Historia de un letrero (The story of a sign)

Πολλές φορές δεν είναι τι λες, αλλά ο τρόπος που το λες! Αυτό το πολύ απλό μήνυμα είναι το μήνυμα που κατάφερε να μεταδώσει με την παρακάτω ταινία μικρού μήκους ο Alonso Alvarez Barreda.

Η ταινία του με τίτλο Historia de un letrero (The story of a sign) κέρδισε το βραβείο καλύτερης ταινίας μικρού μήκους στο 4ο ετήσιο Online διαγωνισμό ταινιών μικρού μήκους στις Κάννες φέτος. Η ίδια ταινία ανακηρύχθηκε επίσης καλύτερη ταινία μικρού μήκους στο Festival Internacional de Cine en Corto, κέρδισε το βραβείο των Ισπανοαμερικανών κριτικών στο Short Shorts Film Festival της Πόλης του Μεξικού, και επιλέχθηκε στο San Diego Latino Film Festival, στο Cine Festival του San Antonio, στο Short Shorts Film Festival στο Monterrey and Morelos, και στο Short Film Corner στις Κάννες.

Διαθέστε μόλις 5 λεπτά από τον ελεύθερο χρόνο σας και απολαύστε την...

Σκηνοθέτης: Alonso Alvarez Barreda
Διάρκεια: 04:50
Έτος: 2007
Χώρα: Mexico
Κατηγορία: Short film

Υ.Γ. την ταινία την κατέβασα από εδώ.

Λέω να πάω για καλόγερος

ίσως έτσι θα μπορέσω κι εγώ και να είμαι σύννομος, και:

• να ανταλλάξω το εκτός σχεδίου οικοπεδάκι που έχω με άλλο, εντός σχεδίου φυσικά, που θα θεωρείται και "φιλέτο γης",
• να μην κάνω δήλωση Ε9, συνεπώς να μην αναγκάζομαι σήμερα να μπω στο κτηματολόγιο και να πληρώνω 35€ χαράτσι για κάθε δικαίωμα που έχω,
  
• να μην πληρώνω φόρο μεγάλης ακίνητης περιουσίας,
  
• να μην πληρώνω καμία ασφαλιστική εισφορά αλλά ταυτόχρονα να έχω πλήρη και δωρεάν ιατροφαρμακευτική και νοσοκομειακή ασφάλιση (όπως και οφείλει το κράτος να παρέχει σε όλους τους πολίτες του ανεξαρτήτως οικονομικής κατάστασης - αλλά μάλλον κάπου ξεχνιέται αυτό στην πορεία για κάποιους "απόκληρους"),
• να παίρνω το κατιτίς μου κάθε φορά που απλά εξασκώ το λειτούργημά μου (παρόλο που θεωρητικά και σύμφωνα με το νόμο, όπως όλοι οι ιερωμένοι, θα είμαι δημόσιος υπάλληλος και θα πληρώνομαι από το κράτος για να παρέχω τις υπηρεσίες μου - άσχετα που τελικά οι "υπηρεσίες" αυτές δεν αφορούν το σύνολο του πληθυσμού της χώρας),
• να έχω πρόσβαση και πάτημα τόσο στην εκτελεστική όσο και στη δικαστική εξουσία (έτσι, για να κλείνω μερικές δυσάρεστες εκκρεμείς υποθέσεις μου),
• να μου αφήνουν τα κορόιδα ό,τι έχουν και δεν έχουν, για χάρη της σωτηρίας της ψυχής τους,
  
• να με προσκυνάνε τελικά όλοι στο δρόμο, όντας σεβάσμιος πλέον.

Όποιος μπορεί να συμπληρώσει και εμπλουτίσει την παραπάνω λίστα, θα με βοηθήσει να πάρω γρηγορότερα την απόφαση να πάω για καλόγερος...

