Οταν καπνίζει ο λουλάς...

Καραϊσκάκη, Κυριακή 26 Νοέμβρη, 19:00, παίζουμε με τη βυσνί θύελλα.
Χαλαρή κατάσταση, σουπίτσα το παιχνίδι του Θρύλου για μια ακόμα φορά φέτος, κι ευτυχώς που με αξίωσε ο Θεός να δω καμιά 15αριά φορές τα τελευταία 3 χρόνια το μεγάλο Ρίμπο live. Πάλι αυτός (στα 35 του, κολλώντας τα τελευταία ένσημα) καθάρισε το ματσάκιον. Λίγα πράγματα, κανένας αυτοματισμός (όπως συμβαίνει συνεχώς φέτος), δυο-τρεις καλές προσπάθειες και τέσσερα γκολ σε τρεις και μισό φάσεις. Αλλά το πρόβλημα είναι άλλο.
Κάθε φορά που ο "γιατρός" μού δίνει το διαρκείας του και πηγαίνω εκεί στη Θύρα 16, φεύγω με το κεφάλι καζάνι από τον τύπο που κάθεται δυο σειρές παρακάτω (ή μήπως παραπάνω, με τη ζάλη ξεχνάς και τα βασικά) και καπνίζει το πούρο του σαν άλλος Μάκαρος (πού χάθηκε αυτός;). Απίστευτο ντουμάνι, παρόλο που υποτίθεται ότι είσαι σε εξωτερικό χώρο. Το γεγονός ότι χθες υπήρχαν στα γύρω καθίσματα πάνω από 15 παιδάκια (προσφέρονταν το ματσάκι για κάτι τέτοιο) τον τύπο δεν τον απασχολούσε καθόλου. Τελικά, για μια ακόμα φορά, κανείς δεν του είπε (ούτε κι εγώ) τίποτε. Καλό είναι να υπάρχει λίγος (όχι πολύ, ίσα που να πατάει η γάτα) σεβασμός προν το διπλανό σου. Αλλά εδώ δεν μας σέβεται ο Τροντ (όχι στο χθεσινό, στα προηγούμενα ματσάκια) που πληρώνουμε για να βλέπουμε τις επιλογές του, θα μας σέβεται ο δίπλα;

Υ.Γ. το καράτε είναι πάντα υπέρ του τερματοφύλακα;