτέλεσμα ήταν ότι με τη βλακεία που έκανε, εγώ δεν μπορούσα να δω από τα αριστερά μου και αυτός από τα δεξιά του οπότε καθυστερήσαμε περισσότερο, ενώ τον έβριζαν και όλοι από την παραλιακή γιατί είχε ξεμυτίσει και καμιά 15αριά πόντους, οπότε κινδυνεύαμε να γίνουμε όλοι μια χαρούμενη οικογένεια (ή ακορντεόν ή καραμπόλα ή όπως αλλιώς θέλετε). Και το αποκορύφωμα: του φωνάζω "κατάλαβες τι βλακεία έκανες;" και απαντάει "άσε ρε παλικάρι και με έχει βαρέσει η ζέστη..."!!!

(βόηθα Παναγιά να περάσουν οι ζέστες, γιατί αν σφίξουν κι άλλο, δε μας βλέπω καλά)