Καθημερινές ιστορίες τρέλας στις τράπεζες...

... ή αλλιώς: ζήτω τα περήφανα (και κουτοπόνηρα) γηρατειά.

Το σκηνικό έγινε χθες το πρωί σε κάποια τράπεζα. Καταρχήν έκανα το λάθος να πάω σε τράπεζα αυτές τις μέρες που όλοι οι συνταξιούχοι παίρνουν το δώρο Χριστουγέννων. Φυσικά για μια ακόμα φορά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί πρέπει να στήνονται στις ουρές από τις έξι το πρωί για κάτι που θα μπορούσαν να το κάνουν και στις έντεκα πριν το μεσημέρι (για παράδειγμα), ειδικά καθώς οι περισσότεροι από αυτούς που κάνουν το άθλημα αυτό είναι από 75 και άνω και συνεπώς μάλλον δεν έχουν και πολλές υποχρεώσεις. Τα λεφτά δεν πρόκειται να φύγουν από την τράπεζα, και θα εξυπηρετηθούν και όλοι αυτοί που εργάζονται και έχουν περιορισμένο και συγκεκριμένο χρόνο για να εξυπηρετηθούν στις τράπεζες. Βεβαίως, να μη ρωτήσω για ποιο λόγο δεν προτιμούν να κάνουν τη διαδικασία αυτή μέσω των ATM με κάρτες, καθώς οι περισσότεροι (όντας πολύ μεγάλοι σε ηλικία, άρα δικαιολογημένα) δεν έχουν καμία εξοικείωση με την τεχνολογία, και δεν μπορούν (ή δεν θέλουν) να τη μάθουν.

Περιμένω λοιπόν να έρθει η σειρά μου, έχοντας το χαρτάκι με τον αριθμό προτεραιότητας 35. Εκείνη τη στιγμή εξυπηρετούνταν το 14. Χτυπάει το 15 και δε σηκώνεται κανείς. Ευτυχώς λέω από μέσα μου κάποιοι απλά πήραν χαρτάκι και έφυγαν. Χτυπάει το 16 και σηκώνεται ένας παππούς και πηγαίνει προς το ταμείο. Ήταν από αυτούς τους παππούδες που όταν τους βλέπεις, λές ότι στην πορεία θα σου μείνουν στα χέρια στη χειρότερη περίπτωση, ή στην καλύτερη μέχρι να φτάσουν στον προορισμό τους θα έχουν χάσει στο δρόμο κατιτίς (κάνα χέρι, κάνα δόντι). Μόλις φτάνει στο ταμείο, έρχεται και ένας άλλος κύριος που έχει το νούμερο 16, και ζητάει το λόγο. Και εκεί, μένουμε όλοι κάγκελο...

Ο παππούς εκνευρίστηκε μόλις τον ρώτησε ο άλλος κύριος τι νούμερο έχει, καθώς αποδείχτηκε ότι είχε το νούμερο 40, και σηκώθηκε για το ταμείο μόλις είδε ότι δεν υπήρχε κανείς με το 15! Τελικά ο παππούς κάθησε στη θέση του για να περιμένει τη σειρά του, καθώς όλοι οι υπόλοιποι ηλικιωμένοι τον περάσαν γεννεές δεκατέσσερες για την κουτοπονηριά που είχε (λες και οι ίδιοι δεν καταφεύγουν σε αντίστοιχα κόλπα εκμεταλλευόμενοι πολλές φορές την ηλικία τους), και εγώ έμεινα να αναρωτιέμαι μήπως το κόλπο αυτό πιάνει και συμβαίνει πολύ συχνά κάτω από τη μύτη μου, οπότε ίσως με τον ίδιο τρόπο θα μπορούσα να κάνω σε αντίστοιχες περιπτώσεις πιο γρήγορα τη δουλειά μου...