50 χρόνια στρουμφάκια :-)

Τα μικρά, χαριτωμένα, γαλάζια πλασματάκια με τα οποία μεγαλώσαμε μαζί γίνονται ήδη 50 χρονών! Και όποιος θέλει να ξανανιώσει παιδί μπορεί, με ή χωρίς παιδιά (δε χρειάζεται άλλωστε καμία δικαιολογία), να πάει μια βόλτα μέχρι την πλατεία Κλαυθμώνος από σήμερα Παρασκευή 19 Σεπτεμβρίου μέχρι και την Κυριακή 21 Σεπτεμβρίου, όπου θα γίνει η στρουμφο-επιδρομή. Όσοι βρεθούν εκεί θα έχουν την ευκαιρία να μάθουν τα πάντα για τα Στρουμφάκια, να βγάλουν φωτογραφίες μαζί τους και να αγοράσουν... στρουμφοδώρα. Και το σημαντικότερο, θα έχουν την ευκαιρία να ενισχύσουν τους σκοπούς της UNICEF, η οποία είναι από τους διοργανωτές της γιορτής, μαζί με το Δήμο Αθηναίων, τη Διεύθυνση Σχολικής Μέριμνας Δ.Ε.Π. και τη Modern Times.

Και για τους λάτρεις των θεωριών συνομωσίας, να μη ξεχνιόμαστε ότι οι φίλοι μας τα Αμερικανάκια έχουν ανακαλύψει ότι τα στρουμφάκια δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια συνομωσία των... κομμουνιστών! Μήπως τελικά δεν είναι τυχαίο ότι ακριβώς αυτό το τριήμερο διοργανώνεται και το φεστιβάλ της ΚΝΕ στα Ιλίσια; Μήπως ;-)

Δεν υπάρχουν επαγγελματικές νίκες...

υπάρχουν νίκες με χορταστικό ποδόσφαιρο και νίκες... κατά τύχη και με απαράδεκτη εμφάνιση. Και αφού πλέον ο Belluschi μπαίνει στην αρχική ενδεκάδα αλλά... αλλού γι' αλλού, τώρα είδαμε και τον Leonardo να αναγκάζεται να παίξει αριστερό χαφ και όχι μπακ (που είναι και η φυσική του θέση). Και όπως σωστά είπε και ο Σπυρόπουλος "τα εξτρέμ πρέπει να παίζουν εξτρέμ, οι μέσοι να παίζουν μέσοι κ.ο.κ., και όχι να βαφτίζονται όπως νά'ναι"

στραβός είναι ο γυαλός...

Farewell, "Pink" Richard

Το 1985 οι Pink Floyd διασπάστηκαν μετά την αποχώρηση του Roger Waters από τη θρυλική και αγαπημένη μου μπάντα (άλλωστε και το όνομα του blog μου το εμπνεύστηκα από εκεί). Από σήμερα δυστυχώς παύουν οριστικά και ως γκρουπ, μετά και το θάνατο του κιμπορντίστα Richard Wright.

... και οι σκέψεις δεν μπορούν να αποτυπωθούν σε ένα απλό post, για όλα αυτά που τέσσερα (συν ένα) τεράστια μουσικά μυαλά προσφέρανε στην ιστορία της μουσικής.

Απλά και μόνο με τη σύνθεση του Echoes, o Richard Wright πέρασε στην αιωνιότητα. Και δυστυχώς όλοι εμείς οι floydian θα μείνουμε με την ανεκπλήρωτη ελπίδα για ένα τελευταίο κονσέρτο με τους τέσσερις όλους μαζί πάνω στη σκηνή...

"And no-one sings me lullabies
And no-one makes me close my eyes
And so I throw the windows wide
And call to you across the sky"

Πάτα γερά, πρωτάκι μου

Διαβάζω την εισαγωγή του Ανθολόγιου Λογοτεχνικών Κειμένων Α και Β Δημοτικού, και συνειδητοποιώ ότι η συγγραφική του ομάδα δε θα μπορούσε να βρει κάτι καλύτερο για να πει για αρχή στα πρωτάκια μας:

Κάτω από τα τριανταφυλλένια πέλματά σου
δυο καρδιές -
η καρδιά της μητέρας
η καρδιά του πατέρα.
Πάτα γερά.
Δε θα πέσεις.

Γιάννης Ρίτσος, απόσπασμα από τη συλλογή: "Πρωινό Άστρο"

Κοιτάζοντας τη μικρή μου το πρωί να μπαίνει με τα άλλα πρωτάκια στην αίθουσα της πρώτης τάξης του Δημοτικού, ξέροντας πώς χτυπούσε η καρδούλα τους για το νέο κόσμο στον οποίο μπαίνουν, τόσο ίδιο μα και τόσο διαφορετικό από αυτόν του Νηπιαγωγείου, και πλημμυρίζοντας από τόσα πολλά συναισθήματα στην εικόνα της με τη σάκκα στον ώμο (μεγαλύτερης από την πλάτη της), κατάλαβα την αξία αυτών των έξι συγκλονιστικών στίχων του ποιητή της Ρωμιοσύνης.

πάτα γερά πρωτάκι μου, δε θα πέσεις

"Ζώα" με ρακέτες στην παραλία

Η παραλία υποτίθεται ότι ανήκει σε όλους, και όχι σε τρία τέσσερα ζευγάρια, συνήθως σχετικά "φουσκομένων" και μαυρισμένων (μέχρι ψημένων θα έλεγα) κουραδόμαγκων που παίρνουν από μία ρακέτα και προσπαθούν να βγάλουν γκόμενα δείχνοντας πόσο καλά (και πόσο δυνατά) χτυπάνε το μπαλάκι. Και κυρίως, η παραλία ανήκει περισσότερο στα παιδάκια, που κινδυνεύουν να φάνε κανένα μπαλάκι στο κεφάλι καθώς προσπαθούν να παίξουν στην άμμο.

Αν θες να παίξεις ρακέτες, κάντο στο πάνω μέρος της παραλίας, εκεί που συνήθως δεν υπάρχει κόσμος και δεν ενοχλείς και τον καθένα που προσπαθεί να μπει στη θάλασσα, όταν εσύ αποφασίζεις να πιάσεις μαζί με το φίλο σου κάπου 10-15 μέτρα της παραλίας, πάνω στο κύμα βεβαίως βεβαίως, για να σε "θαυμάζουν" τα κοριτσάκια. Ούστ...

...τον Παλαιοκώστα μου $@#%*(&

Αφού τον έχουν συλλάβει, γιατί μας ταλαιπωρούν;

Χθες το πρωί πήγα στην τράπεζα για μια κατάθεση. Μπροστά μου υπήρχαν μόλις 5 πελάτες στην αναμονή. Ωραία, σκέφτηκα, σε 5 λεπτάκια θα έχω ξεμπλέξει. Ωστόσο περίμενα περισσότερο από όσο υπολόγιζα (κάπου 20-25 λεπτά) καθώς είχα την "ατυχία" να θέλουν και αυτοί (όπως κι εγώ) να κάνουν κατάθεση και να έχουν και χαρτονομίσματα των 100 ευρώ ανάμεσα σε αυτά που έδιναν στα ταμεία (όπως κι εγώ). Κι αυτό γιατί κάθε χαρτονόμισμα αξίας 100 ευρώ και πάνω ελέγχεται (με βάση τον κωδικό αριθμό τραπεζογραμματίου) για να βρεθεί αν ήταν από τα προσημειωμένα που είχαν δοθεί ως λύτρα για την απαγωγή του Μυλωνά από τον Παλαιοκώστα. Κάθε κωδικός αποτελείται από ένα γράμμα ακολουθούμενο από 11 ψηφία. Για κάθε χαρτονόμισμα πρέπει ο ταμίας να εισάγει στο σύστημα τον αριθμό, το σύστημα να απαντήσει μετά από 4-5 δευτερόλεπτα και να εκτυπωθεί η απάντηση. Άρα για κάθε χαρτονόμισμα αξίας 100 ευρώ και πάνω χρειάζεται ένα χρονικό διάστημα περίπου 20 δευτερόλεπτα. Πολλαπλασιαζόμενο αυτό το χρονικό διάστημα με τον αριθμό των χαρτονομισμάτων μεγαλώνει επαρκώς το διάστημα αναμονής και εκνευρίζει τον κόσμο.

Ίσως ψάχνουν αν υπήρξαν και άλλοι συνεργοί (και μαγκιά τους που τους πιάσανε - μετά από τόσες γκάφες κάνανε επιτέλους και μια σωστή δουλειά εκεί στην ΕΛ.ΑΣ.), αλλά δεν μπορεί όλοι μας να είμαστε δυνάμει συνεργοί και σίγουρα εκνευρισμένοι μετά την επίσκεψή μας σε τράπεζα για μια απλή κατάθεση... Τρόποι σίγουρα υπάρχουν ώστε και εμείς να μην ταλαιπωρούμαστε και αυτοί να κάνουν τη δουλειά τους.